สวัสดีค่ะ หนูเรียนอยู่ ม.5 หนูมีความคิดอยากเรียนต่อ จิตวิทยาคลินิก เพื่อช่วยเหลือคน รักษาคนอื่น เหตุผลที่หนูอยากเรียน หนูมีอาการคล้ายโรคซึมเศร้า หนูรู้สึกว่าการเป็นโรคจิตเวชนี้ มันแย่มาก มันทรมาน หนูอยากช่วยให้คนที่เป็นเหมือนกันอาการดีขึ้น เป็นคนปกติ มีความสุขในการใช้ชีวิต
- อาการของหนู หนูเศร้า วิตกกังวลตลอดเวลา มีทัศนคติที่ชอบเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่นแล้วรู้สึกแย่ กลัวการคุยกับคนที่เรารู้สึกว่าเค้าจิตใจเข้มแข็งกว่า(กลัวน้ำเสียงที่ดุดัน สีหน้าอารมณ์ต่างๆ) บางครั้งก็เฉื่อยๆ ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากรับผิดชอบอะไร อยากนอนอยู่เฉยๆ ไม่มีแรงใจในการทำอะไร
- หนูคิดว่ามันอาจจะเกิดจากสภาพแวดล้อมทางครอบครัว เพื่อน .ครอบครัวหนูเป็นประเภทครอบครัวหัวโบราณ(พ่อ59แม่54)ไม่ค่อยมีทัศนคติแบบสมัยใหม่ หนูมีพี่สาว1คนพี่ชาย1คน พี่สาว(อายุ25)เขาเป็นคนที่เฉี่อยๆมีความคิดเด็กๆไม่ค่อยเหมือนคนปกติสักเท่าไหร่ หนูพึ่งเขาไม่ได้ หนูต้องช่วยเหลือเขา พี่ชายหนู(อายุ21)เป็นออทิสติก แม่มีภาวะเครียดและระบายอารมณ์ทางการพูด ด่า บ่น ทุกวัน ซึ่งหนูสะสมตั้งแต่เด็ก เลยอาจเป็นสาเหตุที่เครียดจนมีทัศนคติไม่ดี พ่อไม่ค่อยยุ่งกับหนูสักเท่าไหร่เขาทำแต่งาน หนูรู้สึกว่าเวลามีปัญหาหนูไม่สามารถปรึกษาใครได้ จึงเก็บกด มาเรื่อยๆ
หนูตอนประถมหนูมีความสุขมาก เรียนได้ที่1ตลอด(และมีแนวคิดต้องได้ที่1เสมอ) เป็นหัวหน้าทุกอย่าง ทำทุกสิ่งทุกอย่างได้ ร่าเริง เฟรนลี่ เป็นที่รักของครู เพื่อน และญาติๆ จนกระทั่งย้ายรร.ขึ้นม.1(รร.ระดับจังหวัด) เข้าสู่ช่วงวัยรุ่น หนูไปเจอคนที่ มีความสุขมากกว่าเรา คุยเก่งกว่าเรา เรียนเก่ง ตอบครูได้มากกว่าเรา หนูอิจฉาเพื่อนสนิท ที่เขามีแนวคิดที่ดีมีความสุขพูดเก่ง เพื่อนๆชอบ แต่เขาเรียนไม่เก่งเท่าเรา และหนูก็อิจฉาหลายคนในห้องที่เค้า ดีกว่าเรา แรกๆมันเหมือนเป็นแรงผลักดัน แต่หนักเข้า ก็เป็นแรงถดถอย หนูเจอปัญหาที่เพื่อนหมั่นไส้ด้วยเพราะหนูมั่นหน้าเกินไป(หนูมั่นใจมากตอนนั้น) โดนแขวะเบาๆ ซึ่งพอรับรู้ก็รู้สึกเสียใจและโกรธ ไม่อยากยุ่ง และไม่ชอบทั้งแก๊งค์ เราไม่ให้เพื่อนเราไปยุ่งกับกลุ่มนั้น และเราไม่ชอบทั้งกลุ่ม แต่บังเอิญว่า กลุ่มนั้นเค้ามีอิทธิพลมากกว่าเรา เราแพ้อีกแล้ว
เราเหมือนสะสมเรื่องความอิจฉา ความเปรียบเทียบตนเอง จนเริ่มเปลี่ยนความคิดและพฤติกรรมไปเรื่อยๆ จนกลาย เป็นคนไม่มั่นใจในตนเอง ไม่ภูมิใจ พอใจ เชื่อมั่นในตนเอง ไม่มีความสุข แล้วมีอาการด้านบน
สิ่งแวดล้อมด้านครอบครัว เขาไม่ส่งพลังบวกมาให้เลย ส่งแต่พลังลบ หนูไม่มีที่พึ่งทางใจ ไม่มีที่ปรึกษา จึงเก็บไว้ในใจคนเดียวกลายเป็นคนเก็บกด จนกระทบเรื่องการเรียน ความสัมพันธ์กับผู้อื่น และมีนิสัยที่เปลี่ยนไปอย่างกับคนละคน เริ่มค้นหาว่าตนเองเป็นอะไร จนสงสัยว่าเป็นโรคซึมเศร้า เคยไปคุยกับหมอ(ไปคนเดียว) เพราะเราอยากได้ยา หมอบอกว่าเราต้องเปลี่ยนทัศนคติ และไม่ให้ยามา ตอนนั้นเราก็รู้สึกโกรธหมอที่ไม่ให้ และเสียใจ แล้วไม่อยากไปพบหมออีก(หมอไม่ได้นัดนะแค่บอกว่าถ้ายังไม่ดีขึ้นมาคุยกับหมออีก) แต่มีความคิดอยากหายด้วยตนเอง (เพราะรู้สึกว่า เราไม่เป็นมากจนใช้ชีวิตไม่ได้ เราใช้ชีวิตได้ แต่อาจไม่ดีเท่าที่ควร เท่าที่ควรจะเป็น เวลาเราทำอะไรสำเร็จ เราจะมีความสุข ก็หายเศร้า แต่มีทัศนิคติไม่ดีอีก ก็กลับมาเศร้า )
- เริ่มพยายามรักษาตนเอง ดูคลิปเกี่ยวกับจิตวิทยา ดูแนวคิดของคนที่มีความสุข ประสบความสำเร็จ เพราะอยากมีแนวคิดที่ทำให้เรามีความสุข ศึกษาไปศึกษามา เราสงสัยว่า สารเคมีในสมองเราไม่สมดุล จึงมีเป้าหมายกินอาหารที่มีประโยชน์ ออกกำลังสม่ำเสมอ นอนให้เพียงพอ (ทั้งหมดนั้นเพิ่งเริ่มทำ) และจะดูผลว่าเราจะดีขึ้นหรือไม่
- เราม.5แล้ว ถามถึงเรื่องเรียนต่อ เราอยากต่อ จิตวิทยาคลินิก เพราะเราชอบด้วย เรื่องพฤติกรรมคน แต่ก็มีข้อสงสัย เราเป็นแบบนี้ จะเป็นได้หรือป่าว (จึงทำให้ไม่พยายามให้สุดสักที ไม่มั่นใจในการเรียนต่อสายนี้) เราคิดว่าเราพยายามสอบเข้าได้ แต่เรายังไม่มั่นใจ เหมือนเป้าหมายยังไม่ชัดเจน ยังไม่มีแรงใจให้ไปทางนั่นอย่างมุ่งมั่น เพราะไม่รู้ ว่าเราจะทำตรงนั้นได้มั้ย ควรไปหรือป่าว เหมาะกับเรามั้ย ถามว่าอยากทำอยากช่วยคนมั้ยอยากทำ
- อาการตอนนี้ ก็ยังไม่ดีขึ้น ยังรอดูต่อไป
สรุปแล้ว หนูเป็นนักจิตวิทยาได้มั้ย มันเหมาะสมหรือป่าว จากใจคนที่ทำงานนักจิตวิทยาเลยค่ะ
ปล. หนูอยากกินอาหารเสริม L-ไทโรซีน,
5-HTP, กาบ้า และวิตามินบี มันเหมาะสมมั้ยคะ เป็นอันตรายมั้ย
ขอบคุณสำหรับทุกคนที่แนะนำให้ถูกทางค่ะ
มีอาการคล้ายโรคซึมเศร้า เป็นนักจิตวิทยาได้มั้ย?
- อาการของหนู หนูเศร้า วิตกกังวลตลอดเวลา มีทัศนคติที่ชอบเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่นแล้วรู้สึกแย่ กลัวการคุยกับคนที่เรารู้สึกว่าเค้าจิตใจเข้มแข็งกว่า(กลัวน้ำเสียงที่ดุดัน สีหน้าอารมณ์ต่างๆ) บางครั้งก็เฉื่อยๆ ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากรับผิดชอบอะไร อยากนอนอยู่เฉยๆ ไม่มีแรงใจในการทำอะไร
- หนูคิดว่ามันอาจจะเกิดจากสภาพแวดล้อมทางครอบครัว เพื่อน .ครอบครัวหนูเป็นประเภทครอบครัวหัวโบราณ(พ่อ59แม่54)ไม่ค่อยมีทัศนคติแบบสมัยใหม่ หนูมีพี่สาว1คนพี่ชาย1คน พี่สาว(อายุ25)เขาเป็นคนที่เฉี่อยๆมีความคิดเด็กๆไม่ค่อยเหมือนคนปกติสักเท่าไหร่ หนูพึ่งเขาไม่ได้ หนูต้องช่วยเหลือเขา พี่ชายหนู(อายุ21)เป็นออทิสติก แม่มีภาวะเครียดและระบายอารมณ์ทางการพูด ด่า บ่น ทุกวัน ซึ่งหนูสะสมตั้งแต่เด็ก เลยอาจเป็นสาเหตุที่เครียดจนมีทัศนคติไม่ดี พ่อไม่ค่อยยุ่งกับหนูสักเท่าไหร่เขาทำแต่งาน หนูรู้สึกว่าเวลามีปัญหาหนูไม่สามารถปรึกษาใครได้ จึงเก็บกด มาเรื่อยๆ
หนูตอนประถมหนูมีความสุขมาก เรียนได้ที่1ตลอด(และมีแนวคิดต้องได้ที่1เสมอ) เป็นหัวหน้าทุกอย่าง ทำทุกสิ่งทุกอย่างได้ ร่าเริง เฟรนลี่ เป็นที่รักของครู เพื่อน และญาติๆ จนกระทั่งย้ายรร.ขึ้นม.1(รร.ระดับจังหวัด) เข้าสู่ช่วงวัยรุ่น หนูไปเจอคนที่ มีความสุขมากกว่าเรา คุยเก่งกว่าเรา เรียนเก่ง ตอบครูได้มากกว่าเรา หนูอิจฉาเพื่อนสนิท ที่เขามีแนวคิดที่ดีมีความสุขพูดเก่ง เพื่อนๆชอบ แต่เขาเรียนไม่เก่งเท่าเรา และหนูก็อิจฉาหลายคนในห้องที่เค้า ดีกว่าเรา แรกๆมันเหมือนเป็นแรงผลักดัน แต่หนักเข้า ก็เป็นแรงถดถอย หนูเจอปัญหาที่เพื่อนหมั่นไส้ด้วยเพราะหนูมั่นหน้าเกินไป(หนูมั่นใจมากตอนนั้น) โดนแขวะเบาๆ ซึ่งพอรับรู้ก็รู้สึกเสียใจและโกรธ ไม่อยากยุ่ง และไม่ชอบทั้งแก๊งค์ เราไม่ให้เพื่อนเราไปยุ่งกับกลุ่มนั้น และเราไม่ชอบทั้งกลุ่ม แต่บังเอิญว่า กลุ่มนั้นเค้ามีอิทธิพลมากกว่าเรา เราแพ้อีกแล้ว
เราเหมือนสะสมเรื่องความอิจฉา ความเปรียบเทียบตนเอง จนเริ่มเปลี่ยนความคิดและพฤติกรรมไปเรื่อยๆ จนกลาย เป็นคนไม่มั่นใจในตนเอง ไม่ภูมิใจ พอใจ เชื่อมั่นในตนเอง ไม่มีความสุข แล้วมีอาการด้านบน
สิ่งแวดล้อมด้านครอบครัว เขาไม่ส่งพลังบวกมาให้เลย ส่งแต่พลังลบ หนูไม่มีที่พึ่งทางใจ ไม่มีที่ปรึกษา จึงเก็บไว้ในใจคนเดียวกลายเป็นคนเก็บกด จนกระทบเรื่องการเรียน ความสัมพันธ์กับผู้อื่น และมีนิสัยที่เปลี่ยนไปอย่างกับคนละคน เริ่มค้นหาว่าตนเองเป็นอะไร จนสงสัยว่าเป็นโรคซึมเศร้า เคยไปคุยกับหมอ(ไปคนเดียว) เพราะเราอยากได้ยา หมอบอกว่าเราต้องเปลี่ยนทัศนคติ และไม่ให้ยามา ตอนนั้นเราก็รู้สึกโกรธหมอที่ไม่ให้ และเสียใจ แล้วไม่อยากไปพบหมออีก(หมอไม่ได้นัดนะแค่บอกว่าถ้ายังไม่ดีขึ้นมาคุยกับหมออีก) แต่มีความคิดอยากหายด้วยตนเอง (เพราะรู้สึกว่า เราไม่เป็นมากจนใช้ชีวิตไม่ได้ เราใช้ชีวิตได้ แต่อาจไม่ดีเท่าที่ควร เท่าที่ควรจะเป็น เวลาเราทำอะไรสำเร็จ เราจะมีความสุข ก็หายเศร้า แต่มีทัศนิคติไม่ดีอีก ก็กลับมาเศร้า )
- เริ่มพยายามรักษาตนเอง ดูคลิปเกี่ยวกับจิตวิทยา ดูแนวคิดของคนที่มีความสุข ประสบความสำเร็จ เพราะอยากมีแนวคิดที่ทำให้เรามีความสุข ศึกษาไปศึกษามา เราสงสัยว่า สารเคมีในสมองเราไม่สมดุล จึงมีเป้าหมายกินอาหารที่มีประโยชน์ ออกกำลังสม่ำเสมอ นอนให้เพียงพอ (ทั้งหมดนั้นเพิ่งเริ่มทำ) และจะดูผลว่าเราจะดีขึ้นหรือไม่
- เราม.5แล้ว ถามถึงเรื่องเรียนต่อ เราอยากต่อ จิตวิทยาคลินิก เพราะเราชอบด้วย เรื่องพฤติกรรมคน แต่ก็มีข้อสงสัย เราเป็นแบบนี้ จะเป็นได้หรือป่าว (จึงทำให้ไม่พยายามให้สุดสักที ไม่มั่นใจในการเรียนต่อสายนี้) เราคิดว่าเราพยายามสอบเข้าได้ แต่เรายังไม่มั่นใจ เหมือนเป้าหมายยังไม่ชัดเจน ยังไม่มีแรงใจให้ไปทางนั่นอย่างมุ่งมั่น เพราะไม่รู้ ว่าเราจะทำตรงนั้นได้มั้ย ควรไปหรือป่าว เหมาะกับเรามั้ย ถามว่าอยากทำอยากช่วยคนมั้ยอยากทำ
- อาการตอนนี้ ก็ยังไม่ดีขึ้น ยังรอดูต่อไป
สรุปแล้ว หนูเป็นนักจิตวิทยาได้มั้ย มันเหมาะสมหรือป่าว จากใจคนที่ทำงานนักจิตวิทยาเลยค่ะ
ปล. หนูอยากกินอาหารเสริม L-ไทโรซีน,
5-HTP, กาบ้า และวิตามินบี มันเหมาะสมมั้ยคะ เป็นอันตรายมั้ย
ขอบคุณสำหรับทุกคนที่แนะนำให้ถูกทางค่ะ