ผมเรียนได้อันดับ 1 ของห้อง ตอนเเรกผมเข้าเรียนพยาบาลครับ เพราะรับไม่ได้กับบางอย่าง กลัวเเผล เข้าสังคมนอนกับเพื่อนเพศที่สาม กังวลด้วยครับ
ตอนนี้ลาออกมาเรียนวิทยา เคมี ผมค่อนข้างโดนคนอื่นมองว่ามาเรียนวิทยามันไม่ดีตรงที่งานเงินเดือน เเล้วผมเห็นครูเรียนวิทยาเคมี ใจหนึ่งก็น่าจะไปสอบครูเเต่ไม่น่าจะทันเพราะว่า pat5 กับ อังกฤษไม่ได้ดีที่จะเข้าได้
ซื้อเสื้อผ้าเเล้วตั้งเเต่ตอนเรียนพยาบาล จ่ายค่าหอ ตอนนั้นก็โดนบ่น + ตอนนี้วิทยาจ่ายเงินไป 2 หมื่นเเล้ว ที่ีใหม่ คือบ้านผมพ่อเเม่ไม่ได้ทำงานเเล้ว
อายุ เเม่ 52 พ่อ 60
พ่อเเม่บอกเขาเเก่เเล้วอยากให้เรียนๆให้จบไป เพราะว่าถ้าซิ่วอีก เสียเวลา 2 ปี ตั้งเเต่ผมสอบติดผมทุกข์ ตื่นมาก็เศร้าใช้ชีวิตผมรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้เลือกในสิ่งที่เราอยากเรียนตอนนี้ดู ผมคิดในหัวว่าจะมีงานทำไหมตลอด ผมวิตกกังวลกลัวไม่มีงาน ไม่ว่าผมจะซิ่วไปครูผมก็กังวลอีกจะสอบบรรจุได้ไหม
ด้วยพี่เราเรียนวิทยามาไม่มีงาน หลายๆอย่าง ฟังธรรมะทุกวันปล่อยวางไม่ได้ ทุกข์มากๆเศร้าตั้งเเต่วันสัมภาษณ์ มันรู้สึกน้อยใจตัวเองทำไมทำไม่ได้ตอนซิ่วมาคะเเนนสอบดีขึ้นน้อยมากโดนพ่อบ่น ผมเสียใจมากๆเพราะตอนซิ่วผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆประมาทไปมากๆ ตอนนี้เศร้ากลัวไปหมด ซิ่วไม่ได้ พ่อเเม่บอกให้เรียนไปเลย ผมไม่พอใจตัวเองยอมรับว่าอยากได้ดี ทำใจไม่ได้ ที่พ่อเเม่อยากให้ราชการมีเงินบำนาญ + กับ พ่อเเม่ได้สวัสดิการ ข้างบ้านเขาบรรจุข้าราชการลาออกจากวิศวะ พ่อเราชื่นชมได้งานดี เรารู้สึกเเย่อะครับเเบบเหมือนเราทำไม่ได้เเบบเขาตอนเเรกพ่ออยากให้เรียนพยาบาลก็ทำไม่ได้ อยากให้ทำงานข้าราชการ ผมเศร้า หรือคนอื่นๆเพื่อนได้ดีกว่าเรา เราไม่รู้ว่าเขาดูถูกไหมเเต่เราอายมากๆไม่กล้าบอกใคร พอไปเรียนพยาบาลก็คงกลัวเลือด กลัวเข็ม เข้ากับเพื่อนเพศที่สามไม่ได้ ไม่อยากนอนหอใน
รู้อยากทำอาชีพข้าราชการให้พ่อเเม่ให้ได้ เเต่ทำไม่ได้
ตอนนี้ลาออกมาเรียนวิทยา เคมี ผมค่อนข้างโดนคนอื่นมองว่ามาเรียนวิทยามันไม่ดีตรงที่งานเงินเดือน เเล้วผมเห็นครูเรียนวิทยาเคมี ใจหนึ่งก็น่าจะไปสอบครูเเต่ไม่น่าจะทันเพราะว่า pat5 กับ อังกฤษไม่ได้ดีที่จะเข้าได้
ซื้อเสื้อผ้าเเล้วตั้งเเต่ตอนเรียนพยาบาล จ่ายค่าหอ ตอนนั้นก็โดนบ่น + ตอนนี้วิทยาจ่ายเงินไป 2 หมื่นเเล้ว ที่ีใหม่ คือบ้านผมพ่อเเม่ไม่ได้ทำงานเเล้ว
อายุ เเม่ 52 พ่อ 60
พ่อเเม่บอกเขาเเก่เเล้วอยากให้เรียนๆให้จบไป เพราะว่าถ้าซิ่วอีก เสียเวลา 2 ปี ตั้งเเต่ผมสอบติดผมทุกข์ ตื่นมาก็เศร้าใช้ชีวิตผมรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้เลือกในสิ่งที่เราอยากเรียนตอนนี้ดู ผมคิดในหัวว่าจะมีงานทำไหมตลอด ผมวิตกกังวลกลัวไม่มีงาน ไม่ว่าผมจะซิ่วไปครูผมก็กังวลอีกจะสอบบรรจุได้ไหม
ด้วยพี่เราเรียนวิทยามาไม่มีงาน หลายๆอย่าง ฟังธรรมะทุกวันปล่อยวางไม่ได้ ทุกข์มากๆเศร้าตั้งเเต่วันสัมภาษณ์ มันรู้สึกน้อยใจตัวเองทำไมทำไม่ได้ตอนซิ่วมาคะเเนนสอบดีขึ้นน้อยมากโดนพ่อบ่น ผมเสียใจมากๆเพราะตอนซิ่วผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆประมาทไปมากๆ ตอนนี้เศร้ากลัวไปหมด ซิ่วไม่ได้ พ่อเเม่บอกให้เรียนไปเลย ผมไม่พอใจตัวเองยอมรับว่าอยากได้ดี ทำใจไม่ได้ ที่พ่อเเม่อยากให้ราชการมีเงินบำนาญ + กับ พ่อเเม่ได้สวัสดิการ ข้างบ้านเขาบรรจุข้าราชการลาออกจากวิศวะ พ่อเราชื่นชมได้งานดี เรารู้สึกเเย่อะครับเเบบเหมือนเราทำไม่ได้เเบบเขาตอนเเรกพ่ออยากให้เรียนพยาบาลก็ทำไม่ได้ อยากให้ทำงานข้าราชการ ผมเศร้า หรือคนอื่นๆเพื่อนได้ดีกว่าเรา เราไม่รู้ว่าเขาดูถูกไหมเเต่เราอายมากๆไม่กล้าบอกใคร พอไปเรียนพยาบาลก็คงกลัวเลือด กลัวเข็ม เข้ากับเพื่อนเพศที่สามไม่ได้ ไม่อยากนอนหอใน