เรื่องมีอยู่ว่าคืนที่ผ่านมานั้นเเม่ผมท่านเอาถุงขยะออกไปทิ้งหน้าบ้านตัวเอง เพื่อรอรถเก็บขยะมาเก็บที่หน้าบ้าน ตอนเอาไปตั้งนั้นเป็นเวลาสามทุ่มกว่า ซึ่งปรกติตัวผมจะเป็นคนเอาไปวางเอง โดยที่ข้างบ้านมีรถขายขนมมาตั้งขายหน้าบ้านเพื่อนบ้าน เเต่เราไม่ได้เอาถุงขยะไปตั้งไว้ใกล้กับเขาเเต่จะตั้งเลยมา ซึ่งตอนที่เเม่เอาไปตั้งเขาก็ทักคุยแม่ปรกติเเต่มีท่าทางไม่ค่อยพอใจ(อันนี้เเม่กลับมาเล่าให้ฟังตอนทิ้งขยะเสร็จแล้ว) ตอนนั้นผมก็จะออกไปถามเขาเเล้วว่ามีปัญหาอะไรหรือเปล่า เเต่เเม่ขอไว้เพราะกลัวว่าจะมีเรื่อง ต่อมาอีกวันรุ่งขึ้นคนที่ขายขนมเอาเเม่ผมไปว่ากับอีกคนที่เขาขายน้ำเต้าหู้ที่อยู่ใกล้ๆกันเเต่เขาลืมว่าคนที่ขายน้ำเต้าหู้นั้นสนิทกับบ้านผมเขาเลยเอามาเล่าให้ฟังอีกทีอันนนี้คือรู้จักกันมาสิบห้ายี่สิบปีเเล้วผมเรียกแกว่าน้าตลอด พอผมรู้นี้โมโหเลยวันนี้เลยเอาถุงขยะออกไปทิ้งเองเลยเเล้วถามเลยว่ามีปัญหาอะไรหรือทำไมเอาเเม่ผมไปว่ากับคนอื่น รอบนี้ก็ปฎิเสธเสียงเเข็งเลย ว่าไม่ได้พูดพยายามบอกให้ไปเอาคนที่บอกมายืนยันรวมถึงเอาเเม่ผมมาอ้างด้วยว่าคุยดีกับเเม่ผม ซึ่งเหตุการ์คล้ายเเบบนี้เคยเกิดขึ้นมาเเล้ว คือผมล้างหน้าบ้านตัวเองเเล้วเขามาขายขนมเเล้วไม่พอใจเขาพยายามมาจอดขายหน้าบ้านผมเเต่ผมบอกไม่อนุญาติเพราะมันเกะกะรวมถึงขยะกับความสกปรกที่ตามมารวมถึงปัญหาเรื่องกลิ่นกับเสียงรบกวน ซึ่งคนขายขนมเจ้านี้เคยขายบริเวณอื่นใกล้ๆแต่ก็โดนไล่ที่ออกมาตลอด ไม่มีใครยอมให้ขายเพราะรำคาญกับเดือดร้อนเรื่องปัญหาต่างๆ เพื่อนบางคนอาจจะสงสัยเรื่องกลิ่นคือคุณลองนั้งดมกลิ่นแป้งอบเนยนานๆสักสามถึงหกชมต่อวันเเล้วทนดูสักสองสามเดือนนี้คุณจะทราบเลยว่าคุณจะเรื่มเหม็นเอียนกับกลิ่นนั้นขนาดไหนซึ่งอันนี้แก้โดยให้เทศบาลมาคุยกับเขาเรื่องปรับกลิ่นให้อ่อนลง(อันนี้คนรอบๆบริเวณนี้โทรไปแจ้งเทศบาลกันหลายรอบจนเทบาลมาดูเเล)
เดียวนี้ขนาดเอาถุงขยะบ้านตัวเองไปตั้งไว้หน้าบ้านตัวเอง เพื่อรอรถขยะมาเก็บตอนกลางคืนก็มีคนไม่พอใจด้วย