สวัสดีนะทุกคน เราขอใช้นามเเฝงว่าพี เราจะอายุ17ปลายปีนี้ เราอยู่ม5 เเต่ตอนนี้เราดรอปเรียน ที่เราดรอปเรียนก็เพราะโรคที่เราเป็นอยู่ คือโรคซึมเศร้า
เราอยากจะมาเเชร์ประสบการณ์ของเรา เราเป็นโรคนี้มาได้ประมาณ1ปี เราขอย้อนกลับไปตอนเด็กๆ เราเป็นลูกผู้หญิงคนเดียวในฝั่งของพ่อ ทางครอบครัวเราทั้งฝั่งพ่อเเละฝั่งเเม่ไม่มีใครยอมรับพ่อเเม่เรา พ่อเเม่เราเลยหนีไปอยู่ด้วยกันจนมีเรา เรารู้มาด้วยว่าเราจะโดนเอาออกเพราะทั้งพ่อเเละเเม่เราไม่พร้อม เเต่พ่อบอกวว่าจะเลี้ยงเรา นั่นถือว่าเป็นโชคดีของเราที่เราไม่ได้โดนเอาออกตอนนั้น ตั้งเเต่เราจำความได้เราย้ายไปอยู่กับญาติหลายที่มาก เเละสิ่งที่เราเจอ เราว่าเราเจอมาเยอะมาก เราจำได้ว่าตอนเราร้องไห้เเต่ร้องเพราะอะไรเราก็ไม่รู้เพราะตอนนั้นเรายังเด็ก เเต่ที่เราจำได้ไม่เคยลืมเลย คือเรานั่งร้องไห้เเต่ทุกคนนั่งหัวเราะเราร้องไห้ ด้วยความเป็นเด็กเราก็ไม่ได้คิดอะไรมากเเค่นอยด์ๆ มีช่วงนึงที่เราย้ายไปเรียนโคราช เราอยู่กับย่า เราเเทบไม่มีเพื่อนเเต่มีลูกพี่ลูกน้องที่เป็นผู้ชาย 2 คน เเล้วมันก็เกิดเหตุการณ์ที่เราไม่เคยลืมคือ ลูกพี่ลูกน้องสวนลามเรา เเต่เราก็ทำไรไม่ได้เพราะด้วยความเป็นเด็ก พี่เขาบอกว่าถ้าไม่ยอมจะไม่เล่นด้วย ซึ่งเรากลัวไม่มีเพื่อนเล่นเเล้วตอนนั้นเราอยู่อนุบาล เราไม่เคยบอกเรื่อนนี้กับใครเลยเพราะเรากลัว จนเราย้ายไปอยู่กับยาย เราก็เหมือนเด็กทั่วไปนี่เเหละ พอเข้าประถมเราก็ได้มาอยู่กับพ่อเเม่ ลืมบอกไปก่อนหน้านี้ที่เราเคยอยู่กับพ่อเเม่ ฐานะครอบครัวเราไม่ดีเลย พ่อเเม่ทะเลาะกันทุกวัน เวลาเราร้องไห้เเม่มักจะตะคอกให้เงียบ เวลาเราอยากออกความเห็นหรือพูดอะไรเราพูดไม่ได้เลย เราเลยกลายเป็นเด็กเก็บกดเเล้วโลกส่วนตัวสูงมาก เราไม่รู้มันปกติมั้ยสำหรับเด็กประถมที่เป็นเด็กเก็บกดเเล้วโลกส่วนตัวสูงมากๆ กลับมาต่อตรงที่เราไปอยู่กับพ่อเเม่ตอนประถม เราเป็นคนภูมิต้านทานน้อย มักจะป่วยบ่อยร่วมกับสภาพอากาศที่เราอยู่ มันทำให้เราเป็นไข้บ่อย เราลาเรียบ่อยเพราะเราไม่สบาย เเล้วประโยคที่เเม่เราพูดที่เเม่ลืมเเต่เราไม่เคยลืมเลย คือเเม่บอกวว่าเราสำออย เราจำได้วันนึงไม่รู้เราโกรธอะไรครอบครัวเราเลยลากกระเป๋าเพื่อจะไปโรง้รียนเอง ระหว่างทางเราก็ร้องไห้เพราะไม่มีคนสนใจเรา จนเรานั่งพักหน้าปากซอยเเม่ขี่รถพร้อมกับัวเราะมารับเรากลับไปห้อง ต้องบอกก่อตอนนั้นเราอยู่ห้องเช่า มีเราพ่อเเม่ น้ายายเเล้วก็เเฟนน้า พอเราไปถึงห้องทุกคนนั่วหัวเราะเรา เรารู้สึกไม่โอเคมากๆ เเต่ก็ไม่มีใครสนใจเราเลย จนเราจบป6 ไม่รู้ว่าเเปลกมั้ยที่ไม่มีใครมายินดีกับเราเลย เรามองเพื่อนคนอื่นที่พ่อเเม่มายินดี เรารู้สึกน้อยใจนะว่าทำไมพ่อเเม่เราไม่มา เเต่เราก็เขาใจว่าพ่อเเม่มีงานต้องทำ ช่วงปิดเทอมเราอยู่เเต่ห้องตื่นมาไม่เจอใครนอกจากเงิน พ่อเเม่วางเงินไว้บนตู้เย็นให้เราไปซื้อข้าวกิน นานๆทีนะที่ได้กินพร้อมหน้าพร้อมตา เราอยู่เเต่ห้องเพราะเราไม่มีเพื่อนเล่น เราดูการ์ตูน เราพูดคนเดียว จนเราชินกับการอยู่คนเดียว เรากลายเป็นคนโลกส่วนตัวสูงขึ้นอีก เก็บกดมากขึ้นอีก เรามีห้องสี่เหลี่ยมเป็นเพื่อ เเละเงินที่ช่วยชีวิตเราเเล้วทำให้เรามความสุข
ประสบการณ์โรคซึมเศร้าของฉัน
เราอยากจะมาเเชร์ประสบการณ์ของเรา เราเป็นโรคนี้มาได้ประมาณ1ปี เราขอย้อนกลับไปตอนเด็กๆ เราเป็นลูกผู้หญิงคนเดียวในฝั่งของพ่อ ทางครอบครัวเราทั้งฝั่งพ่อเเละฝั่งเเม่ไม่มีใครยอมรับพ่อเเม่เรา พ่อเเม่เราเลยหนีไปอยู่ด้วยกันจนมีเรา เรารู้มาด้วยว่าเราจะโดนเอาออกเพราะทั้งพ่อเเละเเม่เราไม่พร้อม เเต่พ่อบอกวว่าจะเลี้ยงเรา นั่นถือว่าเป็นโชคดีของเราที่เราไม่ได้โดนเอาออกตอนนั้น ตั้งเเต่เราจำความได้เราย้ายไปอยู่กับญาติหลายที่มาก เเละสิ่งที่เราเจอ เราว่าเราเจอมาเยอะมาก เราจำได้ว่าตอนเราร้องไห้เเต่ร้องเพราะอะไรเราก็ไม่รู้เพราะตอนนั้นเรายังเด็ก เเต่ที่เราจำได้ไม่เคยลืมเลย คือเรานั่งร้องไห้เเต่ทุกคนนั่งหัวเราะเราร้องไห้ ด้วยความเป็นเด็กเราก็ไม่ได้คิดอะไรมากเเค่นอยด์ๆ มีช่วงนึงที่เราย้ายไปเรียนโคราช เราอยู่กับย่า เราเเทบไม่มีเพื่อนเเต่มีลูกพี่ลูกน้องที่เป็นผู้ชาย 2 คน เเล้วมันก็เกิดเหตุการณ์ที่เราไม่เคยลืมคือ ลูกพี่ลูกน้องสวนลามเรา เเต่เราก็ทำไรไม่ได้เพราะด้วยความเป็นเด็ก พี่เขาบอกว่าถ้าไม่ยอมจะไม่เล่นด้วย ซึ่งเรากลัวไม่มีเพื่อนเล่นเเล้วตอนนั้นเราอยู่อนุบาล เราไม่เคยบอกเรื่อนนี้กับใครเลยเพราะเรากลัว จนเราย้ายไปอยู่กับยาย เราก็เหมือนเด็กทั่วไปนี่เเหละ พอเข้าประถมเราก็ได้มาอยู่กับพ่อเเม่ ลืมบอกไปก่อนหน้านี้ที่เราเคยอยู่กับพ่อเเม่ ฐานะครอบครัวเราไม่ดีเลย พ่อเเม่ทะเลาะกันทุกวัน เวลาเราร้องไห้เเม่มักจะตะคอกให้เงียบ เวลาเราอยากออกความเห็นหรือพูดอะไรเราพูดไม่ได้เลย เราเลยกลายเป็นเด็กเก็บกดเเล้วโลกส่วนตัวสูงมาก เราไม่รู้มันปกติมั้ยสำหรับเด็กประถมที่เป็นเด็กเก็บกดเเล้วโลกส่วนตัวสูงมากๆ กลับมาต่อตรงที่เราไปอยู่กับพ่อเเม่ตอนประถม เราเป็นคนภูมิต้านทานน้อย มักจะป่วยบ่อยร่วมกับสภาพอากาศที่เราอยู่ มันทำให้เราเป็นไข้บ่อย เราลาเรียบ่อยเพราะเราไม่สบาย เเล้วประโยคที่เเม่เราพูดที่เเม่ลืมเเต่เราไม่เคยลืมเลย คือเเม่บอกวว่าเราสำออย เราจำได้วันนึงไม่รู้เราโกรธอะไรครอบครัวเราเลยลากกระเป๋าเพื่อจะไปโรง้รียนเอง ระหว่างทางเราก็ร้องไห้เพราะไม่มีคนสนใจเรา จนเรานั่งพักหน้าปากซอยเเม่ขี่รถพร้อมกับัวเราะมารับเรากลับไปห้อง ต้องบอกก่อตอนนั้นเราอยู่ห้องเช่า มีเราพ่อเเม่ น้ายายเเล้วก็เเฟนน้า พอเราไปถึงห้องทุกคนนั่วหัวเราะเรา เรารู้สึกไม่โอเคมากๆ เเต่ก็ไม่มีใครสนใจเราเลย จนเราจบป6 ไม่รู้ว่าเเปลกมั้ยที่ไม่มีใครมายินดีกับเราเลย เรามองเพื่อนคนอื่นที่พ่อเเม่มายินดี เรารู้สึกน้อยใจนะว่าทำไมพ่อเเม่เราไม่มา เเต่เราก็เขาใจว่าพ่อเเม่มีงานต้องทำ ช่วงปิดเทอมเราอยู่เเต่ห้องตื่นมาไม่เจอใครนอกจากเงิน พ่อเเม่วางเงินไว้บนตู้เย็นให้เราไปซื้อข้าวกิน นานๆทีนะที่ได้กินพร้อมหน้าพร้อมตา เราอยู่เเต่ห้องเพราะเราไม่มีเพื่อนเล่น เราดูการ์ตูน เราพูดคนเดียว จนเราชินกับการอยู่คนเดียว เรากลายเป็นคนโลกส่วนตัวสูงขึ้นอีก เก็บกดมากขึ้นอีก เรามีห้องสี่เหลี่ยมเป็นเพื่อ เเละเงินที่ช่วยชีวิตเราเเล้วทำให้เรามความสุข