นักเขียน ๔ ประเภท ในทัศนะของ สตีเวน คิง

การจัดกลุ่มนักเขียนตามระดับความสามารถ จะปรากฏเป็นสามเหลี่ยมปิรามิด

ที่ฐานปิรามิดคือ นักเขียนชั้นเลว ซึ่งมีมากมาย

เหนือขึ้นไปมีจำนวนน้อยลงเล็กน้อยเมื่อเทียบกับชั้นแรก แต่ก็ยังใหญ่
และยินดีรับสมาชิกเพิ่ม
พวกนี้เป็น นักเขียนที่มีความสามารถใช้ได้
คุณอาจพบพวก เขาในทีมนักเขียนประจำของหนังสือพิมพ์ท้องถิ่น
บนชั้นหนังสือในร้านหนังสือเล็กๆ หรือในงานอ่านบทกวี
แต่คนกลุ่มนี้จะเข้าใจว่า แม้เลสเบียนคนหนึ่งจะโกรธเกรี้ยว แต่นมก็ยังเป็นแค่นม

เหนือขึ้นมาอีกระดับหนึ่งมีจำนวนน้อยกว่า 2 ชั้นแรก
พวกนี้เป็น นักเขียนที่มีฝีมืออย่างแท้จริง

เหนือนักเขียนกลุ่มนี้ขึ้นไป (และเหนือพวกเราแทบทุกคน)
คือพวกเชกสเปียร์ พวกโฟล์กเนอร์ พวกยีตส์ พวกชอว์ หรือพวก ยูดอรา เวลตี
พวกนี้คือ อัจฉริยะที่อุบัติขึ้นโดยบังเอิญ
คือพวกที่มีพรสวรรค์เหลือล้นจนเกินกว่าที่เราจะเข้าใจได้

เรื่องจะเป็นให้ได้อย่างพวกเขานั้นไม่ต้องพูดถึง
แต่ให้ตายเถอะ
อัจฉริยะส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเหมือนกัน
หลายคนมีชีวิตที่ลำบากมาก และตระหนักดี (อย่างน้อยในระดับหนึ่ง) ว่า
พวกเขาก็เป็นแค่ตัวประหลาดที่โชคดี
พวกเขาคือ นางแบบบนรันเวย์ที่เกิดมาพร้อมกับโหนกแก้มที่ใช่
และขนาดหน้าอกที่เป็นที่นิยมในสมัยนั้น
ในเวอร์ชั่นของปัญญาชนเท่านั้นเอง
........................................................................
จากหนังสือ On Writing : A Memoir of the Craft
เวทมนตร์ฉบับพกพา : ชีวิตและเรื่องขีดเขียนของ สตีเวน คิง
นรา สุภัคโรจน์ แปล
เมอร์รี่โกราวด์ พับลิชชิ่ง,เมษายน 2562
หน้า 153-154

- ยกจากเฟซบุ๊ก Sateon Juntimatorn
https://www.facebook.com/sateon.juntimatorn/posts/690684461377293