เมื่อความรักกลายเป็นเพืยงคนแก้เหงา

เมื่อกันยายนที่ผ่านมาได้โดนแฟนที่คบกันมา 7 ปีเลิกแบบไม่เหลือเหยื่อไง ช่วงนั้นทำใจสัก 2 เดือนค่ะก่อนจะยืนขึ้นมาใช้ชีวิตได้ ไปเรียนเอง แต่ระกว่างนั้นเขายังรับสายเราเพราะเราขอให้คุยเวลาเราเครียดและสุดท้ายเราก็เดินออกไปเมื่อเราพร้อม และระหว่างนั้นมี่คนมาคุยค่ะ จีบด้วยแต่เราไม่เปิดใจเลย จนมีคนหนึ่งมาคุย คนนี้เราถูกใจตั้งแต่แรก รู้จักกันตั้งแต่มีแฟนคะ เขาเข้ามาคุย จนเมื่อ ต้นปีมกราเราเริ่มเปิดใจและลองๆคบกัน ก้รู้สึกโอเคค่ะ แต่เขายังไม่ชัดเจนมีความผิดปกติ เช่น โทรหาไม่รับบ้างแต่เดือนแรกๆ ก็ยังเจอกันทุกอาทิตย์ค่ะ  กลางวันโทรหาบ่อยมาก เอาใจมาก ตอนนี้นโอเคมาก ลืมแฟนเก่าได้บ้างแต่ก็ยังไม่ทั้งหมด เพราะคนใหม่ก็ยังดูแลเราได้ไมาเท่าคนเดิม ทำให้ใจเรายังกึ่งรัก กึ่งระแวง พอเดือนพ.ค.เขาเริ่มมาหาน้อยลง ไม่มาบ้าง โทรหาน้อยบ้างเราก็รู้สึกว่ามีบ้างสิค่ะ เราพยายามสืบหาค่ะ แต่อีกใจก็คงอยากลองคบใช้สักคนบ้าง สุดท้ายเจ็บซ้ำ 2 ค่ะ เขามีเมียแหละลูกค่ะ เมียเขาจับได้ ผู้ชายก็เงียบไปเลยค่ะ ไม่ขอโทษเราสีกคำ จนเราตัดสินใจโทรไปค่ะ ขอเคลียร์เราก็บอก แค่ความรับผิดชอบลูกเท่านั้น ไม่ได้อยุ่กะเมีย เมียแยกบ้านอยู่โน้นนี้นั้น  แล้วก็ยังกลับมาคุย แต่เราบอกว่าถ้าไม่เคลียร์ก็ไม่คุยนะ ไมอยากเป็นเมียน้อย แล้วเราก็ได้คำตอบ ว่าจบล่ะค่ะ เลือกเรา แต่เราไม่เชื่อค่ะ ลองไปสืบดู สุดท้ายยังอยุ่ค่ะ รักกันดี เมียก้ดูมีความสุขดี แต่เราก็ได้คุยกะผู้ญของเรา อีกคนเขาบอกมีเขามาเรื่อยๆเขาคบมาก่อนคนนั้น อีก สุดท้ายคนที่เจ็บก็ผู้ ญ ค่ะ เราก็เดินออกไป รก็มีความรู้สึกนะค่ะ เจ็บพอสมควรแต่ไม่ได้มากมายเม่าแฟนคนเก่า แค่เจ็บใจที่เข้าไปในช่วงที่เขาคงเหงา เขาไม่น่ามีความรู้สึกรักเราเลย โกหกทุกคำ วันนี้รู้สึกว่าเจ็บและกลัวความรักจัง ค่ะ แต่บางมุมก็ทำให้เห็นว่ากว่าเราจะเจอคนดีๆที่รักกันมันยากเหลือเกิน ตอนนี้ก็คงเป็นโสดไปดีกว่าค่ะ 
ผู้ชายแบบนี้เขาจะหยุดกับใครไหมค่ะ