ต้องบอกก่อนว่าตอนเด็กคือไม่รู้ภาษาอังกฤษเลย
เรียนที่โรงเรียนก็เรียนไม่รู้เรื่อง เวลาทำข้อสอบคือ ไม่เคยอ่านเลย กามั่วไปเลย
ทำแบบนี้ตั้งแต่ม.1 ถึง ม.6 คือต้องทำรางานภาษาอังกฤษส่งครูตลอด (สอบซ่อมนั่นเอง55555)
แต่มาวันนี้ เราจะมาบอกว่าเราสามารถพูดภาษาอังกฤษได้แล้ว คือก็ไม่ได้เก่งมาก
แต่เราก็ภูมิใจ เพราะเราเรียนเอง ไม่มีครูมาสอนเลย
เริ่มแรกเราพยายามสะกดคำศัพท์ภาษาอังกฤษที่ง่ายๆก่อน
เพื่อที่จะจำสระ พยัญขนะ เพื่อจะได้เทียบเสียงกับพยัญขนะไทย และเป็นเหมือนการจำคำศัพท์ไปในตัวด้วย
เราเริ่มจำศัพท์มากขึ้น หลังจากนั้นเราเริ่มจำศัพท์เป็นรูปแบบประโยค แต่เป็นประโยค์ง่ายๆที่ใช้ในชีวิตประจำวัน
เชื่อไหมว่าจำยากมากกกกกกกกก คือแบบเวลาจะพูดแบบไม่ดูโพยที่จด คือพูดตกคำนั้น ลืมคำนี้ตลอด
และเราก็หาเพื่อนฝรั่งแชท เวลาเราพิมพ์คำส่งไปเราจะพยายามสะกดคำ เพื่อที่เราจะได้จำได้ด้วย
เราจะไม่ใช้แป้นพิมพ์อัจริยะ เรารู้สึกว่าเราเริ่มจำคำศัพท์ได้มากขึ้น เราลองวีดีโอคอลคุยกัน เชื่อไหมว่าเราฟังไม่รู้เรื่องเลย
เราเสียเซลล์มาก แบบอายมาก เราเลยมาหาข้อมูลว่ามีใครมีอาการแบบเราไหม
เราเลยพบว่า มันคืออาการหูดับนั้นเอง คือหูเราไม่ชินสำเนียงและภาษาอังกฤษ
วิธีการฝึกให้หูชินสำเนียงคือ ต้องฟังภาษาอังกฤษเยอะๆ เริ่มแรกให้ฟังอะไรที่ง่ายๆก่อน
เราไปหาดูพวกคลิปที่เป็นหนังสอนภาษาอังกฤษ เค้าจะมีซับเป็นภาษาอังกฤษให้อ่านของฝรั่ง
เป็นคลิปเก่ามาก เค้าจะพูดช้าและใช้ประโยค์ที่ง่ายๆ เราเปิดฟังทุกวันที่มีเวลาว่าง
แรกๆจะฟังแบบไม่เข้าใจหรอก แต่เราชอบฟังแล้วแปลประโยค เวลาเจอศัพท์ที่ไม่รู้ความหมายจะเอาไปแปลและจดไว้ท่องเวลาว่าง
ทำแบบนี้อยู่ 6 เดือน หูเราก็เริ่มฟังประโยค์ง่ายๆรู้ว่าเค้าพูดว่าอะไร
เราเหมือนพวกบ้าภาษาอังกฤษเข้าเส้น เวลาทำงานเราจะชอบจำประโยคที่จะใช้ขายของ
ไปพูดกับลูกค้าที่ทำงาน เราโชคดีที่เรามีลูกค้าที่ให้เราได้ฝึกพูด พอเวลาไม่มีลูกค้าเราจะท่องคำศัพท์
พอเลิกงานกลับมาบ้านก็จะ ฟังหนังภาษาอังกฤษ ปีแรกเราฟังแต่หนังเรื่องเดิม และเรามีแฟนเราคุยกับแฟนเป็นภาษาอังกฤษทุกวัน
เราคุยกันมา 6 เดือนไม่เคยโทรคุยกันเลย เพราะเราอายภาษาเราด้วย แฟนเราก็พูดภาษาอังกฤษไม่เก่งเหมือนกัน
เพราะเข้ามีภาษาของเค้า จนก่อนจะมาเจอกัน 3 เดือน เราขอโทรคุยกัน เพราะเรากลัวว่าถ้ามาเจอกันจะคุยกันไม่รู้เรื่อง
ตอนคุยครั้งแรกก็แบบ จะไม่ค่อยพูด จะมีประโยคง่ายๆที่เตรียมมา 555555
พอหมดประโยคที่เตรียมมา ที่เหลือก็จะเงียบบบบบบบบบ เราบอกแฟนว่าอยากฝึกพูด แต่ภาษาเราอ่อน เลยไม่รู้จะพูดอะไร
แฟนที่ดีมากเลย หาคำถามมาถามโน้นนี้นั้น จนมีอะไรคุยกันทุกวัน ช่วงที่โทรคุยกัน ช่วงนั้นเราจะทำการบ้านภาษาอังกฤษหนักมาก
แบบเราต้องพูดให้ได้ พอเราได้เริ่มพูดทุกวัน บวกกับเวลาว่างก็จะหาคำศัพท์ ประโยค์ใหม่ๆตลอด มันเลยทำให้ภาษาเราพัฒนาไปไวมาก
เราว่าถ้ามีเพื่อนคุยภาษาอังกฤษ บวกกับเวลาว่างท่องคำศัพท์ ให้ในหัวเรามีคำศัพท์เยอะๆ มันช่วยได้จริงนะ
ตอนที่เราคุยกับแฟนแบบคล่องๆ เราลองหัดอ่านหนังสือภาษาอังกฤษ โหแบบบบบบบความรู้สึกเหมือนเราโง่มากเลย
คืออ่านไม่ออก ไม่คุ้นเลยแต่ละประโยค เรามาค้นพบว่า เพราะเราคุยเรื่องที่คล้ายๆกันทุกวัน ประโยคที่ใช้ก็คล้ายๆกันทุกวัน
เราเลยหัดอ่านบทความสำหรับคนหัดอ่านภาษาอังกฤษ มันทำให้เรารู้คำศัพท์มากขึ้น
เราเลยอยากจะบอกทุกคน ภาษาอังกฤษทุกอย่าง การฟัง การอ่าน การเขียน การพูด เราต้องเริ่มจากง่ายๆ
พอเราฝึกแบบง่ายจำชำนาญ เราค่อยขยับเลเวลไปเรื่อยๆ แล้วเราจะเก่งเอง ถ้าทำมันจนเป็นนิสัยทุกๆวัน เราเชื่อว่าทุกคนทำได้
เด๋วนี้เราจะพูดภาษาอังกฤษเก่งกว่าแฟนแล้ว เพราะแฟนเราทำแต่งาน ไม่ค่อยบ้าภาษาอังกฤษเหมือนเรา สู้ๆค่ะ
อันนี้คลิปเราพูดภาษาอังกฤษง่ายๆ สักวันเราจะพูดภาษาอังกฤษให้ไฟแลบให้ได้