เหนื่อยมากเลยค่ะกับการให้เเละอดทน (เพื่อน)

ขอเเทนตัวเองว่าเรานะค้ะ ตอนนี้เราอยุ14ปี(เด็กอยู่เลย)เราเข้ามาเรียนในร.รเอกชนที่มีถึงม.3ตอนนี้เราอยู่ม.2ค่ะ ตอนเข้ามาเเรกๆเรียกได้ว่าตัวหน้าโง่ดีๆนี้เเหละค่ะ55  เข้าเรื่องเลยนะค้ะ คือตอนเรามาสมัครเรียนตอนเเรกตอนมาเข้าม.1 เจอกับยายคนนึงเขามารอรับหลานในตอนเรียนซัมเมอร์ยายคนนั้นพูดกับเราว่าเข้ามาใหม่มาอยู่กับหลานยายได้นะ หลานยายมีเพื่อนเยอะไอเราก็ตอบเขาไปว่า "ค่ะๆ " หลานยายเขาเป็นนักร้อง สวยด้วย เรียนดีเด่นที่1ทุกปีจากร.รเก่า ตอนนั้นก็คิดเลยค่ะว่าจะอยู่กับเพื่อนคนนี้นี่เเหละ เรียนก็เก่ง นิสัยก็ดีมากๆ เราก็ขออยู่ด้วย พออยู่นานๆไปรู้สึกว่าเบื่อค่ะ อยู่ไปไม่เห็นจะเท่เลยวันๆเอาเเต่ทำงานๆ พอมองกลุ่มอื่น กลุ่มอื่นมีที้งงานเลี้ยง เขาเเลดูเป็นเพื่อนเป็นเพื่อนตาย เเลดูสนิทกัน เเล้วก็ประเด็นหลักเลยก็คือหัวหน้าเเก๊งของกลุ่มนั้น มีอิทธิพลในห้องมากๆ ตอนนั้นคิดว่าถ้าไปอยู่กลุ่มนั้นน่าจะดีกว่านะ  จะทำอะไรใครก็ได้มีคนปกป้องตลอดเเต่มันดันไม่ใช่นี่สิค้ะ พอเราคิดว่ากลุ่มนั้นดีกว่ากลุ่มที่เป็นอยู่เราเลย ทิ้งกลุ่มนี้ เราพยายามเข้าหากลุ่มนั้นพยายามเข้าหาหัวหน้ากลุ่มนั้นมาโดยตลอดใช้เวลาอยู่2เดือนกว่าๆเลยค่ะ เเต่วิธีการของเรานั้น ..โง่มาก เราพยายามเข้าหาโดยการพูดดี ทำตามที่สั่งทุกอย่างไม่ขัดข้องโดนพูดทำน้ายจิดใจ ก็ยิ้มๆเเล้วหัวเราะ เเต่ถึงทำอย่างงั้นมันก็เเลดูมีช่องว่างเพราะหัวหน้ากลุ่มนั้นเขามีเพื่อนสมัยประถมที่อยู่ด้วยกันมา4-5ปีเเต่เราเข้ามาก็เหมือนจะไม่ค่อยอยากได้เป็นเพื่อนเท่าไหร่ เพราะมีเพื่อนคอยเข้าหาเขาอยู่เเล้วเราก็เลยต้องเเข่งกับคนอื่นเพื่อสนิทกับหัวหน้าคนนั้น ตอนนั้นที่ทำไม่เหนื่อยเลยค่ะ พอล้มก็ลุกใหม่พยายามใหม่ตลอดเวลา เเล้วมีอยู่วันนึงเราคิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้เดินไปถามพี่เราว่า"พี่ๆหนูไม่มีเพื่อนเลยหนูเหงาจังเลยพี่สอนหนูหาเพื่อนหน่อย"เราพูดออกไปเเล้วก็ร้องไห้ไปตอนนั้นเศร้ามากๆเลยค่ะ เเล้วพี่เราก็ตอบหลับเเบบส่งๆว่า"จะยากอะไร ก็เปย์ของให้มันสิ"พอเราได้ยินเราก็เลยไปซื้อพวกกระดาษซับมันมา2อัน อย่างดีเลยค่ะประมาณอันละ50กว่าบาท พอมาถึงร.รเราก็เดินไปหาหัวหน้ากลุ่มคนนั้นเเล้วยื่นของให้เเล้วพูดว่า"อ่ะเเกเราซื้อให้"เเล้วเราก็ยิ้มนิดๆเเล้วเขาก็พูดว่า"ขอบคุณมาก"เเล้วก็เดินไปเรารู้สึกว่าทำไมได้ความสนใจเเค่นี้น้อยกว่าความคาดหมายของเรา หลังจากนั้นเราก็ซื้อหลายๆอย่างให้บอกตามตรงมันความสุขเพียงเเค่วันสองวันเพรสะเขาสนใจเราเเค่นั้น เราก็พยายามมาโดยตลอดเเล้วอยู่ๆก็มีเพื่อนคนนึง เป็นเด็กใหม่เหมือนเราพึ่งเข้ามาทำความรู้จักกับหัวหน้ากลุ่มเเค่3-4วันก็สนิกันเเล้วเราน้อยใจมากๆค่ะ รู้สึกโง่ไปเลยค่ะ เราก็พยายามสังเกตุว่าคนนั้นเขาทำยังไงถึงมีเพื่อน พอเราดูๆเเล้วสังเกตุได้ชัดเลยว่า พวกเขาพากันเกเร ชวนกันโดดเรียน เราคิดในใจว่า ถ้าจะสนิทกับใครสักคนต้องโดดเรียนเหรอ ต้องลอกการบ้านเหรอ เราทำไม่เป็นหรอกนั่นเเหละค่ะเราทำอย่างงั้นมาเรื่อยๆจนม.2 รู้สึกเหนื่อยกับการให้มากๆค่ะให้ไปก็เเทยไม่ได้อะไรในเมื่อเขามีคนสนิทอยู่เเล้ว เเต่ถ้าไม่ให้มันก็จะห่างเหินกันเวลาเรามีงานกลุ่มเเล้วเขาให้เลือกเพื่อนเราต้องคอยลุ้นว่าจะมีเราอยู่มั้ย ต้องคอยระเเวงว่าจะโดนไล่ออกจากกลุ่มรึป่าว ต้องคอยระเเวง อยู่ตลอดถ้าถามว่าอยากออกจากกลุ่มมั้ยขอตอบเเบบตามตรงเลยนะค้ะว่าอยากค่ะอยากไปอยู่กลุ่มเดิมเเต่ก็ไม่ได้ซะเเล้ว รู้สึกเหนื่อยค่ะเหนื่อยมากค่ะเมื่อไหร่จะจบม.3สักที😭เราเหนื่อยมากๆเลยค่ะจะออกห็ไม่ได้จะอยู่ก็เหนื่อยเหลือเกินโดนเมินตลอด เลยขอระบายเฉยๆค่ะ ระบายในไดอารี่เเล้วเเต่อยากให้มีคนมาช่วยคิดด้วยน่ะค่ะ ขอบคุณทุกความคิดเห็นค่ะ ถ้าอะไรที่ไม่เหมาะสม หรือเเลดูเกินตัวไป ต้องขออภัยน้ะค้ะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ