ผมเรียนวิทยาเคมี มหาลัยนึง ผมเข้ามาจากการซิ่วเรียนพยาบาล เพราะว่ากลัวเลือด กลัวเข็ม เหมือนจิตปรุงเเต่งไปเองเลยครับ บางทีก็ไม่กลัว
เราเลยซิ่วออกมาเเล้วเราผิดหวังกับตัวเองมากๆที่เราขี้กลัวอดทนไม่ได้ ไม่อยากอยู่ร่วมกับคนอื่น เพราะมีประสบการณ์จากการที่เคยไปเข้าค่ายเเล้วโดนทำโทษเพราะเพื่อนไม่ยอมนอนตอนนั้น ป.6 เราก็เลยโดนไปด้วย เราก็เลยกลัว ตอนไปเข้าค่าย ม.3 ก็มีประสบการณ์เเบบนี้เเต่โชคดีที่ครูมาเดินดูเเล้วไล่ให้นอนทุกคนนอน เราเลยตอนใช้ทุนต้องอยู่รวมกัน ตอนนั้นคิดถึงขนาดนั้นไม่อยากอยู่หอ เเล้วที่ใหม่เราต้องเข้าค่ายด้วย 1 อาทิตย์ อยู่ร่วมกันหลายคน
เราติดบ้านมากติดพ่อเเม่ ขนาดโตขนาดนี้เเล้ว เราเเทบไม่มีเพื่อนเพราะตอนซิ่วเราอยู่กับพ่อเเม่
เรายังนั่งเสียใจเป็นเดือนเเล้วหลังจากติดที่ใหม่ไม่เดินหน้าไปสักที เพื่อนเราซิ่วจากวิศวะไปเรียนช่างกล เขาเริ่มต้นใหม่ เรียนใหม่ ทั้งที่เขาเสียเงินไป 3-4 หมื่น เราเสียไป7 พัน เรารู้สึกคนอื่นดีกว่าเราด้วยความที่เราเจอคนเรียน รอบตัวเรียน บัญชี เศรษฐศาสตร์ หมอ วิศวะ จุฬาหมด เพื่อนรร.อื่น 
เราก็ปรึกษาถามความเห็นรุ่นพี่ที่จบป.ตรีกำลังต่อโท เขาก็บอกพี่พูดตรงๆวิทยาจบไปได้เงินน้อย ซึ่งผมไปลองหาเว็บสมัครงานอะไรเเล้วก็น่าจริงผมคิดว่าเริ่ม 17000 อย่างมาก ทั้งที่ถ้าผมเรียนพยาบาล เริ่ม 23000 สวัสดิการดีกว่า หลายๆอย่างผมเปรียบเทียบไปหมด เขาขี้นเวรได้รวมๆ 30000
ทั้งที่มีเพื่อนไม่ติดพยาบาล ไปเรียนอย่างอื่น เขามีเงินในบัญชีไม่มากเเต่เขามีความสุขเเล้วไม่คิดซิ่ว บางคนก็มีซิ่วเขาก็ไม่ติดปีนี้
ตอนผมสอบพยาบาลครั้งเเรกผมไม่ติดที่นึงเขาให้ทุนเเต่เพื่อนผมติด ผมขาดคะเเนนไป 0.75 คะเเนนเอง ผมมานั่งคิดทุกอย่างในอดีตเเล้วก็โทษตัวเอง
ผมเปรียบเทียบไปหมดกับคนอื่น มองอดีตอย่างเดียวเเล้วก็อนาคต เปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่น ผมเรียนได้ที่หนึ่งของห้อง เพื่อนหลายๆคนก็รู้ว่าเราออกมาเราอายหลายๆอย่าง สงสารพ่อเเม่ตอนซิ่วออกมาก็ใช้เงินเรียนไปเยอะเราได้เเค่นี้จริงๆอังกฤษเเทบไม่กระดิกลงทุนเรียนพิเศษเรียนอะไรก็เป็นเเสน เพื่อนที่ติดพยาบาลไม่ได้เรียนไรเลย  พ่อเเม่บอกว่าเราต้องยอมรับว่าเราได้เเค่นี้
เรารู้สึกน้อยใจว่าจะหาเงินได้น้อยกว่าคนอื่นเเล้วเรามีคุณค่าน้อยกว่าเขา เรามองเลบไปหมดเลย ทุกๆวันนี้เรานั่งเศร้าอย่างเดียว
เรายึดติดไปหมดกับของเรากลัว ว่าเราไม่ได้เรีนเก่ง เเล้วเราเรียนไม่เก่งเพื่อนรร.อื่นที่เขาเรียนดีๆเขาจะคุยกับเราไหม เราคิดถึงขนาดนั้น เขาจะดูถูกเราไหม
จะไม่มีคนรักเราถ้าเราไม่มีคุณค่า ตอนเราได้ที่ 1 คนยอมรับเรา จากเด็กหลังห้อง เราเริ่มมาเปลี่ยนตัวเองตอน ม.5 เพื่อนที่เรียนพยาบาลหัวดีกว่าเราจริงนั่งข้างๆหัวไวกว่าเรา ดีกว่าเรา จริงๆเเล้วเราไม่ได้หัวดี เราหัวช้าเหมือนเเม่เราเลยเเต่เราขยันอาศัยเรียนพิเศษ เรียนล่วงหน้า เพื่อนไม่ได้เรียน เราเลยได้ที่ 1
เราเจอเพื่อนเราก็ไม่ได้ว่าไรเราถามชีวิตทั่วไป มันก็เรียนมหาลัยไม่ได้ดังยิ่งกว่าเรา หรือเพื่อนบางคนก็ไม่ได้ติดมหาลัยดังก็ใช้ชีวิตได้มีความสุข เราทำใจไม่ค่อยได้เพราะเคยเรียนได้ที่ 1 เก่งกว่าเพื่อนเรายังยึดติดมากๆ เเล้วเราจะหาเงินได้น้อยกว่าเราคิดเเบบนั้นจริงๆว่าคุณค่าเรามันน้อยลงสู้เพื่อนไม่ได้ทั้งที่ไม่รู้ว่าเพื่อนคิดเเบบนั้นไหม