เราอายุ 25 ค่ะ เราจบพยาบาล ตอนนี้ทำงานที่หน่วยงานให้บริการด้านสุขภาพแห่งหนึ่ง ในตำแหน่ง Supervisor เป็นงานที่ได้ฝึกความเป็นผู้นำ การแก้ปัญหา เราทำได้เรื่อยๆ ไม่ถือว่าชอบ แต่ก็ไม่ได้ทุกข์ทรมานกับงาน สามารถทำผลงานออกมาได้ในระดับที่น่าพอใจ
บริษัทจ่ายค่าตอบแทนให้เราสมน้ำสมเนื้อกับภาระงาน ไม่มาก แต่ก็พอมีเก็บ มีจุนเจือคุณพ่อคุณแม่ บริษัทให้โบนัสปีละสองครั้งตามผลงานและผลประกอบการ มีการปรับขึ้นเงินเดือนทุกปี หากทำไปยาวๆ ก็มีโอกาสก้าวหน้าในสายงานได้
แต่ประเด็นคือเราชอบภาษาอังกฤษมากค่ะ เราจะมีความสุขทุกครั้งที่ได้ใช้ภาษาและได้พบปะพูดคุยกับชาวต่างชาติ เมื่ออยู่ท่ามกลางชาวต่างชาติ เราจะรู้สึกมั่นใจมากขึ้น เป็นตัวของตัวเองมากขึ้น ถ้าให้ประเมินระดับภาษาของตัวเอง ฟังและพูดเราให้อยู่ในระดับดี ส่วนอ่านและเขียนเราประเมินตัวเองแค่พอใช้ วันหยุดเสาร์-อาทิยต์และหลังเลิกงาน เรายอมรับว่าใช้เวลาเกือบทั้งหมดไปกับการคลุกคลีกับภาษา ดูหนังภาษาอังกฤษ อ่านหนังสือภาษาอังกฤษ และเมื่อไม่มีใครให้คุยด้วย บางครั้งเราถึงกับคุยกับตัวเองในกระจกเป็นภาษาอังกฤษ
เรามีความฝันว่าชีวิตนี้อยากลองไปใช้ชีวิตในอเมริกาสักครั้ง ไปอยู่ท่ามกลางบ้านเมืองที่ใช้ภาษาอังกฤษ เมืองแห่งสิทธิและเสรีภาพ (บางครั้งก็เสรีเกินไปและเป็นเมืองที่ซุกซ่อนอันตรายไว้อยู่ไม่น้อย TT) เราอยากพัฒนาภาษาให้ดียิ่งขึ้น ไม่ใช่แค่ถามตอบคุยเรื่องสัพเพเหระทั่วไป เราอยากสนทนา ถกประเด็นต่างๆเป็นภาษาอังกฤษได้อย่างคล่องแคล่ว ไม่ว่าจะเป็นด้านการเมือง ประวัติศาสตร์ เศรษฐกิจหรือศาสนา เราอยากลองไปเจอโลกกว้างอีกซีกหนึ่ง อเมริกา ประเทศมหาอำนาจ ประเทศที่เจริญแล้ว ผู้คนเขามีวิถีชีวิตอย่างไร
เราวางแผนไว้ว่า อยากจะไปตอนอายุเกือบๆสัก 27 ปี เพราะโครงการกำหนดไว้ว่าต้องเดินทางเข้าอเมริกาก่อนอายุ 27 ปี ตอนนี้เราอยากเก็บประสบการณ์งานที่กำลังทำอยู่ไปอีกสักนิด และเป็นการเก็บเงินไปพลางๆด้วย
แต่เราคิดไม่ตกเลยค่ะว่าควรจะไปดีไหม เราลังเลและตัดสินใจไม่ได้ระหว่างความมั่นคงที่เห็นเป็นรูปธรรมตรงหน้า กับการเสี่ยงทำตามความฝันที่อยู่ในส่วนลึกของหัวใจ
หากเราไม่ไปอเมริกา ทำงานอยู่เมืองไทยไปเรื่อยๆ เราก็จะมีโอกาสเติบโตในสายงาน มีความก้าวหน้าทางการเงิน มีเงินเก็บ ในอนาคตจะมีบ้าน มีรถ ไม่เดือดร้อนอะไร แต่เราจะไม่ได้ทำตามฝัน ไม่ได้ทำแม้กระทั่ง "ลองดู"
หากเราไปอเมริกา เราวางแผนจะอยู่จนจบโควต้าโครงการ คือสองปี เราจะได้ลองทำในสิ่งที่เราใฝ่ฝัน แน่นอนการอยู่ที่นั่นกับโฮสต์ซึ่งเป็นคนอื่น ที่ต่างวัฒนธรรม ต่างจิตต่างใจและต่างภาษา ย่อมต้องมีการปรับตัวและอาจต้องเจอสถานการณ์ที่ยากลำบาก แต่หากตัดสินใจแล้ว ผลจะเป็นอย่างไร เราก็ต้องยอมรับและดำเนินชีวิตอย่างมีสติต่อไป และพอกลับมาเมืองไทย อายุเราก็ปาเข้าไปเกือบ 29 แล้ว
อายุ 29 ประสบการณ์ทำงานที่เคยทำตอนอยู่ไทย ทักษะภาษาอังกฤษ ใบประกอบวิชาชีพพยาบาล และการเริ่มต้นหางานใหม่...
ในห้วงความคิดที่มันลังเล ใจมันบอกกับตัวเองว่า มีของดีในมืออยู่แล้วจะทิ้งเพื่อไปหาสิ่งที่ไม่แน่นอนทำไม
แต่อีกใจหนึ่งก็บอกกับตัวเองว่า เกิดมาชีวิตนี้ ฉันอายุ 27 ปีได้แค่ครั้งเดียว
เราควรตัดสินใจอย่างไรดีคะ...
***ออแพร์ เป็นโครงการแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมค่ะ พูดให้เข้าใจง่ายๆคือไปเป็นพี่เลี้ยงเด็กให้โฮสต์แฟมิลี่ กินอยู่ฟรี ได้ค่าตอบแทนรายสัปดาห์ ตามข้อบังคับของโครงการ ออแพร์จะต้องเข้าเรียนใน Community college ตามสาขาที่สนใจ โดยโฮสต์จะ support ค่าเรียน 500 เหรียญ ซึ่งชีวิตออแพร์จะเป็นอย่างไรนั้นก็แล้วแต่ดวงเลยว่าจะได้โฮสต์แบบไหน ใจดี ใจกว้าง เอารัดเอาเปรียบ ขี้เหนียว อันนี้วัดดวงกันล้วนๆ
***เราไม่มีปัญหาเรื่องการดูแลเด็กค่ะ เรามีประสบการณ์ดูแลเด็กๆทุกวัย เปลี่ยนผ้าอ้อม ชงนม เตรียมอาหาร สอนการบ้าน ดูแลความปลอดภัย การช่วยชีวิตพื้นฐาน ทักษะเหล่านี้เราทำได้ค่ะ
หากมีงานที่มั่นคงอยู่แล้ว การวางแผนไปโครงการออแพร์เพื่อเปิดโลกกว้างตอนอายุเกือบ 27 จะเกิดผลดี/ผลเสียอย่างไรได้บ้าง
บริษัทจ่ายค่าตอบแทนให้เราสมน้ำสมเนื้อกับภาระงาน ไม่มาก แต่ก็พอมีเก็บ มีจุนเจือคุณพ่อคุณแม่ บริษัทให้โบนัสปีละสองครั้งตามผลงานและผลประกอบการ มีการปรับขึ้นเงินเดือนทุกปี หากทำไปยาวๆ ก็มีโอกาสก้าวหน้าในสายงานได้
แต่ประเด็นคือเราชอบภาษาอังกฤษมากค่ะ เราจะมีความสุขทุกครั้งที่ได้ใช้ภาษาและได้พบปะพูดคุยกับชาวต่างชาติ เมื่ออยู่ท่ามกลางชาวต่างชาติ เราจะรู้สึกมั่นใจมากขึ้น เป็นตัวของตัวเองมากขึ้น ถ้าให้ประเมินระดับภาษาของตัวเอง ฟังและพูดเราให้อยู่ในระดับดี ส่วนอ่านและเขียนเราประเมินตัวเองแค่พอใช้ วันหยุดเสาร์-อาทิยต์และหลังเลิกงาน เรายอมรับว่าใช้เวลาเกือบทั้งหมดไปกับการคลุกคลีกับภาษา ดูหนังภาษาอังกฤษ อ่านหนังสือภาษาอังกฤษ และเมื่อไม่มีใครให้คุยด้วย บางครั้งเราถึงกับคุยกับตัวเองในกระจกเป็นภาษาอังกฤษ
เรามีความฝันว่าชีวิตนี้อยากลองไปใช้ชีวิตในอเมริกาสักครั้ง ไปอยู่ท่ามกลางบ้านเมืองที่ใช้ภาษาอังกฤษ เมืองแห่งสิทธิและเสรีภาพ (บางครั้งก็เสรีเกินไปและเป็นเมืองที่ซุกซ่อนอันตรายไว้อยู่ไม่น้อย TT) เราอยากพัฒนาภาษาให้ดียิ่งขึ้น ไม่ใช่แค่ถามตอบคุยเรื่องสัพเพเหระทั่วไป เราอยากสนทนา ถกประเด็นต่างๆเป็นภาษาอังกฤษได้อย่างคล่องแคล่ว ไม่ว่าจะเป็นด้านการเมือง ประวัติศาสตร์ เศรษฐกิจหรือศาสนา เราอยากลองไปเจอโลกกว้างอีกซีกหนึ่ง อเมริกา ประเทศมหาอำนาจ ประเทศที่เจริญแล้ว ผู้คนเขามีวิถีชีวิตอย่างไร
เราวางแผนไว้ว่า อยากจะไปตอนอายุเกือบๆสัก 27 ปี เพราะโครงการกำหนดไว้ว่าต้องเดินทางเข้าอเมริกาก่อนอายุ 27 ปี ตอนนี้เราอยากเก็บประสบการณ์งานที่กำลังทำอยู่ไปอีกสักนิด และเป็นการเก็บเงินไปพลางๆด้วย
แต่เราคิดไม่ตกเลยค่ะว่าควรจะไปดีไหม เราลังเลและตัดสินใจไม่ได้ระหว่างความมั่นคงที่เห็นเป็นรูปธรรมตรงหน้า กับการเสี่ยงทำตามความฝันที่อยู่ในส่วนลึกของหัวใจ
หากเราไม่ไปอเมริกา ทำงานอยู่เมืองไทยไปเรื่อยๆ เราก็จะมีโอกาสเติบโตในสายงาน มีความก้าวหน้าทางการเงิน มีเงินเก็บ ในอนาคตจะมีบ้าน มีรถ ไม่เดือดร้อนอะไร แต่เราจะไม่ได้ทำตามฝัน ไม่ได้ทำแม้กระทั่ง "ลองดู"
หากเราไปอเมริกา เราวางแผนจะอยู่จนจบโควต้าโครงการ คือสองปี เราจะได้ลองทำในสิ่งที่เราใฝ่ฝัน แน่นอนการอยู่ที่นั่นกับโฮสต์ซึ่งเป็นคนอื่น ที่ต่างวัฒนธรรม ต่างจิตต่างใจและต่างภาษา ย่อมต้องมีการปรับตัวและอาจต้องเจอสถานการณ์ที่ยากลำบาก แต่หากตัดสินใจแล้ว ผลจะเป็นอย่างไร เราก็ต้องยอมรับและดำเนินชีวิตอย่างมีสติต่อไป และพอกลับมาเมืองไทย อายุเราก็ปาเข้าไปเกือบ 29 แล้ว
อายุ 29 ประสบการณ์ทำงานที่เคยทำตอนอยู่ไทย ทักษะภาษาอังกฤษ ใบประกอบวิชาชีพพยาบาล และการเริ่มต้นหางานใหม่...
ในห้วงความคิดที่มันลังเล ใจมันบอกกับตัวเองว่า มีของดีในมืออยู่แล้วจะทิ้งเพื่อไปหาสิ่งที่ไม่แน่นอนทำไม
แต่อีกใจหนึ่งก็บอกกับตัวเองว่า เกิดมาชีวิตนี้ ฉันอายุ 27 ปีได้แค่ครั้งเดียว
เราควรตัดสินใจอย่างไรดีคะ...
***ออแพร์ เป็นโครงการแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมค่ะ พูดให้เข้าใจง่ายๆคือไปเป็นพี่เลี้ยงเด็กให้โฮสต์แฟมิลี่ กินอยู่ฟรี ได้ค่าตอบแทนรายสัปดาห์ ตามข้อบังคับของโครงการ ออแพร์จะต้องเข้าเรียนใน Community college ตามสาขาที่สนใจ โดยโฮสต์จะ support ค่าเรียน 500 เหรียญ ซึ่งชีวิตออแพร์จะเป็นอย่างไรนั้นก็แล้วแต่ดวงเลยว่าจะได้โฮสต์แบบไหน ใจดี ใจกว้าง เอารัดเอาเปรียบ ขี้เหนียว อันนี้วัดดวงกันล้วนๆ
***เราไม่มีปัญหาเรื่องการดูแลเด็กค่ะ เรามีประสบการณ์ดูแลเด็กๆทุกวัย เปลี่ยนผ้าอ้อม ชงนม เตรียมอาหาร สอนการบ้าน ดูแลความปลอดภัย การช่วยชีวิตพื้นฐาน ทักษะเหล่านี้เราทำได้ค่ะ