ผมแนะนำไผ่ฟ้าหม่นครับ ลักษณะคล้ายไผ่ซางหม่น แต่ไม่มีแขนงข้าง เนื้อไม้หนาพอกัน ปล้องยาวใกล้เคียงกัน แต่เวลาตัดมาใช้นานๆ แล้วไม้จะไม่แตกเท่าซางหม่นครับ ซางหม่นจะแตกแบบเป็นริ้วๆ เลย แถมหน่อก็ดกมาก หน่อใหญ่ ทานอร่อย (น้ำหนักหน่อพอกับไผ่ตงครับ แต่ออกดกกว่า)

ฟ้าหม่นมีข้อดีอีกอย่างลำจะตั้งตรง ชี้ขึ้นฟ้า แทบจะไม่เอนออกข้าง ทำให้ไม่รก ไม่น่ารำคาญเหมือนไผ่อื่นครับ  

อีกไผ่ที่แนะนำก็คือไผ่ยักษ์น่าน มีจุดเด่นหลัก 2 ข้อ 1.เป็นไผ่ที่มีลำใหญ่ที่สุด (อายุเป็นสิบปีถึงจะใหญ่ อายุน้อยก็ไม่ได้ต่างจากไผ่อื่น) 2.เป็นไผ่ที่ให้หน่ออร่อยที่สุดในบรรดาหน่อที่ต้องเอามาทำสุก เท่าที่ผมตระเวณกินมาทั่วประเทศผมกล้าเอาหัวเป็นประกันว่าหน่อไผ่ยักษ์น่านกินอร่อยที่สุดแล้วครับ แม้แต่ฟ้าหม่น ซางหม่น กิมซุง ตงดำ ตงเขียว ลวก ก็ไม่มีใครสู้ได้ ไม่นับพวกหน่อกินสดนะ (เป็นการประเมิณของผมเอง ไม่มีผลงานวิจัยอ้างอิงแต่อย่างใด)

แต่ยักษ์น่านก็มีข้อเสียตรงที่ออกไม่ดกนัก ปีนึงได้กินไม่กี่หน่อครับ บางทีก็รู้สึกไม่อิ่ม 555

ปล.ถ้าไม่ถูกใจสองพันธุ์ที่แนะนำก็ไม่เป็นไร แต่ไม่แนะนำสามพันธุ์ดังก็คือ กิมซุง เก้าดาว และไผ่ข้าวหลาม
1.กิมซุงออกดกจริง แต่สำหรับผมหน่อมันรสไม่ดีเอาซะเลย (หรือเพราะกินแต่หน่ออื่นที่อร่อยกว่ามาบ่อยเกิน) แถมไม้ก็ไม่ค่อยทน

2.เก้าดาว จริงๆ เป็นไผ่ที่ไม้สวยมากๆ แทบทนมาก ใช้ทำบ้านหรือเฟอร์นิเจอร์ได้ดี แต่หนามเยอะมากจนแทบจะเข้าไปที่กอไม่ได้ เดินผ่านทีก็ได้ตัวลายเลือดซิบ

3.ไผ่ข้าวหลาม ที่ขายกันส่วนใหญ่จะโฆษณาว่าเยื้อเยอะ แกะเป็นแท่งได้ แต่มันเป็นไผ่น้อย ทำข้าวหลามได้แต่กระบอกน้อยๆ แบบแกะแล้วใส่ปากคำสองคำก็หมด ไม่คุ้มค่าแรงกรอกข้าวเหนียว แถมเนื้อเปราะทำอะไรไม่ได้นอกจากข้าวหลาม ส่วนข้าวหลามกระบอกใหญ่ๆ ส่วนใหญ่ใช้ไผ่ป่ากันมากกว่าครับ ซึ่งไผ่ป่าก็เอามาปลูกในเขตบ้านไม่ดีอีก ความคุ้มค่าทางเศรษกิจก็ต่ำไปหน่อย)

ถ้าอยากจะกินข้าวหลามก็ใช้ไผ่พันธุ์อื่น อย่าง ไผ่ตง ฟ้าหม่น ซางหม่น ยักษ์น่าน ทำก็ได้ครับ มีข้อเสียคือเยื่อน้อยลอกเป็นแท่งออกมากินลำบากหน่อยแต่ก็เอาช้อนตักกินเอาก็ด้ถ้าทำกินที่บ้านครับ (ร้านข้าวหลามหลายที่เริ่มใช้ไผ่พวกนี้มาทำโดยตัดเป็นข้อสั้นๆ แล้วมีช้อนให้กิน บางร้านก็ประยุกต์ใส่ไส้เป็นช๊อกโกแล็ต สังขยา ทุเรียน เฉาก๋วย หรืออื่นๆ กันครับ)