ทำไมเมื่อพูดถึงหลักธรรมคำสอนคนหนุ่มสาววัยทำงานหรือวัยรุ่นส่วนใหญ่มองเป็นเรื่องน่าเบื่อหรอครับหรือไม่ก็ใช้เป็นมุขฮาๆ

อวิชชาก็คือ ความไม่รู้ พรักพรากจากสิ่งเป็นที่รัก  ประสบสิ่งเป็นไม่ที่รัก  ปรารถณาอันใด ไม่ได้สิ่งนั้น

อวิชชาก็คือ หัดมาสนใจจิตใจเมื่อสูญเสีย จากสิ่งเป็นที่รัก
รู้ความไม่เที่ยง รู้ทุกข์

สิ่งใดมี สิ่งใดปรารถกฏภายในจิตใจ คือ ความเป็นจริง ของสัจจะ คือ ภพเรื่องใจ  ต่างคนต่างไม่รู้สัจจะ จึงก่อกรรมติดขัดข้อง อาศัยกัน จึงมีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์

เริ่มจากครอบครัว พ่อแม่ครู ตีลูกน้อย โดยใช้โทสะเป็นเหตุ ก่อให้เกิดความไม่เช้าใจของชีวิตของลูกน้อย  ลูกน้อยจึงเกิดอาการอยากได้ความรักจากพ่อแม่และครู   เป็นเหตุ โทสะ เป็นเหตุราคะ และ ความไม่รู้เท่าทันในชีวิต

แต่ละยุคแต่ละสมัยจิตใจผู้คนอาศัยปัจจัยเรียนรู้ ก่อให้เกิดสิ่งใหม่ๆคือ จิตใจ วิธีคิด แฟชั่น ค่านิยม รู้สึกไปตามสิ่งเรียนรู้

เป็นการยากที่ได้เกิดเป็นมนุษย์ ก็คือ รู้คุณบิดา รู้คุณมารดา

เป็นการยากที่ชีวิตสัตว์จะได้อยู่สบาย ก็คือ เกิด แก่ เจ็บ ตาย โสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส อุปายาส

เป็นการยากที่จะได้ฟังธรรมของสัตบุรุษ คือ ยากจะได้เจอ พ่อหลวง ร. 9

เป็นการยากที่พระพุทธเจ้าจะอุบัติมา” คือ ยากที่จะเข้าหาทางศาสนาพุทธ เพราะเหตุ ค่านิยม ตามกระแสโลก ทำต่อๆกันมา มีความรู้สึกไปทางเดียวกัน มีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์ มีปัจจัยอาศัยร่วมกัน

อริยสัจ 4

มัชฌิมาปฏิปทา คือ ก็  หากใครทำเศรษฐิกิจพอเพียงได้ คือการกระทำกรรมดี แต่จิตใจยังมีอยู่คือ น้อยเนื้อต่ำใจในวาสนาของตน มี สรรเสริญ มีนินทา  เป็นเหตุต่างๆ ความไม่สบายใจ ความไม่สบายใจ คับแค้นใจ

แต่หาก รู้ทุกข์อริยสัจ 4 ก็เป็นเหตุ เข้าใจสิ่งต่างๆได้ เพราะสิ่งนั้นดับไปแล้ว เราจะเห็นมุมมองใหม่ๆ ที่ รู้จักปรับเปลี่ยน ให้ทันโลก ที่ประกอบอาชีพอย่างสุจริต

รูปธรรม คือ ระบบเศรษฐกิจพอเพียง
นามธรรมคือ อริยสัจ 4