เรื่องคือว่าผมเพิ่งจะคบกับแฟนได้2เดือนเรารู้จักกันตั้งแต่ม.ปลายเธอเข้ามาทำความรู้จักผมเพราะเพื่อนเธอชอบผมแต่สุดท้ายกลายเป็นผมละเธอชอบกันแต่เรามิได้คบกันเพราะอยู่เธอก็หายไปเธออยู่ห้องคิงผมอยู่ห้องท้ายสุดช่วงนั้นเป็นช่วงม.6ต่างคนก็ต่างแยกย้ายแต่แล้ววันหนึ่งเราก็บังเอิญเจอกันที่รถไฟฟ้าใต้ดินเธอเรียนจุฬาผมเรียนเอกชนหลังจากความบังเอิญนั้นเราก้นัดเจอกันบ้างแล้วอยู่ดีดีธอก็หายไปอีกติดต่อเธอไม่ได้อีกเลยจนเมื่อไม่กี้เดือนก่อนเธอ@igมาหาผมซึ้งผมดีใจมากเหมือนเพื่อนที่เราไม่ได้เจอกันมานานเราก็มีการโทรคุยโทรหากันแทบทุกวันจนเธอบอกว่าคุยแบบนี้ทุกวันอย่าหายไปไหนนะ
จนวันหนึ่งผมขอเธอเป็นแฟนทุกอย่างเหมือนไปได้ดีเธอทำงานเงินเดือน50000ผมเปิดกิจการร้านนวดเธอต้องบินไปต่างประเทศบ่อยแต่ก่อนคบกันเธอเคยบอกกับผมว่าเธอไม่ค่อยมีเวลานะซึ่งผมเข้าใจซึ้งตอนที่เราคุยกันนะตอนนั้นเธออยู่อินเดียเราก้พยามหาเวลาคุยกันจนเธอกลับมาไทยทุกอย่างเหมือนดีแต่พอรอบหลังที่เธอมาเลเธอเริ่มเปลี่ยนไปเข้าว่างานเธออาจะยุ่งมากจนเธอไม่โทรหาพอผมโทรไปเธอก็มักจะอยู่ห้องเพื่อนไม่ก็บอกนอนละแล้วแต่พอโทรไปที่เป็นวันหยุดเธอ เธอก็จะไปว่าอยู่ห้องเพื่อนกินเบีย เดียวไปกินเหบ้าต่อข้างนอกหรือไม่ก็จะบอกว่างานเยอะมายุ่งขอเครียงานก่อนคืองานเยอะเข้าใจแต่ที่ไม่เข้าใจคือเวลากินข้าวหรือเวลาพักเธอก็โทรหาผมได้แต่เธอเลือกที่จะไม่โทรเธอจะโทรมาหาผมบอกว่านอนละนะแค่นี้เท่านั้นแต่ผมก็ยังเห็นเธอออนเฟสอยู่บ้างครั้งพิมอะไรไปเธอก็ไม่อ่านมันผิดกับตอนที่เธออยู่อินเดียมากแต่ผมพยามเข้าใจเธอบอกเธอว่างานคงยุ่งไม่เป็นไรงั้นถ้าถึงเวลาเธอกลับไทยเดียวเราไปหาเธอตอบว่าไม่ต้องมาก็ได้มันไกลบ้านเธออยู่ระยองผมพยามจะหาเวลาไปหาเธอเพราะเธออยู่ไทยแค่7วันเธอต้องบินไปเยอร์มันอีกเดือนกว่าจะกลับผมพยามยอกเธอว่าว่างวันไหนบอกนะเดียวไปหาแต่เธอบอกไม่ต้องมาบ่อยก็ได้ซึ่งผมไม่เข้าใจเลยผมถามเธอว่าเรายังเป็นแฟนกันอยู่ใช่รึเปล่าเธอตอบใช่ แต่ความรู้สึกผมตอนนี้เหมือนผมไร้ตัวตนในสายตาเธอมา เธอบอกเธอว่าง3-4ที่เธอกลับไทยผมบอกจะไปหาแต่เธอบอกเธอจะพาเพื่อนต่างชาติไปเที่ยวซึ่งก็ไม่มีเวลาให้ผมอีกซึ่งเป็นเพื่อนผช และจะให้ผมคิดหรือรู้สึกยังไงผมไม่สามารถพูดกับเธอตรงๆได้เพราะเธอเคยเป็นโรคซึ่มเศร้าทุกครั้งที่ผมพยามจะอธิบายว่าผมรู้ยังไงเธอจะบอกปวดหัวเริ่มเครียด(ก่อนหน้าผมไม่เคยรู้ว่าเธอเป็นโรคนี้เคยพูดตรงๆกับเธอว่าผมรู้สึงยังเธอก็เคลียดจนชักเข้ารพ)ผมรู้สึกผิดมากจนตอนนี้ผมไม่กล้าที่จะพูดอะไรที่ผมรู้ว่สมันจะทำให้เธอเครียดเลยแล้วความสัมพันธ์ผมกับเธอก็เหมือนผมค่อยๆไร้ตัวตนไปเรื่อยๆเพราะเธอจะให้ความสำคัญกับผมเป็นอันดับสุดท้ายตลอดเวลาที่คบกันมาเธอไม่เคยเลยที่จะบอกคิดถึงหรือจะพูดอะไรให้รู้สึกดีเพราะเธอมักบอกว่าการกระทำสำคัญกว่าจนถึงตอนนี้ผมยังไม่รู้ว่าจะทำยังไงจะแบกรับความรู้สึกเจ๊บแบบนี้ได้อีกนานแค่ไหน
มันมีจริงหรือความสัมพันธ์แบบนี้
จนวันหนึ่งผมขอเธอเป็นแฟนทุกอย่างเหมือนไปได้ดีเธอทำงานเงินเดือน50000ผมเปิดกิจการร้านนวดเธอต้องบินไปต่างประเทศบ่อยแต่ก่อนคบกันเธอเคยบอกกับผมว่าเธอไม่ค่อยมีเวลานะซึ่งผมเข้าใจซึ้งตอนที่เราคุยกันนะตอนนั้นเธออยู่อินเดียเราก้พยามหาเวลาคุยกันจนเธอกลับมาไทยทุกอย่างเหมือนดีแต่พอรอบหลังที่เธอมาเลเธอเริ่มเปลี่ยนไปเข้าว่างานเธออาจะยุ่งมากจนเธอไม่โทรหาพอผมโทรไปเธอก็มักจะอยู่ห้องเพื่อนไม่ก็บอกนอนละแล้วแต่พอโทรไปที่เป็นวันหยุดเธอ เธอก็จะไปว่าอยู่ห้องเพื่อนกินเบีย เดียวไปกินเหบ้าต่อข้างนอกหรือไม่ก็จะบอกว่างานเยอะมายุ่งขอเครียงานก่อนคืองานเยอะเข้าใจแต่ที่ไม่เข้าใจคือเวลากินข้าวหรือเวลาพักเธอก็โทรหาผมได้แต่เธอเลือกที่จะไม่โทรเธอจะโทรมาหาผมบอกว่านอนละนะแค่นี้เท่านั้นแต่ผมก็ยังเห็นเธอออนเฟสอยู่บ้างครั้งพิมอะไรไปเธอก็ไม่อ่านมันผิดกับตอนที่เธออยู่อินเดียมากแต่ผมพยามเข้าใจเธอบอกเธอว่างานคงยุ่งไม่เป็นไรงั้นถ้าถึงเวลาเธอกลับไทยเดียวเราไปหาเธอตอบว่าไม่ต้องมาก็ได้มันไกลบ้านเธออยู่ระยองผมพยามจะหาเวลาไปหาเธอเพราะเธออยู่ไทยแค่7วันเธอต้องบินไปเยอร์มันอีกเดือนกว่าจะกลับผมพยามยอกเธอว่าว่างวันไหนบอกนะเดียวไปหาแต่เธอบอกไม่ต้องมาบ่อยก็ได้ซึ่งผมไม่เข้าใจเลยผมถามเธอว่าเรายังเป็นแฟนกันอยู่ใช่รึเปล่าเธอตอบใช่ แต่ความรู้สึกผมตอนนี้เหมือนผมไร้ตัวตนในสายตาเธอมา เธอบอกเธอว่าง3-4ที่เธอกลับไทยผมบอกจะไปหาแต่เธอบอกเธอจะพาเพื่อนต่างชาติไปเที่ยวซึ่งก็ไม่มีเวลาให้ผมอีกซึ่งเป็นเพื่อนผช และจะให้ผมคิดหรือรู้สึกยังไงผมไม่สามารถพูดกับเธอตรงๆได้เพราะเธอเคยเป็นโรคซึ่มเศร้าทุกครั้งที่ผมพยามจะอธิบายว่าผมรู้ยังไงเธอจะบอกปวดหัวเริ่มเครียด(ก่อนหน้าผมไม่เคยรู้ว่าเธอเป็นโรคนี้เคยพูดตรงๆกับเธอว่าผมรู้สึงยังเธอก็เคลียดจนชักเข้ารพ)ผมรู้สึกผิดมากจนตอนนี้ผมไม่กล้าที่จะพูดอะไรที่ผมรู้ว่สมันจะทำให้เธอเครียดเลยแล้วความสัมพันธ์ผมกับเธอก็เหมือนผมค่อยๆไร้ตัวตนไปเรื่อยๆเพราะเธอจะให้ความสำคัญกับผมเป็นอันดับสุดท้ายตลอดเวลาที่คบกันมาเธอไม่เคยเลยที่จะบอกคิดถึงหรือจะพูดอะไรให้รู้สึกดีเพราะเธอมักบอกว่าการกระทำสำคัญกว่าจนถึงตอนนี้ผมยังไม่รู้ว่าจะทำยังไงจะแบกรับความรู้สึกเจ๊บแบบนี้ได้อีกนานแค่ไหน