คนที่อยู่ในภาวะปกติ VS คนที่อยู่ในสิ่งแวดล้อมที่จะผิดศีล ถ้าทั้งสองคนเอาชนะใจตัวเองได้ไม่ทำผิดศีล กุศลใดแรงกว่า?

เป็นคำถามที่สงสัยมานานแต่ไม่รู้จะถามใครน่ะค่ะ
โดยส่วนตัวเข้าใจว่า( ตามประสาคนรู้ธรรมะน้อย ) คนประเภทหลัง ( คืออยู่ในสิ่งแวดล้อมที่มีโอกาสจะทำผิดศีล)
น่าจะได้บุญกุศลยิ่งกว่า เพราะเขาต้องใช้ความพยายามในการเอาชนะใจตัวเองมากกว่าคนที่อยู่ในสิ่งแวดล้อม/ภาวะที่ปกติ
เช่น มีโอกาสมากที่จะขโมยของ แต่ไม่ทำ ฯลฯ

ซึ่งถ้าเป็นเช่นนั้น ฆราวาสก็ได้กุศลกว่าพระภิกษุ ? เพราะฆราวาสอยู่ในสังคม/สิ่งแวดล้อมที่มีโอกาสทำบาป/ผิดศีลมากกว่าพระภิกษุ ?

ผิดถูกประการใด ขอความรู้ด้วยนะคะ

ขอบพระคุณมากค่ะ