การเดินออกมาจากที่ที่เราอยู่มานานทำไมมันทำใจยากจังครับ นอนไม่หลับเลย

ต่อจากระทู้ก่อนๆของผมนะครับ. คือผมย้ายออกมาจากบ้านหลังนั้นของเค้าแล้วครับ ขนออกมาทุกอย่าง วันที่ออกมาเค้าส่งข้อความข้อมาขอโทษเสียใจที่ทำแบบนั้น ขอให้โชคดี และโพตส์เพลงเศร้า ตกกลางคืนผมนอนไปแล้วอยู่ก็สะดุ้งตื่น คิดถึงบ้านหลังนั้นมาก ผมอยู่มันมาตั้งแต่ก่อนมันจะสร้างเสร็จด้วยซ้ำ ไปส่งเค้าดูช่างตลอด อีกอย่างผมคิดถึงแมวผมมาก แต่ผมต้องอยู่ไกลจำเป็น้องเอาไว้ที่บ้านหลังนั้นสองตัว ตอนเช้าเค้าก็ส่งรูปแมวมาอวด ทำให้ผมยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ เลยโทรหาเค้า แล้วบอกกับเค้าว่าอย่างส่งอะไรมาอีกถ้าไม่จำเป็น ตกเย็นผมนั้งเครื่องบินมา กทม เมื่อเครื่อง take off ออกจากสนามบินเชียงใหม่ อยู่ๆผมก็ร้องไห้อยู่หลังเครื่องคนเดียว มันไหลออกมาเองเลยโชคดีมากที่วันนั้นที่นั้งแถวสุดท้ายมีแต่ผมคนเดียว ด้วยความที่ผมดูก็เหมือนผู้ชายทั่วไป  ใครเห็นคงโคตรอาย แต่แอร์อาจจะเห็น หันมาอีกที มีน้ำวางข้างๆที่นั้งที่ว่าง ปกติผมร้องไห้ยากมาก ผมคิดถึงเชียงใหม่มากๆ เหมือนเราหนีอะไรจากที่นี้ จากที่ที่เรารัก อยู่มาทั้งชีวิต ยันคิดอยู่ว่าเราทำถูกไหม แต่เค้าก็ยังไม่หยุดส่งอะไรอยู่ดี วันนี้ส่งอัลบัลรูปอะไรไม่รู้ผมไม่กล้าเปิดอ่าน อีกนานไหมครับผมจะหลุดพ่นสภาพแบบนี้ ทรมารจริงๆ