เรื่องมีอยู่ว่า
ตอน เราอายุประมาณ 4-5 ขวบ พ่อแม่เราอย่ากันค่ะ เเล้วพ่อเราก็พาเราไปอยู่กับย่า เพราะครอบครัวทางย่าเรามีฐานะค่อนข้างดีกว่าแม่ พ่อกลัวว่าแม่จะดูแลเราได้ไม่ดีค่ะ ส่วนพ่อเรา ตอนนั้นก็ทำงานที่กรุงเทพ หาเงินส่งให้เราบ้าง ส่วนเรา อยู่กับย่าเราจนกระทั่ง ม.5 เรามีปัญหากับทางบ้านย่า เรื่องความคิด เกี่ยวกับการดำเนินชีวิต(ตรงนี้ขอไม่เล่านะค้า เพราะเรื่องยาวววมากกกกก) เราเลยบอกว่าย่าว่าจะไปเยี่ยมเเม่ แต่ย่าเราเหมือนไม่อยากให้เราไป แต่เราอยากไป เพราะเราไม่ได้เจอเเม่นานมากกกกก เราก็เลยไปค่ะ ย่าเลยบอกเราว่า งั้นก็ไปอยู่กับแม่เลย ไม่ต้องกลับมา เราก็ไปค่ะ
พอมาอยู่กับแม่ ช่วงเเรกก็ดีน้ะค้ะ ก็ดูแม่คิดถึงเรา แต่พอเราอยู่ไปสักพัก เราเริ่มไม่ค่อยโอเคกับสังคมที่บ้านแม่เท่าไหร่ เเละเเม่ก็ชอบขอเงินเรา เป็นเงินที่พ่อส่งมาให้เราใช้ค่ะ เพราะเเม่ไม่ได้ให้เงินเราเลย (แม่มีน้องอีกคนค่ะ ตอนนั้นน้องเรียนอยู่ ประถม ส่วนใหญ่แม่ก็จะให้น้อง เเต่เราก็ไม่ได้คิดอะไรมากนะค่ะ แมาจะให้หรือไมใ่ให้เรา ก็เรื่องของเเม่ ตอนนั้นเราคิดแค่นั้นค่ะ) จนกระทั่ง ม.6 เป็นช่วงที่ค่าใช้จ่ายค่อนข้างเยอะ พวกค่าสอบ ค่าจิปาถะ
เเล้วคือพ่อเราก็ส่งให้นะ เเต่ก็ไม่พอ ขนาดที่ว่า เราไม่มีเงินจ่ายค่ารถตู้ที่ไปโรงเรียน เเต่เเม่เราก็ไม่สนใจอะไรเลย จนเจ้าของรถตู้เขาสงสารเรา เขาก็ให้เราขึ้นฟรีค่ะ ช่วง ม.6 เราทะเลาะกับที่บ้านเเม่บ่อย มาก ทั้ง แม่ ทั้งยาย จนเราไปอยู่บ้าน ป้า พอไปอยู่บ้านป้า ก็อยู่ไม่ได้อีก เพราะสามีของป้าเรา ไม่ชอบให้เราคลุกคลีกับลูกเขา(ทั้งๆที่เรากับลูกป้าสนิทกัน) เพราะเราเป็นลูกแม่ (เเม่เรามีประวัติไม่ดีเยอะมาก ทั้ง พนัน กินเหล้าเยอะ) เราก็เลยไปอยู่บ้านเพิ่อน จนแม่เรมาตามให้กลับบ้าน เวลาดีๆ เเม่ก็จะมาชอบขอเงินเราตลอด เพราะแม่รู้ว่าพ่อส่งให้เราค่ะ เราก็ให้ตลอดน้ะ เเต่พอเราขอเงินเเม่ไปสอบ แม่กลับบอกเราว่าไม่มี
แม่บอกเราว่า จบ ม.6 เเล้วก็ไปทำงานที่โรงงานเอา ไม่ต้องเรียนเเล้ว ทั้งๆที่เราอยากเรียน มากๆเลยนะ เราเลยอดทนจนจบ ม.6 ก็มากรุงเทพ ตอนนั้น พ่อเราก็ออกบวชค่ะ เพราะมีปัญหาเรื่องธุรกิจกับ ย่า เรา เราเลย สมัครเรียน ม. ราม ทำงาน หาเงิน เอง ส่งตัวเองเรียนเองอยู่ที่กรุงเทพค่ะ แม่ก็โทรมาเหมือนเดิมค่ะ เริ่องเดิมๆ ขอเงินเหมือนเดิม ช่วงเเรกๆเราก็ให้นะ (และเเม่ก็ก็รู้ค่ะว่าเราเรียนต่อ เเต่แม่ก็ไม่ถามรายละเอียดว่าเรีนยังไง ค่าเทอมเท่าไหร่ ใช้ชีวิตยังไง) ถาทแค่ว่าสบายดีใช่ไหม เเละก็ ส่งเงินให้แม่หน่อย
เรารู้สึกน้อยใจเเม่มากเลย ไม่อยากคชติดต่อกับเเม่เเล้ว
จนกระทั่ง น้องเราขึ้น มัธยม ค่าใช้จ่ายก็เพิ่มขึ้น ค่าเทอม ค่าหนังสือ ค่ารถ ค่าขนมไปโรงเรียน (ตอนน้องอยู่ประถม ไม่มีค่าใช้จ่ายพวกนี้ ยกเว้นค่าขนมก็ให้ไปวันละ 10-15 บาท) เเม่หาทุกอย่างให้น้องได้ เราเห็นน้องใช้ชีวิตปกติดี ไม่ลำบาก กินเหล้า เบี่ยร์ มีแฟน ราบรื่น ทั้งๆที่ ถ้าเป็นเรา ตอนนั้น ถ้าทำแบบนั้น เราก็โดนนินทา โดนว่า ขนาดเเค่ ช่วงกีฬาสี เราต้องช่วยกิจกรรมที่โรงเรียน กลับเย็น แม่ไม่มารับค่ะ ป่าก็มารับไม่ได้ ต้องขอติดรถรุ่นพี่กลับบ้าน (รุ่นพี่ที่เป็นผ็หญิง) พอมาถึง คือเหมือนพี่เขาใส่หมวกกันน้อกอันใหญ่ๆ ไม่เห็นหน้าว่าใคร ชาวบ้านก็คิดว่าเป็นผู้ชามาส่งเรา เเล้วก็เอาไปนินทา ป้าก็มาถามเรา เเต่เรรก็ตอบไป ดีหน่อยที่ป้าเราค่อนข้างจะเข้าใจเรา ส่วนเเม่ ไม่สนใจค่ะ )
พอเราเห็นแบบนั้น เราเลยน้อยใจ อิจฉาน้องเรามากค่ะ ที่แม่ ซัพพอร์ตดูเเลอย่างดี เเละช่วงหลังๆมานี้เเม่ไม่โทรมาเลยค่ะ
เเล้วเราก็มีความคิดแบบนี้เกิดขึ้นมา ถ้าเราจะตัดขาดความสัมพันธ์กับแม่ จะบาปไหม จะอกตัญญไหม เพราะเราก็กลัวบาป ....
ถ้าเราประสบความสำเร็จเเล้ว เราขอทดเเทนบุญคุญกับคนที่เขาคอยช่วยเหลือเรา ทั้งด้านการเงิน เเละ ด้านจิตใจ คนที่เขาคอยเป็นห่วงเรา เวลาที่เราลำบาก ได้ไหมค้ะ หรือว่า จำเป็นต้องทดเเทนบุญคุณแม่ เพราะเเม่เป็นคนคลอดเรามา ... เเต่เราไม่อยากให้อะไรแม่อีกเเล้วค่ะ เราไม่อยากให้เลย เเล้วก็ไม่อยากได้อะไรจากแม่เเล้วเหมือนกันค่ะ เเค่ขอภาวนาให้แม่ส่งน้องเรียนจบ น้องทำงาน และดูแลแม่ได้ .. หนูจะบาปไหมค้ะ
ถ้าคิดแบบนี้ จะบาปไหม?
ตอน เราอายุประมาณ 4-5 ขวบ พ่อแม่เราอย่ากันค่ะ เเล้วพ่อเราก็พาเราไปอยู่กับย่า เพราะครอบครัวทางย่าเรามีฐานะค่อนข้างดีกว่าแม่ พ่อกลัวว่าแม่จะดูแลเราได้ไม่ดีค่ะ ส่วนพ่อเรา ตอนนั้นก็ทำงานที่กรุงเทพ หาเงินส่งให้เราบ้าง ส่วนเรา อยู่กับย่าเราจนกระทั่ง ม.5 เรามีปัญหากับทางบ้านย่า เรื่องความคิด เกี่ยวกับการดำเนินชีวิต(ตรงนี้ขอไม่เล่านะค้า เพราะเรื่องยาวววมากกกกก) เราเลยบอกว่าย่าว่าจะไปเยี่ยมเเม่ แต่ย่าเราเหมือนไม่อยากให้เราไป แต่เราอยากไป เพราะเราไม่ได้เจอเเม่นานมากกกกก เราก็เลยไปค่ะ ย่าเลยบอกเราว่า งั้นก็ไปอยู่กับแม่เลย ไม่ต้องกลับมา เราก็ไปค่ะ
พอมาอยู่กับแม่ ช่วงเเรกก็ดีน้ะค้ะ ก็ดูแม่คิดถึงเรา แต่พอเราอยู่ไปสักพัก เราเริ่มไม่ค่อยโอเคกับสังคมที่บ้านแม่เท่าไหร่ เเละเเม่ก็ชอบขอเงินเรา เป็นเงินที่พ่อส่งมาให้เราใช้ค่ะ เพราะเเม่ไม่ได้ให้เงินเราเลย (แม่มีน้องอีกคนค่ะ ตอนนั้นน้องเรียนอยู่ ประถม ส่วนใหญ่แม่ก็จะให้น้อง เเต่เราก็ไม่ได้คิดอะไรมากนะค่ะ แมาจะให้หรือไมใ่ให้เรา ก็เรื่องของเเม่ ตอนนั้นเราคิดแค่นั้นค่ะ) จนกระทั่ง ม.6 เป็นช่วงที่ค่าใช้จ่ายค่อนข้างเยอะ พวกค่าสอบ ค่าจิปาถะ
เเล้วคือพ่อเราก็ส่งให้นะ เเต่ก็ไม่พอ ขนาดที่ว่า เราไม่มีเงินจ่ายค่ารถตู้ที่ไปโรงเรียน เเต่เเม่เราก็ไม่สนใจอะไรเลย จนเจ้าของรถตู้เขาสงสารเรา เขาก็ให้เราขึ้นฟรีค่ะ ช่วง ม.6 เราทะเลาะกับที่บ้านเเม่บ่อย มาก ทั้ง แม่ ทั้งยาย จนเราไปอยู่บ้าน ป้า พอไปอยู่บ้านป้า ก็อยู่ไม่ได้อีก เพราะสามีของป้าเรา ไม่ชอบให้เราคลุกคลีกับลูกเขา(ทั้งๆที่เรากับลูกป้าสนิทกัน) เพราะเราเป็นลูกแม่ (เเม่เรามีประวัติไม่ดีเยอะมาก ทั้ง พนัน กินเหล้าเยอะ) เราก็เลยไปอยู่บ้านเพิ่อน จนแม่เรมาตามให้กลับบ้าน เวลาดีๆ เเม่ก็จะมาชอบขอเงินเราตลอด เพราะแม่รู้ว่าพ่อส่งให้เราค่ะ เราก็ให้ตลอดน้ะ เเต่พอเราขอเงินเเม่ไปสอบ แม่กลับบอกเราว่าไม่มี
แม่บอกเราว่า จบ ม.6 เเล้วก็ไปทำงานที่โรงงานเอา ไม่ต้องเรียนเเล้ว ทั้งๆที่เราอยากเรียน มากๆเลยนะ เราเลยอดทนจนจบ ม.6 ก็มากรุงเทพ ตอนนั้น พ่อเราก็ออกบวชค่ะ เพราะมีปัญหาเรื่องธุรกิจกับ ย่า เรา เราเลย สมัครเรียน ม. ราม ทำงาน หาเงิน เอง ส่งตัวเองเรียนเองอยู่ที่กรุงเทพค่ะ แม่ก็โทรมาเหมือนเดิมค่ะ เริ่องเดิมๆ ขอเงินเหมือนเดิม ช่วงเเรกๆเราก็ให้นะ (และเเม่ก็ก็รู้ค่ะว่าเราเรียนต่อ เเต่แม่ก็ไม่ถามรายละเอียดว่าเรีนยังไง ค่าเทอมเท่าไหร่ ใช้ชีวิตยังไง) ถาทแค่ว่าสบายดีใช่ไหม เเละก็ ส่งเงินให้แม่หน่อย
เรารู้สึกน้อยใจเเม่มากเลย ไม่อยากคชติดต่อกับเเม่เเล้ว
จนกระทั่ง น้องเราขึ้น มัธยม ค่าใช้จ่ายก็เพิ่มขึ้น ค่าเทอม ค่าหนังสือ ค่ารถ ค่าขนมไปโรงเรียน (ตอนน้องอยู่ประถม ไม่มีค่าใช้จ่ายพวกนี้ ยกเว้นค่าขนมก็ให้ไปวันละ 10-15 บาท) เเม่หาทุกอย่างให้น้องได้ เราเห็นน้องใช้ชีวิตปกติดี ไม่ลำบาก กินเหล้า เบี่ยร์ มีแฟน ราบรื่น ทั้งๆที่ ถ้าเป็นเรา ตอนนั้น ถ้าทำแบบนั้น เราก็โดนนินทา โดนว่า ขนาดเเค่ ช่วงกีฬาสี เราต้องช่วยกิจกรรมที่โรงเรียน กลับเย็น แม่ไม่มารับค่ะ ป่าก็มารับไม่ได้ ต้องขอติดรถรุ่นพี่กลับบ้าน (รุ่นพี่ที่เป็นผ็หญิง) พอมาถึง คือเหมือนพี่เขาใส่หมวกกันน้อกอันใหญ่ๆ ไม่เห็นหน้าว่าใคร ชาวบ้านก็คิดว่าเป็นผู้ชามาส่งเรา เเล้วก็เอาไปนินทา ป้าก็มาถามเรา เเต่เรรก็ตอบไป ดีหน่อยที่ป้าเราค่อนข้างจะเข้าใจเรา ส่วนเเม่ ไม่สนใจค่ะ )
พอเราเห็นแบบนั้น เราเลยน้อยใจ อิจฉาน้องเรามากค่ะ ที่แม่ ซัพพอร์ตดูเเลอย่างดี เเละช่วงหลังๆมานี้เเม่ไม่โทรมาเลยค่ะ
เเล้วเราก็มีความคิดแบบนี้เกิดขึ้นมา ถ้าเราจะตัดขาดความสัมพันธ์กับแม่ จะบาปไหม จะอกตัญญไหม เพราะเราก็กลัวบาป ....
ถ้าเราประสบความสำเร็จเเล้ว เราขอทดเเทนบุญคุญกับคนที่เขาคอยช่วยเหลือเรา ทั้งด้านการเงิน เเละ ด้านจิตใจ คนที่เขาคอยเป็นห่วงเรา เวลาที่เราลำบาก ได้ไหมค้ะ หรือว่า จำเป็นต้องทดเเทนบุญคุณแม่ เพราะเเม่เป็นคนคลอดเรามา ... เเต่เราไม่อยากให้อะไรแม่อีกเเล้วค่ะ เราไม่อยากให้เลย เเล้วก็ไม่อยากได้อะไรจากแม่เเล้วเหมือนกันค่ะ เเค่ขอภาวนาให้แม่ส่งน้องเรียนจบ น้องทำงาน และดูแลแม่ได้ .. หนูจะบาปไหมค้ะ