เรามาใช้ชีวิตอยู่กรุงเทพได้ 6 ปี เรียนพึ่งจบและพึ่งได้งานทำ เราโชคดีที่มีคนอุปถัมภ์ คอยช่วยเหลือซัพพอตเราเรื่องการเงิน และที่อยู่ เราอยู่ตัวคนเดียว ชีวิตเราตอนนี้คือ ไม่อยากให้แม่รู้ว่าเรา สุข เหงา เครียด ลำบาก หรือเป็นอะไร เราไม่รบกวนแม่เรื่องเงินมา2 ปี กว่าๆได้ เราอยู่ที่กรุงเทพแบบตัวคนเดียว คนที่ให้คำปรึกษาได้ก็มี แต่เขาต้องมีชีวิตที่เป็นของเขา เราก็ต้องรักษารักษาระยะห่างความเป็นส่วนตัวของเขา มันเหงามากเลยนะ อยากคุยกับใครสักคน แต่ไม่มีใครเลยที่เราสามารถนึกถึง โทรหา หรือไปเจอได้
วันนี้เป็นวันอาทิตย์ เป็นวันหยุด1 วันใน 1 สัปดาห์ ผ่านไปด้วยตัวที่นอนอยู่บนเตียง นอนโง่ๆ เพื่อรอไปทำงานในเช้าวันจันทร์ เรารู้สึกเหมือนคนไม่มีชีวิตชีวา ความรู้สึกที่ไม่รู้ว่าตัวเราเองเป็นอะไร
ปกติเวลารู้สึกหว้าเหว่นี่ต้องทำอะไรกันหรอคะ
ตอนนี้เราเหงาจับใจ แต่ไม่รู้ว่าจะคุยกับใคร มีใครเคยรู้สึกโดดเดี่ยวแบบเราไหม
วันนี้เป็นวันอาทิตย์ เป็นวันหยุด1 วันใน 1 สัปดาห์ ผ่านไปด้วยตัวที่นอนอยู่บนเตียง นอนโง่ๆ เพื่อรอไปทำงานในเช้าวันจันทร์ เรารู้สึกเหมือนคนไม่มีชีวิตชีวา ความรู้สึกที่ไม่รู้ว่าตัวเราเองเป็นอะไร
ปกติเวลารู้สึกหว้าเหว่นี่ต้องทำอะไรกันหรอคะ