คือผมมีนิสัยชอบเก็บตัว ประมาณว่ารู้สึกสบายใจเวลาได้อยู่บ้านหรือไปไหนมาไหนข้างนอกคนเดียว แต่ปัญหาคือพ่อกับแม่ชอบคิดในอีกมุมนึง ก่อนอื่นผมต้องบอกว่าผมมีอาการทางจิตเวช(ไปหาหมอหมอบอกว่าเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำ) มีนิสัยเครียดง่าย หงุดหงิดง่าย ชอบหมกมุ่นกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง
ผมเป็นคนติดเกม และชอบดูละครย้อนหลังคนเดียวเวลาว่าง นั่นคืองานอดิเรกที่ผมทำแล้วรู้สึกแฮปปี้ แต่พ่อแม่ชอบสนับสนุนให้ผมไปเข้าหาสังคม ไปมีปฏิสัมพันธ์พูดคุยกับคนนั้นคนนี้ โดยให้เหตุผลกับผมว่า การมีเพื่อนมีสังคม จะทำให้ผมมีเวลาหมกมุ่นกับเรื่องต่างๆน้อยลง อาการทางจิตเวชก็จะดีขึ้นโดยไม่ต้องพึ่งยา พ่อบอกว่ากิจกรรมที่ผมทำอยู่(โดยเฉพาะเกม) ทำร้ายสมอง และจะยิ่งทำให้ผมแปลกแยกจากสังคม
คือผมก็เข้าใจว่าพ่อหวังดีครับ พ่อบอกเสมอว่าถ้าผมเข้าสังคมเก่งมีเพื่อนเยอะ ไปไหนมาไหนก็พูดคุยเล่นกับใครได้ ชีวิตผมจะมีความสุขกว่าที่เป็นอยู่เยอะ คือผมไม่สามารถตอบได้หรอกว่าจริงหรือไม่จริง แต่สิ่งนึงที่ผมรู้คือเวลาผมมีปากเสียงทะเลาะกับเพื่อนหรือครอบครัวหรือใครก็ตาม ผมจะเก็บมาคิดเยอะ พูดง่ายๆคือเป็นคน sensitive ครับ ในขณะที่เวลาผมอยู่คนเดียว ผมรู้สึกโอเคกับชีวิตที่เป็นอยู่ ผมสามารถตัดสินใจเองได้ทุกอย่างว่าอยากทำอะไร อยากกินอะไร ไม่ต้องตามใจใคร ผมเคยบอกพ่อไปหลายหนว่ารู้สึกแฮปปี้ดีแล้วกับชีวิตที่ได้อยู่คนเดียว ไม่ต้องไปสุงสิงกับใคร แต่พ่อก็ยังยืนยันว่าไม่อยากให้ผมเก็บตัวเพราะเป็นห่วงสุขภาพจิตของผม
ผมค่อนข้างสนิทกับพ่อแต่ไม่สนิทกับแม่ครับ ทุกวันนี้พ่อไปไหนผมไปด้วยได้ตลอดไม่รู้สึกอึดอัดอะไร เวลาผมมีเรื่องอะไรไม่สบายใจก็มักจะมาเล่าให้พ่อฟัง พ่อบอกว่าผมก็พูดคุยได้ลื่นไหลเหมือนคนปกติเวลาคุยกับพ่อ ทำไมไม่ลองเอาแบบนี้ไปใช้กับแม่ หรือกับคนอื่นดูบ้าง? นี่คือสิ่งที่พ่อถามผมเป็นประจำ ผมหาเหตุผลมาตอบพ่อไม่ได้ แต่รู้ว่ามันจะรู้สึกหายใจไม่โล่งถ้าต้องเข้าหาคนอื่นที่ไม่ใช่พ่อ สู้อยู่คนเดียวผมเลือกอย่างหลังสบายใจกว่า มันไม่วุ่นวายและไม่ต้องกลัวจะทะเลาะกับใคร
พ่อผมค่อนข้างให้ความสำคัญกับเรื่องเรียน ซึ่งก็โอเคว่าช่วงที่ต้องเรียนผมต้องอ่านหนังสือ รับผิดชอบในฐานะนักเรียน แต่ช่วงที่ปิดเทอม สอบเสร็จ บางทีก็อยากให้เป็นช่วงเวลาที่ผมได้เลือก lifestyle ของผมเอง คือให้ผมอยู่คนเดียว แต่ละวันให้ผมได้วางแผนชีวิตเองว่าจะทำอะไร กี่โมงถึงกี่โมง ฯลฯ แต่กลับกลายเป็นว่าผมมักจะโดนยัดเยียดให้เข้าสังคม บางทีไปเที่ยวกับครอบครัว(ซึ่งอันนี้ผมจะอึดอัดเพราะไม่สนิทกับแม่กับน้องสาว) หรือให้ไปพบปะคนแปลกหน้าเยอะๆ สุดท้ายผมก็ไม่ค่อยมีปากเสียงกับพ่อแม่หรอกแต่ในใจอาจจะแอบมีผิดใจกันบ้าง
ผมอาจจะมองในมุมมองส่วนตัวมากไป ผมคิดแต่ว่าการอยู่คนเดียวก็ไม่น่ามีข้อเสีย เพราะเราเองก็มีความสุขดีอยู่แล้ว แถมมันก็ไม่ได้ไปทำให้ใครเดือดร้อนด้วย
เพื่อนๆชาวพันทิปคิดว่าผมควรพูดกับพ่อแม่ยังไงดีให้พ่อแม่เข้าใจ โดยที่ไม่ต้องกลัวจะผิดใจกันครับ? ขอบคุณสำหรับคำแนะนำล่วงหน้าครับ
อยากอยู่คนเดียว แต่พ่อกับแม่ไม่เห็นด้วย ทำไงดีครับ?
ผมเป็นคนติดเกม และชอบดูละครย้อนหลังคนเดียวเวลาว่าง นั่นคืองานอดิเรกที่ผมทำแล้วรู้สึกแฮปปี้ แต่พ่อแม่ชอบสนับสนุนให้ผมไปเข้าหาสังคม ไปมีปฏิสัมพันธ์พูดคุยกับคนนั้นคนนี้ โดยให้เหตุผลกับผมว่า การมีเพื่อนมีสังคม จะทำให้ผมมีเวลาหมกมุ่นกับเรื่องต่างๆน้อยลง อาการทางจิตเวชก็จะดีขึ้นโดยไม่ต้องพึ่งยา พ่อบอกว่ากิจกรรมที่ผมทำอยู่(โดยเฉพาะเกม) ทำร้ายสมอง และจะยิ่งทำให้ผมแปลกแยกจากสังคม
คือผมก็เข้าใจว่าพ่อหวังดีครับ พ่อบอกเสมอว่าถ้าผมเข้าสังคมเก่งมีเพื่อนเยอะ ไปไหนมาไหนก็พูดคุยเล่นกับใครได้ ชีวิตผมจะมีความสุขกว่าที่เป็นอยู่เยอะ คือผมไม่สามารถตอบได้หรอกว่าจริงหรือไม่จริง แต่สิ่งนึงที่ผมรู้คือเวลาผมมีปากเสียงทะเลาะกับเพื่อนหรือครอบครัวหรือใครก็ตาม ผมจะเก็บมาคิดเยอะ พูดง่ายๆคือเป็นคน sensitive ครับ ในขณะที่เวลาผมอยู่คนเดียว ผมรู้สึกโอเคกับชีวิตที่เป็นอยู่ ผมสามารถตัดสินใจเองได้ทุกอย่างว่าอยากทำอะไร อยากกินอะไร ไม่ต้องตามใจใคร ผมเคยบอกพ่อไปหลายหนว่ารู้สึกแฮปปี้ดีแล้วกับชีวิตที่ได้อยู่คนเดียว ไม่ต้องไปสุงสิงกับใคร แต่พ่อก็ยังยืนยันว่าไม่อยากให้ผมเก็บตัวเพราะเป็นห่วงสุขภาพจิตของผม
ผมค่อนข้างสนิทกับพ่อแต่ไม่สนิทกับแม่ครับ ทุกวันนี้พ่อไปไหนผมไปด้วยได้ตลอดไม่รู้สึกอึดอัดอะไร เวลาผมมีเรื่องอะไรไม่สบายใจก็มักจะมาเล่าให้พ่อฟัง พ่อบอกว่าผมก็พูดคุยได้ลื่นไหลเหมือนคนปกติเวลาคุยกับพ่อ ทำไมไม่ลองเอาแบบนี้ไปใช้กับแม่ หรือกับคนอื่นดูบ้าง? นี่คือสิ่งที่พ่อถามผมเป็นประจำ ผมหาเหตุผลมาตอบพ่อไม่ได้ แต่รู้ว่ามันจะรู้สึกหายใจไม่โล่งถ้าต้องเข้าหาคนอื่นที่ไม่ใช่พ่อ สู้อยู่คนเดียวผมเลือกอย่างหลังสบายใจกว่า มันไม่วุ่นวายและไม่ต้องกลัวจะทะเลาะกับใคร
พ่อผมค่อนข้างให้ความสำคัญกับเรื่องเรียน ซึ่งก็โอเคว่าช่วงที่ต้องเรียนผมต้องอ่านหนังสือ รับผิดชอบในฐานะนักเรียน แต่ช่วงที่ปิดเทอม สอบเสร็จ บางทีก็อยากให้เป็นช่วงเวลาที่ผมได้เลือก lifestyle ของผมเอง คือให้ผมอยู่คนเดียว แต่ละวันให้ผมได้วางแผนชีวิตเองว่าจะทำอะไร กี่โมงถึงกี่โมง ฯลฯ แต่กลับกลายเป็นว่าผมมักจะโดนยัดเยียดให้เข้าสังคม บางทีไปเที่ยวกับครอบครัว(ซึ่งอันนี้ผมจะอึดอัดเพราะไม่สนิทกับแม่กับน้องสาว) หรือให้ไปพบปะคนแปลกหน้าเยอะๆ สุดท้ายผมก็ไม่ค่อยมีปากเสียงกับพ่อแม่หรอกแต่ในใจอาจจะแอบมีผิดใจกันบ้าง
ผมอาจจะมองในมุมมองส่วนตัวมากไป ผมคิดแต่ว่าการอยู่คนเดียวก็ไม่น่ามีข้อเสีย เพราะเราเองก็มีความสุขดีอยู่แล้ว แถมมันก็ไม่ได้ไปทำให้ใครเดือดร้อนด้วย
เพื่อนๆชาวพันทิปคิดว่าผมควรพูดกับพ่อแม่ยังไงดีให้พ่อแม่เข้าใจ โดยที่ไม่ต้องกลัวจะผิดใจกันครับ? ขอบคุณสำหรับคำแนะนำล่วงหน้าครับ