ผมเป็นโรคซึมเศร้า อยากระบาย

เรารู้สึกแย่ตลอดเวลา อยากจะร้องให้ตลอดเวลา แต่ผมมีขอเสียงอย่างหนึ่งคือ ตอนเด็กผมเป็นคนขี้ร้องมาก และพอไปโรงเรียนโดนเพื่อนแกล้งตลอด ผมเลยบอกตัวหรือ (หรือสะกดจิตตัวเองว่าอย่าร้องห้ามร้อง) แรกๆอันร้องได้ไม่ถึงนาที จนตอนนี้อันตลอดจนมันถึงจุดระเบิดมาเอง และตอนนี้ผมเป็นโรคซึ้มเศร้า ได้ไปพบแพทปกติ แต่กินยาไปไม่ได้รู้สึกดีเลย  ตอนนี้อารมเหมือนกับคนบ้า แสดงอารมให้คนอื่นเห็นคือ มีความสุข ยิ้มรับทุกปัญหา ดูภายนอกคือ คนน่าอยู่ด้วยรับฟังปัญหาเพื่อนแล้วบอกวิธีแก้ แต่พอถึงเวลาที่กลับมาบ้านคือ รีบเครียงงานบ้านให้เสร็จ แล้วเข้าห้องไม่เปิดไฟ แล้วก็นอนนอยทุกเรื่องอยากร้อง แต่ก็ร้องไม่ออก อยากกร๊ดเสียงดังๆแต่ก็กลัวคนอื่นเป็นห่วงอยากพูดกับใครว่าเราไม่โอเค แต่ก็มองไปแล้วทุกคนมีแต่ปัญหาถ้าเราเอาปัญหาไปเขาจะช่วยเราได้หรอ อยากหลับแล้วไม่ตื่นไม่อยากลืมตามารับรู้วันใหม่แต่ไม่อยากฆ่าตัวตาย ไม่อยากให้ใครมาเสียใจที่เราฆ่าตัวตายไป ทุกครั้งที่ดูข่าวว่ามีคนตายเพราะอุบัติเหตุหรือดาราตาย หรือเด็กวัยรุ่นโดนยิ่งตายคิดว่าทำมั้ยเราไม่ไปอยู่ตรงนั้น ทำมั้ยไม่เป็นเราที่อยู่ในข่าวนั้น ทำมั้ยไม่เป็นเราที่อยู่ในอุบัติเหตุนั้น อยากน้องถ้าเราตายแบบนั้นจะไม่มีใครโทษตัวเองว่าเขาเป็นคนทำให้เราตาย เขาจะได้รับรู้ว่าถึงเวลาเราเลยตาย เราเหนื่อยทุกวันเราไม่อยากเจอใครเลย บ้างทีเห็นคนบ้ายังอิจฉาที่เขามีความสุขไม่ต้องแค่ใคร ขอบคุณทุกคนที่อ่านนะครับ ผมของพื้นที่ตรงนี้ระบายอารมที่ติดในใจหน่อนนะครับ