คือ อยากจะหาวิธีจัดการความรู้สึกตัวเองดีๆ เพื่อนๆคนไหนเจอประสบการณ์แบบเราแล้วมีวิธีการจัดการกับตัวเองยังไงบ้าง
- เราอายุค่อนข้างห่างกับพ่อแม่(ห่าง35-37ปี) และพี่ชาย(ห่าง17ปี) เวลาเรารู้สึกหรืออยากพูดอะไร ก็จะถูกมองว่าก้าวร้าว ไม่ฟัง หัวรั้น
- เราไม่เคยไปที่ไหนไกลๆด้วยตัวเองเลยทั้งที่18แล้ว เช่น ไปติวกับเพื่อน ทำงานบ้านเพื่อน(โครงงาน) พ่อจะให้เหตุผลเสมอว่า ไปทำไม ไม่ต้องไปหรอก
-ไปทำงาน ต้องกำหนดเวลาไปกลับ(ไปทำที่ รร ภายใต้การทำกิจกรรมเพื่อโรงเรียน)ชัดเจน
- มันก็ดี แต่มันก็อึดอัด เราไม่เคยไปบ้านเพื่อน เพราะพ่อจะสั่งให้เพื่อนมาที่บ้านเราเสมอ
- การที่เราเรียนโรงเรียนที่ไกลมาก(ห่างจากบ้านประมาณ25-26โล) เพื่อนเราก็อยู่ไกลมาก แถมแค่จะออกบ้านไปไหนสักที่ก็โดนดุแล้ว
- เราไม่สามารถอธิบายอะไรให้พวกท่านฟังได้เลย เพราะเขาจะหาว่าเถียง แถมโดนพี่ชายบัพมาอีกว่าต่อให้เราเป็นคนถูก ถ้าพ่อแม่ว่าผิดคือผิด
- เรารู้สึกค่อนข้างเก็บกด บางครั้งอึดอัดก็เล่าให้ใครฟังไม่ได้ (เริ่มจะเป็นจิตตกนิดๆ พอยิ่งโตยิ่งไม่สามารถเล่าให้ใครฟังได้มันก็เหมือนอยู่ตัวคนเดียว)
- เราสดใสน้อยลง
- ไม่ค่อยหัวเราะ
- เงียบลงเยอะมากๆเวลากลับมาบ้าน
- เคว้งๆ เหนื่อยแต่พูดไรไม่ได้
- เรากลายเป็นคนติดบ้าน ไม่ชอบออกไปไหน ติดนิสัยแบบนี้ไปที่โรงเรียน ไม่ค่อยออกห้อง จนเพื่อนชั้นเดียวกันยังไม่ค่อยคุ้นหน้า
- เราเหมือนโดนควบคุมชีวิตกลายๆ ตอนนี้เป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ แม่จะพูดให้เป็นหมอๆ แต่แม่ไม่เข้าใจเลยว่าสายศิลป์มันเรียนไม่ได้(เฮ้ออออ)
- คิดว่า พอปีหน้าไปมหาลัยคงอิสระมากขึ้น แต่แม่จะไปหาบ่อย(บ่อย ย้ำว่าบ่อย) เฮ้อออออออออออออออออ
- ขอพ่อไปเที่ยววันเกิด เขาไม่ให้ไป โดยให้เหตุผลว่า "ไม่เห็นข่าวเหรอ ไปเที่ยววันเกิดแล้วเดินทางไกลๆเดี๋ยวก็เกิดอุบัติเหตุอีก!"
- มีปัญหากับแม่เมื่อไหร่ พอเริ่มเถียง แม่จะจบคำพูดด้วยคำที่ว่า "เดี๋ยวนี้ก้าวร้าว เถียงพ่อเถียงแม่ อยากมีผัวเหรอ!!!" (เกี่ยวไร...)
พ่อกับแม่ไม่ค่อยเข้าใจ เพราะช่วงเวลาอายุเราห่างกันมากไป?
- เราอายุค่อนข้างห่างกับพ่อแม่(ห่าง35-37ปี) และพี่ชาย(ห่าง17ปี) เวลาเรารู้สึกหรืออยากพูดอะไร ก็จะถูกมองว่าก้าวร้าว ไม่ฟัง หัวรั้น
- เราไม่เคยไปที่ไหนไกลๆด้วยตัวเองเลยทั้งที่18แล้ว เช่น ไปติวกับเพื่อน ทำงานบ้านเพื่อน(โครงงาน) พ่อจะให้เหตุผลเสมอว่า ไปทำไม ไม่ต้องไปหรอก
-ไปทำงาน ต้องกำหนดเวลาไปกลับ(ไปทำที่ รร ภายใต้การทำกิจกรรมเพื่อโรงเรียน)ชัดเจน
- มันก็ดี แต่มันก็อึดอัด เราไม่เคยไปบ้านเพื่อน เพราะพ่อจะสั่งให้เพื่อนมาที่บ้านเราเสมอ
- การที่เราเรียนโรงเรียนที่ไกลมาก(ห่างจากบ้านประมาณ25-26โล) เพื่อนเราก็อยู่ไกลมาก แถมแค่จะออกบ้านไปไหนสักที่ก็โดนดุแล้ว
- เราไม่สามารถอธิบายอะไรให้พวกท่านฟังได้เลย เพราะเขาจะหาว่าเถียง แถมโดนพี่ชายบัพมาอีกว่าต่อให้เราเป็นคนถูก ถ้าพ่อแม่ว่าผิดคือผิด
- เรารู้สึกค่อนข้างเก็บกด บางครั้งอึดอัดก็เล่าให้ใครฟังไม่ได้ (เริ่มจะเป็นจิตตกนิดๆ พอยิ่งโตยิ่งไม่สามารถเล่าให้ใครฟังได้มันก็เหมือนอยู่ตัวคนเดียว)
- เราสดใสน้อยลง
- ไม่ค่อยหัวเราะ
- เงียบลงเยอะมากๆเวลากลับมาบ้าน
- เคว้งๆ เหนื่อยแต่พูดไรไม่ได้
- เรากลายเป็นคนติดบ้าน ไม่ชอบออกไปไหน ติดนิสัยแบบนี้ไปที่โรงเรียน ไม่ค่อยออกห้อง จนเพื่อนชั้นเดียวกันยังไม่ค่อยคุ้นหน้า
- เราเหมือนโดนควบคุมชีวิตกลายๆ ตอนนี้เป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ แม่จะพูดให้เป็นหมอๆ แต่แม่ไม่เข้าใจเลยว่าสายศิลป์มันเรียนไม่ได้(เฮ้ออออ)
- คิดว่า พอปีหน้าไปมหาลัยคงอิสระมากขึ้น แต่แม่จะไปหาบ่อย(บ่อย ย้ำว่าบ่อย) เฮ้อออออออออออออออออ
- ขอพ่อไปเที่ยววันเกิด เขาไม่ให้ไป โดยให้เหตุผลว่า "ไม่เห็นข่าวเหรอ ไปเที่ยววันเกิดแล้วเดินทางไกลๆเดี๋ยวก็เกิดอุบัติเหตุอีก!"
- มีปัญหากับแม่เมื่อไหร่ พอเริ่มเถียง แม่จะจบคำพูดด้วยคำที่ว่า "เดี๋ยวนี้ก้าวร้าว เถียงพ่อเถียงแม่ อยากมีผัวเหรอ!!!" (เกี่ยวไร...)