คำถามเหมือนเด็กๆ อารมณ์แบบงอแงยังไงไม่รู้ แต่ว่าตั้งแต่เด็กจนโตมาตอนนี้ก็วัยทำงานแล้ว
เพื่อนตั้งแต่เด็ก คนรอบข้าง และญาติพี่น้องก็มีลูกกันซะส่วนใหญ่ ชอบเจอคำถามกับพูดประมาณว่า เมื่อไหร่จะมี อยากมีไหม หรือแบบว่ามีได้แล้ว
เราก็จะตอบไปแบบเดิมทุกครั้งว่า ไม่เอาอ่ะ ไม่ชอบเด็ก (คิดแบบนี้ตั้งแต่เด็กเท่าที่จำความได้ว่าไม่ชอบเด็ก) แต่จริงๆ ชอบเล่นกับเด็กลูกเพื่อนตลอดอยู่นะ
พอวันนี้เหมือนรู้สึกถึงเหตุผลจริงๆ ได้ว่าไม่อยากมีเพราะกลัวการแตกแยกในครอบครัว การเลิกรากัน ในขณะที่เด็กกำลังโต มันดูเป้นเรื่องทั่วไปที่พบเจอกันในสังคมอยู่แล้วนะ แต่ยังไงก็ยังรู้สึกไม่ชิน เพราะนี้พ่อแม่ก็เลิกกันตั้งแต่ป1ขึ้นป2 ตอนนั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อแม่เลิกกัน รู้แค่ว่าต้องเลือกว่าจะอยู่กับใคร
ความรู้สึกตอนนั้น7จะ8ขวบ คือรู้เรื่องบ้าง จำได้ แต่ไม่ค่อยเข้าใจอะไรเท่าไหร่ รู้อีกทีก็ต้องย้าย รร. ไม่เจอพ่อ ไม่เจอแม่ โดนเอาไปทิ้งบ้านยาย ไม่เชิงว่าทิ้งขาด จำได้ว่ามีเงินส่งมาจากไหนเนี้ยละได้ใช้ตลอด แต่จำได้เลยว่าตั้งแต่พ่อแม่เลิกกันตอนนั้น แล้วเราก็เป็นลูกคนเดียว ใช้ชีวิตคนเดียวมากกว่าอยู่กับผู้ใหญ่
มันดูแปลกนะที่เด็กอยู่คนเดียว แต่มันเป็นแบบนั้นจริงๆ รอบบ้านก็มีญาติฝั่งแม่แต่เขาก็อยู่กับครอบครัวเขา มีแค่เรานอนในบ้านไม้หลังที่เคยอยู่กับพ่อกับแม่ก่อนเลิกกัน งงงวยไปหมด จนทำให้รู้สึกกลัวการอยู่คนเดียว กับโดนทิ้ง รายละเอียดมันยิ่งกว่านี้ แต่ช่างเถอะมันอดีตไปแล้ว
นี้ยกตัวอย่างเหตุผลที่ไม่อยากมีลูก เพราะกลัวต้องมาเจอแบบนี้ มันดูเหมือนเวิ้นเว้อนะ แต่มันเป็นความรู้สึกลึกๆ ที่มันคาอยู่ในชีวิตมาตลอด คิดขึ้นทีก็จึกที โตมาแบบงงๆ เพราะทุกวันนี้ภายนอกดูเป็นคนเฮฮามาก แต่แปลกชอบร้องไห้คนเดียว ดูหนังก็ร้อง เจออะไรเศร้าๆ ก็ใจหวิวๆ บางก็ร้องไห้พร้อมหัวเราะ
เห้อออออ เนี้ยกลัวการมีลูกเพราะ ถ้าลูกมาเจอหรือมาเป็นแบบเรา เรารู้สึกไม่เอาอ่ะ ไม่ไหวๆ อย่าเป็นแบบเราเลยยยยย
วอนอย่าตำหนิแรง พยายามเรียบเรียง เพราะเข้าใจว่าทุกคนบนโลกเจออะไรแย่กว่านี้ก็มี เจอดีๆก็มีถมไป แต่แค่แชร์+ระบายเฉยๆ
ขอบคุณมากนะคะที่อ่านกระทู้นี้ เราก็ว่างเฉยๆ กับเหงาๆ เลยมาแพร่มเนี้ยละ อิอิ
คนที่ไม่อยากมีลูก รู้สึกแบบนั้นเพราะอะไร คล้ายๆกับเราไหมนะ
เพื่อนตั้งแต่เด็ก คนรอบข้าง และญาติพี่น้องก็มีลูกกันซะส่วนใหญ่ ชอบเจอคำถามกับพูดประมาณว่า เมื่อไหร่จะมี อยากมีไหม หรือแบบว่ามีได้แล้ว
เราก็จะตอบไปแบบเดิมทุกครั้งว่า ไม่เอาอ่ะ ไม่ชอบเด็ก (คิดแบบนี้ตั้งแต่เด็กเท่าที่จำความได้ว่าไม่ชอบเด็ก) แต่จริงๆ ชอบเล่นกับเด็กลูกเพื่อนตลอดอยู่นะ
พอวันนี้เหมือนรู้สึกถึงเหตุผลจริงๆ ได้ว่าไม่อยากมีเพราะกลัวการแตกแยกในครอบครัว การเลิกรากัน ในขณะที่เด็กกำลังโต มันดูเป้นเรื่องทั่วไปที่พบเจอกันในสังคมอยู่แล้วนะ แต่ยังไงก็ยังรู้สึกไม่ชิน เพราะนี้พ่อแม่ก็เลิกกันตั้งแต่ป1ขึ้นป2 ตอนนั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อแม่เลิกกัน รู้แค่ว่าต้องเลือกว่าจะอยู่กับใคร
ความรู้สึกตอนนั้น7จะ8ขวบ คือรู้เรื่องบ้าง จำได้ แต่ไม่ค่อยเข้าใจอะไรเท่าไหร่ รู้อีกทีก็ต้องย้าย รร. ไม่เจอพ่อ ไม่เจอแม่ โดนเอาไปทิ้งบ้านยาย ไม่เชิงว่าทิ้งขาด จำได้ว่ามีเงินส่งมาจากไหนเนี้ยละได้ใช้ตลอด แต่จำได้เลยว่าตั้งแต่พ่อแม่เลิกกันตอนนั้น แล้วเราก็เป็นลูกคนเดียว ใช้ชีวิตคนเดียวมากกว่าอยู่กับผู้ใหญ่
มันดูแปลกนะที่เด็กอยู่คนเดียว แต่มันเป็นแบบนั้นจริงๆ รอบบ้านก็มีญาติฝั่งแม่แต่เขาก็อยู่กับครอบครัวเขา มีแค่เรานอนในบ้านไม้หลังที่เคยอยู่กับพ่อกับแม่ก่อนเลิกกัน งงงวยไปหมด จนทำให้รู้สึกกลัวการอยู่คนเดียว กับโดนทิ้ง รายละเอียดมันยิ่งกว่านี้ แต่ช่างเถอะมันอดีตไปแล้ว
นี้ยกตัวอย่างเหตุผลที่ไม่อยากมีลูก เพราะกลัวต้องมาเจอแบบนี้ มันดูเหมือนเวิ้นเว้อนะ แต่มันเป็นความรู้สึกลึกๆ ที่มันคาอยู่ในชีวิตมาตลอด คิดขึ้นทีก็จึกที โตมาแบบงงๆ เพราะทุกวันนี้ภายนอกดูเป็นคนเฮฮามาก แต่แปลกชอบร้องไห้คนเดียว ดูหนังก็ร้อง เจออะไรเศร้าๆ ก็ใจหวิวๆ บางก็ร้องไห้พร้อมหัวเราะ
เห้อออออ เนี้ยกลัวการมีลูกเพราะ ถ้าลูกมาเจอหรือมาเป็นแบบเรา เรารู้สึกไม่เอาอ่ะ ไม่ไหวๆ อย่าเป็นแบบเราเลยยยยย
วอนอย่าตำหนิแรง พยายามเรียบเรียง เพราะเข้าใจว่าทุกคนบนโลกเจออะไรแย่กว่านี้ก็มี เจอดีๆก็มีถมไป แต่แค่แชร์+ระบายเฉยๆ
ขอบคุณมากนะคะที่อ่านกระทู้นี้ เราก็ว่างเฉยๆ กับเหงาๆ เลยมาแพร่มเนี้ยละ อิอิ