เราชอบพูดคนเดียว แบบเราสร้างเพื่อนในจิตนาการเราขึ้นมาแล้วก็คุย แต่เราไม่เห็นเป็นตัวแต่เราจิตนาการว่าเขายืนข้างเราเขานั้งข้างเรา เคยคิดว่าจะพยายามไม่คิดไม่จิตนาการแต่พอเผลอๆเราก็คุยคนเดียวเหมือนเดิมแต่เรา ถ้าเราอยู่คนเดียวเราจะคุยแบบพูดออกมาเลย แต่ถ้าออกไปข้างนอกเราใช้แบบคิดเอาในใจ ที่มาของเพื่อนในจิตนาการเรามาจากการที่เราโดนแม่ด่าแม่ตี(เราไม่ผิดพี่เราทำเราก่อนแต่แม่ตีเราว่าเราทำพี่ก่อน) แล้วเราไม่มีที่ระบายเราเลยคุยกับตัวเองจากนั้นเราก็เลยมีเพื่อนในจิตนาการมาเป็นที่ระบาย เราอยากจะรู้ว่าอาการแบบนี้เขาเรียกบ้านไหมคะ แล้วมีวิธีรักษาไหมคะ
อยากทราบว่าอาการแบบนี้จะเป็นบ้าไหมคะ