แต่งงานมีลูก แต่สามีมีปัญญาชอบดื่มและเกรงใจคนอื่น พอเมาชอบมาระเบิดอารมณ์กับเรา

เราอายุสามสิบต้นๆอแต่งงานตั้งแต่อายุ 26 คือจริงๆก็ไม่ได้ตั้งใจแต่ง เรายอมรับว่าเราท้องก่อนแต่งซึ่งตอนนั้นคบกับสามีได้เพียงปีกว่า เราแอบชอบเค้ามาตั้งแต่เจอครั้งแรกที่เรียนมหาลัย เราเรียนคนละคณะกัน เค้าเป็นเพื่อนของเพื่อน เราชอบเค้าจนเรียนจบทำงานก็ไม่เคยบอกใครเลย จนเพื่อนยุให้คบกัน ตลอดเวลาที่คบกันเรายอม เราดูแลเค้ามาตลอด เรามีรถยนต์ขับตั้งแต่เรียนจบ ทำงานซื้อรถเอง เราก็ใช้เงินเราเปย์เค้าทุกอย่าง (เนื่องด้วยเราขี้สงสารและรักเค้ามาก่อนเป็นทุนอยู่แล้ว) เราดูแลเค้าแบบนั้นทุกวันรับส่งเวลาเค้าทำงานเลิกดึก ดูแลเวลาเค้ามา จนเราได้ไปบ้านเค้า ซึ่งเราตกใจมาก สภาพความเป็นอยู่แย่มากไม่มีคนทำความสะอาดบ้าน ข้าวของเครื่องใช้ไม่มีอะไรเลย เราเลยไม่กล้าทิ้งเค้า เราอยากให้เติมเต็มให้เค้า เราอยากให้เค้ารุ้ว่าเค้าสำคัญและมัตัวตนสำหรับเรามากเพราะพ่อแม่เค้าเลิกกันไปคนละทางเค้าต้องอาศัยอยู่กับญาติ ในบ้านโทรมๆคนเดียว ก่อนหน้านี้เค้าไม่เคยแสดงว่าเค้ารักเราเลย เราพยายามทำทุกอย่าง คิดว่าถ้าเราทำดีขนาดนี้เค้าจะเปลี่ยนตัวเองและเห็นความดีของเราสักวัน จนเราท้องที่บ้านจึงจัดงานแต่งให้เรา แล้วเราก็ย้ายมาอยุ่บ้านเค้าเพราะเค้าก็ดูเหมือนจะเข้ากับที่บ้านเราไม่ได้เลย ครอบครัวเราใหญ่อยู่ด้วยกันหลายคน เสียงดังโวยวายเค้าคงไม่ชอบ ตอนเราตั้งท้องเราต้องออกจากงานเดิม หางานมาทำที่บ้านพร้อมกับภาระที่ต้องผ่อนรถเอง ฝากท้องเอง ทั้งๆที่แต่งงานกันแล้ว เราไม่กล้าจะเอ่ยปากขอความช่วยเหลือจากสามีหรือใครเลย ทำงานหนักทุกวันเพื่อจะมีเงินมาจ่ายค่าใช้จ่ายทุกอย่างในบ้าน เคยถึงขั้นเอาทองสิดสอนที่สามีเคยให้ไปขายเพื่อเอามาจ่ายค่ารถ เรารุ้สึกแย่มาก จนเราคลอดสามีคงเห็นว่าเรากังวลเรื่องเงินมาก เค้าเลยช่วยเรื่องค่าคลอดให้เรา เพราะเราคลอดเองไม่ได้ ต้องผ่าและใช้เงิน ซึ่งเราไม่มีเงินก้อนเลย พอคลอดลูกได้ 3 เดือน ก็หางานทำแล้วก็พาลุกไปทำงานด้วย พี่ที่ทำงานดีกับเรามาก ขอบคุณพระเจ้าที่อวยพรเราเรื่องนี้) จนถึงทุกวันนี้เราก็ยังต้องรับผิดชอบค่าใช้จ่ายเองทั้งหมด ทำงานทุกวัน เลิกงานประจำรับลูกกลับบ้าน ทำงานบ้านหาข้าวให้ลุกและสามี ทำงานที่รับมาทำต่อจนดึก หลังๆ เราทำงานเยอะมาก จนไม่ได้ดูแลลูกได้ดีเท่าที่ควร  ในสมองเราคิดแต่เรื่องเงินเพราะเราก็มีหนี้ที่ต้องจ่ายเยอะมาก สามีเราก็เริ่มด่าว่าเราเรื่องดูแลลูกไม่ดี วุ่นวายกับชีวิตเค้ามากไป หาว่าเราขังเค้าเหมือนอยู่ในคุก คือก่อนหน้านี้เค้าเคยเมาจนขาดสติละไล่ทำร้ายเราและลูก จนทำให้เรากลัวและทุกครั้งที่เค้าออกจากบ้านเราก็นอนไม่หลับอีกเลย เราจะคอยถามเค้าทุกครั้งว่าเมาไหม เรากลัว คงทำให้เค้ารำคานเรา เรื่องนอกใจเรามีคิดบ้างเพราะเค้าทำงานกลางคืนด้วย แต่เราไม่เคยถามเค้าเลยเรื่องนี้เราห่วงแต่เค้าจะเมา จะได้รับอันตรายไหม เวลาเค้าเมาเค้าจะด่าว่าเราและไล่เราทุกครั้งว่าเราโง่บ้าง ไล่เราไปมีสามีใหม่บ้าง  ต่างๆนาๆ(ก่อนเราจะแต่งงานกับเค้า เราวางแผนจะไปเรียนและใช้ชีวิตต่างประเทศ เราเลือกได้เยอะแต่เราดันเลือกเค้า)  เราก็ได้แต่ก้มหน้ารับสภาพไป เราต้องทนร้องไห้ ทนอยู่กับเค้าเพราะบางเรื่องเรายังต้องพึ่งพาเค้า และเราก็รักเค้ามาก แต่เราก็สงสารลูกที่ต้องรับรุ้ความข่มขื่นใจของเรา เราบอกเค้าว่าตอนนี้เรายังไม่มีทางไปเราขอเวลาแล้วเราจะไแเอง เราไม่รู้ว่าจะทำได้อีกนานแค่ไหน  เราเสียใจร้องไห้ทุกวัน เค้าเคยขอโทษและบอกจะปรับปรุงตัวแต่สุดท้ายเราก็กลับมาอยุ่จุดเดิม เราท้อแต่เราไม่รุ้จะออกไปยังไงกลัวเลี้ยงลุกเองไม่ไหว เครีดไปหมด จะคุยกับใครก็ไม่ได้ ไม่อยากให้ใครมองสามีไม่ดีอีก