เหมือนถูกเลี้ยงด้วยเงิน

ตอนนี้รู้สึกเหมือนมีครอบครัวแต่เหมือนไม่มีเลย เราไม่ได้มีปัญหาหรือทะเลาะกับที่บ้านแต่แค่รู้สึกว่าเหมือนเราไม่ค่อยได้รับความใส่ใจจากเขามากเท่าไรคือตอนนี้เราเรียนอยู่ปี3แล้ว สายที่เราเรียนคือสายสุขภาพซึ่งเรียนค่อนข้างหนักเราเลยไม่ค่อยได้กลับบ้านมันเลยทำมห้เราไม่ค่อยได้เจอพ่อกับแม่แต่สิ่งที่ทำให้เรารู้สึกแย่คือเวลาคุยกันสิ่งที่เขาจะถามคือ โทรมามรอะไรหรือป่าว และใช่ทุกครั้งจะเป็นเราที่โทรหาเขาตลอด การสนทนาทุกครั้งจะเป็นเราที่ถามไม่เคยคุยกันถึงนาทีด้วยซ้ำ ไม่มีคำว่ากินข้าวยัง? เรียนเหนื่อยไหม? กลับบ้านไหม? ขนาดวันเกิดเราแค่คำอวยพรเรายังไม่ได้จากเขาเลย เพื่อนๆถสมตลอดว่าวันเกิดไม่ไปกินข้าวกับครอบครัวหรอเราทำได้ยิ้มให้เพื่อนไม่รู้จะตอบยังไงแค่โทรหาเขาก็ยังไม่โทรหาทุกวันนี้คือเขาแค่ส่งเงินให้เราทุกเดือนเวลาคุยส่วนใหญ่ก็คงเป็นเรื่องเงินเขาจะถามตลอดว่าเงินพอไหมแต่เขาจะรู้ไหมว่าสิ่งที่เราอยากได้คือแค่คำว่าวันนี้เป็นไงบ้าง แค่นี้นั้นเอง.
#จำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ได้รับอ้อมกอดจากเขาคือ ตอนป.2นี่ก็10กว่าปีแล้ว555อ้อมกอดที่อบอุ่นจากพ่อแม่มันเป็นยังไงนะ 
#เขียนอาจจะงงๆเพราะร้องไห้อยู่
#ความอ่อนแอแบบนี้ไม่ดีเลย
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ใส่ข้อความ