สวัสดีทุกคนค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา อาจจะเรียบเรียงไม่สวย อ่านยากนิดนึงนะคะ ปกติเราจะชอบอ่านกระทู้พันทิปมาก แต่วันนี้เรารู้สึกอึดอัดอยากถามเพื่อนๆว่าถ้าเป็นแบบนี้เพื่อนๆจะให้เหตุผลยังไง ให้พ่อกับแม่เข้าใจ
...ตอนนี้เราอายุ 24 ย่าง 25 เราเรียนจบแล้วมาอยู่บ้านช่วยงานแม่ เหตุผลที่ยังไม่ได้ไปทำงานเป็นกิจลักษณะเพราะที่บ้านไม่อนุญาตให้ออกไปเผชิญโลกกว้างคนเดียวค่ะ อยากให้มีเพื่อนที่รู้จักไปด้วย...แต่พอเพื่อนชวนไปทำงานโรงแรมก็ไม่อนุญาตให้ไปอีก เหตุผลคือ มันไกลบ้าน..สรุปคือไม่ยอมให้ห่างสายตาเลย
...เข้าเรื่องเลยนะคะ คือตอนนี้เราคบกับแฟนมาได้ปีกว่าแล้ว แฟนเราอายุ 30 ปี และอยู่คนละจังหวัด เราเพิ่งจะพามาบ้านเป็นครั้งแรก และเป็นแฟนคนแรกที่พามาทำความรู้จักกับที่บ้าน แต่ก่อนหน้านั้นเราก็เล่าเรื่องแฟนให้แม่กับยายฟังมาบ้างแล้วว่า ทำงานอะไร เจอกันที่ไหน (ก่อนหน้าแฟนคนนี่เราเคยมีแฟนมา 2 คน แต่ยังไม่เคยพาไปบ้าน เพราะเราไม่มั่นใจ) แต่เรามั่นใจว่าคนนี้แหละที่จะเข้ากับบ้านเราได้...พอมาบ้าน ตากับยายก็โอเคกับคนนี้ ส่วนพ่อกับแม่ยังไม่เอ่ยปาก (แนวคิดพ่อแม่เราจะหัวโบราณกว่าตากับยายอีก)
หลังจากนั้น 1 สัปดาห์แฟนเราก็มาหาอีกครั้ง (แฟนจะมาหาวันเสาร์ อาทิตย์ แต่ไม่ได้นอนบ้านเรานะคะ แฟนนอนที่บ้านญาตของเขา) แฟนเราก็มาแค่ตอนกลางวัน บ่ายแก่ๆก็กลับ เวลาแฟนมาหาแฟนเราก็จะขับรถพาแม่ไปธุระบ้าง พาเรากับน้องไปเที่ยวบ้าง คือไม่เคยไปกันสองต่อสองเลย...จนมีวันหนึ่งแฟนเรามาหาที่บ้านกับพี่สาวของแฟน และให้เราพาไปหาซื้อของในตัวจังหวัด ก่อนไปเราก็ขออนุญาตแม่แล้ว แล้วแม่ก็อนุญาตและบอกว่ารีบไปรีบกลับ เราไปตั้งแต่เก้าโมงเช้า ในแพลนตอนแรกที่วางไว้กับพี่สาวแฟนคือกลับบ้านก่อนเที่ยง แต่ของที่ไปหาซื้อนั้นหายากมากเราเลยกลัวว่าจะกลับไม่ทันเที่ยง เราเลยบอกแม่อาจจะกลับช้านะแม่ ตอนนี้ยังหาซื้อของได้ไม่ครบเลย หลังจากตามหาซื้อของอยู่นาน กว่าจะหาของที่ซื้อครบก็ปาไปเกือบห้าโมงเย็น สรุปวันนั้นเรากลับมาถึงบ้านประมาณหกโมงเย็น..หลังจากกลับบ้านเราก็โดนบ่นชุดใหญ่เลยว่าไปนาน ไว้ใจเขาขนาดนั้นเลยเหรอ ถ้าเขาลวงไปฆ่าหรือลวงไปขายจะทำยังไง จะคุยอะไรกันก็คุยที่บ้านก็ได้ ไปก็ไม่ใช่ธุระของตัวเองอีก และไม่อยากให้แฟนเรามาหาอีก ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นก็ไม่มีอะไร สรุปคือพ่อกับแม่ยังไม่อยากให้แฟนมาหาหรือไปไหนด้วยกัน(แต่ตากับยายเราก็เข้าใจนะคะว่าก็ต้องมีไปมาหาสู่กับทางญาตผู้ใหญ่บ้าง) ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ไปสองต่อสองก็ตาม พ่อกับแม่บอกว่าเรายังไม่โตพอที่จะระวังตัวเองได้...เราก็พยายามอธิบายแล้วว่าเรารู้ว่าพ่อกับเป็นห่วง ที่ไปก็แค่อยากทำความรู้จักกับคนในครอบครัวของแฟนดู และอีกอย่างเราก็อายุ จะ 25 แล้วในอนคตเราก็ต้องแต่งงานอยู่ดี แฟนมันไม่ได้มีง่ายๆ กว่าจะมีคนที่เรามั่นใจสักคนถึงขั้นพามาทำความรู้จักกับที่บ้านมันใช้เวลานานมากเลย ซึ่งเรารู้สึกว่าทำไมพ่อแม่ของเพื่อนเรายังไม่ว่าเลยที่ลูกมีแฟนและไปไหนมาไหนด้วยกัน หรือแม้กระทั่งเพื่อนบ้านก็รับรู้ว่าลูกของเขามีแฟน ไปมาหาสู่กันได้ขอแค่ผู้ใหญ่รับรู้และอยู่ในสายตา แต่กับพ่อแม่เราคือคบได้แต่ไม่อยากให้มาบ้านซึ่งเราก็ถามว่าไม่ยอมให้มาบ้าน ไม่มีการทำความรู้จักแล้วจะเกี่ยวดองกันยังไง เราก็โดนว่ากลับมาอีก คือเราต้องทำยังไงดีคะ เพราะนี่เป็นปัญหาเริ่มต้นและเป็นปัญหาแรกของเรื่องนี้เลย แล้วเราก็ไม่อยากให้มันเป็นปัญหาต่อไปนานๆ กับเรื่องนี้
พ่อแม่ไม่อยากให้แฟนมาบ้าน
...ตอนนี้เราอายุ 24 ย่าง 25 เราเรียนจบแล้วมาอยู่บ้านช่วยงานแม่ เหตุผลที่ยังไม่ได้ไปทำงานเป็นกิจลักษณะเพราะที่บ้านไม่อนุญาตให้ออกไปเผชิญโลกกว้างคนเดียวค่ะ อยากให้มีเพื่อนที่รู้จักไปด้วย...แต่พอเพื่อนชวนไปทำงานโรงแรมก็ไม่อนุญาตให้ไปอีก เหตุผลคือ มันไกลบ้าน..สรุปคือไม่ยอมให้ห่างสายตาเลย
...เข้าเรื่องเลยนะคะ คือตอนนี้เราคบกับแฟนมาได้ปีกว่าแล้ว แฟนเราอายุ 30 ปี และอยู่คนละจังหวัด เราเพิ่งจะพามาบ้านเป็นครั้งแรก และเป็นแฟนคนแรกที่พามาทำความรู้จักกับที่บ้าน แต่ก่อนหน้านั้นเราก็เล่าเรื่องแฟนให้แม่กับยายฟังมาบ้างแล้วว่า ทำงานอะไร เจอกันที่ไหน (ก่อนหน้าแฟนคนนี่เราเคยมีแฟนมา 2 คน แต่ยังไม่เคยพาไปบ้าน เพราะเราไม่มั่นใจ) แต่เรามั่นใจว่าคนนี้แหละที่จะเข้ากับบ้านเราได้...พอมาบ้าน ตากับยายก็โอเคกับคนนี้ ส่วนพ่อกับแม่ยังไม่เอ่ยปาก (แนวคิดพ่อแม่เราจะหัวโบราณกว่าตากับยายอีก)
หลังจากนั้น 1 สัปดาห์แฟนเราก็มาหาอีกครั้ง (แฟนจะมาหาวันเสาร์ อาทิตย์ แต่ไม่ได้นอนบ้านเรานะคะ แฟนนอนที่บ้านญาตของเขา) แฟนเราก็มาแค่ตอนกลางวัน บ่ายแก่ๆก็กลับ เวลาแฟนมาหาแฟนเราก็จะขับรถพาแม่ไปธุระบ้าง พาเรากับน้องไปเที่ยวบ้าง คือไม่เคยไปกันสองต่อสองเลย...จนมีวันหนึ่งแฟนเรามาหาที่บ้านกับพี่สาวของแฟน และให้เราพาไปหาซื้อของในตัวจังหวัด ก่อนไปเราก็ขออนุญาตแม่แล้ว แล้วแม่ก็อนุญาตและบอกว่ารีบไปรีบกลับ เราไปตั้งแต่เก้าโมงเช้า ในแพลนตอนแรกที่วางไว้กับพี่สาวแฟนคือกลับบ้านก่อนเที่ยง แต่ของที่ไปหาซื้อนั้นหายากมากเราเลยกลัวว่าจะกลับไม่ทันเที่ยง เราเลยบอกแม่อาจจะกลับช้านะแม่ ตอนนี้ยังหาซื้อของได้ไม่ครบเลย หลังจากตามหาซื้อของอยู่นาน กว่าจะหาของที่ซื้อครบก็ปาไปเกือบห้าโมงเย็น สรุปวันนั้นเรากลับมาถึงบ้านประมาณหกโมงเย็น..หลังจากกลับบ้านเราก็โดนบ่นชุดใหญ่เลยว่าไปนาน ไว้ใจเขาขนาดนั้นเลยเหรอ ถ้าเขาลวงไปฆ่าหรือลวงไปขายจะทำยังไง จะคุยอะไรกันก็คุยที่บ้านก็ได้ ไปก็ไม่ใช่ธุระของตัวเองอีก และไม่อยากให้แฟนเรามาหาอีก ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นก็ไม่มีอะไร สรุปคือพ่อกับแม่ยังไม่อยากให้แฟนมาหาหรือไปไหนด้วยกัน(แต่ตากับยายเราก็เข้าใจนะคะว่าก็ต้องมีไปมาหาสู่กับทางญาตผู้ใหญ่บ้าง) ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ไปสองต่อสองก็ตาม พ่อกับแม่บอกว่าเรายังไม่โตพอที่จะระวังตัวเองได้...เราก็พยายามอธิบายแล้วว่าเรารู้ว่าพ่อกับเป็นห่วง ที่ไปก็แค่อยากทำความรู้จักกับคนในครอบครัวของแฟนดู และอีกอย่างเราก็อายุ จะ 25 แล้วในอนคตเราก็ต้องแต่งงานอยู่ดี แฟนมันไม่ได้มีง่ายๆ กว่าจะมีคนที่เรามั่นใจสักคนถึงขั้นพามาทำความรู้จักกับที่บ้านมันใช้เวลานานมากเลย ซึ่งเรารู้สึกว่าทำไมพ่อแม่ของเพื่อนเรายังไม่ว่าเลยที่ลูกมีแฟนและไปไหนมาไหนด้วยกัน หรือแม้กระทั่งเพื่อนบ้านก็รับรู้ว่าลูกของเขามีแฟน ไปมาหาสู่กันได้ขอแค่ผู้ใหญ่รับรู้และอยู่ในสายตา แต่กับพ่อแม่เราคือคบได้แต่ไม่อยากให้มาบ้านซึ่งเราก็ถามว่าไม่ยอมให้มาบ้าน ไม่มีการทำความรู้จักแล้วจะเกี่ยวดองกันยังไง เราก็โดนว่ากลับมาอีก คือเราต้องทำยังไงดีคะ เพราะนี่เป็นปัญหาเริ่มต้นและเป็นปัญหาแรกของเรื่องนี้เลย แล้วเราก็ไม่อยากให้มันเป็นปัญหาต่อไปนานๆ กับเรื่องนี้