ดิฉันคิดว่าตัวเองเสพติดการอยู่คนเดียว รู้สึกสบายใจมากกว่าทำกิจกรรมร่วมกับผู้อื่น ทั้งการไปทานข้าว บุฟเฟ่ หมูกะทะ เที่ยว ดูหนัง หรือแม้แต่งานที่ทำเองก็ตาม ดิฉันเริ่มรู้สึกเบื่อหน่าย หลายครั้งที่อยากหนีไปอยู่คนเดียวเงียบๆ ไม่อยากรับรู้อะไรที่ไม่จำเป็น
พฤติกรรมแบบนี้เกิดบ่อยมาก หลังจากที่ดิฉันจากบ้านไปเรียนที่กรุงเทพ เวลากลับมาบ้านดิฉันจะตัดขาดออกจากโลกภายนอกแทบจะทันที ไม่ว่าจะแชท ไลน์ ไอจี โซเชียลอื่นๆ ดิฉันจะไม่ตอบไม่เปิดดู หรือน้อยครั้ง หลายคนจึงต้องใช้วิธีโทรหาแทน ส่วนมากดิฉันจะใช้เวลาอยู่กับยายมากกว่า แต่ถึงแบบนั้นดิฉันก็ยังมีพื้นที่ส่วนตัวมากๆอยู่ ซึ่งบางทียายดิฉันเองท่านก็ยังไม่เข้าใจกับสิ่งที่ฉันเป็น และสิ่งหนึ่งที่ดิฉันพึ่งนึกได้คือ ดิฉันเริ่มใช้ชีวิตแบบนี้ตั้งแต่มัธยมปลายมากกว่า
ตอนขึ้นมัธยมปลาย ดิฉันมีเพื่อนสนิทเพียงคนเดียว ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ตัวติดกัน แต่มาม.5เราทะเลาะกัน ดิฉันเลิกกับแฟน ทะเลาะกับยายบ่อยมาก หลังจากนั้นทุกเช้า ดิฉันจะหนีไปอยู่คนเดียว นั่งคนเดียว เดินคนเดียว แต่เวลาเรียน พักเที่ยงก็ยังอยู่กลับเพื่อนกลุ่มใหญ่บ้าง พอปิดเทอมชีวิตดิฉันเลยมีแค่ตื่น งานบ้าน กิน นอน อยู่แบบนี้ และหลายครั้งยายดิก็แสดงหรือพูดออกอาการน้อยใจ ว่าทำไมขึ้นบ้านดิฉันลงบ้าน พอลงบ้านดิฉันขึ้นบ้าน ซึงดิฉันเองก็ให้คำตอบไม่ได้
พอท่านเสีย ดิฉันก็ยังใช้ชีวิตแบบเดิม ชอบอยู่คนเดียวเหมือนเดิม จนย้ายมาอยู่กับน้าตามคำขอของท่าน และเราได้เปิดใจคุยกัน ถึงสิ่งที่ดิฉันคิดอยู่ตอนนี้
"ดิฉันอยากทำงานคนเดียว ไม่อยากมีลูกน้องนายจ้าง ไม่อยากคุยกับใครถ้าไม่จำเป็น และชอบชีวิตครอบครัวนะ อยากมีลูก แต่ไม่อยากมีชีวิตคู่ ง่ายๆคือไม่อยากมีสามี "
มันดูแปลกใช่ไหมคะ แต่ฉันว่าไม่เลย เพราะหลายคู่ที่แต่งงานกันไม่มีลูกก็อยู่กันได้ มันก็เหมือนกันนี่ค่ะว่าไหม?
ส่วนน้าดิฉันท่านว่าแปลก เป็นเด็กเก็บกดหรอ ซึ่งพอพูดถึงเก็บกดก็นึกถึงหลายๆครั้งที่หลายคนมองและบอกดิฉัน พวกเขาเหล่านั้นมองว่าฉันเหมือนเด็กเก็บกด เหมือนเด็กขาดความอบอุ่น ซึ่งไม่รู้ว่าจริงไหม แต่นั้นอาจเป็นเหตุผลหนึ่งที่ดิฉันเลือกอยู่คนเดียวดีกว่า และอาจเป็นเพราะอุปนิสัยหลายอย่างที่แปลกๆ หรือแม้แต่แฟน หลายครั้งมากที่ถูกทิ้ง ความจริงไม่ใช่หลายครั้งหลอกค่ะ แต่ทุกครั้งซะมากกว่า
ขนาดเพื่อนดิฉันยังบอกว่า "ดิฉันไม่เหมาะที่จะมีแฟน เพราะสงสารพวกเขาเหล่านั้น" และ "นิสัยดิฉันเหมาะจะเป็นเพื่อนมากกว่าเป็นแฟนใคร" นั้นละมั้งที่ทำให้อยากอยู่คนเดียวมากยิ่งขึ้น ไม่อยากให้ใครมาอึดอัด อดทนกับเรา รวมถึงเราด้วยจะได้ไม่อึดอัด
แล้วมันแปลกตรงไหนหรอคะ
พฤติกรรมของฉันที่ทุกคนมองว่าแปลกจริงหรอคะ?
พฤติกรรมแบบนี้เกิดบ่อยมาก หลังจากที่ดิฉันจากบ้านไปเรียนที่กรุงเทพ เวลากลับมาบ้านดิฉันจะตัดขาดออกจากโลกภายนอกแทบจะทันที ไม่ว่าจะแชท ไลน์ ไอจี โซเชียลอื่นๆ ดิฉันจะไม่ตอบไม่เปิดดู หรือน้อยครั้ง หลายคนจึงต้องใช้วิธีโทรหาแทน ส่วนมากดิฉันจะใช้เวลาอยู่กับยายมากกว่า แต่ถึงแบบนั้นดิฉันก็ยังมีพื้นที่ส่วนตัวมากๆอยู่ ซึ่งบางทียายดิฉันเองท่านก็ยังไม่เข้าใจกับสิ่งที่ฉันเป็น และสิ่งหนึ่งที่ดิฉันพึ่งนึกได้คือ ดิฉันเริ่มใช้ชีวิตแบบนี้ตั้งแต่มัธยมปลายมากกว่า
ตอนขึ้นมัธยมปลาย ดิฉันมีเพื่อนสนิทเพียงคนเดียว ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ตัวติดกัน แต่มาม.5เราทะเลาะกัน ดิฉันเลิกกับแฟน ทะเลาะกับยายบ่อยมาก หลังจากนั้นทุกเช้า ดิฉันจะหนีไปอยู่คนเดียว นั่งคนเดียว เดินคนเดียว แต่เวลาเรียน พักเที่ยงก็ยังอยู่กลับเพื่อนกลุ่มใหญ่บ้าง พอปิดเทอมชีวิตดิฉันเลยมีแค่ตื่น งานบ้าน กิน นอน อยู่แบบนี้ และหลายครั้งยายดิก็แสดงหรือพูดออกอาการน้อยใจ ว่าทำไมขึ้นบ้านดิฉันลงบ้าน พอลงบ้านดิฉันขึ้นบ้าน ซึงดิฉันเองก็ให้คำตอบไม่ได้
พอท่านเสีย ดิฉันก็ยังใช้ชีวิตแบบเดิม ชอบอยู่คนเดียวเหมือนเดิม จนย้ายมาอยู่กับน้าตามคำขอของท่าน และเราได้เปิดใจคุยกัน ถึงสิ่งที่ดิฉันคิดอยู่ตอนนี้
ส่วนน้าดิฉันท่านว่าแปลก เป็นเด็กเก็บกดหรอ ซึ่งพอพูดถึงเก็บกดก็นึกถึงหลายๆครั้งที่หลายคนมองและบอกดิฉัน พวกเขาเหล่านั้นมองว่าฉันเหมือนเด็กเก็บกด เหมือนเด็กขาดความอบอุ่น ซึ่งไม่รู้ว่าจริงไหม แต่นั้นอาจเป็นเหตุผลหนึ่งที่ดิฉันเลือกอยู่คนเดียวดีกว่า และอาจเป็นเพราะอุปนิสัยหลายอย่างที่แปลกๆ หรือแม้แต่แฟน หลายครั้งมากที่ถูกทิ้ง ความจริงไม่ใช่หลายครั้งหลอกค่ะ แต่ทุกครั้งซะมากกว่า
ขนาดเพื่อนดิฉันยังบอกว่า "ดิฉันไม่เหมาะที่จะมีแฟน เพราะสงสารพวกเขาเหล่านั้น" และ "นิสัยดิฉันเหมาะจะเป็นเพื่อนมากกว่าเป็นแฟนใคร" นั้นละมั้งที่ทำให้อยากอยู่คนเดียวมากยิ่งขึ้น ไม่อยากให้ใครมาอึดอัด อดทนกับเรา รวมถึงเราด้วยจะได้ไม่อึดอัด
แล้วมันแปลกตรงไหนหรอคะ