เราเป็นหนึ่งในครอบครัวคือมีพี่น้องรวมถึงตัวเราเป็น 3 คนเราเป็นคนหนึ่งที่โง่ที่สุดในบ้านเรียนก็โง่ไม่เคยทำให้ครอบครัวภูมิใจเราไม่ใช่คนชอบเที่ยวนะเที่ยวกลางคืนก็ไม่ชอบ ชอบไปไหนคนเดียวมากกว่าอย่างเช่น ดูหนัง,ซื้อของ,กินข้าว แล้วเราก็ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยเสาร์หรืออาทิตย์หรือวันหยุดปิดเทอมไปทำงานตลอด ทำงานแต่09:00-18:00 น. เงินก็ได้แค่ไม่กี่บาทเหนื่อยบางที ต้องกลับไปทะเลาะกับคนที่บ้านอีกไหนจะโดนเจ้านายด่าอีก มันเหนื่อยไปหมดมันท้อแต่ก็พยายามให้กำลังใจตัวเองมาตลอด คนให้ครอบครัวเราอ่ะชอบจะเอาเราไปเปรียบเทียบกับพี่ว่าเราว่า "อ่ะเรียนก็เรียนไม่เก่งเหมือนพี่ไม่ดีเท่าพี่ไม่ขยันเหมือนพี่ใครๆเขาก็ว่าแบบนี้ " ในใจโคตรน้อยใจทำไรก็ผิด วันนี้เป็นวันเกิดที่แย่มากเสียใจน้อยใจ
แม่ก็บอกว่า "อย่าติดเพื่อนมากมันได้ให้เงินเราใช้ไหมห๊ะถ้าเป็นแบบนี้ก็ไม่ต้องเรียน" ก็วันเกิดไหมล่ะจะกินเนื้อย่างกับยายยายก็ว่าไม่กินถ้าไม่กินกับเพื่อนจะกินกับใคร? หนูอยากกินกับเพื่อน
บ้างป่ะไปไหนก็ไม่ได้อะไรก็มีแต่ว่าไม่ดีเท่าพี่พี่ดีนะเรียนก็ดีขยันเก่ง
หนูขอโทษได้ไหมล่ะที่เรียนไม่เก่งโง่ดักดานถึงเรียนไม่เก่งแต่หนูไม่เคยโดนเรียนสักครั้งหนูก็พยายามอยู่นะแต่สมองหนูมันมีแค่นี้ แล้วทำไมตอนหนูเด็กๆถึงไม่เอาหนูไปเรียนในเมืองเหมือนพี่ล่ะหนูก็ลูกพ่อลูกแม่หลานยายไหมล่ะยายแกเคยพูดไว้ว่า "หลานกูมีแค่ 2 คนคือพี่กับน้องแค่นั้นอ่ะไม่ใช่" จำได้หมดแหละมันมีหลายเรื่องที่ทำให้ผิดหวังมากมายทั้งเรื่องความรักครอบครัวคนรอบข้างเราจนตอนนี้ชอบที่จะอยู่คนเดียวมากกว่าไปไหนมาไหนกับเพื่อนซะอีกไม่มีไรก็อยู่บ้านไปทำงานแค่นั้นชีวิตก็วนแค่ เรียน ทำงาน แค่นี้ล่ะชีวิตเราวันที่ว่างๆแทบไม่มีด้วยซ้ำเวลาตอนกลางคืนตอน 4ทุ่ม 5ทุ่มชอบคิดอะไรหลายๆเรื่องจนนอนร้องไห้เกือบทุกคืนนั่งคนเล่นคนเดียวก็เหมือนกันชอบเหม่อลอย
ถึงเหนื่อยถึงท้อถึงจะเศร้าเสียใจไม่เคยคิดที่จะทำร้ายตัวเองด้วยซ้ำมีแต่ให้กำลังใจตัวเองตลอด **แล้วเราก็อยากรู้ว่าถ้าเรายังเป็นแบบนี้คิดแบบนี้ทำแบบนี้อยู่เรามีสิทธิที่จะเป็นโคตรซึมเศร้าไมหรือว่าไบโพลาร์หรือเปล่า**
น้อยใจครอบครัวได้ไหมเสียใจได้หรือเปล่า?
แม่ก็บอกว่า "อย่าติดเพื่อนมากมันได้ให้เงินเราใช้ไหมห๊ะถ้าเป็นแบบนี้ก็ไม่ต้องเรียน" ก็วันเกิดไหมล่ะจะกินเนื้อย่างกับยายยายก็ว่าไม่กินถ้าไม่กินกับเพื่อนจะกินกับใคร? หนูอยากกินกับเพื่อน
บ้างป่ะไปไหนก็ไม่ได้อะไรก็มีแต่ว่าไม่ดีเท่าพี่พี่ดีนะเรียนก็ดีขยันเก่ง
หนูขอโทษได้ไหมล่ะที่เรียนไม่เก่งโง่ดักดานถึงเรียนไม่เก่งแต่หนูไม่เคยโดนเรียนสักครั้งหนูก็พยายามอยู่นะแต่สมองหนูมันมีแค่นี้ แล้วทำไมตอนหนูเด็กๆถึงไม่เอาหนูไปเรียนในเมืองเหมือนพี่ล่ะหนูก็ลูกพ่อลูกแม่หลานยายไหมล่ะยายแกเคยพูดไว้ว่า "หลานกูมีแค่ 2 คนคือพี่กับน้องแค่นั้นอ่ะไม่ใช่" จำได้หมดแหละมันมีหลายเรื่องที่ทำให้ผิดหวังมากมายทั้งเรื่องความรักครอบครัวคนรอบข้างเราจนตอนนี้ชอบที่จะอยู่คนเดียวมากกว่าไปไหนมาไหนกับเพื่อนซะอีกไม่มีไรก็อยู่บ้านไปทำงานแค่นั้นชีวิตก็วนแค่ เรียน ทำงาน แค่นี้ล่ะชีวิตเราวันที่ว่างๆแทบไม่มีด้วยซ้ำเวลาตอนกลางคืนตอน 4ทุ่ม 5ทุ่มชอบคิดอะไรหลายๆเรื่องจนนอนร้องไห้เกือบทุกคืนนั่งคนเล่นคนเดียวก็เหมือนกันชอบเหม่อลอย
ถึงเหนื่อยถึงท้อถึงจะเศร้าเสียใจไม่เคยคิดที่จะทำร้ายตัวเองด้วยซ้ำมีแต่ให้กำลังใจตัวเองตลอด **แล้วเราก็อยากรู้ว่าถ้าเรายังเป็นแบบนี้คิดแบบนี้ทำแบบนี้อยู่เรามีสิทธิที่จะเป็นโคตรซึมเศร้าไมหรือว่าไบโพลาร์หรือเปล่า**