สวัสดีครับ ผมออกตัวก่อนว่าชอบอ่านกระทู้พันทิปมาก แต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่ไม่เคยจะมาตั้งสักที ต้องขออภัยด้วย หากพิมพ์ผิดพิมพ์ถูก เว้นวรรค จังหวะจะโคนไม่งาม อ่านลำบาก ลองตั้งกระทู้ดูครั้งแรก เนื่องจากพิมพ์ในโทรศัพท์
แนะนำตัวก่อน ผมชื่อ บลู ละกัน นามสมมุติ ไม่อยากกล่าวอ้างใดๆให้บุคคลอื่นเสียหายภายหลัง เนื่องจากวัตถุประสงค์ของการตั้งกระทู้นี้ผมอยากได้ข้อคิดเตือนสติตัวเองเท่านั้น .....
เข้าเรื่องเลยล่ะกัน ผมเป็นเกย์ อายุก็20 ปลายๆ ไม่ออกสาวมาก แต่หน่อยๆมั้ง ไม่ถึงกับวี๊ดว้าย ถ้าไม่บอกก็ไม่มีใครรู้ ในชีวิตที่ผ่านมาผมเคยมีแฟนจริงๆจังๆ ประมาณ 2 คน ซึ่งปกติ เป็นผู้ชายแท้หมดเลย (อาจจะไม่แท้ แต่สุดท้ายก็ไปมีแฟน ญ ทั้งหมด)
ผมเป็นประเภทพวกใจดี เวลามีแฟน จะตามใจมากก คือแนวคิดของผมคือ ความรักถัามันเกิดขึ้น ผมก็ตั้งใจจะพัฒนาและทำให้คนที่เราคุยด้วยมันดีไปพร้อมๆกัน
เมื่อช่วงต้นปี ผมมีโอกาสได้คุยกับรุ่นน้องคนนึง ต้องบอกว่า เป็นคนมีเสน่ห์มากๆ คุยเก่ง แนวคิดการใช้ชีวิตแบบ เออ น้องมันดีนะ แมนๆเลย คลิกกันไวมาก ถึงบางคนจะมองว่าเฮ้ย คุณไม่ใช้เวลาศึกษากันไปก่อน
อย่าพึ่งด่าครับ 55 ผมใช้เวลาเรียนรู้ศึกษากับน้องเค้า ประมาณเกือบ 4 เดือน ก็มั่นใจล่ะ น้องมันจีบเราชัวร์ เวลาอาจจะดูน้อยไป แต่ผมว่าน้องคนนี้คือคนดีคนนึงเลยล่ะ ผมเป็นประเภทที่ว่า ถ้าเจอคนที่ถูกใจก็สู้เลย ดีกว่ามานั่งเสียใจว่ามีโอกาสทำไมไม่ทำ
ความสัมพันธ์ก็ดูเหมือนจะดี เราคุยกันทุกวันเหมือนคนจีบกันใหม่ๆ มันดีมาก จนผมคิดไปว่า เออ คนนี้ล่ะใช่เลย จนเข้าช่วงเดือนที่ 3 พอดึกๆหน่อย เค้าก็จะวางสายไป พอเราโทรกลับ ก็จะขึ้นว่าติดสายอยู่ เค้าก็จะบอกว่าติดสายเพื่อน ซึ่งเราก็ไม่ได้อะไรมาก คือ ชีวิตเค้าต้องไม่ใช่ว่าจะต้องมาคุยอะไรกับเราตลอดเวลา คือเข้าใจและเชื่อใจมากกว่า แต่ในใจกลับมีบางอย่าง
เฮ้ย ไม่ธรรมดาล่ะนะ 555 ก็คือ ยังโลกสวยต่อไป เรามีเซนส์ว่า น้องคนนี้ เจ้าชู้ ไม่ธรรมดา หน้าหล่อแบบนี้ ตอนเราถาม ก็บอกเรายังโสด แต่ช่วงหลังๆพอเราถาม น้องบอกก็มีคุยๆบ้าง แต่คุยกับเราบ่อยสุด อันนี้เข้าใจได้เพราะยังไม่ได้ตกลงสถานะอะไรกัน เราอยากใช้เวลาค่อยเป็นค่อยไป ถามว่าทุกวันที่คุยกันมันดีไหม คือมันดีมากๆ เราอยากเป็นคนที่ดีขึ้น เพื่อน้องเขา เหมือนช่วงโปรโมชั่นหมดไปไวเหมือนโกหก ช่วงหลังๆเวลาคุยกัน น้องจะติดสายบ่อยๆ บ่อยครั้งบอกให้เรารอ เราก็นอนรอ นั่งรอเป็น 2-3 ชั่วโมงก็มี แต่น้องก็คือหนีเราไปนอนเลย บางทีโทรกลับก็ตัดสาย เราก็คิดว่า หรือว่าเราจุกจิกน้องไปไหม ก็เลยไม่อยากทำตัวจู้จี้ ผมพยายามถามอยู่บ่อยครั้งว่าตอนนี้เราเรียกว่า กำลังดูใจกันอยู่ไหม น้องก็แบบเลี่ยงๆไป ผมยังคิดเลยว่าเราอาจคิดไปเองข้างเดียว แต่สิ่งที่ทำระหว่างเราสองคนดูยังไงก็เกินเพื่อนไปมาก ผมเกิดคำถามในใจมากมายอยากถามออกไป แต่เหมือนรู้คำตอบ และหลีกเลี่ยงมาตลอด ยังไงผมไม่อยากคิดสิ่งที่ไม่ดีกับคนที่กำลังรู้สึกพิเศษอยู่
มีอยู่ครั้งนึงผมโทรไปในเวลาที่เราคุยกันบ่อยๆ ติดสายนานมาก ผมก็เลยส่งข้อความไปบอกว่า ทำธุระก่อนก็ได้ แต่ก่อนน้องตอบไวมาก เดี๋ยวนี้แบบวันนึงมาตอบมืดๆก็มี ส่งข้อความไปนานมาก ในที่สุดน้องก็อ่านแต่ไม่ตอบ ผมก็คิดว่า เออน้องติดธุระแหละ อย่าไปวุ่นวายกะเค้ามาก เลยลองดูอีก สัก ที สอง ที 555 จริงๆอาจจะมากกว่านั้น ผลสรุปคือ ติดสาย ติดสาย ทีนี้ผมเองก็กลัวในสิ่งที่คิดมาก เลยอยากโทรคุยให้รู้ในคืนนั้น ผลสรุป น้องอ่านและก็บล็อคทุกช่องทางการติดต่อของผมไปเลย โดยไม่สนว่า คืนนั้น ผมรอ รอ รอ และก็รอ .... จนเช้า สรุปน้องก็ไม่ตอบอะไรกลับมาอีกเลย
จนกระทั่งตอนเย็น น้องก็ไลน์มา ผมก็เลย อืมม ต้องเคลียร์กันล่ะ แต่น้องบอกไม่ว่างคุย มีไรก็พิมพ์เอา
ผมแบบ ช็อคมาก เลยอ่ะ พิมพ์ก็พิมพ์ว่ะ
สรุปคือน้องบอกผมดีเกินไป ไม่เหมาะกับคนอย่างเค้า
(แบบ เฮ้อออออ ) ก็พิมพ์กันไปมา ผมบอก ขอโอกาสเรียนรู้กันใหม่ได้ไหม ผิดถูกมีอะไร อยากให้ปรับกัน ผมเสียดายเวลามากๆ คนเราไม่ได้มีข้อดีทุกคน ถ้าปรับถ้าจูนกันได้ ก็ยังอยากไปต่อนะ นาทีนี้ทุกคนคงแบบ บ้าผช ไม่ลืมหูลืมตา เวลาก็ไม่นานมาก แต่เชื่อผมเถอะ ผมยอมให้ทุกคนด่า จะว่าโง่ บ้า เซ่อ ก็ยอม ><
สรุปคือเค้าบอกให้เป็นเพื่อนกันต่อไป อยู่ข้างๆกันไม่ได้จะไปไหน ผมเข้าใจน้องนะ ที่ยังเด็ก หน้าตาดี มีโอกาสเลือก อีกอย่างคุยกันแล้วอาจจะมีบางมุมที่น้องคิดว่าไม่คลิก แต่ผมยังอยากมีเขาต่อไปในชีวิต ก็เลยบอกไปว่า ไม่ได้ ถ้าไม่คุยกันก็หายไปเลยละกัน
แล้วเราก็เลิกติดต่อกันทุกช่องทาง
ช่วงเวลานั้นผม เข้าใจถึงคำว่า รักมากไปจนตรอมใจ เป็นยังไง ผมไม่สามารถทานอาหารได้มากนัก หากกินเยอะๆก็จะอ้วกออกมา จิตใจมันมองเห็นภาพวนเวียนในกิจวัตรประจำวันที่มีกันอยู่ ยอมรับว่า ไม่รักตัวเอง โง่จนขนาดเพื่อนรุมด่าก็ยังไม่ยอมฟัง เหตุผลที่มีทั้งหมดขาดสิ้น น้ำหนักลงอย่างมากมาย ผมเหมือนคนหมดเป้าหมายในชีวิต (เวอร์มากแต่มันจริงมากๆ) จากที่เคยปลอบเพื่อนเวลาอกหัก ว่าอะไรจะขนาดนั้น พอมาเป็นตัวเองกลับเอาตัวไม่รอด
ผมใช่ชีวิตแบบนั้นอยู่อีกพักนึง ก็มีเหตุการณ์ให้เราได้ปรับความเข้าใจ กลับมาคุยกันอีก ครั้งนี้ผมตัดใจ ว่าเพื่อนก็เพื่อน ขอแค่ไม่เสียกันไป อะไรผมก็ยอมได้หมด
ทุกอย่างวนกลับมาลูปเดิม คุยกันทุกวัน หัวเราะ แชร์เรื่องราวประจำวัน เหมือนภาพซ้ำ ที่ผมรู้อยู่แล้วว่าจะจบยังไงแต่ก็ยังโง่กลับมาให้ตัวเองโดนทำร้าย อีกซ้ำๆอย่างเดิม ทุกคนรอบตัวเตือนผมด้วยความหวังดีอีกครั้ง แต่กลับเป็นผมที่ไม่ยอมไปไหน ทำตัวเป็นวิญญาณติดที่ ไม่ยอมทำใจยอมรับสักที
พอกลับมาคุยผมก็เผลอลืมสิ่งที่ตั้งใจไว้ว่าเป็นเพื่อนกัน
ทั้งที่เขาบอกเสมอว่า ถ้ามีใครก็ไปได้เลย ไม่อยากให้ผมมาเอาตัวเองผูกไว้
แต่เขาไม่เคยรู้เลย เพราะคำว่ารักที่ทำให้ผมไปไหนไม่ได้สักที
เพื่อนสนิท รุ่นพี่ รุ่นน้อง เตือนผมจนเขาบอกว่า จนกว่าผมจะยอมรับความจริง ใครมาเตือนคงไม่ฟัง อยากโง่เป็นควายก็ตามใจ ผมยอมรับทุกคำติชม ได้หมด
แต่ยังไงก็ทำใจไม่ได้.
สุดท้ายเค้าก็บอกว่ามีคนที่เค้าคุยอยู่มาก่อนผมนานแล้ว ผมรับได้ไหม ผมก็ทำได้แค่ตอบไปว่าได้ ยังไงก็ได้ ยอมหมด
ซึ่งอาจจะมีคนอื่นอีกหลายคน ตอนนี้ผมไม่สามารถเชื่ออะไรในคำพูดของเขาได้อีกแล้ว
ชีวิตเหมือนว่า ตอนนี้ผมควรไปทางไหน ควรไปยังไงต่อ ต้องเอาตัวเองไปไว้ตรงจุดไหน ถึงจะรู้ว่าเรื่องนี้มันง่ายมาก คือแค่ผมเลิกโง่ แล้วออกมาจากที่ตรงนี้ ทำตัวให้มีคุณค่าเดินหน้าต่อ
แต่ตอนนี้ผมยังไม่มีความกล้าพอที่จะทำแบบนั้น
อีกทั้งยังรู้สึกผิดต่อทางโน้นมาก ยังไงผมก็ผิดเต็มประตู เหมือนอยู่ดีๆก็เป็นเมียน้อยแบบไม่รู้เรื่องอะไรแบบนั้น
อยากถามประสบการณ์เพื่อนๆที่เคยผ่านมา หรือ คำแนะนำให้ผมมีความกล้าสักที
ตอนนี้รู้สึกเหนื่อยใจมากๆ อยากหลับตาไปแบบไม่ต้องตื่นอีกเลยครับ
น้อมรับทุกคำติชมเลยนะครับ แค่อยากระบายเฉยๆ
ขอบคุณที่ทนอ่านมานะครับ
เป็นเกย์ครับ อยากหาทางออกให้ความสัมพันธ์บ้าๆ เราสองสามคนแบบนี้ครับ อยากได้ข้อความเตือนสติแบบเปรี้ยงเดียว ตื่นเลยครับ :)
แนะนำตัวก่อน ผมชื่อ บลู ละกัน นามสมมุติ ไม่อยากกล่าวอ้างใดๆให้บุคคลอื่นเสียหายภายหลัง เนื่องจากวัตถุประสงค์ของการตั้งกระทู้นี้ผมอยากได้ข้อคิดเตือนสติตัวเองเท่านั้น .....
เข้าเรื่องเลยล่ะกัน ผมเป็นเกย์ อายุก็20 ปลายๆ ไม่ออกสาวมาก แต่หน่อยๆมั้ง ไม่ถึงกับวี๊ดว้าย ถ้าไม่บอกก็ไม่มีใครรู้ ในชีวิตที่ผ่านมาผมเคยมีแฟนจริงๆจังๆ ประมาณ 2 คน ซึ่งปกติ เป็นผู้ชายแท้หมดเลย (อาจจะไม่แท้ แต่สุดท้ายก็ไปมีแฟน ญ ทั้งหมด)
ผมเป็นประเภทพวกใจดี เวลามีแฟน จะตามใจมากก คือแนวคิดของผมคือ ความรักถัามันเกิดขึ้น ผมก็ตั้งใจจะพัฒนาและทำให้คนที่เราคุยด้วยมันดีไปพร้อมๆกัน
เมื่อช่วงต้นปี ผมมีโอกาสได้คุยกับรุ่นน้องคนนึง ต้องบอกว่า เป็นคนมีเสน่ห์มากๆ คุยเก่ง แนวคิดการใช้ชีวิตแบบ เออ น้องมันดีนะ แมนๆเลย คลิกกันไวมาก ถึงบางคนจะมองว่าเฮ้ย คุณไม่ใช้เวลาศึกษากันไปก่อน
อย่าพึ่งด่าครับ 55 ผมใช้เวลาเรียนรู้ศึกษากับน้องเค้า ประมาณเกือบ 4 เดือน ก็มั่นใจล่ะ น้องมันจีบเราชัวร์ เวลาอาจจะดูน้อยไป แต่ผมว่าน้องคนนี้คือคนดีคนนึงเลยล่ะ ผมเป็นประเภทที่ว่า ถ้าเจอคนที่ถูกใจก็สู้เลย ดีกว่ามานั่งเสียใจว่ามีโอกาสทำไมไม่ทำ
ความสัมพันธ์ก็ดูเหมือนจะดี เราคุยกันทุกวันเหมือนคนจีบกันใหม่ๆ มันดีมาก จนผมคิดไปว่า เออ คนนี้ล่ะใช่เลย จนเข้าช่วงเดือนที่ 3 พอดึกๆหน่อย เค้าก็จะวางสายไป พอเราโทรกลับ ก็จะขึ้นว่าติดสายอยู่ เค้าก็จะบอกว่าติดสายเพื่อน ซึ่งเราก็ไม่ได้อะไรมาก คือ ชีวิตเค้าต้องไม่ใช่ว่าจะต้องมาคุยอะไรกับเราตลอดเวลา คือเข้าใจและเชื่อใจมากกว่า แต่ในใจกลับมีบางอย่าง
เฮ้ย ไม่ธรรมดาล่ะนะ 555 ก็คือ ยังโลกสวยต่อไป เรามีเซนส์ว่า น้องคนนี้ เจ้าชู้ ไม่ธรรมดา หน้าหล่อแบบนี้ ตอนเราถาม ก็บอกเรายังโสด แต่ช่วงหลังๆพอเราถาม น้องบอกก็มีคุยๆบ้าง แต่คุยกับเราบ่อยสุด อันนี้เข้าใจได้เพราะยังไม่ได้ตกลงสถานะอะไรกัน เราอยากใช้เวลาค่อยเป็นค่อยไป ถามว่าทุกวันที่คุยกันมันดีไหม คือมันดีมากๆ เราอยากเป็นคนที่ดีขึ้น เพื่อน้องเขา เหมือนช่วงโปรโมชั่นหมดไปไวเหมือนโกหก ช่วงหลังๆเวลาคุยกัน น้องจะติดสายบ่อยๆ บ่อยครั้งบอกให้เรารอ เราก็นอนรอ นั่งรอเป็น 2-3 ชั่วโมงก็มี แต่น้องก็คือหนีเราไปนอนเลย บางทีโทรกลับก็ตัดสาย เราก็คิดว่า หรือว่าเราจุกจิกน้องไปไหม ก็เลยไม่อยากทำตัวจู้จี้ ผมพยายามถามอยู่บ่อยครั้งว่าตอนนี้เราเรียกว่า กำลังดูใจกันอยู่ไหม น้องก็แบบเลี่ยงๆไป ผมยังคิดเลยว่าเราอาจคิดไปเองข้างเดียว แต่สิ่งที่ทำระหว่างเราสองคนดูยังไงก็เกินเพื่อนไปมาก ผมเกิดคำถามในใจมากมายอยากถามออกไป แต่เหมือนรู้คำตอบ และหลีกเลี่ยงมาตลอด ยังไงผมไม่อยากคิดสิ่งที่ไม่ดีกับคนที่กำลังรู้สึกพิเศษอยู่
มีอยู่ครั้งนึงผมโทรไปในเวลาที่เราคุยกันบ่อยๆ ติดสายนานมาก ผมก็เลยส่งข้อความไปบอกว่า ทำธุระก่อนก็ได้ แต่ก่อนน้องตอบไวมาก เดี๋ยวนี้แบบวันนึงมาตอบมืดๆก็มี ส่งข้อความไปนานมาก ในที่สุดน้องก็อ่านแต่ไม่ตอบ ผมก็คิดว่า เออน้องติดธุระแหละ อย่าไปวุ่นวายกะเค้ามาก เลยลองดูอีก สัก ที สอง ที 555 จริงๆอาจจะมากกว่านั้น ผลสรุปคือ ติดสาย ติดสาย ทีนี้ผมเองก็กลัวในสิ่งที่คิดมาก เลยอยากโทรคุยให้รู้ในคืนนั้น ผลสรุป น้องอ่านและก็บล็อคทุกช่องทางการติดต่อของผมไปเลย โดยไม่สนว่า คืนนั้น ผมรอ รอ รอ และก็รอ .... จนเช้า สรุปน้องก็ไม่ตอบอะไรกลับมาอีกเลย
จนกระทั่งตอนเย็น น้องก็ไลน์มา ผมก็เลย อืมม ต้องเคลียร์กันล่ะ แต่น้องบอกไม่ว่างคุย มีไรก็พิมพ์เอา
ผมแบบ ช็อคมาก เลยอ่ะ พิมพ์ก็พิมพ์ว่ะ
สรุปคือน้องบอกผมดีเกินไป ไม่เหมาะกับคนอย่างเค้า
(แบบ เฮ้อออออ ) ก็พิมพ์กันไปมา ผมบอก ขอโอกาสเรียนรู้กันใหม่ได้ไหม ผิดถูกมีอะไร อยากให้ปรับกัน ผมเสียดายเวลามากๆ คนเราไม่ได้มีข้อดีทุกคน ถ้าปรับถ้าจูนกันได้ ก็ยังอยากไปต่อนะ นาทีนี้ทุกคนคงแบบ บ้าผช ไม่ลืมหูลืมตา เวลาก็ไม่นานมาก แต่เชื่อผมเถอะ ผมยอมให้ทุกคนด่า จะว่าโง่ บ้า เซ่อ ก็ยอม ><
สรุปคือเค้าบอกให้เป็นเพื่อนกันต่อไป อยู่ข้างๆกันไม่ได้จะไปไหน ผมเข้าใจน้องนะ ที่ยังเด็ก หน้าตาดี มีโอกาสเลือก อีกอย่างคุยกันแล้วอาจจะมีบางมุมที่น้องคิดว่าไม่คลิก แต่ผมยังอยากมีเขาต่อไปในชีวิต ก็เลยบอกไปว่า ไม่ได้ ถ้าไม่คุยกันก็หายไปเลยละกัน
แล้วเราก็เลิกติดต่อกันทุกช่องทาง
ช่วงเวลานั้นผม เข้าใจถึงคำว่า รักมากไปจนตรอมใจ เป็นยังไง ผมไม่สามารถทานอาหารได้มากนัก หากกินเยอะๆก็จะอ้วกออกมา จิตใจมันมองเห็นภาพวนเวียนในกิจวัตรประจำวันที่มีกันอยู่ ยอมรับว่า ไม่รักตัวเอง โง่จนขนาดเพื่อนรุมด่าก็ยังไม่ยอมฟัง เหตุผลที่มีทั้งหมดขาดสิ้น น้ำหนักลงอย่างมากมาย ผมเหมือนคนหมดเป้าหมายในชีวิต (เวอร์มากแต่มันจริงมากๆ) จากที่เคยปลอบเพื่อนเวลาอกหัก ว่าอะไรจะขนาดนั้น พอมาเป็นตัวเองกลับเอาตัวไม่รอด
ผมใช่ชีวิตแบบนั้นอยู่อีกพักนึง ก็มีเหตุการณ์ให้เราได้ปรับความเข้าใจ กลับมาคุยกันอีก ครั้งนี้ผมตัดใจ ว่าเพื่อนก็เพื่อน ขอแค่ไม่เสียกันไป อะไรผมก็ยอมได้หมด
ทุกอย่างวนกลับมาลูปเดิม คุยกันทุกวัน หัวเราะ แชร์เรื่องราวประจำวัน เหมือนภาพซ้ำ ที่ผมรู้อยู่แล้วว่าจะจบยังไงแต่ก็ยังโง่กลับมาให้ตัวเองโดนทำร้าย อีกซ้ำๆอย่างเดิม ทุกคนรอบตัวเตือนผมด้วยความหวังดีอีกครั้ง แต่กลับเป็นผมที่ไม่ยอมไปไหน ทำตัวเป็นวิญญาณติดที่ ไม่ยอมทำใจยอมรับสักที
พอกลับมาคุยผมก็เผลอลืมสิ่งที่ตั้งใจไว้ว่าเป็นเพื่อนกัน
ทั้งที่เขาบอกเสมอว่า ถ้ามีใครก็ไปได้เลย ไม่อยากให้ผมมาเอาตัวเองผูกไว้
แต่เขาไม่เคยรู้เลย เพราะคำว่ารักที่ทำให้ผมไปไหนไม่ได้สักที
เพื่อนสนิท รุ่นพี่ รุ่นน้อง เตือนผมจนเขาบอกว่า จนกว่าผมจะยอมรับความจริง ใครมาเตือนคงไม่ฟัง อยากโง่เป็นควายก็ตามใจ ผมยอมรับทุกคำติชม ได้หมด
แต่ยังไงก็ทำใจไม่ได้.
สุดท้ายเค้าก็บอกว่ามีคนที่เค้าคุยอยู่มาก่อนผมนานแล้ว ผมรับได้ไหม ผมก็ทำได้แค่ตอบไปว่าได้ ยังไงก็ได้ ยอมหมด
ซึ่งอาจจะมีคนอื่นอีกหลายคน ตอนนี้ผมไม่สามารถเชื่ออะไรในคำพูดของเขาได้อีกแล้ว
ชีวิตเหมือนว่า ตอนนี้ผมควรไปทางไหน ควรไปยังไงต่อ ต้องเอาตัวเองไปไว้ตรงจุดไหน ถึงจะรู้ว่าเรื่องนี้มันง่ายมาก คือแค่ผมเลิกโง่ แล้วออกมาจากที่ตรงนี้ ทำตัวให้มีคุณค่าเดินหน้าต่อ
แต่ตอนนี้ผมยังไม่มีความกล้าพอที่จะทำแบบนั้น
อีกทั้งยังรู้สึกผิดต่อทางโน้นมาก ยังไงผมก็ผิดเต็มประตู เหมือนอยู่ดีๆก็เป็นเมียน้อยแบบไม่รู้เรื่องอะไรแบบนั้น
อยากถามประสบการณ์เพื่อนๆที่เคยผ่านมา หรือ คำแนะนำให้ผมมีความกล้าสักที
ตอนนี้รู้สึกเหนื่อยใจมากๆ อยากหลับตาไปแบบไม่ต้องตื่นอีกเลยครับ
น้อมรับทุกคำติชมเลยนะครับ แค่อยากระบายเฉยๆ
ขอบคุณที่ทนอ่านมานะครับ