หมอเหยา
เรื่องมีอยู่ว่าเราเป็นคนที่ส่งสัยมาก เราเป็นคนค่อนข้างมีสัผัสที่หกเราเห็นอะไรมาหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นหญิงในดงกล้วย มือที่ยาวๆในบ้าน ร่างสูงใหญ่ในทางสามแพร่ง และเสียงต่างที่ได้ยินก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์ต่างๆขึ้น แร่นี้ไม่ใช้ประเด็น เราเป็นชาวภูไท โนนยางประเพณีที่เจอมาตั้งแต่เด็กคือหมอเหยานั่นก็คือยายของเรา ยายเราท่านมีหลายอย่างที่เรายังหาคำตอบไม่ได้ หมอเหยาคืออะไรอันนี้เราไม่รู้ รู้แต่ว่ามันคือความเชื่อในการที่ให้สิ่งที่เราไม่เห็นมาช่วยในการรักษาคนที่เจ็บป่วยที่ไม่ทราบสาเหตุและรักษาตัวไม่หายสักทีและที่น่าเชื่อกว่านั้นคือคนที่ป่วยกับหายขาด เราทำงานอนามัยพยายามใช้วิทยาศาสตร์หรือสิ่งที่เรียนมามาลบล้างรวามคิดนี้ ให้เหตุผลว่าโรคนี้คงจะเกิดจากจิตใจเมื่อเราคิดว่าเราหายเราก็จะหายเอง แต่มีเหตุการณ์หลายอย่างที่เขามาทำให้เราคิดว่าสิ่งที่เราเจอนี้คืออะไร เช่น
เสียงพูดคุยปริศนาในวันพระ
ทุกวันพระตามกฏของหมอเหยาคือต้องนำดอกไม้หอมขันธ์ 5 ถวายพระบนบ้านและต่ำของมาที่เป็นของต่างๆที่ใช้ในพิธีหมอเหยาของยายเรา ทุกวันพระเราจะได้ยินเสียงสวดของยายก่อนที่จะกลายเป็นเสียงพูดคุยซึ้งเราเกิดความสงสัยแล้วค่อยๆแอบขึ้นบันไดไปแอบดูยายที่พนมมือไหว้และพูดปกติมองตรงด้านหน้าซึ้งมันว่างเปล่า เรากลัวแต่ก็สงสัยเก็บไปคิดแล้วมันใช้ครั้งเดียวมันมีเหตุการณ์นี้อยู่สม่ำเสมอในวันพระ
หยั่งรู้
เป็นปกติที่เราจะทำนั้นหายแล้วหายไม่เจอ แต่จะแปลกมันเมื่อคนที่บอกที่อยู่ของของที่หายไปกับเป็นคนที่ไม่เคยมาบ้านตัวเอง บ่อยจะมาคนมาถามแล้วยกขันธ์5ที่มีดอกไม้เทียนมาให้แล้วถามว่าสิ่งที่ทำหายนั้นตอนนี้อยู่ตรงไหน แล้วยายเราก็จะนั่งสวดพูดแล้วก็หันไปตอบ หลังจากคนกลับไปหาในสิ่งที่ยายบอกเขาไปปรากฏว่าเจอจริงๆนี้คือเรื่องที่เรายังหาคำตอบไม่ได้
และอีกเหตุการณ์หนึ่งพ่อเราชอบพระมากแล้วจะชอบบูชาพระมาไว้ในบ้านพอถ้าบ้านแก่จะเห็นยายยืนอยู่หน้าบ้านแล้วบอกว่าเอาเก็บไปคืนเขา หรือบ้างที่ยายไม่อยู่บ้านพ่อแอบเอาพระเข้าบ้านพอยายกลับมาก็จะเดินไปหาพ่อแล้วถามว่าเอาอะไรเข้ามาทั้งที่พ่อยังไม่ได้บอกคนในบ้านเลย
งูยักษ์
บ้านเราอยู่ติดถนนใหญ่ไม่ได้อยู่ป่าอะไรแต่เชื่อไหมว่างูเขาบ้านเราบ่อยมากแตกต่างจากบ้านข้างๆไม่มีเลย ไม่ว่าจะเป็นงูเหลือม งูเห่า ที่ไม่ทำหลายใครเลยเพื่อนอาจจะคิดว่าไม่ได้อยู่ใกล้มันหรือเปล่าบอกเลยคะว่าคิดผิดงูเหลืมขดอยู่ในตระกร้าที่อยู่ข้างๆแม่จนคนอื่นทักแม่ถึงรู้ว่ามีงู ส่วนฉันเจอบ่อยคืองูเห่า ที่เท้าฉันเหยียบมันมันอ้าปากก่อนแล้วเลื้อยจากไป เพื่อนคงคิดว่างูเห่าที่ไม่พ่นผิดหรือเปล่า แต่ที่ฉันพอจะทราบงูเห่าที่ฉันเจอมีรูปรล้ายระฆังแปลว่างูเห่าพ่นพิษ เท่าทีทราบมางูอะไรต่างๆไม่เคยทำร้ายคนในบ้านแต่พอมันเลื่อยออกจากบ้านเจอใครก็ตามมันกลับชูคอแผ่แม่เบี้ยอย่างน่ากลัว และมีคำพูดยายเราคำหนึ่งว่านี้แค่บริวารแต่ที่ยายเลี้ยงใหญ่เท่าต้นมะพร้าว พูดเสร็จก็ก็ไปจนสำรับอาหารคาวหวาน ดอกไม้และขันธ์นำอาหารไปวางไว้บนต้นไม้ เราคิดเสมอว่ายายเราคิดเองจนเมื่อน้าที่อยู่ต่างประเทศแกกลับมาแล้วเอาแหวนรูปพยานาคให้ฉันแล้วบอกว่าบูชาไปบ้านหนูมีน้าเห็น เราปฏิเสธแกไปแต่แกก็ยัดใส่มือเราจนเราต้องเก็บไว้
และก่อนที่ท่านจะเสียวันนั้นท่านบอกท่านเกิดวันจันทร์แล้วถ้าตายต้องเป็นวันจัทร์เท่านั้นท่านบอกถ้าตายวันจันทร์ต้องเผาวันนั้นถ้าตายวันอื่นต้องรอถึงวันจันทร์ ก่อนท่านเสียท่านเรียกหลานๆทุกคนที่อยู่ต่างจังหวัดมาหาท่านแล้วให้ยกขันธ์ห้าให้ท่านขอโทษท่าน ท่านบอกไม่อยากให้ลูกๆหลานๆมีกรรมติดตัวไปพอถึงวันจันทร์ท่านก็จากเราไปจริงๆ
วันเก็บอัฏฐิกระดูกท่านเป็นสีชมพู ฉันโดยที่เรียนสาววิชาชีพนี้ก็ให้เหตุผลว่าท่านอาจท่านยาต่างๆแล้วมีผลทำให้เป็นสีชมพูแต่ก็มีพระเก่าแก่ในหมู่บ้านบอกว่าแกไปดีแล้ว คนมีบุญก็จะสุขสบายบนชั้นฟ้าดูกระดูกท่านสิ เป็นคำพูดที่ทิ้งทายก็เดินจากไป
เราสงสัยหลายอย่าง หมอเหยาคือ หยั่งรู้ได้ไง แล้วงูพระต่างเกี่ยวข้องกันได้ไง ทำไมเอาเข้าบ้านไม่ได้กัน...
#ทุกสิ่งทุกอย่างต้องใช้วิจารณญาณ
#มาเล่าประสบการณ์ที่พบเจอ
#และข้อสงสัยต้องการคำตอบที่ยังหาไม่ได้
หมอเหยา คืออะไร
เรื่องมีอยู่ว่าเราเป็นคนที่ส่งสัยมาก เราเป็นคนค่อนข้างมีสัผัสที่หกเราเห็นอะไรมาหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นหญิงในดงกล้วย มือที่ยาวๆในบ้าน ร่างสูงใหญ่ในทางสามแพร่ง และเสียงต่างที่ได้ยินก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์ต่างๆขึ้น แร่นี้ไม่ใช้ประเด็น เราเป็นชาวภูไท โนนยางประเพณีที่เจอมาตั้งแต่เด็กคือหมอเหยานั่นก็คือยายของเรา ยายเราท่านมีหลายอย่างที่เรายังหาคำตอบไม่ได้ หมอเหยาคืออะไรอันนี้เราไม่รู้ รู้แต่ว่ามันคือความเชื่อในการที่ให้สิ่งที่เราไม่เห็นมาช่วยในการรักษาคนที่เจ็บป่วยที่ไม่ทราบสาเหตุและรักษาตัวไม่หายสักทีและที่น่าเชื่อกว่านั้นคือคนที่ป่วยกับหายขาด เราทำงานอนามัยพยายามใช้วิทยาศาสตร์หรือสิ่งที่เรียนมามาลบล้างรวามคิดนี้ ให้เหตุผลว่าโรคนี้คงจะเกิดจากจิตใจเมื่อเราคิดว่าเราหายเราก็จะหายเอง แต่มีเหตุการณ์หลายอย่างที่เขามาทำให้เราคิดว่าสิ่งที่เราเจอนี้คืออะไร เช่น
เสียงพูดคุยปริศนาในวันพระ
ทุกวันพระตามกฏของหมอเหยาคือต้องนำดอกไม้หอมขันธ์ 5 ถวายพระบนบ้านและต่ำของมาที่เป็นของต่างๆที่ใช้ในพิธีหมอเหยาของยายเรา ทุกวันพระเราจะได้ยินเสียงสวดของยายก่อนที่จะกลายเป็นเสียงพูดคุยซึ้งเราเกิดความสงสัยแล้วค่อยๆแอบขึ้นบันไดไปแอบดูยายที่พนมมือไหว้และพูดปกติมองตรงด้านหน้าซึ้งมันว่างเปล่า เรากลัวแต่ก็สงสัยเก็บไปคิดแล้วมันใช้ครั้งเดียวมันมีเหตุการณ์นี้อยู่สม่ำเสมอในวันพระ
หยั่งรู้
เป็นปกติที่เราจะทำนั้นหายแล้วหายไม่เจอ แต่จะแปลกมันเมื่อคนที่บอกที่อยู่ของของที่หายไปกับเป็นคนที่ไม่เคยมาบ้านตัวเอง บ่อยจะมาคนมาถามแล้วยกขันธ์5ที่มีดอกไม้เทียนมาให้แล้วถามว่าสิ่งที่ทำหายนั้นตอนนี้อยู่ตรงไหน แล้วยายเราก็จะนั่งสวดพูดแล้วก็หันไปตอบ หลังจากคนกลับไปหาในสิ่งที่ยายบอกเขาไปปรากฏว่าเจอจริงๆนี้คือเรื่องที่เรายังหาคำตอบไม่ได้
และอีกเหตุการณ์หนึ่งพ่อเราชอบพระมากแล้วจะชอบบูชาพระมาไว้ในบ้านพอถ้าบ้านแก่จะเห็นยายยืนอยู่หน้าบ้านแล้วบอกว่าเอาเก็บไปคืนเขา หรือบ้างที่ยายไม่อยู่บ้านพ่อแอบเอาพระเข้าบ้านพอยายกลับมาก็จะเดินไปหาพ่อแล้วถามว่าเอาอะไรเข้ามาทั้งที่พ่อยังไม่ได้บอกคนในบ้านเลย
งูยักษ์
บ้านเราอยู่ติดถนนใหญ่ไม่ได้อยู่ป่าอะไรแต่เชื่อไหมว่างูเขาบ้านเราบ่อยมากแตกต่างจากบ้านข้างๆไม่มีเลย ไม่ว่าจะเป็นงูเหลือม งูเห่า ที่ไม่ทำหลายใครเลยเพื่อนอาจจะคิดว่าไม่ได้อยู่ใกล้มันหรือเปล่าบอกเลยคะว่าคิดผิดงูเหลืมขดอยู่ในตระกร้าที่อยู่ข้างๆแม่จนคนอื่นทักแม่ถึงรู้ว่ามีงู ส่วนฉันเจอบ่อยคืองูเห่า ที่เท้าฉันเหยียบมันมันอ้าปากก่อนแล้วเลื้อยจากไป เพื่อนคงคิดว่างูเห่าที่ไม่พ่นผิดหรือเปล่า แต่ที่ฉันพอจะทราบงูเห่าที่ฉันเจอมีรูปรล้ายระฆังแปลว่างูเห่าพ่นพิษ เท่าทีทราบมางูอะไรต่างๆไม่เคยทำร้ายคนในบ้านแต่พอมันเลื่อยออกจากบ้านเจอใครก็ตามมันกลับชูคอแผ่แม่เบี้ยอย่างน่ากลัว และมีคำพูดยายเราคำหนึ่งว่านี้แค่บริวารแต่ที่ยายเลี้ยงใหญ่เท่าต้นมะพร้าว พูดเสร็จก็ก็ไปจนสำรับอาหารคาวหวาน ดอกไม้และขันธ์นำอาหารไปวางไว้บนต้นไม้ เราคิดเสมอว่ายายเราคิดเองจนเมื่อน้าที่อยู่ต่างประเทศแกกลับมาแล้วเอาแหวนรูปพยานาคให้ฉันแล้วบอกว่าบูชาไปบ้านหนูมีน้าเห็น เราปฏิเสธแกไปแต่แกก็ยัดใส่มือเราจนเราต้องเก็บไว้
และก่อนที่ท่านจะเสียวันนั้นท่านบอกท่านเกิดวันจันทร์แล้วถ้าตายต้องเป็นวันจัทร์เท่านั้นท่านบอกถ้าตายวันจันทร์ต้องเผาวันนั้นถ้าตายวันอื่นต้องรอถึงวันจันทร์ ก่อนท่านเสียท่านเรียกหลานๆทุกคนที่อยู่ต่างจังหวัดมาหาท่านแล้วให้ยกขันธ์ห้าให้ท่านขอโทษท่าน ท่านบอกไม่อยากให้ลูกๆหลานๆมีกรรมติดตัวไปพอถึงวันจันทร์ท่านก็จากเราไปจริงๆ
วันเก็บอัฏฐิกระดูกท่านเป็นสีชมพู ฉันโดยที่เรียนสาววิชาชีพนี้ก็ให้เหตุผลว่าท่านอาจท่านยาต่างๆแล้วมีผลทำให้เป็นสีชมพูแต่ก็มีพระเก่าแก่ในหมู่บ้านบอกว่าแกไปดีแล้ว คนมีบุญก็จะสุขสบายบนชั้นฟ้าดูกระดูกท่านสิ เป็นคำพูดที่ทิ้งทายก็เดินจากไป
เราสงสัยหลายอย่าง หมอเหยาคือ หยั่งรู้ได้ไง แล้วงูพระต่างเกี่ยวข้องกันได้ไง ทำไมเอาเข้าบ้านไม่ได้กัน...
#ทุกสิ่งทุกอย่างต้องใช้วิจารณญาณ
#มาเล่าประสบการณ์ที่พบเจอ
#และข้อสงสัยต้องการคำตอบที่ยังหาไม่ได้