ผมทุกข์กับการเลือกคณะ มหาลัย ตัวเองทำได้คะเเนนไม่ดี ปีที่เเล้วสอบติด ดีกว่าที่เราได้คือเราซิ่วมา เเต่ใจไม่ชอบเรายังนึกเสียดายเงินเดือน พยาบาล ถ้าเราเรียนจบใช้ทุน ขึ้นวอร์ดเวร เราจะได้ 30000 พ่อเราเชียร์ให้เรียน
เเต่มันไม่ใช่ตัวเราเลยเรากลัวเลือด ขี้กลัว ขนาดสัตว์เลี้ยงบางทีเรายังไม่กล้าจับเเมว เป็นคนกลัวง่ายมาก เราคิดเปรียบเทียบกับคนอื่นตลอด ว่าเขาได้ดีกว่าจบมาก็เร็วกว่า คือคนรอบๆตัวเพื่อนรร.อื่นได้ ในสิ่งที่ดีเพราะเขาทำคะเเนนได้ดี เราได้เเค่นี้พยาพยามพอสมควรเเต่คะเเนนเพิ่มมาหน่อยเดียว สุดท้ายก็คะเเนนต่ำ ติดได้เเค่วิทยา เเต่ก็ต้องเดินหน้าเพราะที่บ้านไม่มีเงินหรือมานั่งรอ เพราะพ่อเเม่อายุมาก เรารู้สึกรับไม่ได้ในตัวเอง คิดเปรียบเทียบกับคนอื่น
ไม่ค่อยเจียมตัวว่าเราได้เเค่นี้ มีความอยากได้ เพื่อนเรายิ่งกว่าเรายังทำใจยอมรับได้จากวิศวะเรียนไม่ไหวมาเรียนช่างกล เราคิดเเต่ด้านลบ บ้านเราก็ไม่ได้ฐานะดี ไม่ได้เรียนรร.ดีๆมา เเต่เเรก + กับหัวเราก็ไม่ได้ดี เหมือนกับว่าเราเก่งในห้องเรียนเเต่พอสอบจริงๆเราไม่ได้เก่ง คะเเนนไม่ดี รร.เราเป็นรร.เเค่ในชุมชน
มันเหมือนทำใจยอมรับไม่ได้ ทำไมเราชอบคิดว่าคนนั้นเงินดีกว่า คนนี้ได้ดีกว่า เปรียบเทียบไม่หยุดคิด ตื่นมาก็นั่งคิดตลอดเป็นเดือน ว่าเราทำได้ไม่ดี
ใจนึงก็รู้สึกว่าน่าจะลองเรียนพยาบาลดู ลองสู้ดู เเต่ก็เสี่ยงมากๆที่ปี 3 ลองฝึกงานดูเเล้วจะไม่ชอบ ที่บ้านกังวลเเบบนี้ก็เลยให้ซิ่วมา เเล้วหยุดคิด
เราหยุดคิดไม่ได้ ไม่มีใครมาว่าเรานะ ตอนเราซิ่ว เเต่เราว่าตัวเองพ่อเราพอใจกับสิ่งที่เราได้เเค่นี้ เพราะเขาเป็นคนอยากให้เราเรียนจะได้มีงานทำไม่เหมือน พี่เราไม่มีงานทำ หางานสอน หางานเล็กๆน้อยๆทำ ที่บ้านก็ไม่ได้ว่าอะไร ไม่ได้คิดเปรียบเทียบกับคนอื่น
ข้างบ้านทำราชการ ที่บ้านอยากให้เป็นเเบบนั้นพ่อเเม่รักษาได้ มีเงินบำนาญ เเต่เหมือนตอนนี้เลิกคิด เพราะวางเเผนชีวิตให้เเล้วพังหมด เเต่พี่เราเขาไม่คิดอะไร พ่อก็เเบบเหมือนตอนสอบบอกพี่อย่าเรียนครู สุดท้ายเเล้วถ้าพี่เรียนครูยังดีกว่ามีโอกาศได้สอบข้าราชการ สุดท้ายเเล้วพ่อเหมือนมาวางเเผนให้ลูก ไม่ให้พี่เรียนครูเพราะกลัวบรรจุยาก สุดท้ายก็สอบข้าราชการไม่ได้ เเล้วบอกว่าไม่ควรเรียนครูบรรจุยาก เเล้วพ่อก็บอกรู้สึกว่าไม่น่าเชียร์ให้เราไปเรียนพยาบาล เพราะมันไม่ใช่ตัวเรา เพราะมีคนที่รู้จักไปเรียนวิศวะจนปี3 ฝึกงานมาเล้วไม่ใช่กับมาเรียนปี 1 ใหม่ ผู้หญิง เขากลัวเรากรณีเเบบนั้นไปเจอคนป่วยเเล้วทำใจไม่ได้ ก็เลยให้เราซิ่วออกมา เดี้ยวจะเสียเวลาเรียนไป 3 ปี ไม่คุ้ม
ทุกข์เพราะอยากได้อยากมีเหมือนคนอื่น
เเต่มันไม่ใช่ตัวเราเลยเรากลัวเลือด ขี้กลัว ขนาดสัตว์เลี้ยงบางทีเรายังไม่กล้าจับเเมว เป็นคนกลัวง่ายมาก เราคิดเปรียบเทียบกับคนอื่นตลอด ว่าเขาได้ดีกว่าจบมาก็เร็วกว่า คือคนรอบๆตัวเพื่อนรร.อื่นได้ ในสิ่งที่ดีเพราะเขาทำคะเเนนได้ดี เราได้เเค่นี้พยาพยามพอสมควรเเต่คะเเนนเพิ่มมาหน่อยเดียว สุดท้ายก็คะเเนนต่ำ ติดได้เเค่วิทยา เเต่ก็ต้องเดินหน้าเพราะที่บ้านไม่มีเงินหรือมานั่งรอ เพราะพ่อเเม่อายุมาก เรารู้สึกรับไม่ได้ในตัวเอง คิดเปรียบเทียบกับคนอื่น
ไม่ค่อยเจียมตัวว่าเราได้เเค่นี้ มีความอยากได้ เพื่อนเรายิ่งกว่าเรายังทำใจยอมรับได้จากวิศวะเรียนไม่ไหวมาเรียนช่างกล เราคิดเเต่ด้านลบ บ้านเราก็ไม่ได้ฐานะดี ไม่ได้เรียนรร.ดีๆมา เเต่เเรก + กับหัวเราก็ไม่ได้ดี เหมือนกับว่าเราเก่งในห้องเรียนเเต่พอสอบจริงๆเราไม่ได้เก่ง คะเเนนไม่ดี รร.เราเป็นรร.เเค่ในชุมชน
มันเหมือนทำใจยอมรับไม่ได้ ทำไมเราชอบคิดว่าคนนั้นเงินดีกว่า คนนี้ได้ดีกว่า เปรียบเทียบไม่หยุดคิด ตื่นมาก็นั่งคิดตลอดเป็นเดือน ว่าเราทำได้ไม่ดี
ใจนึงก็รู้สึกว่าน่าจะลองเรียนพยาบาลดู ลองสู้ดู เเต่ก็เสี่ยงมากๆที่ปี 3 ลองฝึกงานดูเเล้วจะไม่ชอบ ที่บ้านกังวลเเบบนี้ก็เลยให้ซิ่วมา เเล้วหยุดคิด
เราหยุดคิดไม่ได้ ไม่มีใครมาว่าเรานะ ตอนเราซิ่ว เเต่เราว่าตัวเองพ่อเราพอใจกับสิ่งที่เราได้เเค่นี้ เพราะเขาเป็นคนอยากให้เราเรียนจะได้มีงานทำไม่เหมือน พี่เราไม่มีงานทำ หางานสอน หางานเล็กๆน้อยๆทำ ที่บ้านก็ไม่ได้ว่าอะไร ไม่ได้คิดเปรียบเทียบกับคนอื่น
ข้างบ้านทำราชการ ที่บ้านอยากให้เป็นเเบบนั้นพ่อเเม่รักษาได้ มีเงินบำนาญ เเต่เหมือนตอนนี้เลิกคิด เพราะวางเเผนชีวิตให้เเล้วพังหมด เเต่พี่เราเขาไม่คิดอะไร พ่อก็เเบบเหมือนตอนสอบบอกพี่อย่าเรียนครู สุดท้ายเเล้วถ้าพี่เรียนครูยังดีกว่ามีโอกาศได้สอบข้าราชการ สุดท้ายเเล้วพ่อเหมือนมาวางเเผนให้ลูก ไม่ให้พี่เรียนครูเพราะกลัวบรรจุยาก สุดท้ายก็สอบข้าราชการไม่ได้ เเล้วบอกว่าไม่ควรเรียนครูบรรจุยาก เเล้วพ่อก็บอกรู้สึกว่าไม่น่าเชียร์ให้เราไปเรียนพยาบาล เพราะมันไม่ใช่ตัวเรา เพราะมีคนที่รู้จักไปเรียนวิศวะจนปี3 ฝึกงานมาเล้วไม่ใช่กับมาเรียนปี 1 ใหม่ ผู้หญิง เขากลัวเรากรณีเเบบนั้นไปเจอคนป่วยเเล้วทำใจไม่ได้ ก็เลยให้เราซิ่วออกมา เดี้ยวจะเสียเวลาเรียนไป 3 ปี ไม่คุ้ม