ทำไมคนในครอบครัวถึงไม่เคยถามเราว่า เรียนเหนื่อยมั้ย? หรือให้กำลังใจเราเลย

จากหัวข้อเลยค่ะ แม่ไม่เคยถามเลยว่าเราเรียนหนักมั้ย มีปัญหาอะไรหรือป่าว ตั้งแต่เรียนมากจนจะปี4แล้วไม่เคยได้ยินคำนี้ออกจากปากแม่เลย บางครั้งก็นึกอิจฉาเพื่อนนะกับคุยแม่ได้ทุกวัน ทุกเรื่อง แม่เราไม่เคยรับฟังปัญหาอะไรเราเลย มีครั้งหนึ่งเคยเล่าเรื่องปัญหาของเราให้แม่ฟัง คำที่ได้กลับมาไม่ใช่คำที่ให้กำลังใจ แต่เป็นคำที่คอยซ้ำเติม บางครั้งก็รู้สึกว่าเราอยู่ตัวคนเดียวในโลกที่แสนกว้างนี้ โลกที่ไม่เคยอบอุ่นเลย ถ้าเราหายไปจะมีใครคิดถึงมั้ย? จะมีใครรับรู้ถึงความมีตัวตนของเราสักคนหรือว่าโลกนี้จะไม่ใช่ที่ของเรา ไม่มีใครต้องการเราเลยเหรอ?