แม่หรือเราที่เห็นแก่ตัว

สวัสดีค่ะ เรื่องที่จะมาปรึกษาเป็นเรื่องที้เกิดขึ้นหมาดๆระหว่างเรากับแม่อาจจะยาวหน่อยแต่อยากได้ความคิดเห็นจากหลายๆมุมค่ะ เรื่องมีอยู่ว่าตอนนี้เราเป็นนักเรียนเรียนอยู่ต่างประเทศตั้งใจจบตรีแล้วจะต่อโทซึ่งต้องใช้ค่าใช้จ่ายสูงมาก ย้อนไปก่อนที่ครอบครัวอม่และพ่อจะหย่าได้มีการแบ่งทรัพย์สินและตกลงให้เป็นของลูก ต่อมาแม่ได้พายายและตารวมถึงลูกพี่ลูกน้องของเราเข้าอยู่ในบ้านส่วนคุณพ่อเป็นคนจ่ายค่าบ้านหลังนั้นจริงๆจะหมดนานแล้วแต่โดนโกงพ่อไม่ได้อยู่บ้านหลังนั้นนะคะ จากนั้นแม่ได้ออกไปซื้อบ้านอยู่กับสามีใหม่ส่วนพ่อก็ยังคงผ่อนบ้านหลังนั้นอยู่เพราะหวังเป็นทรัพย์สมบัติให้เราทั้งๆที่แกไม่ได้อยู่ เรากับพ่อจึงปรึกษากันว่าจะให้คนที่อยู่บ้านซึ่งก็คือตายายและลูกพี่ลูกน้องเราจ่ายค่าบ้านแทนงวดที่เหลือแล้วจะยกบ้านให้ไปเลยเป็นทรัพย์สมบัติของเขาและอธิบายให้ฟังว่าเราต้องใช้เงินต่อปริญญาโทและพ่อมีกำลังส่งไม่ไหว จากนั้นแม่เราก็ส่งข้อความมาด่ามากมายว่า เราเห็นแก่ตัว ลูก นั่นมันพ่อแม่ฉันนะ จะตัดแม่ตัดลูก ต้องบอกก่อนว่าแม่ไม่เคยมาช่วยจ่ายค่าเทอมค่าเล่าเรียนต่างๆส่วนที่เรามาเรียนเมืองนอกก็โดนแม่ด่าว่า ไปทำไม ทำตัวเองเอาตัวไม่รอด ทำอะไรไม่เคยปรึกษา แต่ตอนที่เราต้องการจะปรึกษาแม่ไม่เคยอยู่ตรงนั้นเพื่อเราบวกกับถามไปก็โดนด่า แต่ก็ยังเอาเราไปอวดให้คนอื่นฟังว่าลูกไปเรียนเมืองนอกเพื่อเอาหน้าตัวเองทั้งๆที่ไม่เคยส่งเงินให้เลย เราคิดว่าเราทำถูกนะคะเรื่องบ้านว่าคนที่อยู่ก็สมควรจ่ายอีกอย่างคุณตาและลูกพี่ลูกน้องของเรามีงานทำประจำค่ะ เราไม่ได้ไล่ออกบ้านไม่ได้เก็บค่าบ้านเพิ่มพร้อมจะยกบ้านให้ด้วยซ้ำ กลายเป็นว่าเราเป็นคนอกตัญญูเห็นแก่ตัว ทั้งๆที่บ้านใหม่แม่เป็นบ้านเดี่ยว5ห้องนอนแต่อาศัยอยู่กับสามีใหม่สองคน ส่วนบ้านที่เราต้องการจะให้ผ่อนเป็นแร่ทาวเฮ้าส์เล็กๆ เรากับพ่อได้แต่ไม่มีทางเลือกเพราะแม่ยืนยันจะไม่ยอมผ่อนค่าบ้านต่ออย่างที่เรายื่นข้อเสนอโดยไม่นึกถึงความลำบากของค่าใช้จ่ายที่เราจะใช้ในการศึกษาเลย พูดไม่ออกจริงๆค่ะ