คนเราต้องมีความฝันไหม? และหากเรามี จำเป็นแค่ไหนที่เราต้องเดินหน้าหาจุดหมายนั้น? หากเราไม่ทำ เราจะเสียใจไหม?
เป็นไปได้ไหมที่ความฝันเป็นเพียงแค่การออกจากพื้นที่ที่เรารู้สึกว่าซ้ำซาก? การพยายามเปลี่ยนแปลงคือการหนีหรือเปล่า? และการเลือกไม่ทำอะไรก็คือการเลือกอย่างหนึ่งหรือไม่?
เป็นคำถามที่หลายคนอาจกำลังถามตัวเอง ไม่ว่ารายละเอียดจะเป็นอาชีพการงาน วิถีชีวิตที่ตนไม่พอใจ คู่ครองที่อยู่ด้วยไม่มีความสุข ฯลฯ
และเป็นคำถามในหนังเรื่องนี้ - ที่ตรงนั้นมีฉันหรือเปล่า (Where We Belong) งานอินดี้ล่าสุดของ คงเดช จาตุรันต์รัศมี
แม้เนื้อเรื่องใช้ตัวละครวัยรุ่น แต่นี่ไม่ใช่หนังวัยรุ่น ไม่ใช่หนังรักหวานแหวว ตรงกันข้ามมันเป็นหนังค่อนข้างหนัก เข้าไปในพื้นที่ของปรัชญา
มันฉายภาพของคนที่รู้สึกว่ากำลังอยู่ในโลกที่แคบเกินไป วิถีชีวิตที่ธรรมดาเกินไป อยู่ในกรงที่รู้สึกว่าดิ้นไม่หลุด ทำทุกอย่างให้หลุดจากกรงนั้น ขณะที่คนรอบตัวที่เคยชินกับกรง บอกว่ามันเป็นกรงที่ดีที่สุดแล้ว
คำถามคือความฝันที่สร้างขึ้นเป็นเพียงภาพลวงตาหรือไม่
หรือว่าความจริงมันอาจเป็นกรงที่ดีที่สุดแล้วจริงๆ
ฉากของเรื่องเป็นภาพเมืองต่างจังหวัดที่เราเคยชิน เหตุการณ์ของเรื่องก็เป็นเหตุการณ์ธรรมดา จึงถือเป็นความเก่งของคนเขียนที่นำเรื่องและฉากธรรมดาที่ดูไม่มีอะไรมาสื่อเรื่อง
เนื้อเรื่องทำให้อดคิดถึงความรักความผูกกันของเพื่อนในรสชาติต่างๆ ในนวนิยาย พันธุ์หมาบ้า ของ ชาติ กอบจิตติ และความรู้สึกติดกับในหนังเรื่อง Revolutionary Road
ไม่ใช่หนังสะท้อนสังคมเท่าใด แต่ออกจะเข้าไปในพื้นที่การค้นหาตัวตนของตนเอง ภาพวัยรุ่นสดสวยน่ารักสื่อสารที่หนักหม่นหมอง ทำให้มันเป็นส่วนผสมของหนังที่ให้รสชาติแปลกๆ
หนังมีฉากอบอุ่น ฉากขำ ฉากเศร้า บางตอนเข้ม บางช่วงอาจจะช้าไปบ้าง แต่โดยรวมเป็นหนังที่ทำให้เราต้องคิดถึงมันอีกหลายวันหลังออกจากโรงหนังแล้ว
นี่น่าจะเป็นงานที่กวาดรางวัลมาสักหลายตัว แต่ไม่ใช่หนังบันเทิง
การตั้งคำถามกับชีวิตของเราไม่เคยเป็นเรื่องบันเทิง
อีกยี่สิบปี เมื่อเราหวนมองเราในวันนี้ ณ ที่เรายืนอยู่ตรงนี้ เราจะเสียใจที่ไม่กล้าเปลี่ยนแปลงหรือไม่?
อีกยี่สิบปี เมื่อเราหวนมองเราในวันนี้ ณ ที่เรายืนอยู่ตรงนี้ เราจะลืมความฝันของเราไปแล้วหรือไม่?
เป็นคำถามที่หลายคนอาจกำลังถามตัวเอง และส่วนใหญ่ไม่มีคำตอบ เพราะบางครั้งเราก็ไม่อยากรู้คำตอบ
8.8/10
………………...
วินทร์ เลียววาริณ
Cr.ที่มาจาก
https://www.facebook.com/winlyovarin/posts/2354747111467908
# รีวิวWhere We Belong โดยวินทร์ เลียววาริณ เมื่อการตั้งคำถามกับชีวิตไม่เคยเป็นเรื่องบันเทิง
คนเราต้องมีความฝันไหม? และหากเรามี จำเป็นแค่ไหนที่เราต้องเดินหน้าหาจุดหมายนั้น? หากเราไม่ทำ เราจะเสียใจไหม?
เป็นไปได้ไหมที่ความฝันเป็นเพียงแค่การออกจากพื้นที่ที่เรารู้สึกว่าซ้ำซาก? การพยายามเปลี่ยนแปลงคือการหนีหรือเปล่า? และการเลือกไม่ทำอะไรก็คือการเลือกอย่างหนึ่งหรือไม่?
เป็นคำถามที่หลายคนอาจกำลังถามตัวเอง ไม่ว่ารายละเอียดจะเป็นอาชีพการงาน วิถีชีวิตที่ตนไม่พอใจ คู่ครองที่อยู่ด้วยไม่มีความสุข ฯลฯ
และเป็นคำถามในหนังเรื่องนี้ - ที่ตรงนั้นมีฉันหรือเปล่า (Where We Belong) งานอินดี้ล่าสุดของ คงเดช จาตุรันต์รัศมี
แม้เนื้อเรื่องใช้ตัวละครวัยรุ่น แต่นี่ไม่ใช่หนังวัยรุ่น ไม่ใช่หนังรักหวานแหวว ตรงกันข้ามมันเป็นหนังค่อนข้างหนัก เข้าไปในพื้นที่ของปรัชญา
มันฉายภาพของคนที่รู้สึกว่ากำลังอยู่ในโลกที่แคบเกินไป วิถีชีวิตที่ธรรมดาเกินไป อยู่ในกรงที่รู้สึกว่าดิ้นไม่หลุด ทำทุกอย่างให้หลุดจากกรงนั้น ขณะที่คนรอบตัวที่เคยชินกับกรง บอกว่ามันเป็นกรงที่ดีที่สุดแล้ว
คำถามคือความฝันที่สร้างขึ้นเป็นเพียงภาพลวงตาหรือไม่
หรือว่าความจริงมันอาจเป็นกรงที่ดีที่สุดแล้วจริงๆ
ฉากของเรื่องเป็นภาพเมืองต่างจังหวัดที่เราเคยชิน เหตุการณ์ของเรื่องก็เป็นเหตุการณ์ธรรมดา จึงถือเป็นความเก่งของคนเขียนที่นำเรื่องและฉากธรรมดาที่ดูไม่มีอะไรมาสื่อเรื่อง
เนื้อเรื่องทำให้อดคิดถึงความรักความผูกกันของเพื่อนในรสชาติต่างๆ ในนวนิยาย พันธุ์หมาบ้า ของ ชาติ กอบจิตติ และความรู้สึกติดกับในหนังเรื่อง Revolutionary Road
ไม่ใช่หนังสะท้อนสังคมเท่าใด แต่ออกจะเข้าไปในพื้นที่การค้นหาตัวตนของตนเอง ภาพวัยรุ่นสดสวยน่ารักสื่อสารที่หนักหม่นหมอง ทำให้มันเป็นส่วนผสมของหนังที่ให้รสชาติแปลกๆ
หนังมีฉากอบอุ่น ฉากขำ ฉากเศร้า บางตอนเข้ม บางช่วงอาจจะช้าไปบ้าง แต่โดยรวมเป็นหนังที่ทำให้เราต้องคิดถึงมันอีกหลายวันหลังออกจากโรงหนังแล้ว
นี่น่าจะเป็นงานที่กวาดรางวัลมาสักหลายตัว แต่ไม่ใช่หนังบันเทิง
การตั้งคำถามกับชีวิตของเราไม่เคยเป็นเรื่องบันเทิง
อีกยี่สิบปี เมื่อเราหวนมองเราในวันนี้ ณ ที่เรายืนอยู่ตรงนี้ เราจะเสียใจที่ไม่กล้าเปลี่ยนแปลงหรือไม่?
อีกยี่สิบปี เมื่อเราหวนมองเราในวันนี้ ณ ที่เรายืนอยู่ตรงนี้ เราจะลืมความฝันของเราไปแล้วหรือไม่?
เป็นคำถามที่หลายคนอาจกำลังถามตัวเอง และส่วนใหญ่ไม่มีคำตอบ เพราะบางครั้งเราก็ไม่อยากรู้คำตอบ
8.8/10
………………...
วินทร์ เลียววาริณ
Cr.ที่มาจาก https://www.facebook.com/winlyovarin/posts/2354747111467908