สวัสดีค่ะ ทุกคน
จขกทขอเล่าเรื่องตัวเองนิดนึง จขกทเองมาจากตจว. คือทีแรกๆแม่ก็ชวนให้ไปเรียนที่เชียงใหม่ เพราะมีเพื่อนอีกคนหนึ่งก็จะไปเรียนยุ เลยชวนให้ไปยุหอเดียวกัน เรียนที่เดียวกัน ด้วยความที่ว่าเพื่อนคนนี้มีนิสัยที่เห็นแก่ตัว เลยไม่ค่อยอยากจะอยู่ด้วยสักเท่าไหร่ จทกทเองมีพี่ชาย ที่ทำงานยุที่กทม จขกท ตอนยังเรียนยุที่มปลาย จขกทเองก็คิดว่าอยากเรียนเอง ทำงานไปเอง เพราะอยากเเบ่งเบาภาระทางครอบครัว แต่พอมาถึงพี่ชายให้เลือกว่าจะเรียนรึทำงาน อย่างใดอย่างหนึ่ง เจ้าของกระทู้ก็เลือกที่จะเรียน เพราะแม่จขกท ตั้งความหวังกับจขกทไว้มาก จขกทไม่อยากให้แม่เสียใจเลย ตอบๆไปว่าเรียน ทีแรกก็ไม่ค่อยกลุมใจสักเท่าไหร่ เพราะคิดว่าถ้าไปเรียนแล้วก็จะเจอเพื่อนใหม่ จะสนิทกับเพื่อนใหม่ไปเลย แต่แล้ว
มันไม่ใช่อย่างที่คิด คิดว่าจะเจอเพื่อนที่เพื่อนอยู่ใกล้ๆกัน กลับไม่เจอ คิดว่าจะเจอเพื่อนที่เรียนสาขา เดียวกัน บ้านใกล้กัน. ไปมาหาสู่งา่ย ทุกอย่าง
ไม่ใช่อย่างที่หวัง คือต้องไปเรียนเอง ทุกอย่างตัวคนเดียวหมด
รู้สึกอยากร้องไห้ ท้อแท้ อะไรๆก็ดูยากไปหมด ทางบ้านก็กดดันถามหาว่ามีเพื่อนไหม
โครตคิดถึงแม่เลย บอกตรง คิดถึงคนบ้านเดียวกัน คนใต้ก็เยอะในมอราม เข้าหากันยากยังไงไม่รู้ เหมือนแบ่งชนชั้น อยู่กับแค่เพื่อนใต้ บางคนมากับเพื่อนก็ดีไปอีกสิ ไปไหนมาไหนด้วยกัน ชีวิตโครตดีเลย สังคมมอรามถ้าอย่างงี้ รู้แต่แรกจะไม่เข้ามาเลย
ถ้าไม่ติดที่บ้านจน ไม่มีจะเเดก เปิดโอกาสก็จริง แต่ก็ควรบอกว่าถ้ามาคนเดียวจะเคว่ง ควรมีเพื่อนมาเรียนด้วย บอกจริงตอนนี้สงสารตัวเองที่ต้องมาเจอแบบนี้ คิดว่าเด็กตจวหลายคนก็เจอแบบนี้ อยากเตือนสติคนอื่นๆหาคิดจะมาเรียนรามคนเดียวทำใจไว้ให้ดี เเล้วก็เรื่องเรียนราม2ด้วย คือไม่เข้าใจว่าจะแบ่งราม1และ2ทำไหม ในเมื่ออยู่ที่เดียวกันก็ดีแล้ว นึกถึงคนที่ไม่ได้อยู่แถวๆรามดิ จะลำบากแค่ไหนที่จะต้องไปกลับ ไหนจะรถติดอีก ไม่คิดเลยว่าจะมีราม2ถ้ารู้ก่อนหน้านี้จะไม่ไปเรียนเลย แล้วก็การเรียนด้วย เข้าใจว่ามอเปิด โอ้โห้ ไปช้าแค่15นาที โต๊ะคือเต็มล่ะ อะไรจะขนาดนั้น พัดลมก็เก่า จอก็ใช่แบบเล็ก แบบทีวี เข้าใจว่าหน่วยกิตล่ะ25บาท แต่
โหดไปไหม เรียนเรื่องก็รู้สึกว่ายังไงก็ไม่รู้ บางคนก็สอนไม่เข้าใจเลย เห้อ ท้อว่ะ อยากกลับบ้าน เรื่องสอบก็กลัวว่าจะสอบติด,f ทุกอย่างดูเคลียดตึงไปหมด เห้อไม่มีความสุข คิดว่าเรียนแบบสอบอย่างเดียวจะดี จะได้ไม่ต้องเสียตังไปซื้อกระดาษนุ้นนี้นั้นมาส่งงาน. เห้อที่ไหนได้คงต้องซื้อวิชาที่สอบไม่ผ่านแน่ๆเลย เห้อคิดถูกคิดผิดว่ะเนี้ย มาเรียนราม เห้อเพื่อนก็ไม่มี หาก็ยาก เรียนก็ไม่รู้เรียน จะจบไหมยังไม่รู้เลย. ควรทำยังไงดีคัยเจอเหมือนกูบ้าง. 😥😥😥😥😥😥😥😥😥
รู้สึกว่าเหงามาก เคว้ง ที่เรียนราม
จขกทขอเล่าเรื่องตัวเองนิดนึง จขกทเองมาจากตจว. คือทีแรกๆแม่ก็ชวนให้ไปเรียนที่เชียงใหม่ เพราะมีเพื่อนอีกคนหนึ่งก็จะไปเรียนยุ เลยชวนให้ไปยุหอเดียวกัน เรียนที่เดียวกัน ด้วยความที่ว่าเพื่อนคนนี้มีนิสัยที่เห็นแก่ตัว เลยไม่ค่อยอยากจะอยู่ด้วยสักเท่าไหร่ จทกทเองมีพี่ชาย ที่ทำงานยุที่กทม จขกท ตอนยังเรียนยุที่มปลาย จขกทเองก็คิดว่าอยากเรียนเอง ทำงานไปเอง เพราะอยากเเบ่งเบาภาระทางครอบครัว แต่พอมาถึงพี่ชายให้เลือกว่าจะเรียนรึทำงาน อย่างใดอย่างหนึ่ง เจ้าของกระทู้ก็เลือกที่จะเรียน เพราะแม่จขกท ตั้งความหวังกับจขกทไว้มาก จขกทไม่อยากให้แม่เสียใจเลย ตอบๆไปว่าเรียน ทีแรกก็ไม่ค่อยกลุมใจสักเท่าไหร่ เพราะคิดว่าถ้าไปเรียนแล้วก็จะเจอเพื่อนใหม่ จะสนิทกับเพื่อนใหม่ไปเลย แต่แล้ว
มันไม่ใช่อย่างที่คิด คิดว่าจะเจอเพื่อนที่เพื่อนอยู่ใกล้ๆกัน กลับไม่เจอ คิดว่าจะเจอเพื่อนที่เรียนสาขา เดียวกัน บ้านใกล้กัน. ไปมาหาสู่งา่ย ทุกอย่าง
รู้สึกอยากร้องไห้ ท้อแท้ อะไรๆก็ดูยากไปหมด ทางบ้านก็กดดันถามหาว่ามีเพื่อนไหม
โครตคิดถึงแม่เลย บอกตรง คิดถึงคนบ้านเดียวกัน คนใต้ก็เยอะในมอราม เข้าหากันยากยังไงไม่รู้ เหมือนแบ่งชนชั้น อยู่กับแค่เพื่อนใต้ บางคนมากับเพื่อนก็ดีไปอีกสิ ไปไหนมาไหนด้วยกัน ชีวิตโครตดีเลย สังคมมอรามถ้าอย่างงี้ รู้แต่แรกจะไม่เข้ามาเลย
ถ้าไม่ติดที่บ้านจน ไม่มีจะเเดก เปิดโอกาสก็จริง แต่ก็ควรบอกว่าถ้ามาคนเดียวจะเคว่ง ควรมีเพื่อนมาเรียนด้วย บอกจริงตอนนี้สงสารตัวเองที่ต้องมาเจอแบบนี้ คิดว่าเด็กตจวหลายคนก็เจอแบบนี้ อยากเตือนสติคนอื่นๆหาคิดจะมาเรียนรามคนเดียวทำใจไว้ให้ดี เเล้วก็เรื่องเรียนราม2ด้วย คือไม่เข้าใจว่าจะแบ่งราม1และ2ทำไหม ในเมื่ออยู่ที่เดียวกันก็ดีแล้ว นึกถึงคนที่ไม่ได้อยู่แถวๆรามดิ จะลำบากแค่ไหนที่จะต้องไปกลับ ไหนจะรถติดอีก ไม่คิดเลยว่าจะมีราม2ถ้ารู้ก่อนหน้านี้จะไม่ไปเรียนเลย แล้วก็การเรียนด้วย เข้าใจว่ามอเปิด โอ้โห้ ไปช้าแค่15นาที โต๊ะคือเต็มล่ะ อะไรจะขนาดนั้น พัดลมก็เก่า จอก็ใช่แบบเล็ก แบบทีวี เข้าใจว่าหน่วยกิตล่ะ25บาท แต่