เรื่องสั้น..วันพ่อ

เนื่องจากพรุ่งนี้เป็นวันพ่อในรัชกาลที่ 10 จขกท ขอเขียนก่อนวันพรุ่งนี้แล้วกัน ที่จริงตั้งใจจะเขียนพรุ่งนี้ คิดดูแล้วพรุ่งนี้ไปธุระน่าจะไม่มีเวลาได้เขียน เลยขอมาก่อน



เด็กน้อยวัยหกขวบมัดผมทรงต้นมะพร้าวนั่งไกวเปลอยู่ใต้ต้นมะม่วงบ้านลุง นั่งหันหน้าไปทางบ้านตัวเอง บ้านลุงกับบ้านตัวเองอยู่ในบริเวณเดียวกัน เหมือนปลูกบ้านในที่เดียวกันก็ว่าได้

เขามองเห็นพ่อนั่งกอดน้องสาว หอมน้องสาววัยเพียงสองขวบ ทำไมพ่อไม่หอมเขาแบบน้องบ้างเลยนะ จะว่าไปเขาก็ไม่เคยเห็นพ่อทำแบบนี้กับพี่ชายเลย

เด็กน้อยนั่งไกวเปลไปมา เพราะมันช่างสบายเหลือเกินตอนนี้ เขาก็แค่คิดไปอย่างนั้นเอง ภายในใจไม่ได้น้อยใจผู้เป็นพ่อแต่อย่างใด

มีอยู่ครั้งหนึ่งตอนนั้นเขาโตเข้าโรงเรียนแล้ว เด็กน้อยเรียนอยู่ ป.2 เขาจำความได้ ในคืนนั้นเขานั่งดูทีวี แล้วเขาเผลอหลับไป หลับไปนานจนละครจบ พ่อปลุกเขาให้เข้าไปนอน บอกว่าละครจบแล้ว แล้วเด็กน้อยก็เข้าห้องตากับยายเพื่อไปนอนต่อ

แต่พอน้องสาวเขาเผลอหลับหน้าทีวี พอละครจบพ่อไม่ปลุกน้องสาวเหมือนอย่างเขากับพี่ชายเลย พ่ออุ้มน้องขึ้นไปนอนในห้องของพ่อกับแม่ จะว่าไปแล้วเขาไม่เคยได้นอนกอดแม่ตอนกลางคืนเลย นอกจากตอนนอนดูทีวีด้วยกันเท่านั้น ตั้งแต่จำความได้เขากับพี่ชายต้องนอนกับตากับยาย

ภายในใจของเด็กน้อยไร้เดียงสาเกินกว่าจะคิดน้อยใจผู้เป็นพ่อ อาจจะเป็นเพราะเราโตแล้ว พี่ชายโตแล้ว พ่อเลยไม่ทำแบบน้อง

พอเด็กน้อยโตขึ้นมาหน่อย เริ่มมีความคิดเป็นของตัวเอง เขาเริ่มรู้สึกว่าทำไมเขาไม่สนิทพ่อเลย และพ่อก็ไม่สนิทเขาด้วย จะเป็นแม่มากกว่าที่เขาสนิทด้วย พี่ชายก็ไม่เท่าไหร่ ยังไปไหนมาไหนกับพ่อ ทำอะไรหลายๆอย่างกับพ่อ แต่กับเด็กน้อยคนนี้ทำไมเหมือนพ่อไม่เคยสนใจเลย หรือพ่อไม่รักเขา พ่อลำเอียงเหรอ

แต่พอมาคิดอีกมุม พ่อทำงานหาเงินมาให้เขาใช้ เขาไม่สบายพ่อพาขับมอเตอร์ไซต์รุ่นเบลพาไปหาหมอตอนห้าทุ่ม พอไปรับเขาที่โรงเรียนตอนเด็กๆ พ่อให้เงินเขาตามที่ขอ พ่อซื้อสิ่งของให้เขาตามที่อยากได้ พ่อคอยให้คำปรึกษาเวลามีปัญหา ตักเตือนในสิ่งที่ผิด ก็แปลว่าพ่อรักเขาสิ พ่อจะลำเอียงได้ไง แต่ทำไมพ่อดูห่างเหินกับเขาเหลือเกิน ต่างกันกับน้องที่พ่อเข้าถึงตัวน้องได้

พอโตมาสักหน่อยได้สัก ป.6 ปีนี้เขาโตแล้วนะ เขามีความรู้สึกแล้ว เขารู้จักแล้วว่า เสียใจ น้อยใจ โกรธ เกลียด รัก ชอบ ปลื้ม มันเป็นยังไง เขาเข้าใจอารมณ์ความรู้สึกพวกนี้เป็นแล้ว

จู่ๆวันนึงมีผู้ชายวัยกลางคนมาถามหาเขากับพี่ชาย และเหมือนว่าพี่ชายจะรู้จักเขาดีด้วย เขาเป็นใครกัน ดูๆแล้วอายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกันกับแม่ กับพ่อ แก่กว่าก็ไม่น่าจะเกินสองปี

เขาซื้อของมาฝากมากมาย เขามาตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ เด็กน้อยกลับจากโรงเรียน เดินเข้ามาในบ้าน ยังไม่ได้กล่าวทักทายเลยว่าเป็นใคร ผู้ชายคนนั้นก็เข้ามาโผลกอดเขา ร้องไห้ ขอโทษเขา กอดเขาไว้นานและแน่นมาก ไม่ยอมปล่อย จนเด็กน้อยอึดอัด ต้องแกะมือเขาออก และบอกให้เขาปล่อย เขาถึงปล่อยมือออกแล้วเช็ดน้ำตาตัวเอง

เด็กน้อยงงมากว่าลุงคนนี้เป็นใคร เด็กน้อยมองหาแม่กับพ่อตอนนี้ไปไหน ทำไมไม่อยู่บ้านเลย ส่วนคนที่อยู่บ้าน คือ ตา ยาย พี่ชาย ลุง ป้า ทำไมไม่มีใครพูดอะไรเลย ทำไมเงียบกันทุกคน เด็กน้อยถามหาแม่ ตาบอกว่าแม่ไม่อยู่ แล้วเด็กน้อยจึงถามหาพ่อ ผู้ชายคนนั้นจึงพูดว่า   พ่อหนูอยู่ตรงนี้ไง

เด็กน้อยแทบไม่เชื่อหูตัวเอง ห๊ะ! อะไรนะ พ่อใคร ใครคือพ่อ ลุงคนนี้นะพ่อของเขา แล้วพ่อนั่นละ หมายความว่ายังไง พ่อคนนั้นสิเป็นพ่อของเขา ไม่ใช่ลุงคนนี้

เด็กน้อยมองหน้าพี่ชาย พี่ชายพยักหน้าให้เหมือนเป็นการตอบคำถามในใจของเขา ว่าลุงคนนี้เป็นพ่อของเราเอง พ่อคนนั้นไม่ใช่

เด็กน้อยได้รับคำอธิบายต่างๆนาๆ ยกนู่นมาอ้าง ยกนี่มามาพูด ความจำเป็นมากมาย และหลังจากนั้นชีวิตของเด็กน้อยก็เปลี่ยนไป

แต่เดี๋ยวก่อน เด็กน้อยคิดในใจว่าเขาจะโกรธใครดี ระหว่างแม่ พ่อ พี่ชาย หรือ ตากับยายที่ไม่เคยบอกเขาเลย เด็กน้อยคิดย้อนไปถึงวันวาน เด็กน้อยเริ่มเข้าใจสิ่งที่พ่อทำ ว่าทำไมพ่อไม่หอมเขาเลย พ่อไม่กอดเขาเลย พ่อไม่อุ้มเขาเข้าไปนอยสักครั้งเวลาเขาหลับหน้าทีวี และที่สำคัญทำไมเขาไม่เคยได้นอนกับพ่อแม่เลย เขาเข้าใจแล้วทุกอย่าง

หลังจากวันนั้นชีวิตของเขาเปลี่ยนไปมาก เขาทำใจไม่ได้ที่เขามองพ่อคนนี้ แต่พ่อไม่ใช่พ่อของเขาอีกต่อไปแม่ไม่เคยรู้ว่าเขาคิดอะไร เพราะเขาไม่เคยพูด ไม่เคยบอกถึงความเสียใจของเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว

เด็กน้อยสร้างกำแพงกั้นสูงมาก กั้นระหว่างเขากับผู้ชายคนนั้น แต่ดูพี่ชายเขาแล้ว ทำไมเข้ากับผู้ชายคนนั้นได้ดีจัง ผิดกับเขาที่ยอมรับไม่ได้เลย

เวลาล่วงเลยไปจนเด็กน้อยคนนี้โตแล้ว พี่ชายของเด็กน้อยก็โตแล้ว ผู้ชายคนนั้นเขามีฐานะดีนะ หน้าที่การงานเขาก็ดี ผู้ชายคนนั้นรับพี่ชายไปทำงานด้วย หลังจากที่พี่ชายไปทำงานกับเขา ชีวิตพี่ก็ดีขึ้น พี่มีครอบครัวมีลูก ครอบครัวพี่ก็สุขสบาย

จากนั้นผู้ชายคนนั้นก็เปลี่ยนเป้าหมายมาที่ตัวเขา อยากให้เขาไปทำงานด้วย หลังจากเรียนจบมา ไม่!! เขาจะไม่ยอมรับอะไรด้วยทั้งนั้น เขาจะไม่ไป เขาดูแลตัวเขาเองได้ ชีวิตเขาเองไม่ต้องมีใครมาบงการ

หลังจากที่ผู้ชายคนนั้นเข้ามาเกี่ยวข้องกับชีวิตเขา ชีวิตเขาก็วุ่นมายมากขึ้น พูดกับผู้ชายคนนี้ไม่ดีแม่ก็บ่นให้ ดูเหมือนผู้ชายคนนี้มีอิทธิพลกับเขามาก เขาทำอะไรให้ผู้ชายคนนี้เสียใจ เขาจะโดนแม่กับพี่ชายต่อว่าตลอด
แต่เขาก็ไม่แยแส ไม่แยแสเลยสักนิด

กาลเวลาผ่านไปหลายปี ผ่านไปกับการที่ผู้ชายคนนั้นคอยตามรังควญชีวิตเขาไม่หยุด แทรกมาทุกทีที่เขามีความทุกข์กับชีวิต ซึ่งเขาไม่ได้ต้องการเลย ไม่ได้ร้องขอแม้แต่นิดเดียว

ผู้ชายคนนี้ไม่เคยยอมแพ้ ทำทุกวิถีทางที่จะคอยตามหลอกหลอนเขา จนเขาเองต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้ ยอมเรียกเขาว่า พ่อ! คำเดียวที่เขาต้องการ เนื่องจากเขาประสบอุบัติเหตุ รุนแรงพอสมควร แต่เขาก็ไม่เป็นอะไร

เมื่อผู้ชายคนนี้เข้าโรงพยาบาล เขาก็ไม่อยากจะไปหา เมื่อเขาไม่ไปเขาก็โดนแม่กับพี่ชาย ด่า! ไม่ใช่ว่า! ดูซิผู้ชายคนนี้ช่างมีอิทธิพลต่อชีวิตเขาจริง สุดท้ายเขาต้องยอมไป

เมื่อไปถึงเขาเห็นสภาพเขายอมรับว่าเขาหมดแรงไปทั้งตัว กำแพงที่เขาก่อกั้นไว้แทบจะพังมลายลงหมดสิ้น โชคดีที่ผู้ชายคนนี้ไม่ค่อยเป็นอะไร เขายังจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้

แม่ของผู้ชายคนนั้นเอามือเขาไปจังมือผู้ชายคนนั้นไว้ แล้วพูดว่าเขามาแล้ว ยายคนนั้นให้เขาพูดว่าเขามาแล้ว ให้เขาเรียกผู้ชายคนนั้นว่าพ่อ บอกพ่อว่าเขามาแล้ว เขาคิดว่าผู้ชายคนนั้นคงจะตาย มันกลับไม่ใช่แบบนั้น หลังจากวันนั้นผู้ชายคนนั้นก็ดีวันดีคืน หายเป็นปกติ แต่ไม่กลับมาร้อยเปอร์เซ็น เหลือประมาณสักเก้าสิบเปอร์เซ็นได้ เพราะผู้ชายคนนั้นดูเป๋ๆไป

และแล้วผู้ชายคนนั้นก็ได้ใจ จากวันที่เขาเรียกว่าพ่อ แต่กำแพงภายในใจเขาก็พังลงเหลือไว้ประมาณเอวได้ จากที่ก่อสูงท่วมหัว ยกมืออีก เที่ยวมาตามจองเวรชีวิตเขามากกว่าเดิม มีความต้องการมากยิ่งขึ้น อยากให้เขารู้จักกับผู้คนรอบข้างของตัวเอง ไม่!! เขาจะไม่มีวันรู้จักกับคนพวกนั้นเด็ดขาด

แต่สำหรับผู้ชายคนนั้น กำแพงที่เขากั้นไว้ มันพังลงเหลือแค่ระดับเอวเท่านั้น และมันจะเป็นแบบนั้นต่อไป



ส่วนพ่อของเขา เขารักเหลือเกิน  ไม่ว่าพ่อจะรักเขาหรือไม่ พ่อก็ยังจะเป็นพ่อของเขาไปจนตาย เป็นพ่อที่เขารักมาตลอดทั้งชีวิต เป็นฮีโร่ของเขา พรุ่งนี้วันพ่อเขาต้องส่งการ์ดอวยพรไปให้พ่อ ขอให้พ่อสุขภาพร่างกายแข็งแรง อยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรของเขาตลอดไป

ส่วนผู้ชายคนนั้นเขาไม่แน่ใจว่าเขาต้องส่งไปมั้ย มีความจำเป็นแค่ไหน.....

จบ!!!