คือเรื่องมันทีอยู่ว่า ครอบครัวเราเป็นครอบครัวหนึ่งพ่อแม่รับราชการ ค่อนข้างมีหน้ามีตาในสังคม เราถูกเลี้ยงดูมาอย่างไม่ลำบาก ชีวิตค่อนข้างสุขสบาย ครอบครัวอบอุ่น เราได้รับความรักจากพ่อและแม่เท่าๆกัน จนกระทั่งตอนที่เราอายุได้ประมาณ 12ขวบ พ่อของเรามีกิ๊กเขา2คนไม่เชิงว่าคบกัน แต่พ่อเราไปชอบเขา แล้วแม่เราจับได้ เราค่อนข้างสนิทกับแม่ แม่เลยมาระบายให้เราฟัง พอแม่จับได้พ่อก็ไปชอบคนใหม่คือคนที่พ่อเคยชอบตอนมัธยม(ถ่านไฟเก่า) แต่เขาก็ไม่ได้รักพ่อเรา ตอนนั้นแม่เราแย่มาก ลางานเป็นอาทิตย์ ทะเลาะกับพ่อทุกวัน พ่อปิดบังลูกๆทุกคนและทะเลาะกับแม่ตอนที่ลูกนอน คำที่เราได้ยินคือ "ผมไม่รักคุณแล้ว ไม่รักก็คือไม่รัก" "อย่าเรียกเขาว่าอี" "สันดานหมา" "จะมาทะเลาะหาพระแสงอะไร" "ลูกโตอีกหน่อยกูไปแน่" นี่คือคำที่ออกมาจากปากของพ่อเรา แล้วมีครั้งนึงที่เราอยู่ในห้องน้ำ พ่อแม่ทะเลาะกันเพราะคิดว่าเรายังไม่ตื่น แต่พอพ่อรู้ว่าเราลงมาแล้วก็เงียบไป เหตุการณ์ผ่านมานานหลายปี(เกือบ10ปีได้แล้ว) ตอนนี้พ่อกับแม่เราก็ยังไม่หย่ากัน แต่เรากลับรู้สึกว่าความอบอุ่นในครอบครัวเราลดน้อยลง พ่อแม่เราไม่รักกันเหมือนเดิม พ่อชอบด่าแม่ ไม่แคร์ หรือให้เกียรติเหมือนแต่ก่อน เคยเตะแม่ ด่าแม่สารพัดด้วยคำหยาบคายเวลาโมโห แต่พ่อไม่เคยทำแบบนั้นกับเราเลย เพราะพ่อรักเรามากด้วยความที่เราเป้นลูกคนโต ในสายตาเรา แม่เป็นผู้หญิงที่อ่อนแอคนหนึ่ง พ่อมักจะด่าแม่บ่อยๆว่าไปเสี้ยมลูกไม่ให้รักพ่อ แต่แม่บอกเราเสมอว่าพ่อรักเรามาก พ่อรักเรามากกว่าแม่ซะอีก แต่แค่แสดงออกแตกต่างกัน คือเรายอมรับว่าเรารักแม่มากกว่าพ่อ เพราะสิ่งที่พ่อทำกับแม่เรารับไม่ได้ คือเราสมควรทำยังไงเหรอ มันไม่ใช่เรื่องของผู้ใหญ่หรอก เพราะผุ้ใหญ่สองคนนี้คือพ่อแม่ของเรา เราสมควรรักพ่อที่ทำกับแม่ของเราแบบนี้มั้ย?
มีพ่อแบบนี้ เราสมควรรักมั้ย?