มีใครคิดว่าตัวเองเป็นปัญหาของคนในบ้านมั้ยคะ

เราอายุ 21 ค่ะ มีปัญหากับคนที่บ้านตลอด ตั้งแต่เด็ก แม่ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับเด็กคนอื่นๆ จนทะเลาะกันรุนเเรงเลยก็มีค่ะ มันทำให้เราเก็บมาเรื่อยๆ เด็กๆ เป็นคนเงียบๆค่ะ อยู่แต่ในห้อง พ่อแม่ไม่ค่อยให้ไปไหน ไม่ได้ไปเล่นกับเพื่อน ไม่ได้ไปไหนเลย พอช่วงนึงที่จบมัธยมต้น ฐานะที่บ้านไม่ได้ดีค่ะ กลางๆ ทำให้ไม่ได้เรียนต่อ ตอนแรกก็บอกเขาไว้ว่าไม่เรียน ก็เป็นห่วงที่บ้านแหล่ะค่ะเขาอายุเยอะ กลัวส่งเรียนไม่ไหว แต่มีโอกาสที่จะได้ทุนไปเรียนจึงบอกเขาว่าขอไปเรียน ก็ทะเลาะกันเลยค่ะ จนเป็นเรื่องใหญ่ เลยไม่ได้เรียนต่อ ตอนนั้นก็ยังขวนขวายที่จะเรียนนะคะ ไปเรียนกศน.รุ้สึกว้ามันไม่ใช่ เหมือนเราไปเรียนประถมใหม่ จนเกือบปลายปีเลยบอกเขาว่าจะไปเรียน ทะเลาะกันบ้านเเตกเลยค่ะ เเต่ครั้งนี้ไม่ทนจนจะเก็บเสื้อผ้าไปเองเลย พ่อเขาเลยยอม จนได้ไปเรียนค่ะ ก็คือไปขอทุนที่โรงเรียนเก่า พอไปเจอสังคมข้างนอก แรกๆนี่ทนแทบไม่ได้ เราไม่ชินค่ะ กลัวคนไปหมด ในหอก็กฎเยอะไปหมด จนอยากย้ายออก เขาก้ไม่ย้าย จนคิดว่า เขาไม่สงสารเราเลยหรอที่ต้องอยู่ในที่คับใจแบบนั้น ตอนนั้นมีโปรเจคจบต้องทำค่ะ แต่ที่หอไม่ค่อยให้ออกเลย เราก็เครียดค่ะ พ่อกับแม่ก้ไม่ยอมให้ย้ายออกอีก เครียดหนัก จนกินยาฆ่าตัวตาย แต่ไม่ตาย พอมาปวส. เรายังดิ้นรนเรียนอยู่ค่ะ พอออกมาอยุ่หอคนเดียว มันทำไรไม่ถูกเลยค่ะ กลัวคน ไปเรียนคนเยอะ กลัวขนาดไม่เคยมองหน้าใครในวิทลัยเลย พอเรียนจบกลับมาอยู่บ้านด้วยความสบายใจ ความคิดแรกที่มาอยู่บ้านคือ มาดูแลพ่อกับแม่แหล่ะค่ะ แต่บ่อยครั้ง เขาจะตะคอก ไม่พอ โวยวายไปหมด เราก็คนค่อนข้างอารมณ์ร้อน เถียงไปโวยวายไปเหมือนกัน เขาชอบโวยวาย บ่น ทั้งๆที่ไม่เห็น ใันทำให้เราเครียดค่ะ หนักใจไปหมดเอาแต่โทษตัวเองตลอด ว่าเราผิดทุกอย่างเลยหรอ เมื่อก่อนเคยมีจุดหมายในชีวิต ตอนนี้คือล่องลอยเลยค่ะ คิดแค่ว่า เกิดมาก็ต้องตาย เราป่วยรึป่าวก็เคยถามตัวเอง แต่ไม่รู้ว่าถ้าป่วย จะต้องทำยังไง