ตอนนี้ ป้าสับสน ป้าไม่รู้จะเอาไงกับชีวิต..
ถ้าเข้ามาอ่านแล้ว อย่าด่าป้า ป้าอ่อนแอ หึหึหึ!!
ขอแทนตัวเองว่าพี่ดีกว่านะ ป้ามันแลดูบึกบึนไป
ย้อนมาจากอดีต..เคยมีครอบครัว (แบบจำใจ) จนวันนึงมารู้ว่าพี่เป็นเมียน้อย!! ผ่าม!! ด้วยปัญหาหลายอย่าง ก็เลยตัดสินใจออกมาพร้อมลูกน้อย แต่มาวันนึงก็มีศึกแย่งลูก ยื้อกันไปยื้อกันมา จนต้อง ยอมใจให้ลูกอยู่กับพ่อเพื่อโอกาสและการอยู่กิน ที่สะดวกสบายของลูกจนวันนี้ลูกสาวมีความสุขดี แม่เลี้ยงเขาเป็นคนดี ใจดีและรักลูกเรามากดีไม่ดีรักและหวงลูกเรามากกว่าพ่อแม่แทๆ ของมันอีก55555 เราก็ไม่ต้องเป็นห่วงแล้วและลูกสาวก็บอกกับเราเองว่าหนูขออยู่กับอา ป. ตลอดไป อยู่กับแม่ลำบาก ย้ายไปย้ายมา..
มาถึงวันนี้ ณ.ปัจจุบัน รวมๆ จากการที่ออกจากบ้านนั้นก็น่าจะ 10 ปี พอดิบพอดีก็ต้องมาถึงทางเลือกอีกครั้ง ว่าจะอยู่ต่อ หรือจะแยกตัวอีกที คือเมื่อ 4 ปีก่อน พี่ก็ได้เจอน้อง ผช คนนึงน่ารักมาก จริงๆ เราห่างกันมากทุกอย่าง ทั้งการงานและอายุเกือบ 10 ปี แต่ด้วยความน่ารักของน้องพี่เลยทุบหัวลากเข้าถ้ำ อิอิ และแล้วก็สำเร็จพี่ทำให้เขาย้ายมาอยู่กับพี่ได้ ตอนแรกเราลงหลักปักฐานกันไว้ที่ กทม พี่ค้าขาย เขาทำงาออฟฟิศ เราอยู่กันมีความสุขมาก เราชอบอะไรเหมือนกัน จะกินจะทำอะไร เราทำด้วยกันเข้ากันได้ดีทุกแย่าง และชอบกิจกรรมเดียวกัน สรุปรวมๆ เขาบอกว่าพี่คือคนที่ใช่แล้ว มาวันนึงร้านค้า พี่ไปไม่รอด หมดตัว ร้านเจ๊ง เงินเดือนเขาได้มา เงินจากพี่ที่ไปทำงานเงินเดือนด้วย เราก็มาช่วยประคับประคองร้านกันจนหมด ถึงขั้นต้องขายรถพี่ ขายคอนโดเขา ขายทุกอย่างเพื่อให้ร้านที่เรารักได้ไปต่อ กู้หนี้ ยืมสิน สุดท้ายก็ไม่รอดอยู่ดี แต่เราก็ไม่เคยมีปัญหากันเรื่องนี้ เราก็ยังสัญญาที่จะอยู่ประคับประคองช่วยกันสร้างใหม่และใช้หนี้กันตลอดไป จนเมื่อสองเดือนก่อน พี่ย้ายออกจาก กทม เพราะเราไปต่อทางเดิมกันไม่ไหวแล้วจริงๆ พี่กะมาตั้งหลัก น้องเขาก็ตามมาด้วย น้องเขาลาออกจากงาน มาทำงานใหม่ที่นี่ เงินเดือนน้อยลง เขาก็ยอมมา เรามีเงินทุนกัน 1 ก้อน เงินจากรถเขาครึ่งนึง และกู้เพิ่มอีกครึ่งนึง มาลงทุนขายอาหาร เราอยู่ด้วยกันตลอด 24 ชม พี่รู้สึกดี มีความสุขมาก เหมือนในชีวิตพี่จะเหลือเขาคนเดียว จนมาวันนี้เรามีปัญหากันมันเป็นปัญหาเดิมๆ ที่เคยเกิดขึ้นระหว่างที่เราคบกัน รวมๆ แล้วครั้งนี้ครั้งที่ 4 จริงๆ มันเป็นเรื่องไร้สาระทั้งนั้น แต่ทำไมไม่รู้มันอึดอัด มันฝังใจ มันลืมไม่ได้ มันผุดในหัวตลอดเวลา มันทำใจไม่ได้ บางทีก็รู้สึกว่าตัวเองใจแคบ เห็นแก่ตัว ทำไมถึงไม่เอาไปลบล้างกับความดีของเขาแล้วยอมรับให้ได้ พยายามหลายครั้งมันก็ทำไม่ได้ซักที แต่จะหนีไปก็ไปไม่ได้ เป็นห่วงเขา จะอยู่ต่อก็ช้ำใจ จุก เห็นหน้าเป็นเจ็บอยากร้องไห้ อารมณ์เหมือนวัยรุ่นเลยเน้อะ ป่าวๆๆ สงสัยช่วงนี้วัยทอง ปูนนี้แล้วยังปลงไม่ได้ 55555 เอาล่ะใช้วิธีจดจำเรื่องราวต่างๆ ที่เจ็บช้ำทางนี้ดีกว่า เผื่อจะลบๆ ไปได้บ้าง เผื่อใครเวทนาอ่านจนจบแล้วมีทางสว่างให้ ว่าง่ายๆ เผื่อฟลุ๊คเจอคนนำทาง..(รึอาจจะเจอคนว่าอีป้านี่บ้า ผช 5555..) มันก็เรื่องจริงป้าชอบ!! อ่ะไปดูปัญหาหาสาระไม่ได้
ครั้งแรก ก็ปีแรกเลย เขากลับไปคุยกับแฟนเก่าลับหลังประมาณว่า เขาผิดไปแล้ว ตัดสินใจผิดพลาดที่เลือกพี่ ชีวิตเขาตกต่ำมาก ประมาณนี้เมียเก่าโทรมาหาโทรมาเล่าพี่จ้าาา บวกกับนางบอกว่าพี่ไม่ต้องหวังว่าจะได้เข้าบ้านเขา ทางบ้านเขาไม่ชอบพี่ จ่ะ เมื่อพี่รู้เช่นนั้น พี่ก็ขอเลิก เพื่อให้เขากลับไปมีชีวิตที่ดีแต่ด้วยแฟนเก่าอาจจะไม่ตกลงแล้วหรืออะไรไม่รู้ เขาก็เลิกติดต่อกับแฟนเก่าขออยู่กับพี่ บอกว่ากับแฟนเก่าไม่ได้มีความรักต่อกัน ยังไงขอโอกาสให้ได้อยู่กับพี่ จะทำตัวให้ดีที่สุด ตอนแรกพี่ก็เล่นตัวนิดนึง หนีไปบ้านน้องปรากฎว่านางตามจ้าและเอาแต่ร้องไห้ บอกอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่ พี่ก็อ่ะๆๆๆ พี่มันใจง่ายอยู่แล้ว แต่ขออย่างเดียวคือถ้าวันไหนมีคนใหม่หรืออยากกลับไปอยู่กับแฟนเก่าให้บอกพี่ เค้าสัญญาและตกลง ถ้ามีปัญหาเกิดขึ้นเขาจะปล่อยพี่ไป เราก็อยู่กันมาประคับประคองกันมารักกันดี..
ครั้งที่ 2 ก็ปีถัดมา ปกติเขาต้องกลับบ้านเกือบทุกอาทิตย์ เวลากลับไปเขาก็มักจะหายไป ไม่ค่อยได้คุยกัน พี่ก็โอเค แต่ครั้งนี้เขากลับไปแล้วมีปัญหากับครอบครัวเขา พ่อแม่เขารู้เรื่องพี่ต่างๆ นาๆ จากแฟนเก่า และรู้ว่าลูกเขาย้ายมาอยู่กับพี่ ขายคอนโดและเอาเงินมาให้พี่หมด พ่อแม่เขาขอให้เราเลิกกัน ยังไงก็ไม่ยอมรับพี่ ไม่เอาพี่ บวกกับสองปีที่ผ่านมา พี่ต้องอยู่แบบแอบๆ ไม่ให้ฝั่งเขารู้ ไม่มีใครรู้ไม่ว่าจะเป็น ญาต พี่น้อง หรือเพื่อน ของเขา ว่าเราคบกันอยู่ด้วยกัน คนที่รู้ที่เห็นคือ พ่อ ญาต พี่ น้อง เพื่อน พี่ทั้งหมด จนกลายเป็นว่าเพื่อนพี่ก็คือเพื่อนเขา จะเฟสบุ๊ค สื่อ อินตราแกรม ที่เขาติดมากอยู่กับมันตลอดเวลา ในนั้นของเขา เรื่องราว รูป รถ ข้าวปลา หมาแมว เพื่อน หรือทุกอย่างในชีวิตประจำวัน ในนั้นก็มีพี่ไม่ได้ พี่เป็นสิ่งเดียวที่ไม่เคยมีในเรื่องราวของเขา พี่ยอมรับพี่น้อยใจพี่อาจไม่เหมาะสม ที่ให้เขาเอาไปโชว์ หรือบอกใครได้ จนถึงจุดที่พี่ไม่อยากทน เราคุยกัน พี่ขอแยก เขาก็ไม่ยอม เขาขอเวลาหน่อย เขาบอกเขาอยากอยู่กับพี่ เขาจะทำทุกอย่างให้ทุกคนยอมรับ (เขาบอกเขาขอบวกกับเขาร้องไห้จนไม่สบาย น่าจะ 5 วันได้) เราก็ต้องยอมไปอีกดูแลกันไป มาจนวันนี้พี่ก็ยังนึกน้อยใจแบบเดิม แต่ยอมรับได้เพราะอยู่แบบนี้ในที่ของพี่ก็ยังมีความสุขดี ขอแค่เขารักเรา..
ครั้งที่ 3 ก็ไม่นานปีที่สองปลายๆ เห็นเขาเดินเล่นโทสับ ยิ้มเล็กยิ้มน้อย เลยตะหงิดใจไปแอบดู เขารีบลบ ทำไปทำมาคือ เขาคุยกับเพื่อนเก่าคนนึง คิดว่าน่าจะเป็นคนที่เคยแอบชอบอะไรประมาณนี้ เพราะถ้าไม่คิดไรทำไมต้องแอบคุย สืบไปสืบมาจนรู้ว่า เอ้า!! ชวนมาทำงานด้วยกัน ที่เดียวกันจ้าาา อ่ะไม่คิดไรเพื่อนก็เพื่อน ผ่านไปปีนึงเพื่อนเขาออกจากงาน อีทางฝั่งเราดูเศร้า เราก็แปลกใจเพื่อไม่ให้เลยเถิด เราขอให้เขาเลิกติดต่อเพื่อน (แต่ในความจริงรู้อยู่แล้วล่ะมันเป็นไปไม่ได้ เพราะเขาเป็นเพื่อนกันแต่เด็ก และบ้านตจว ก็อยู่ใกล้กัน) เขาตกลงต่อหน้าเราเขาไม่คุย แต่ลับหลังจ้าา โป้ะ!! เขาไปแอบคุยกันตลอดในเฟส เวลากลับบ้านเขามักจะนัดเจอกัน พี่รู้สึกเสียใจมาก แต่ทางฝ่ายหญิงเค้าบอกไม่มีอะไรเป็นเพื่อนกันจริงๆ ครั้งนี้เอาอีก ขับรถง้อกันเบาๆ รถนางชนจ้าาา โอเคก็ได้นางบอกไม่มีสติแล้ว จะขับรถตามให้รถชนตายไปเลย อ่ะๆ มันคงไม่มีอะไรจริงๆ กลับไปเหมือนเดิม
ครั้งนี้ 4 อันนี้พีคสุดแล้ว..สามเดือนที่เราย้ายมา ตจว ลงหลักร้านอาหารเล็กๆ ด้วยเงินก้อนสุดท้าย เหมือนพ่อแม่จะรู้และไม่ว่าอะไรแล้ว แต่ทางสื่อก็ยังไม่มีพี่อยู่ดี เราคุยกันตลอดเราจะสู้ไปด้วยกัน เงินมีบ้างไม่มีบ้างแต่เราโอเค เราช่วยกันทุกอย่างเลย ขายของเหนื่อยมากเพราะทางนี้เราไม่เคยทำ แต่มันทั้งสนุก ทั้งมีความสุข เราได้อยู่กันตลอด 24 ชม เพราะงานเขารอเริ่มต้นเดือน อาทิตย์ต้นเดือนพี่กลับบ้านเขาไปไม่ได้เพราะติดต้องเริ่มงานใหม่พอดี ก็คุยกันปกติ เขาบอกให้รีบกลับ เขาคิดถึง ด้วยความติดหลัวพี่ก็รีบกลับ ทั้งๆ ที่ทางบ้านยังไม่เรียบร้อยและบอกให้กลับมาอยู่บ้านช่วยที่บ้านที่บ้านไม่มีใคร เราขอเวลาตัดสินใจแล้วรีบกลับมาหาหลัว โป้ะจ้า มาถึงตอนเย็น หลังจากเขากลับมาจากทำงานไปหยิบโทรศัพท์เขาเบาๆ ขอดูนิดนึง มี 2 ไลน์จ้าาา ไลน์ 2 ล็อคไว้ด้วยจ้าา เราทำหน้าตกใจ ทำไมมี 2 ไลน์ เขารีบคว้าโทรศัพท์ไป บอกไม่มีอะไร เราขอให้เขาเปิดให้ดู เขาตะคอกใส่ พร้อมพูดว่า ให้เคารพกัน ให้เกียรติกันบ้าง เขาโมโหใส่ยังไงก็ไม่ให้โทรศัพท์ จนเรายื่นขำขาด เขาเลยส่งมา ปรากว่าไลน์ 2 ถูกลบเกลี้ยง แต่ด้วยความอยากรู้ของเรา จึงบังคับเขาเข้าให้ได้และเปิดให้ดูเดี๋ยวนี้ เข้ามาได้ ทุกอย่างโล่ง ไม่เหลือข้อความใดๆ ไว้เป็นหลักฐาน แต่ด้วยความที่ฟ้าอยากให้พี่หายโง่ พึ่บ!! พี่เอาไปเข้ากับ PC ฟุ้บๆๆๆๆๆๆๆๆ ข้อความเก่าขึ้นมาเต็ม ไลน์ 2 มี ผญ อยู่ 4 คน คนแรกคือเพื่อนเก่าที่ขอให้เลิกคุย มีข้อความประมาณว่าคิดถงคิดถึงไรงี้ อ่ะๆ เพื่อนกันคิดถึงกันได้ในไลน์ 2 คนที่ 2 3 ไม่เหลือข้อความใดๆ ที่คุยกัน อ่ะ อาจจะมีไว้เฉยๆ คนที่ 4 แหกๆๆๆๆๆ โป้ะ.. โลเคชั่นบ้าน โลเคชั่นที่ทำงาน ส่งไปรายงานตัว บอกให้มาหามาเที่ยวก่อน พี่เหงา ชอบน้องคนนี้ อยากมีเธอเป็นแฟน วันนี้ทำอะไร วันนี้สดใสไหมดูหน่อย ย้ายมาอยู่กับพี่ไหมที่นี่ รอพี่แปปนะเดี๋ยวพี่จัดการเรื่องงานที่นี่ให้ แล้วย้ายมาอยู่ด้วยกัน บลาๆๆๆๆ จุกเลยจ่ะ ถามไปถามมาคุยกันเป็นปีแล้วจ่ะ ชวนไปสอบงาน กทม ด้วยกัน แต่พอดีต่างคนต่างติดไม่ได้ไปสอบ ถามไปถามมาปรากฎว่าชอบน้องเขามาก หลงน้องมาก หลงคำหวานไม่รู้เพราะอะไร พี่ตัดสินใจง่ายมากได้ยินดังนั้นเราจึงเก็บกระเป๋าออกจากบ้าน ทายซิ เป็นไง เขาไม่ให้ออกทั้งลากทั้งฉุดทั้งล็อค ขอโอกาสอีกครั้งยังไม่มีอะไรจริงๆ ขอแค่อีกครั้งเดียว สรุปไปไม่ได้ล็อคไว้ อ่ะ ผ่านไป 1 วัน ขายของๆๆๆๆๆ ทั้งเหนื่อย ทั้งเสียใจ มีภาพผุดๆ แต่ด้วยความเหนื่อย หลับเป็นตายทั้งคู่ ตื่นมาคิดอีกคำว่ายังไม่มีอะไรคือ รอให้มีอะไรแล้วค่อยไล่เราไปรึป่าววะ เล่นชวนมาอยู่ด้วย ให้โลเคชั่นบ้านขนาดนั้น แล้วน้องเขาโคตรน่ารัก น่าหลง ดีทุกอย่าง แล้วจริงๆ ถ้าเค้าเจอคนที่ใช่แล้ว เราก็น่าจะถอย สนับสนุนเขา เขาจะได้มีชีวิตที่ดีกว่านี้ เขายังมีอนาคตอีกไกล ต่างๆ นาๆ บลาๆ ที่สำคัญความเห็นแก่ตัวเราคือถ้าอยู่กับกูก็ควรมีกูคนเดียวป่าววะ ปากบอกรักทุกวัน ไม่คิดมีใคร ไม่นอกใจ อยู่กัน 24 ชม แต่สุดท้าย นี่คือไรวะ ไปคุยกันตอนไหน มีหรือไม่มีอะไรมันก็นอกใจป่าววะ แล้วเราก็เสียใจมาก หนักมาก จะให้อยู่ต่อยังไง อยู่ในบ้านก็เหมือนรู้สึกเป็นผีไม่มีตัวตนเลย จะใครกี่คนหลัวกูก็บอกอยู่คนเดียว งั้นกูไปก็ได้ ย่องๆๆๆ ไป ออกไปขึ้นรถได้จ้า ไปได้ซักพัก มีไลน์มา ถามอยู่ไหน ซักพัก บอกให้ลงเดี๋ยวนี้ขับรถออกมาตามแล้วจะหาจนกว่าจะเจอ มีเสียงร้องไห้ บอกอยู่ไม่ได้ ถ้าเธอจะไปให้ฉันตายก่อน เธอถึงจะไปได้ เค้าตัดแล้ว ไม่เอาใครแล้ว ไม่คุยใครแล้ว ขอให้กลับมา เฮ้ยยย!! ไหนบอกถ้ามีเรื่องอีกครั้งนึงจะยอมให้ไปดีดีไง บอกเลยลำบากใจมาก พูดแต่เรื่องตายๆ ห่วงก็ห่วง กลัวทำจริง จุดหมายที่ว่าจะไปอยู่บ้าน ก็ต้องลงรถกลางทางก่อน เพราะห่วงก็ห่วง สับสนไปหมด นั่งอยู่ข้างถนนไม่รู้จะเอาไงกับชีวิต เลยขอตั้งหลักบ้านรุ่นพี่แถวๆ นั้นแปปนึง ข้อความก็มาไม่หยุด แอ้ปค้นหาโทรศัพท์เราขึ้นรัวๆ เราปิดจีพีเอส แล้วบอกให้เขาขับรถกลับไปไม่ต้องตาม เขาบอกจะไม่ไปทำงานจนกว่าจะกลับไปด้วยกัน โอ้ะ!! สารพัด ซักพัก เรื่องรถชนก็มา ดีนะถามไปถามมาไม่เป็นไรมาก ซักพักเห็นรถเขาขับวนไปวนมาจุดที่เราอยู่ ส่งมาว่าเหมือนอยู่ใกล้ตัวมากเฮ้ยกูปิด จีพีเอส มาได้ไง แอ้ปค้นหาโทรศัพท์มันเทพจริงๆ แล้วซักพักแชร์มาห่างไปเกือบ 20 กิโล โอ้ยยย มืดก็มืด ห่วงก็ห่วง เขาบอกให้ออกไปหาเขาเถิดขอร้อง ไม่ก็แชร์มาขอมารับ จะตี 1 แล้ว ยังไม่ละความพยายามเลยคิดว่าเอาวะถ้ามันหาเจอก็จะกลับไปด้วยก่อนเพราะเป็นห่วงทางก็โคตรจะเปลี่ยวเราก็ออกไปไม่ได้ ในใจสับสนไปหมด แม่จ้าวนางวนไปวนมาจนเจอพี่หว่ะ ดีใจก็ดีใจ โล่งใจที่ปลอดภัย แต่ในใจก็สะอึกไม่อยากกลับไปจุดเดิม.. สุดท้ายกลับมาที่เดิม อาการเดิมเลย เขาร้องไห้จนหายใจไม่ออก เราก็ใจสั่นไปหมด จะเอายังไงต่อกับตอนนี้ อยู่ก็ไม่สนิทใจ ไปก็ไม่ได้ภาระรับผิดชอบร่วมกันก็มี แต่ยังไงมันก็ต้องทนอยู่จนกว่าเขาจะขอให้เราไปใช่ไหม.. ความรู้สึกต้องทนถึงวันนั้นมันแย่มากจนบอกไม่ถูกไม่มีกำลังใจจะทำอะไรเลย จะยอมรับ จะปลงยังไงดี ทำไมพี่ยังมีความเห็นแก่ตัวอยู่ทั้งๆ ที่จริงๆ ลึกๆ ก็หวังดีกับเขา ยังอยากอยู่กับเขา.. แต่พอเห็นหน้าทำไมจี้ดวะ ทำไมแค่นี้ทำใจให้สุขไม่ได้ ทำไมวะ?? ง่ายๆ วัยทอง ยังไงขอให้ผ่านช่วงนี้ไปได้ อย่าเป็นบ้าไปก่อน..
ไปไปไป..อย่าคิดมาก ฮึ้ปฮึ้ปได้เวลาแล้ว ครบตัวอักษรแล้วด้วย ยาวเกิ้น!! เอาหน่ะ..ที่ตรงนี้ดีจริงๆ ด้วย สาระไม่มีแต่ทำให้สบายใจได้จริงๆ เหมือนเรายังมีเพื่อนสนิทที่เล่า และระบายได้หมดเลบ เรื่องเยอะขนาดนี้ใครที่ไหนจะมานั่งฟังถ้าไม่ใช่ตรงนี้ล่ะเน้อะ..อิอิ ขอบคุณพื้นที่ตรงนี้อีกครั้ง หวังว่าถ้าวันนึงได้ย้อนมาอ่านคงจะมีความสุขกับการได้หัวเราะเรื่องไร้สาระของตัวเอง..
เรื่องบันทึก น้ำเน่า ไร้สาระ พาสับสน
ถ้าเข้ามาอ่านแล้ว อย่าด่าป้า ป้าอ่อนแอ หึหึหึ!!
ขอแทนตัวเองว่าพี่ดีกว่านะ ป้ามันแลดูบึกบึนไป
ย้อนมาจากอดีต..เคยมีครอบครัว (แบบจำใจ) จนวันนึงมารู้ว่าพี่เป็นเมียน้อย!! ผ่าม!! ด้วยปัญหาหลายอย่าง ก็เลยตัดสินใจออกมาพร้อมลูกน้อย แต่มาวันนึงก็มีศึกแย่งลูก ยื้อกันไปยื้อกันมา จนต้อง ยอมใจให้ลูกอยู่กับพ่อเพื่อโอกาสและการอยู่กิน ที่สะดวกสบายของลูกจนวันนี้ลูกสาวมีความสุขดี แม่เลี้ยงเขาเป็นคนดี ใจดีและรักลูกเรามากดีไม่ดีรักและหวงลูกเรามากกว่าพ่อแม่แทๆ ของมันอีก55555 เราก็ไม่ต้องเป็นห่วงแล้วและลูกสาวก็บอกกับเราเองว่าหนูขออยู่กับอา ป. ตลอดไป อยู่กับแม่ลำบาก ย้ายไปย้ายมา..
มาถึงวันนี้ ณ.ปัจจุบัน รวมๆ จากการที่ออกจากบ้านนั้นก็น่าจะ 10 ปี พอดิบพอดีก็ต้องมาถึงทางเลือกอีกครั้ง ว่าจะอยู่ต่อ หรือจะแยกตัวอีกที คือเมื่อ 4 ปีก่อน พี่ก็ได้เจอน้อง ผช คนนึงน่ารักมาก จริงๆ เราห่างกันมากทุกอย่าง ทั้งการงานและอายุเกือบ 10 ปี แต่ด้วยความน่ารักของน้องพี่เลยทุบหัวลากเข้าถ้ำ อิอิ และแล้วก็สำเร็จพี่ทำให้เขาย้ายมาอยู่กับพี่ได้ ตอนแรกเราลงหลักปักฐานกันไว้ที่ กทม พี่ค้าขาย เขาทำงาออฟฟิศ เราอยู่กันมีความสุขมาก เราชอบอะไรเหมือนกัน จะกินจะทำอะไร เราทำด้วยกันเข้ากันได้ดีทุกแย่าง และชอบกิจกรรมเดียวกัน สรุปรวมๆ เขาบอกว่าพี่คือคนที่ใช่แล้ว มาวันนึงร้านค้า พี่ไปไม่รอด หมดตัว ร้านเจ๊ง เงินเดือนเขาได้มา เงินจากพี่ที่ไปทำงานเงินเดือนด้วย เราก็มาช่วยประคับประคองร้านกันจนหมด ถึงขั้นต้องขายรถพี่ ขายคอนโดเขา ขายทุกอย่างเพื่อให้ร้านที่เรารักได้ไปต่อ กู้หนี้ ยืมสิน สุดท้ายก็ไม่รอดอยู่ดี แต่เราก็ไม่เคยมีปัญหากันเรื่องนี้ เราก็ยังสัญญาที่จะอยู่ประคับประคองช่วยกันสร้างใหม่และใช้หนี้กันตลอดไป จนเมื่อสองเดือนก่อน พี่ย้ายออกจาก กทม เพราะเราไปต่อทางเดิมกันไม่ไหวแล้วจริงๆ พี่กะมาตั้งหลัก น้องเขาก็ตามมาด้วย น้องเขาลาออกจากงาน มาทำงานใหม่ที่นี่ เงินเดือนน้อยลง เขาก็ยอมมา เรามีเงินทุนกัน 1 ก้อน เงินจากรถเขาครึ่งนึง และกู้เพิ่มอีกครึ่งนึง มาลงทุนขายอาหาร เราอยู่ด้วยกันตลอด 24 ชม พี่รู้สึกดี มีความสุขมาก เหมือนในชีวิตพี่จะเหลือเขาคนเดียว จนมาวันนี้เรามีปัญหากันมันเป็นปัญหาเดิมๆ ที่เคยเกิดขึ้นระหว่างที่เราคบกัน รวมๆ แล้วครั้งนี้ครั้งที่ 4 จริงๆ มันเป็นเรื่องไร้สาระทั้งนั้น แต่ทำไมไม่รู้มันอึดอัด มันฝังใจ มันลืมไม่ได้ มันผุดในหัวตลอดเวลา มันทำใจไม่ได้ บางทีก็รู้สึกว่าตัวเองใจแคบ เห็นแก่ตัว ทำไมถึงไม่เอาไปลบล้างกับความดีของเขาแล้วยอมรับให้ได้ พยายามหลายครั้งมันก็ทำไม่ได้ซักที แต่จะหนีไปก็ไปไม่ได้ เป็นห่วงเขา จะอยู่ต่อก็ช้ำใจ จุก เห็นหน้าเป็นเจ็บอยากร้องไห้ อารมณ์เหมือนวัยรุ่นเลยเน้อะ ป่าวๆๆ สงสัยช่วงนี้วัยทอง ปูนนี้แล้วยังปลงไม่ได้ 55555 เอาล่ะใช้วิธีจดจำเรื่องราวต่างๆ ที่เจ็บช้ำทางนี้ดีกว่า เผื่อจะลบๆ ไปได้บ้าง เผื่อใครเวทนาอ่านจนจบแล้วมีทางสว่างให้ ว่าง่ายๆ เผื่อฟลุ๊คเจอคนนำทาง..(รึอาจจะเจอคนว่าอีป้านี่บ้า ผช 5555..) มันก็เรื่องจริงป้าชอบ!! อ่ะไปดูปัญหาหาสาระไม่ได้
ครั้งแรก ก็ปีแรกเลย เขากลับไปคุยกับแฟนเก่าลับหลังประมาณว่า เขาผิดไปแล้ว ตัดสินใจผิดพลาดที่เลือกพี่ ชีวิตเขาตกต่ำมาก ประมาณนี้เมียเก่าโทรมาหาโทรมาเล่าพี่จ้าาา บวกกับนางบอกว่าพี่ไม่ต้องหวังว่าจะได้เข้าบ้านเขา ทางบ้านเขาไม่ชอบพี่ จ่ะ เมื่อพี่รู้เช่นนั้น พี่ก็ขอเลิก เพื่อให้เขากลับไปมีชีวิตที่ดีแต่ด้วยแฟนเก่าอาจจะไม่ตกลงแล้วหรืออะไรไม่รู้ เขาก็เลิกติดต่อกับแฟนเก่าขออยู่กับพี่ บอกว่ากับแฟนเก่าไม่ได้มีความรักต่อกัน ยังไงขอโอกาสให้ได้อยู่กับพี่ จะทำตัวให้ดีที่สุด ตอนแรกพี่ก็เล่นตัวนิดนึง หนีไปบ้านน้องปรากฎว่านางตามจ้าและเอาแต่ร้องไห้ บอกอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่ พี่ก็อ่ะๆๆๆ พี่มันใจง่ายอยู่แล้ว แต่ขออย่างเดียวคือถ้าวันไหนมีคนใหม่หรืออยากกลับไปอยู่กับแฟนเก่าให้บอกพี่ เค้าสัญญาและตกลง ถ้ามีปัญหาเกิดขึ้นเขาจะปล่อยพี่ไป เราก็อยู่กันมาประคับประคองกันมารักกันดี..
ครั้งที่ 2 ก็ปีถัดมา ปกติเขาต้องกลับบ้านเกือบทุกอาทิตย์ เวลากลับไปเขาก็มักจะหายไป ไม่ค่อยได้คุยกัน พี่ก็โอเค แต่ครั้งนี้เขากลับไปแล้วมีปัญหากับครอบครัวเขา พ่อแม่เขารู้เรื่องพี่ต่างๆ นาๆ จากแฟนเก่า และรู้ว่าลูกเขาย้ายมาอยู่กับพี่ ขายคอนโดและเอาเงินมาให้พี่หมด พ่อแม่เขาขอให้เราเลิกกัน ยังไงก็ไม่ยอมรับพี่ ไม่เอาพี่ บวกกับสองปีที่ผ่านมา พี่ต้องอยู่แบบแอบๆ ไม่ให้ฝั่งเขารู้ ไม่มีใครรู้ไม่ว่าจะเป็น ญาต พี่น้อง หรือเพื่อน ของเขา ว่าเราคบกันอยู่ด้วยกัน คนที่รู้ที่เห็นคือ พ่อ ญาต พี่ น้อง เพื่อน พี่ทั้งหมด จนกลายเป็นว่าเพื่อนพี่ก็คือเพื่อนเขา จะเฟสบุ๊ค สื่อ อินตราแกรม ที่เขาติดมากอยู่กับมันตลอดเวลา ในนั้นของเขา เรื่องราว รูป รถ ข้าวปลา หมาแมว เพื่อน หรือทุกอย่างในชีวิตประจำวัน ในนั้นก็มีพี่ไม่ได้ พี่เป็นสิ่งเดียวที่ไม่เคยมีในเรื่องราวของเขา พี่ยอมรับพี่น้อยใจพี่อาจไม่เหมาะสม ที่ให้เขาเอาไปโชว์ หรือบอกใครได้ จนถึงจุดที่พี่ไม่อยากทน เราคุยกัน พี่ขอแยก เขาก็ไม่ยอม เขาขอเวลาหน่อย เขาบอกเขาอยากอยู่กับพี่ เขาจะทำทุกอย่างให้ทุกคนยอมรับ (เขาบอกเขาขอบวกกับเขาร้องไห้จนไม่สบาย น่าจะ 5 วันได้) เราก็ต้องยอมไปอีกดูแลกันไป มาจนวันนี้พี่ก็ยังนึกน้อยใจแบบเดิม แต่ยอมรับได้เพราะอยู่แบบนี้ในที่ของพี่ก็ยังมีความสุขดี ขอแค่เขารักเรา..
ครั้งที่ 3 ก็ไม่นานปีที่สองปลายๆ เห็นเขาเดินเล่นโทสับ ยิ้มเล็กยิ้มน้อย เลยตะหงิดใจไปแอบดู เขารีบลบ ทำไปทำมาคือ เขาคุยกับเพื่อนเก่าคนนึง คิดว่าน่าจะเป็นคนที่เคยแอบชอบอะไรประมาณนี้ เพราะถ้าไม่คิดไรทำไมต้องแอบคุย สืบไปสืบมาจนรู้ว่า เอ้า!! ชวนมาทำงานด้วยกัน ที่เดียวกันจ้าาา อ่ะไม่คิดไรเพื่อนก็เพื่อน ผ่านไปปีนึงเพื่อนเขาออกจากงาน อีทางฝั่งเราดูเศร้า เราก็แปลกใจเพื่อไม่ให้เลยเถิด เราขอให้เขาเลิกติดต่อเพื่อน (แต่ในความจริงรู้อยู่แล้วล่ะมันเป็นไปไม่ได้ เพราะเขาเป็นเพื่อนกันแต่เด็ก และบ้านตจว ก็อยู่ใกล้กัน) เขาตกลงต่อหน้าเราเขาไม่คุย แต่ลับหลังจ้าา โป้ะ!! เขาไปแอบคุยกันตลอดในเฟส เวลากลับบ้านเขามักจะนัดเจอกัน พี่รู้สึกเสียใจมาก แต่ทางฝ่ายหญิงเค้าบอกไม่มีอะไรเป็นเพื่อนกันจริงๆ ครั้งนี้เอาอีก ขับรถง้อกันเบาๆ รถนางชนจ้าาา โอเคก็ได้นางบอกไม่มีสติแล้ว จะขับรถตามให้รถชนตายไปเลย อ่ะๆ มันคงไม่มีอะไรจริงๆ กลับไปเหมือนเดิม
ครั้งนี้ 4 อันนี้พีคสุดแล้ว..สามเดือนที่เราย้ายมา ตจว ลงหลักร้านอาหารเล็กๆ ด้วยเงินก้อนสุดท้าย เหมือนพ่อแม่จะรู้และไม่ว่าอะไรแล้ว แต่ทางสื่อก็ยังไม่มีพี่อยู่ดี เราคุยกันตลอดเราจะสู้ไปด้วยกัน เงินมีบ้างไม่มีบ้างแต่เราโอเค เราช่วยกันทุกอย่างเลย ขายของเหนื่อยมากเพราะทางนี้เราไม่เคยทำ แต่มันทั้งสนุก ทั้งมีความสุข เราได้อยู่กันตลอด 24 ชม เพราะงานเขารอเริ่มต้นเดือน อาทิตย์ต้นเดือนพี่กลับบ้านเขาไปไม่ได้เพราะติดต้องเริ่มงานใหม่พอดี ก็คุยกันปกติ เขาบอกให้รีบกลับ เขาคิดถึง ด้วยความติดหลัวพี่ก็รีบกลับ ทั้งๆ ที่ทางบ้านยังไม่เรียบร้อยและบอกให้กลับมาอยู่บ้านช่วยที่บ้านที่บ้านไม่มีใคร เราขอเวลาตัดสินใจแล้วรีบกลับมาหาหลัว โป้ะจ้า มาถึงตอนเย็น หลังจากเขากลับมาจากทำงานไปหยิบโทรศัพท์เขาเบาๆ ขอดูนิดนึง มี 2 ไลน์จ้าาา ไลน์ 2 ล็อคไว้ด้วยจ้าา เราทำหน้าตกใจ ทำไมมี 2 ไลน์ เขารีบคว้าโทรศัพท์ไป บอกไม่มีอะไร เราขอให้เขาเปิดให้ดู เขาตะคอกใส่ พร้อมพูดว่า ให้เคารพกัน ให้เกียรติกันบ้าง เขาโมโหใส่ยังไงก็ไม่ให้โทรศัพท์ จนเรายื่นขำขาด เขาเลยส่งมา ปรากว่าไลน์ 2 ถูกลบเกลี้ยง แต่ด้วยความอยากรู้ของเรา จึงบังคับเขาเข้าให้ได้และเปิดให้ดูเดี๋ยวนี้ เข้ามาได้ ทุกอย่างโล่ง ไม่เหลือข้อความใดๆ ไว้เป็นหลักฐาน แต่ด้วยความที่ฟ้าอยากให้พี่หายโง่ พึ่บ!! พี่เอาไปเข้ากับ PC ฟุ้บๆๆๆๆๆๆๆๆ ข้อความเก่าขึ้นมาเต็ม ไลน์ 2 มี ผญ อยู่ 4 คน คนแรกคือเพื่อนเก่าที่ขอให้เลิกคุย มีข้อความประมาณว่าคิดถงคิดถึงไรงี้ อ่ะๆ เพื่อนกันคิดถึงกันได้ในไลน์ 2 คนที่ 2 3 ไม่เหลือข้อความใดๆ ที่คุยกัน อ่ะ อาจจะมีไว้เฉยๆ คนที่ 4 แหกๆๆๆๆๆ โป้ะ.. โลเคชั่นบ้าน โลเคชั่นที่ทำงาน ส่งไปรายงานตัว บอกให้มาหามาเที่ยวก่อน พี่เหงา ชอบน้องคนนี้ อยากมีเธอเป็นแฟน วันนี้ทำอะไร วันนี้สดใสไหมดูหน่อย ย้ายมาอยู่กับพี่ไหมที่นี่ รอพี่แปปนะเดี๋ยวพี่จัดการเรื่องงานที่นี่ให้ แล้วย้ายมาอยู่ด้วยกัน บลาๆๆๆๆ จุกเลยจ่ะ ถามไปถามมาคุยกันเป็นปีแล้วจ่ะ ชวนไปสอบงาน กทม ด้วยกัน แต่พอดีต่างคนต่างติดไม่ได้ไปสอบ ถามไปถามมาปรากฎว่าชอบน้องเขามาก หลงน้องมาก หลงคำหวานไม่รู้เพราะอะไร พี่ตัดสินใจง่ายมากได้ยินดังนั้นเราจึงเก็บกระเป๋าออกจากบ้าน ทายซิ เป็นไง เขาไม่ให้ออกทั้งลากทั้งฉุดทั้งล็อค ขอโอกาสอีกครั้งยังไม่มีอะไรจริงๆ ขอแค่อีกครั้งเดียว สรุปไปไม่ได้ล็อคไว้ อ่ะ ผ่านไป 1 วัน ขายของๆๆๆๆๆ ทั้งเหนื่อย ทั้งเสียใจ มีภาพผุดๆ แต่ด้วยความเหนื่อย หลับเป็นตายทั้งคู่ ตื่นมาคิดอีกคำว่ายังไม่มีอะไรคือ รอให้มีอะไรแล้วค่อยไล่เราไปรึป่าววะ เล่นชวนมาอยู่ด้วย ให้โลเคชั่นบ้านขนาดนั้น แล้วน้องเขาโคตรน่ารัก น่าหลง ดีทุกอย่าง แล้วจริงๆ ถ้าเค้าเจอคนที่ใช่แล้ว เราก็น่าจะถอย สนับสนุนเขา เขาจะได้มีชีวิตที่ดีกว่านี้ เขายังมีอนาคตอีกไกล ต่างๆ นาๆ บลาๆ ที่สำคัญความเห็นแก่ตัวเราคือถ้าอยู่กับกูก็ควรมีกูคนเดียวป่าววะ ปากบอกรักทุกวัน ไม่คิดมีใคร ไม่นอกใจ อยู่กัน 24 ชม แต่สุดท้าย นี่คือไรวะ ไปคุยกันตอนไหน มีหรือไม่มีอะไรมันก็นอกใจป่าววะ แล้วเราก็เสียใจมาก หนักมาก จะให้อยู่ต่อยังไง อยู่ในบ้านก็เหมือนรู้สึกเป็นผีไม่มีตัวตนเลย จะใครกี่คนหลัวกูก็บอกอยู่คนเดียว งั้นกูไปก็ได้ ย่องๆๆๆ ไป ออกไปขึ้นรถได้จ้า ไปได้ซักพัก มีไลน์มา ถามอยู่ไหน ซักพัก บอกให้ลงเดี๋ยวนี้ขับรถออกมาตามแล้วจะหาจนกว่าจะเจอ มีเสียงร้องไห้ บอกอยู่ไม่ได้ ถ้าเธอจะไปให้ฉันตายก่อน เธอถึงจะไปได้ เค้าตัดแล้ว ไม่เอาใครแล้ว ไม่คุยใครแล้ว ขอให้กลับมา เฮ้ยยย!! ไหนบอกถ้ามีเรื่องอีกครั้งนึงจะยอมให้ไปดีดีไง บอกเลยลำบากใจมาก พูดแต่เรื่องตายๆ ห่วงก็ห่วง กลัวทำจริง จุดหมายที่ว่าจะไปอยู่บ้าน ก็ต้องลงรถกลางทางก่อน เพราะห่วงก็ห่วง สับสนไปหมด นั่งอยู่ข้างถนนไม่รู้จะเอาไงกับชีวิต เลยขอตั้งหลักบ้านรุ่นพี่แถวๆ นั้นแปปนึง ข้อความก็มาไม่หยุด แอ้ปค้นหาโทรศัพท์เราขึ้นรัวๆ เราปิดจีพีเอส แล้วบอกให้เขาขับรถกลับไปไม่ต้องตาม เขาบอกจะไม่ไปทำงานจนกว่าจะกลับไปด้วยกัน โอ้ะ!! สารพัด ซักพัก เรื่องรถชนก็มา ดีนะถามไปถามมาไม่เป็นไรมาก ซักพักเห็นรถเขาขับวนไปวนมาจุดที่เราอยู่ ส่งมาว่าเหมือนอยู่ใกล้ตัวมากเฮ้ยกูปิด จีพีเอส มาได้ไง แอ้ปค้นหาโทรศัพท์มันเทพจริงๆ แล้วซักพักแชร์มาห่างไปเกือบ 20 กิโล โอ้ยยย มืดก็มืด ห่วงก็ห่วง เขาบอกให้ออกไปหาเขาเถิดขอร้อง ไม่ก็แชร์มาขอมารับ จะตี 1 แล้ว ยังไม่ละความพยายามเลยคิดว่าเอาวะถ้ามันหาเจอก็จะกลับไปด้วยก่อนเพราะเป็นห่วงทางก็โคตรจะเปลี่ยวเราก็ออกไปไม่ได้ ในใจสับสนไปหมด แม่จ้าวนางวนไปวนมาจนเจอพี่หว่ะ ดีใจก็ดีใจ โล่งใจที่ปลอดภัย แต่ในใจก็สะอึกไม่อยากกลับไปจุดเดิม.. สุดท้ายกลับมาที่เดิม อาการเดิมเลย เขาร้องไห้จนหายใจไม่ออก เราก็ใจสั่นไปหมด จะเอายังไงต่อกับตอนนี้ อยู่ก็ไม่สนิทใจ ไปก็ไม่ได้ภาระรับผิดชอบร่วมกันก็มี แต่ยังไงมันก็ต้องทนอยู่จนกว่าเขาจะขอให้เราไปใช่ไหม.. ความรู้สึกต้องทนถึงวันนั้นมันแย่มากจนบอกไม่ถูกไม่มีกำลังใจจะทำอะไรเลย จะยอมรับ จะปลงยังไงดี ทำไมพี่ยังมีความเห็นแก่ตัวอยู่ทั้งๆ ที่จริงๆ ลึกๆ ก็หวังดีกับเขา ยังอยากอยู่กับเขา.. แต่พอเห็นหน้าทำไมจี้ดวะ ทำไมแค่นี้ทำใจให้สุขไม่ได้ ทำไมวะ?? ง่ายๆ วัยทอง ยังไงขอให้ผ่านช่วงนี้ไปได้ อย่าเป็นบ้าไปก่อน..
ไปไปไป..อย่าคิดมาก ฮึ้ปฮึ้ปได้เวลาแล้ว ครบตัวอักษรแล้วด้วย ยาวเกิ้น!! เอาหน่ะ..ที่ตรงนี้ดีจริงๆ ด้วย สาระไม่มีแต่ทำให้สบายใจได้จริงๆ เหมือนเรายังมีเพื่อนสนิทที่เล่า และระบายได้หมดเลบ เรื่องเยอะขนาดนี้ใครที่ไหนจะมานั่งฟังถ้าไม่ใช่ตรงนี้ล่ะเน้อะ..อิอิ ขอบคุณพื้นที่ตรงนี้อีกครั้ง หวังว่าถ้าวันนึงได้ย้อนมาอ่านคงจะมีความสุขกับการได้หัวเราะเรื่องไร้สาระของตัวเอง..