สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอายุ20ปีแล้ว เราเริ่มสังเกตตัวเองว่ามีอาการแปลกๆแต่ก็ไม่แน่ใจอะไรหลายๆอย่างเช่นกัน เราค่อนข้างจะสับสนตัวเองว่าป่วยหรือไม่ป่วยเราเลยอยากปรึกษาว่าควรพบแพทย์มั้ยหรือแค่ควรรักษานิสัยตัวเอง
ซึ่มีเหตุการณ์ที่เราจะเล่าต่อจากนี้
- แรกๆที่จำได้เลยตอนมีอาการแปลกๆคือช่วงม.3จะขึ้นม.4นี่แหละ ไม่รู้ว่าเป็นอะไรหรือเครียดอะไรเราจำเหตุผลไม่ได้เลย เราปาหินไม่รู้ว่าหินอะไรแต่เงาๆสีดำเราปาจนแตกและมันก็คมมากจู่ๆเราก็เอามากรีดแขนตัวเองซึ่งก็ไม่ได้ลึกมากอะไรเพราะเมื่อวานเราลองหาแผลเป็นก็ไม่พบรอย
- อันนี้ช่วงม.ปลายแต่ไม่รู้ม.ไหน เราโกรธพ่อน้อยใจเสียใจเราจึงกินยาพาราไปเกือบหมดกระปุกแต่ไม่นานก็อ้วกออกมาก่อน(ทนขมไม่ไหวเราไม่ชอบยาเป็นปกติอยู่แล้ว) สรุปก็ได้ไปให้น้ำเกลือคืนหนึ่งที่อนามัย (ยังไงก็มีสารตกค้างทำเราใจสั่นตัวสั่นไปหมด)
- อันนี้ช่วงเข้ามหาลัยเลยแน่นอนเรื่องความรักรักแรกผู้ชายคนแรก เราทุ่มเทให้กับความรักมากเพื่อนเตือนไม่ฟัง แม่เตือนไม่ฟัง เพราะเราอยากตัดสินใจเอง สุดท้ายพังไม่เป็นท่าเราเครียดอยู่นาน หลายครั้งก็คิดสั้นเหมือนกันจนเราล้มป่วยหัวฟาดพื้นไป ซึ่งเหตุการณ์นี้ก็ทำให้เราปิดตายตัวเองมากขึ้นกว่าเดิมเพราะปกติเราไม่ใช่คนชอบเที่ยวหรือเข้ากับคนอื่นง่ายๆไม่ใช่หยิ่งหรืออะไรคือเราคุยไม่เก่งเข้ากับคนไม่เก่งกลัวจะทำให้คนอื่นอึดอัดเราจึงมีเพื่อนไม่มากเรื่องผู้ชายก็คุยบ้างไม่คุยบ้าง แต่ตอนนี้เราปิดตายตัวเอง ซึ่งตอนแรกๆก็อยากหาคนรักษาแผลใจตัวเองแต่ก็ไม่นานเราก็เดินออกมาเหมือนกลัวตัวเองจะรู้สึกไปมากกว่านี้ ยิ่งตอนนี้เราไม่คุยไม่เปิดโอกาสให้ใครทั้งนั้น
- จากเหตุการณ์อกหักครั้งที่แล้วแม่เรารับรู้แม่เรารู้จักผู้ชายคนหนึ่งทำงานกับแม่เป็คนดีคนขยันแล้วเขาก็ชอบเราแต่เราไม่ชอบเขาเราคิดแค่พี่ชายซึ่งแม่ก็ขอร้องให้เราคุยกับเขาเพราะเขาทำงานกับแม่เขาช่วยแม่ทำงานตอนพ่อไม่อยู่(พ่อเราไปทำงานต่างประเทศแม่จึงทำงานคนเดียว)เราก็โอเคไม่อะไรเราบอกเขาเสมอเวลาเขาถามว่ารู้สึกยังไงเราก็ตอบเหมือนเดิมทุกครั้งว่าแค่พี่ชายและผู้มีพระคุณที่ช่วยแม่ทำงานเพราะถ้าไม่มีพี่เขาแม่เราก็ลำบากเช่นกัน พี่เขาก็เข้าใจจากนั้นไม่นานช่วงปิดเทอมแม่ให้เราไปช่วยแม่ทำงานแน่นอนว่าต้องเจอเขา ช่วงเวลานั้นเรากลับมาบ้านเกิดเจอเพื่อนเก่าที่ค่อนข้างพิเศษเราพึ่งเริ่มคุยได้ไม่นานแล้วพี่เขาจับได้ว่าเรามีคนคุยเขาก็เริ่มจี้เราว่ารู้สึกยังไงเรายังตอบคำเดิมเขาก็ถามมาอีกแล้วเมื่อไหร่จะรักเขาเขาไม่อยากรอ เขาจี้เราจนเราเริ่มอึดอัดทนไม่ไหว ตัดสินใจเด็ดขาดว่าคิดแค่พี่ชายไม่เคยมากกว่านี้ จากวันนั้นไม่กี่วันจู่ๆพี่เขาก็ขี่รถกลับบ้านซึ่งไกลมากและตอนนั้นก็ค่อนข้างดึกแล้วด้วย แม่กับป้าเราเป็นห่วงเขามากทุกคนโทษว่าเราผิดทั้งๆที่เราโดนเค้าบีบบังคับเราจนทนไม่ไหวขนาดนั้น ตอนนั้นในหัวเราทั้งโกรธทั้งเสียใจ ในหัวเรามีแต่คำว่า ทำไม ทำไม ทำไมไม่เข้าใจเราเลย ทั้งๆที่เริ่มแรกเราก็ไม่ได้อยากคุยไม่ได้อยากให้ความหวังเราพยายามรักษาน้ำใจอย่างที่แม่มาเป็นปีๆเราพยายามมาก ก็เราไม่ได้รักเขาจะให้เราฝืนทนอีกแค่ไหนเรายังพยายามไม่พอหรอ? จนสุดท้ายในหัวเราก็รู้สึกโล่งๆเราลุกขึ้นเดินไปห้องครัวเรายืนอยู่สักพักเรามองเห็นมีดเราหยิบมันขึ้นมาเรากำมันแน่นทั้งน้ำตา แต่แม่เข้ามาเห็นและแย่งมีดออกไปก่อน เราสติแตกมากเราดิ้นไม่หยุดปากตะโกนออกไปแม่ไม่รัก ไม่มีใครเข้าใจ หนูเกลียดแม่ ออกไป!! มือเราก็จิกตัวเองไม่หยุดจิกขาจิกแขนตัวเอง จนเป็นแผลไปหมดแม่เราก็กอดเราตลอดพยายามดึงมือเราเอาไว้ไม่ให้ทำร้ายตัวเอง นานเป็นชั่วโมงกว่าเราจะสงบแล้วหลังจากนั้นเราก็ไม่คุยไม่อะไรกับใครอีกเลยเราเก็บตัวเงียบเกือบเดือน
- เมื่อไม่นานมานี้เราหงุดหงิดกับอะไรบางอย่าง เราพยายามไม่ควบคุมตัวเองแต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหวจนปาโทรศัทพ์แตก(ซึ่งก่อนหน้านี้เราก็มีอารมณ์หงุดหงิดแล้วคุมตัวเองไม่ได้อยู่บ่อยครั้งเหมือนกันแต่พึ่งจะรู้ตัวครั้งนี้) พออารมณ์เราเริ่มเย็นลงจู่ๆเราก็นึกถึงเหตุการ์ณที่พ่อเราเมาแล้วชอบโวยวายทำลายข้าวของ มีเหตุการณ์ใหญ่อยู่สองสามครั้งที่พ่อทำร้ายเรากับแม่(ไม่ขอเล่ารายละเอียดตรงนี่นะคะ)แต่พ่อจะมีอารมณ์แบบนี้แค่ตอนเมาเท่านั้นซึ่งเวลาปกติพ่อของเราก็ปกติเหมือนคนทั่วไป หลังที่เราคิดว่าเราเริ่มทำตัวเหมือนพ่อเาาจึงถามแม่ว่า
"แม่คิดว่าตอนหนูโมโหหนูเหมือนพ่อมั้ย"
แม่ก็ตอบตรงๆว่าใช่ โดยเฉพาะชอบปาข้าวของ
ปล.เราจะคิดเรื่องฆ่าตัวตายเวลาความรู้สึกเราดิ่งเราจะอยู่ในความคิดตัวเองสักพัก ตายหรอ?ตายดีมั้ย? ไม่มีเราจะดีมั้ยนะ...เราจะมักคิดแบบนี้
นี้คือเหตุการณ์ที่จำได้ค่ะ เราไม่รู้ว่าป่วยหรือแค่นิสัยเสีย หรือเราเเค่มีนิสัยแปลกๆความคิดในหัวเราตีกันไปหมด ซึ่งเหตุการณ์อกหักกับเหตุการณ์ที่พ่อทำร้ายค่อนข้างรุนแรงเราจึงไม่ขอเล่าส่วนนั้นเราจึงขอเล่าแค่ผลกระทบที่ตามมาและเหตุการณ์คร่าวๆแทนนะคะ ขอบคุณค่ะ
ควรเข้าพบจิตแพทย์มั้ย
ซึ่มีเหตุการณ์ที่เราจะเล่าต่อจากนี้
- แรกๆที่จำได้เลยตอนมีอาการแปลกๆคือช่วงม.3จะขึ้นม.4นี่แหละ ไม่รู้ว่าเป็นอะไรหรือเครียดอะไรเราจำเหตุผลไม่ได้เลย เราปาหินไม่รู้ว่าหินอะไรแต่เงาๆสีดำเราปาจนแตกและมันก็คมมากจู่ๆเราก็เอามากรีดแขนตัวเองซึ่งก็ไม่ได้ลึกมากอะไรเพราะเมื่อวานเราลองหาแผลเป็นก็ไม่พบรอย
- อันนี้ช่วงม.ปลายแต่ไม่รู้ม.ไหน เราโกรธพ่อน้อยใจเสียใจเราจึงกินยาพาราไปเกือบหมดกระปุกแต่ไม่นานก็อ้วกออกมาก่อน(ทนขมไม่ไหวเราไม่ชอบยาเป็นปกติอยู่แล้ว) สรุปก็ได้ไปให้น้ำเกลือคืนหนึ่งที่อนามัย (ยังไงก็มีสารตกค้างทำเราใจสั่นตัวสั่นไปหมด)
- อันนี้ช่วงเข้ามหาลัยเลยแน่นอนเรื่องความรักรักแรกผู้ชายคนแรก เราทุ่มเทให้กับความรักมากเพื่อนเตือนไม่ฟัง แม่เตือนไม่ฟัง เพราะเราอยากตัดสินใจเอง สุดท้ายพังไม่เป็นท่าเราเครียดอยู่นาน หลายครั้งก็คิดสั้นเหมือนกันจนเราล้มป่วยหัวฟาดพื้นไป ซึ่งเหตุการณ์นี้ก็ทำให้เราปิดตายตัวเองมากขึ้นกว่าเดิมเพราะปกติเราไม่ใช่คนชอบเที่ยวหรือเข้ากับคนอื่นง่ายๆไม่ใช่หยิ่งหรืออะไรคือเราคุยไม่เก่งเข้ากับคนไม่เก่งกลัวจะทำให้คนอื่นอึดอัดเราจึงมีเพื่อนไม่มากเรื่องผู้ชายก็คุยบ้างไม่คุยบ้าง แต่ตอนนี้เราปิดตายตัวเอง ซึ่งตอนแรกๆก็อยากหาคนรักษาแผลใจตัวเองแต่ก็ไม่นานเราก็เดินออกมาเหมือนกลัวตัวเองจะรู้สึกไปมากกว่านี้ ยิ่งตอนนี้เราไม่คุยไม่เปิดโอกาสให้ใครทั้งนั้น
- จากเหตุการณ์อกหักครั้งที่แล้วแม่เรารับรู้แม่เรารู้จักผู้ชายคนหนึ่งทำงานกับแม่เป็คนดีคนขยันแล้วเขาก็ชอบเราแต่เราไม่ชอบเขาเราคิดแค่พี่ชายซึ่งแม่ก็ขอร้องให้เราคุยกับเขาเพราะเขาทำงานกับแม่เขาช่วยแม่ทำงานตอนพ่อไม่อยู่(พ่อเราไปทำงานต่างประเทศแม่จึงทำงานคนเดียว)เราก็โอเคไม่อะไรเราบอกเขาเสมอเวลาเขาถามว่ารู้สึกยังไงเราก็ตอบเหมือนเดิมทุกครั้งว่าแค่พี่ชายและผู้มีพระคุณที่ช่วยแม่ทำงานเพราะถ้าไม่มีพี่เขาแม่เราก็ลำบากเช่นกัน พี่เขาก็เข้าใจจากนั้นไม่นานช่วงปิดเทอมแม่ให้เราไปช่วยแม่ทำงานแน่นอนว่าต้องเจอเขา ช่วงเวลานั้นเรากลับมาบ้านเกิดเจอเพื่อนเก่าที่ค่อนข้างพิเศษเราพึ่งเริ่มคุยได้ไม่นานแล้วพี่เขาจับได้ว่าเรามีคนคุยเขาก็เริ่มจี้เราว่ารู้สึกยังไงเรายังตอบคำเดิมเขาก็ถามมาอีกแล้วเมื่อไหร่จะรักเขาเขาไม่อยากรอ เขาจี้เราจนเราเริ่มอึดอัดทนไม่ไหว ตัดสินใจเด็ดขาดว่าคิดแค่พี่ชายไม่เคยมากกว่านี้ จากวันนั้นไม่กี่วันจู่ๆพี่เขาก็ขี่รถกลับบ้านซึ่งไกลมากและตอนนั้นก็ค่อนข้างดึกแล้วด้วย แม่กับป้าเราเป็นห่วงเขามากทุกคนโทษว่าเราผิดทั้งๆที่เราโดนเค้าบีบบังคับเราจนทนไม่ไหวขนาดนั้น ตอนนั้นในหัวเราทั้งโกรธทั้งเสียใจ ในหัวเรามีแต่คำว่า ทำไม ทำไม ทำไมไม่เข้าใจเราเลย ทั้งๆที่เริ่มแรกเราก็ไม่ได้อยากคุยไม่ได้อยากให้ความหวังเราพยายามรักษาน้ำใจอย่างที่แม่มาเป็นปีๆเราพยายามมาก ก็เราไม่ได้รักเขาจะให้เราฝืนทนอีกแค่ไหนเรายังพยายามไม่พอหรอ? จนสุดท้ายในหัวเราก็รู้สึกโล่งๆเราลุกขึ้นเดินไปห้องครัวเรายืนอยู่สักพักเรามองเห็นมีดเราหยิบมันขึ้นมาเรากำมันแน่นทั้งน้ำตา แต่แม่เข้ามาเห็นและแย่งมีดออกไปก่อน เราสติแตกมากเราดิ้นไม่หยุดปากตะโกนออกไปแม่ไม่รัก ไม่มีใครเข้าใจ หนูเกลียดแม่ ออกไป!! มือเราก็จิกตัวเองไม่หยุดจิกขาจิกแขนตัวเอง จนเป็นแผลไปหมดแม่เราก็กอดเราตลอดพยายามดึงมือเราเอาไว้ไม่ให้ทำร้ายตัวเอง นานเป็นชั่วโมงกว่าเราจะสงบแล้วหลังจากนั้นเราก็ไม่คุยไม่อะไรกับใครอีกเลยเราเก็บตัวเงียบเกือบเดือน
- เมื่อไม่นานมานี้เราหงุดหงิดกับอะไรบางอย่าง เราพยายามไม่ควบคุมตัวเองแต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหวจนปาโทรศัทพ์แตก(ซึ่งก่อนหน้านี้เราก็มีอารมณ์หงุดหงิดแล้วคุมตัวเองไม่ได้อยู่บ่อยครั้งเหมือนกันแต่พึ่งจะรู้ตัวครั้งนี้) พออารมณ์เราเริ่มเย็นลงจู่ๆเราก็นึกถึงเหตุการ์ณที่พ่อเราเมาแล้วชอบโวยวายทำลายข้าวของ มีเหตุการณ์ใหญ่อยู่สองสามครั้งที่พ่อทำร้ายเรากับแม่(ไม่ขอเล่ารายละเอียดตรงนี่นะคะ)แต่พ่อจะมีอารมณ์แบบนี้แค่ตอนเมาเท่านั้นซึ่งเวลาปกติพ่อของเราก็ปกติเหมือนคนทั่วไป หลังที่เราคิดว่าเราเริ่มทำตัวเหมือนพ่อเาาจึงถามแม่ว่า
"แม่คิดว่าตอนหนูโมโหหนูเหมือนพ่อมั้ย"
แม่ก็ตอบตรงๆว่าใช่ โดยเฉพาะชอบปาข้าวของ
ปล.เราจะคิดเรื่องฆ่าตัวตายเวลาความรู้สึกเราดิ่งเราจะอยู่ในความคิดตัวเองสักพัก ตายหรอ?ตายดีมั้ย? ไม่มีเราจะดีมั้ยนะ...เราจะมักคิดแบบนี้
นี้คือเหตุการณ์ที่จำได้ค่ะ เราไม่รู้ว่าป่วยหรือแค่นิสัยเสีย หรือเราเเค่มีนิสัยแปลกๆความคิดในหัวเราตีกันไปหมด ซึ่งเหตุการณ์อกหักกับเหตุการณ์ที่พ่อทำร้ายค่อนข้างรุนแรงเราจึงไม่ขอเล่าส่วนนั้นเราจึงขอเล่าแค่ผลกระทบที่ตามมาและเหตุการณ์คร่าวๆแทนนะคะ ขอบคุณค่ะ