คิดว่าตัวเองเป็นโรคเรียกร้องความสนใจ

บอกได้เลยว่าเราไม่มีเพื่อนเลย ทำให้เราไม่อยากไปมหาวิทยาลัยเลย เราจะดีใจมากถ้าเพื่อนคิดถึงเราบ้างโทรหาเราบ้าง แต่เพื่อนไม่มีใครโทรมาหาเราเลย เค้ามักจะโทรคุยกันเองตลอด เราเป็นส่วนเกิน เรารู้นะว่าเราไม่เป็นที่ต้องการของเพื่อนเลย แต่ก็ยังอยากพาตัวเองไปอยู่กับเพื่อน เราโคตรจะเฟลเลย เวลาเพื่อนไปหอกันเค้าจะไม่เคยชวนเราเลย แต่พอเรารุ้ว่าเค้าอยู่ด้วยกัน เราก็เฟลมากๆ พวกเค้าไม่ค่อยชวนเราหรอก รู้ขนาดนี้แต่เราก็ยังเอาตัวเข้าไปอยู่กับเพื่อนทั้งที่เค้าไม่ต้องการ เพียงเพราะเราไม่อยากอยู่คนเดียว เราอยู่คนเดียวแล้วทนเห็นเพื่อนอยู่ด้วยกันโดยไม่ชวนเราไม่ได้ เราไม่อยากให้เพื่อนไปเที่ยวโดยไม่ชวนเรา หรือแม้แต่ไปนอนหอ ไปทำกิจกรรมด้วยกัน เราก็ไม่อยาก เราอยากให้เพื่อน ชวนแต่ทั้งหมดนั้นเราไม่ได้อยากเป็นเลย เราไมอยากจะรู้สึกอะไร เราอยากไม่สนใจเราอยากยอมรับให้ได้ว่าต่อให้เพื่อนไปด้วยกันทั้งหมด   เราก็จะไม่สนใจ แต่เราห้ามความคิดเราไม่ได่เลย ยิ่งมารู้ว่าเพื่อนไปด้วยกัน อยู่ด้วยกัน แล้วไม่บอกเรา แบบออกไปเที่ยว ไปกินข้าว ไปสนุกด้วยกัน แล้วเราต้องนั่งอยู่หอคนเดียว เราอยากเป็นเหมือนคนปกติ เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลย เราควรจะทำยังไงดีคะ อย่าบอกให้เราไปหาเพื่อนอื่นเลยนะคะ เราเป็นคนเข้าสังคมยากค่ะ เพื่อนแทบไม่มีเลย เราเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้มากเลยค่ะ มันทรมานมาก มันบั่นทอนชีวิตเรามากๆเลยค่ะๆ เราไม่เคยพบกับความสุขเลยค่ะ อยากให้ตัวเองอยู่ได้ด้วยตัวเองได้ แต่เราทำไม่ได้เลย