ปกติที่โรงเรียนไม่เคยมีจัดงานวันแม่พึ่งมาจัดครั้งแรกก็ปีนี้ ซึ่งเป็นปีที่แม่หนูเริ่ม[ถูกจับ]เข้ารพ.เพื่อรับการรักษาทางจิตที่เป็นมาตลอดชีวิต หลังจากแม่ได้กินยาแล้วมีอาการซึมๆและง่วง และไม่สามารถใช้ชีวิตแบบปกติได้ซึ่งเป็นผลมาจากยา ส่วนตัวหนูเองไม่อยากให้แม่ไปเลย หนูกลัวที่จะต้องรับมือกับคนรอบข้าง ทุกสายตาที่มองแม่หนู.หนูไม่รู้จะอธิบายอย่างไร หนูรู้ว่าแม่รักหนูมากแต่ความรู้สึกที่หนูมีต่อแม่นั้นทั้งรักทั้งเกลียด หนูสับสนและรู้สึกแย่มาก หนูไม่สามารถพูดออกมาได้โดยไม่ร้องไห้เลย ขนาดนั่งพิมพ์ยังน้ำตาไหลไม่หยุด ที่ทั้งชีวิตหนูต้องอยู่กับคนที่ไม่ปกติ (มันหนักมากสำหรับหนู). แม่เป็นผู้ให้กำเนิดหนูเข้าใจดีแต่ก็เป็นผู้ที่สร้างปมทางจิตใจเป็นอย่างมาก
หนูกลัวเป็นคนเดียวในห้องที่แม่ไม่ได้ไป หนูกลัวคำถามที่ทุกคนจะถามหนูว่าทำไมแม่ไม่มา หนูไม่รู้จะตอบยังไงให้ตัวเองไม่ร้องไห้หรือไม่มีอาการผิดปกติ หนูไม่รู้ว่าวันนั้นจะต้องไปอยู่ที่ไหน จะไม่มาโรงเรียนหรือแอบร้องไห้อยู่ในห้องน้ำ หนูเครียดมากและไม่รู้จะปรึกษาใคร การ์ดวันแม่ที่ต้องส่งครูหนูก็ไม่รู้จะเขียนอะไร...
หนูจะรับมือและผ่านวันนั้นไปอย่างไรดีคะ
ให้คุณแม่<จิตเภท>ไปงานวันแม่ที่โรงเรียนดีไหมคะ?
หนูกลัวเป็นคนเดียวในห้องที่แม่ไม่ได้ไป หนูกลัวคำถามที่ทุกคนจะถามหนูว่าทำไมแม่ไม่มา หนูไม่รู้จะตอบยังไงให้ตัวเองไม่ร้องไห้หรือไม่มีอาการผิดปกติ หนูไม่รู้ว่าวันนั้นจะต้องไปอยู่ที่ไหน จะไม่มาโรงเรียนหรือแอบร้องไห้อยู่ในห้องน้ำ หนูเครียดมากและไม่รู้จะปรึกษาใคร การ์ดวันแม่ที่ต้องส่งครูหนูก็ไม่รู้จะเขียนอะไร...
หนูจะรับมือและผ่านวันนั้นไปอย่างไรดีคะ