ชายหนุ่มผู้พบรักแรก และรักแท้
สวัสดีผมชื่อ เอก ผมเป็นนักเรียนปวช.ปี1ธรรมดาๆคนหนึ่งที่เข้ามาเรียนโดยไม่คิดเรื่องอื่นใดนอกจากการเรียน
ผมตั้งเป้าหมายไว้เพียงแค่เรียนจบ ทำงาน ปลูกบ้านให้พ่อกับแม่........................................แต่แล้วก็มีบางอย่างเข้ามาเปลี่ยนความคิดของผมในวันนั้น
ในวันนั้นวันที่ ผมได้เข้าไปเรียนเพียงแค่2วัน เนื่องด้วยผมได้รับเลือกให้เป็นหัวหน้าห้องจึงถูกเรียกให้ไปฟังเรื่องหน้าที่ต่างๆของหัวหน้าห้อง
หัวหน้าห้องทุกคนต้องไปฟังแน่นอนผมไป ผมก็ไม่ได้คิดอะไรก็แค่ไปนั่งฟังเฉยๆ แต่แล้วผมก็ได้พบกับเธอ!
เธอ.....เธอคือหัวหน้า ม.4/1 เธอดูสวยมากๆในสายตาผม ถึงตอนนั้นผมจะเห็นแค่ข้างๆแต่ผมก็เห็นและคิดว่า เธอคนนี้ต้องเป็นคนที่สวยมากแน่ๆ
ผมเห็นครั้งนั้น ภาพมันยังคงติดตาผมอยู่เสมอ ผมจึงเริ่มสืบหาข้อมูลโดยไปถามเพื่อนห้องม.4/1ที่เป็นผู้ชาย "เฮ้ย ผู้หญิงคนนั้นชื่ออะไรว่ะ" ผมถาม
"อ่อ ชื่อแก้ว หัวหน้าห้องกูเอง ถามทำไมว่ะ" เพื่อนถามกลับด้วยหน้าตาสงสัย? ผมตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว "เฮ้ย ไม่มีอะไรหรอกแค่อยากรู้ไว้เฉยๆ"
เพื่อนมันก็ไม่ได้ติดใจอะไร วันต่อมาผมทักเฟสของแก้วไป เป็นประสบการที่ตื่นเต้นมาก ผมทักไปลองคุยแต่จากการตอบของเขาแล้วดูก็รู้ว่า...-
เขากำลังคุยอยู่กับผู้ชายคนอื่นชัดๆ ผมจึงตอบกลับไปทางแชท "งั้นไม่กวนละนะ คุยยากจัง ลำคาน"!!!??? ในตอนนั้นผมพิมพ์ผิดแทนที่จะเป็น (ถ้าลำคาน)
กว่าผมจะรู้ตัวว่า ผมพิมพ์ผิดก็ปาไป2วัน! ผมรู้ว่าผมพิมพ์ผิด แต่ผมก็คิดว่าคนนี้คนที่ใช่ยังไงก็ต้องคุยต้องทำให้ได้ ผมพึ่งทักไปอีกครั้งแล้วบอกว่า
"โทดทีพิมพ์ผิด" ผมทักไปแบบนั้นก็เพื่อที่จะได้คุยกับเขาอีกครั้ง..............................และแล้วผมก็ได้สร้างความหวังขึ้นมาเอง................................
ผมได้คุยกับเขาเพียงเล็กน้อยแต่การสนทนาจะประมาณว่า ผมถามว่า "เจอที่โรงเรียนทักได้ไหม" เธอตอบ "ได้จ้า" หลังจากนั้นผมนอนคิดทั้งคืนเลย
ว่าจะทักเธอว่าอะไรดีผมคิดนานมากๆ และแล้วผมก็ได้คำพูดที่จะใช้ในการทักเธอในช่วงเวลาที่ไม่ถึงนาที
แต่เอาเข้าใจเมื่อผมเดินสวนกับเธอที่โรงเรียน ผมกับทำอะไรม่ถูกผมพูดไม่ออกผมได้แต่รู้สึกเสียววาปไปทั่วทั้งอก และบ่อยให้เธอเดินผ่านไปโดยที่เธอ
ไม่ได้ทำอะไรแม้แต่สบตา......จนมันทำให้ผมต้องมานั่งคิดอีกรอบว่าทำไมผมถึงรู้สึกแบบนั้น อาการแบบนี้ผมไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน
ผมไม่เป็นตัวของตัวเอง และมันยิ่งทำให้ผมคิดว่านี้คือคนที่ใช่แน่ๆ ความรักต้องมีอุปสรรคคงเป็นเรื่องธรรมดา ผม..ได้หวังไปแล้วโดยที่ไม่กลัวที่จะผิดหวัง
วันต่อมาพี่ของผมได้เข้าไปอ่านแชทที่ผมคุยกับเขาในมือถือของผมและพยายามพูดตัดกำลังใจผมโดยบอกว่า
"เขาไม่สนใจหรอก ดูคำที่เขาตอบก็รู้แล้วถ้าเป็นกูนะ กูเลิกคุยไปแล้ว" ไม่มีคำด่าของใครจะเจ็บใจเท่าพี่ผมอีกแล้วในโลกนี้
ผมเริ่มหลงรักในตัวของเธอมากขึ้น มากขึ้น และมากขึ้น เรื่อยๆ โดยไม่คิดว่าจะอกหัก ผมพยายามอยู่ใกล้ๆตัวเธอเพื่อให้เธอเห็นหน้าผมบ้าง
ผมเป็นคนที่หน้าตาดีพอสมควรอยู่แหละ ผมค่อนข้างมั่นใจในตัวเองอยู่เพราะมักจะมีรุ่นน้องคอยมาจีบ มาขอคบแต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร
และยังมีรุ่นพี่รุ่นเพื่อนบางคนที่ชอบเขามาโปรโมทตัวเองให้ผมสนใจ ผมจึงคิดว่าผมคงจะมีค่ามากพอสำหรับเธอ แต่เธอ เธอก็เป็นที่สวยมากๆเหมือนกัน
เธอมีรุ่นพี่มาจีบเยอะมาก รุ่นน้องที่สนิทกับผมเป็นเด็ฏหอเหมือนกัน เธอก็เช่นกัน เป็นเด็กที่มาพักอยู่หอภายในโรงเรียน
พอผมบอกว่าผมอยากจะจีบเธอคนนั้นน้องเขาตอบกลับมา "เขาน่ะ เป็นดาวเลยนะ" ผมงึดครู่หนึ่ง และปล่อยเรื่องนั้นไป
ผมเริ่มสืบเรื่องของเธอโดยการคุยกับเพื่อนสนิทของเธอทั้ง2คนในเวลาเดียวกันถามในหลายๆเรื่องผมคุยกับเพื่อนของเธอจนสนิทกับเพื่อนแก้วขึ้นมาก
ผมเริ่มการทำคะแนนกับเธอแบบแปลกๆ........มันดูแปลกเพราะยังไม่เคยเห้นใครทำแบบนี้เลย ผมซื้อนม ขนม ไปให้เธอทุกวัน เช้า เที่ยง
ให้อย่างสม่ำเสมอ เพื่อที่อยากจะให้เธอได้เห็นถึงความเสมอต้นเสมอปลายแบบที่ผมคิดไว้ ผมทำแบบนี้ไปเรื่อยๆทุกวัน ทำไปได้ประมาณ.........
3สัปดา ได้ และแล้วพบก็ได้พบกับเรื่องที่สะเทือนใจที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมา............วันนั้นเป็นพฤหัสผมกำลังกลับบ้านกับพี่ปกติ......
พี่ผมรู้ว่าผมยังคงชอบเธออยู่ พี่ผมบอกว่าเลิดเพ้อได้แล้ว แก้วมันคบกะริว .........!!! ห้ะผมตกใจมากและเสียใจมากในเวลาเดียวกัน
ริวเป็นรุ่นพี่ ม.6 เป็นเพื่อนกับพี่ของผม ในวินาทีนั้นผมทั้งเชื่อและไม่เชื่อคำพูดของพี่ผม ผมกลับไปถึงบ้านและรีบเข้าเฟสและทักไปหาเพื่อนสนิทของแก้วทันทีเพื่อพิสูตว่าเรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องจริง ผมคุยกับเพื่อนสนิทของเธอ เธอบอกว่า "เรารู้ว่าแก้วคุยกับพี่ริว แต่ไม่รู้ว่าคบกัน" ตอนนี้ผมเริ่มใจแตกสลาย
ไปเรื่อยๆ แต่ผมก็ยังไม่เชื่อปักใจจนกระทั่งผมบอกให้เพื่อนสนิทของแก้วว่า คิดถึงเอกป่าว เพื่อนคนนั้นกดวิดีโอคอ เพื่อให้ผมได้ยินเสียง
เพื่อนคนนั้นถามในทันที "แก้ว คิดถึงเอกป่าว?" แก้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่อ่อนโยน "คิดถึงก็คิดถึงแบบเพื่อน" ผมได้ยินแล้วผมก็เงียบไปชั่วครู่หนึ่ง
ผมใจวลายอย่างเต็มรูปแบบ คนอื่นอาจเรียกว่าแห้วสาว แต่ผมขอเรียกว่าอกแตกตายเลยดีกว่า เพราะผมรักไปจนหมดใจแล้วยังไงละ
ผมพยายามทำอะไรหลายๆอย่างเพื่อเธอ ผมหัดเล่นกีต้า เพราะเธอ ผมหัดวาดรูปให้สวยๆงามๆ ก็เพื่อเธอ เพื่อที่จะวาดรูปสุดพิเศษให้เธอ
ผมพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เธอเห็นว่า ผมนั้นรักเธอจิงๆและรักอย่างหมดใจโดยไม่มีคำโต้แย้งแต่ผมกับโดนกระทำเช่นนี้ ผมเสียใจอยู่นานมากๆ
แต่ผมก็ยังคงรักเธออยู่เช่นเดิม โดยตั้งความหวังใหม่ขึ้นมาอีกครั้งและพร้อมที่จะเจ็บเป็นครั้งที่ 2 ผมคิดว่าตอนนี้เธอกำลังอยู่ในช่วงวัยรุ่นเช่นเดียวกับผม
เธอคงอยากจะลองอยากจะคบอยากจะคุยกับผู้ชายคนโน้นคนนี้มากมาย ผมจึงคิดว่าจะรอเธอ จะรอไปเรื่อยๆ รอ รอ รอ .......
นอจนกว่าสักวันหนึ่งเธอจะหันกลับมามองและเห็นคุณค่าในตัวของผม บ้าง ผมเรียกตัวเองในตอนนั้นว่า (ปักษาปีกหัก) คำนี้คือคำที่ฟังดูแล้วทำให้รู้สึกว่าเป็นคำที่ดูเจ็บปวดอย่างมากมาย เลยทีเดียว ผมบอกเพื่อนสนิทเธอ บอกเธอว่าผมจะรอไปเรื่อยๆ ในระยะเวลาที่ผมรอเธอนั้นผมก็ได้รู้ข่าวคราวของเธอมาเรื่อยๆ
ว่าเธอคุยกับคนโน้นคนนี้ ไปเรื่อยๆอย่างที่ผมคิดเลย ผมก็ไม่ได้คิดไรมากมายให้ปวดหัวหนักไปอีก ผมยังคงรอ รอ รอ รอ อยู่
มีหลายๆคนและหลายๆอย่างเข้ามาในสายตาผมทำให้กำลังใจในการรอของผมค่อยๆหดหายลงไปเรื่อยๆ มีเพื่อนคนหนึ่งชอบมาบอกให้ผมตัดใจๆ
บอกผมอยู่บ่อยๆ มันก็ทำให้ผมรู้สึกไม่ดีแหละ ไหนจะสตอรี่ในเฟสที่เธอโพสพึงผู้ชายคนโน้นคนนี้ มันก็ทำให้ผมเจ็บไม่น้อย
จนกระทั่งวันหนึ่ง กำลังใจของผมถดถ่อยลงมาก แต่เธอก็มาทักบ้าง พูโกับผมบ้าง สองสามคำ แค่นั้นก็ทำให้ผมรู้สึกดีมากๆแล้ว
ผมยังคงรู้สึกดีไปเรื่อยๆจนกระทั่งวันหนึ่งเป็นวันที่โรงเรียนทีกิจกรรมนักเรียน ม.ปลายจึงรวมๆกันกับปวช แล้วเพื่อน ผญ ของผมคนหนึ่งได้นั่งข้างหลังแก้ว
เพื่อนผมคนนั้นจึงบอกไปว่า"เน้ เพื่อนห้องเราคนหนึ่งชอบเธออ่ะ" แก้วตอบกลับมาว่า"เอกใช่ไหม"เพื่อน ผญ ตอบกลับ "ใช่ๆ รู้แล้วไม่ได้รู้สึกอะไรหรอ"
แก้วตอบกลับ"หึ ก็คิดแค่เพื่อนอ่ะ" แล้วเพื่อน ผญ ของผมก็มาเล่าให้ผมฟังอีกทีหลังกิจกรรมเลิกแล้ว มันทำให้ผมแทบหมดกำลังใจในเรื่องของเธอคนนี้
แล้วจนถึงตอนเย็นผมต้องออกไปซื้อของให้เพื่อนสนิทของแก้วเพราะเป็นเด็กหอจึงออกไปซื้อข้างนอกไม่ได้ ผมไปซื้อของแล้วกลับมานั่งคุยกับเพื่อนคนนั้น
ทั้งสองคนและก็มีคนมาและไป เรื่อยๆ ผมก็นั่งคุยกันไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมีผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเป็นเพื่อนที่อยู่ในห้องเดียวกันกับแก้วเช่นกันและเป็นเด็กหอพึ่งเสจจากการวิ่งมา เธอมากัน3คน ใส่ชุดกีฬาขาสั้น เธอคนนั้นคนที่ผมเห็นแล้วถึงกลับช็อต เธอชื่อ.....ปอน อันที่จริงผมเห็นเธอและมองเธอมาสักพักใหญ่ๆ
แล้วแหละเธอไม่ใช่คนที่สวยมาก แต่ดูไปดูมาแล้วก็มีเสน่ และดูน่ารักสำหรับผม เธอใส่เสื้อลิเวอร์พูลสีดำแขนยาว ขาสั้น ด้วยความที่ผมก็เชียร์หงส์เหมือนกัน
จึงทำให้ผมช็อตหนักมากๆ ผมมีโลโก้ลิเวอร์พูลที่ทำจากซิลิโคนอันหนึ่งผมพกติดตัวไว้ตลอดมากว่า1ปีแล้วมีผู้หญิงมาขอผมก็ไม่เคยให้
แต่กับคนนี้ผมเอาออกมาให้ปอนดู ปอนให้ทำหน้าตาที่ดูร่าเริงมาก ผมชอบมาก ผมจึงยกโลโก้นั้นให้เธอไปโดยไม่ลังเลใจเลยสักนิด
และเมื่อผมกำลังจะกลับบ้านเพราะมันเย็นมากแล้วผมพูดกับเธอทิ้งทายว่า เก็บรักษาไว้ให้ดีนะ เธอขอบคุณและบอกว่า"อื้ม! จะเก็บไว้ให้ดีเลยเพราะเธอไม่เคยให้ใครด้วยแต่เธอให้เรา" ผมรู้สึกดีมากๆ และผมก็มานั่งคิดอีกครั้งว่าแทนที่ผมจะไปรักหรือคบกับคนที่สวยๆ คนจีบเยอะๆ ผมควรจะหันมาให้ความสนใจกับคนที่มีเสน่ สำหรับผมคนเดียวและเป็นที่ใจดี เรียนเก่งแถมชอบอะไรเหมือนๆกันมันดีกว่าไหม ผมนั่งคิดเรื่องนี้อยู่นานจนได้คำตอบว่า
ผมคิดที่จะละทิ้งการรอคอยของผมแล้วหันมาคิดบวกกับคนที่มีดีที่จิตใจดีกว่า................................................ติดตามตอนต่อไป
ชายหนุ่มผู้พบรักแรก และรักแท้ (นิยาย)