สวัสดีครับ เป็นครั้งแรกเลยที่มาเขียนอะไรลง ส่วนใหญ่อ่านแต่เรื่องของคนอื่น ไม่คิดว่าจะมาเจอกับตัวเองบ้างจริงๆ😭😭
ผมชื่อเจและแฟนชื่อเมย์ครับ อายุเราห่างกันประมาณ 5 ปีครับ ผม 26 แฟน 21 เราคบกับมาได้ประมาณเกือบปีประมาณ 10 เดือนได้ ตอนแรกที่เจอเราเจอกันเพราะไปงานเลี้ยงครับและเมย์เป็นน้องเพื่อนผม เลยทำให้เราได้รู้จักกัน เริ่มแรกก็ไม่ได้คิดอะไรหรอกครับแต่พอเราเจอกันบ่อยๆเลยขอไลน์ไว้ นี่ล่ะครับจุดเริ่มต้น
จากนั้นมาเราก็คุยกันมาเรื่อยๆมีไปกินข้าว ดูหนัง เดินหาไรกินตามตลาด เที่ยวอะไรตามปกติของคนวัยทำงาน แต่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันนะครับช่วงแรกน่ะ ผมอยู่กับเพื่อนๆ เมย์อยู่กับพี่ และเราก็ทำงานต่างที่กัน เจอกันบ้างบางวัน แต่เราก็คุยกันทุกวันนะครับจนหลับกันเลย ฮ่าา บางวันผมก็ซื้อข้าวไปให้ตอนเช้า ไม่ก็ตอนเลิกงานแล้ว อะไรประมาณนี้ ไม่มีหวือหวาอะไร
พอช่วงต่อมาผมได้ออกมาอยู่คนเดียวและซักพักเมย์ก็มาอยู่กับผม ช่วงนี้เป็นช่วงที่เรารักกันมากจริงๆ มีเวลาดูแลกันคิดวางแผนไว้ในอนาคต เตือนกันเรื่องต่างๆ สัญญากันว่าไม่ทิ้งกันนะ และคุยไว้ว่าเราจะแต่งงานตอนไหน เก็บเงินเพื่ออนาคตกันและกัน ซึ่งผมก็บอกเธอว่าซักสองปีเราค่อยแต่งมั้ยในตอนนั้น เพราะเราต้องใช้เวลาเก็บเงินนะ เราต้องช่วยกันเก็บ และช่วงนี้แฟนผมก็ไม่ได้ทำงานแล้วด้วย ทุกอย่างเวลาไปไหนจึงต้องประหยัดเพราะรายได้มาจากทางผมคนเดียว แต่เมย์ก็ไม่ใช่ว่าไม่ช่วยออกอะไรนะครับแต่ผมไม่ให้ออกมากกว่า ให้เก็บไว้ใช้ตอนจำเป็นจริงๆของเมย์เลย
ในส่วนที่เป็นปัญหาคือผมไว้ใจแฟนตัวเองมากเกินไป ก็ดูนะครับคุยใครอะไรแต่ไม่เคยเช็คมือถืออยู่แล้ว เพราะคำว่าไว้ใจมั้ง ฮ่าาและก็มีวางแผนว่าเดี๋ยวไปบ้านผมไปเจอพ่อแม่แต่ไม่ได้ไปนะครับเลิกกันก่อน ในส่วนพวกโซเซียลเราก็ไม่ได้ลงรูปอะไรกันนะครับผมบอกว่าค่อยลงได้มั้ยในช่วงแรกที่จีบเพราะผมอยากให้มันโอเคก่อน ไม่อยากลงอะไรไปแล้วมาเลิกกันไวๆ ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะผมเห็นแก่ตัวด้วยกลัวไปหมด แต่บอกไว้เลยนะครับไม่เคยนอกใจแฟน เช็คมือถืออะไรได้หมดเค้าก็ดูตลอดๆ มีมองนะครับสาวๆแต่ไม่เคยไปยุ่งอะไรพวกนั้น
การเดินทางก็ต้องมีจุดสิ้นสุดนะครับ ฮ่าา คือพอเราอยู่กันไปละเธอไม่มีงานทำมันก็ลำบากถูกป่ะเธอเลยได้ไปทำงานที่อื่นซึ่งไกลจากผมและเวลาเราก็ไม่ตรงกันแต่เธอก็บอกให้เชื่อใจเธอนะไม่มีคนอื่นแน่นอน แต่รู้มั้ยไปทำงานอะไรตอนแรกผมก็ไม่รู้หรอกบอกว่าไปหาดูกับเพื่อน แต่รู้มั้ยได้งานอะไรมาได้เป็นพีอาร์อยู่พวกร้านเหล้าครับ ผมบอกนะไม่ทำได้มั้ย เค้าก็บอกได้มาละ ทำก่อนเพราะมากับเพื่อน ผมก็ไม่รู้จะว่ายังไงนะก็เลยให้ทำไปก่อน และรู้แก่ใจครับแฟนทำงานนี้โอกาศเลิกกัน 80% จริงๆ อย่างว่านะครับใครอยากจะให้แฟนไปทำงานพวกนี้ เมย์ก็มีบ่นมีไรไม่อยากทำแล้วไรงี้นะครับผมบอกงั้นกลับมา มาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมก็ได้หาทำงานที่เดียวกันกับผมเค้าก็ไม่เอานะครับ ช่วงทำงานก็บอกตลอดนะครับมีได้ทิปเยอะๆบ้าง เจอลูกค้าดีหล่ออะไรอย่างนี้บ้าง คนไม่ดีก็มี มีลูกค้าไปส่งบ้างอะไรแต่ก็ไปกับเพื่อนที่ทำงานเค้าด้วย แต่ก็ทำไงได้ผมไม่ได้อยู่ใกล้เธอเหมือนเดิม ไม่รู้จริงหรือหลอกกันแน่ในแต่ละวัน มันเหมือนตาบอดครับไม่รู้เค้าทำอะไรบ้าง ผลเลยจบแบบร้ายแรง
ผมกับเมย์เริ่มทะเลาะกัน เมย์ไม่ค่อยบอกผมทำอะไรไปไหน มีลับลมคมในผมรู้แหละว่ามันเป็นสัญญาณของเรื่องร้ายๆ และผมก็ตามครับอาจจะมากเกินไปด้วยซ้ำแต่ถ้ามันสบายใจจะตามทำไมใช่มั้ยครับ จนเธอคงรำคาญ และผมก็จับได้ว่าคุยกับไอ้ลูกค้าที่เจอที่ร้านน่ะแหละมาเที่ยวมากินมารับมาส่ง ทุกวันพอคุยกับผมเสร็จก็คุยกับไอ้
นี่ ให้ผมไปนอนละคุยกับมัน ที่รู้เพราะโทรกลับละสายไม่ว่าง ก็ต่อว่าไปเค้าก็ขอโทษนั่นนี่ จะไม่ทำอีก แต่มันก็เหมือนเดิมแหละครับคนคุมไม่มี ของเคยค้าม้าเคยขี่ ทำอะไรก็ได้เพราะผมไม่เห็นอยู่แล้วเพราะไม่ได้อยู่ด้วยกันทุกวัน เจอกันเดือนสามถึงสี่วันเท่านั้น ยอมรับว่าสู้ไม่ได้จริงๆเราอยู่ไกลดูแลไม่ได้มาก เวลาอีกที่ไม่ตรงกันเลิกงานไม่ตรงกัน เราดูแลได้ไม่เท่าพวกลูกค้ารวยๆของเค้าอยุ่แล้วที่ผมคิดนะ แล้วเค้าจะเลือกผมทำไมถูกมั้ยครับ
จากนั้นมาเราก็ห่างๆกันไป จนถึงวันเกิดเธอผมซื้อของจะเอาไปให้นะเค้าบอกไม่ต้องมา แต่ขอเงินไปกินกับเพื่อนผมก็ให้ไป แต่ที่พีคคือมันไปกับไอ้ลูกค้า
นั่นสิครับ พอผมรู้ก็ถามทำไมทำงี้อีก แล้วเธอก็พูดว่าเจออะไรที่ดีกว่ามันผิดหรอ ตัวเองให้เงินเค้าได้เยอะๆมั้ยหล่ะ เลี้ยงเค้าสบายๆได้มั้ย ทำให้ได้ป่ะล่ะ ผมนี่อึ้งเลยครับ ไม่เชื่อหูตัวเอง ทั้งที่เราพึ่งห่างกันไปทำงานที่อื่นแค่เดือนเดียวเท่านั้น ทุกอย่างเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นส้นเท้าเลยหล่ะครับ ทุกอย่างที่ผมทำให้ คำสัญญา ความเชื่อใจที่มีให้มันไม่มีค่ากับเธอเลย ผมรู้สึกแย่มากๆครับช่วงนั้น ก็จริงนะผมจะสู้ได้ไงผมไม่ได้มีเงินมากมายจะให้เค้า เวลาที่มีให้ก็ไม่มากเท่าพวกไปเที่ยวผมต้องทำงานหาเงินอยู่ทุกวัน วันว่างถึงได้ไปหาเค้า มันคงไม่พอจริงๆนะครับ มีแค่ใจกับคำสัญญาโง่ๆที่ให้กันไว้ ดูแลกันไปตลอดมันคงไม่พอสำหรับเค้า เราเลยเลิกกันครับ
ขอบอกก่อนนะครับช่วงที่เมย์ไปทำงานผมดื่มหนักมากเหล้าบุหรี่มาเต็ม นั่งร้องไห้อยู่คนเดียว บ้ามาก ฮ่าา ก็คิดมากนั่นแหละนะครับใช้กินให้ช่วยลืม จนเลิกกันก็ยังกินต่อให้ลืมๆพ้นๆไปวันๆนึงเพราะเจ็บจริงๆ และช่วงนั้นเหมือนมรสุมทุกปัญหาเข้ามาหมดเละเทะชีวิตมากครับ แต่ก็ดีได้พี่ๆเพื่อนๆช่วยดูแล แต่ช่วงนี้เลิกแล้วครับกลับมาดูแลตัวเอง ออกกำลังกาย ไปเที่ยวผ่อนคลายกับเพื่อน ใช้ชีวิตเหมือนช่วงก่อนที่ไม่มีเค้าและก็คิดว่าเสียใจกับผุ้หญิงอย่างนี้ได้ไง ผมทำให้หมดนะสัญญาที่เคยบอกของขวัญวันเกิดก็ส่งไปให้เพราะสัญญาจะซื้อให้ ไม่อยากผิดคำพูดครับ พยายามรักษาไว้กับคำพูดที่บอกไป แต่สัญญาคนเราคุณค่ามันต่างกันจริงๆ เสียเงินเสียเวลาไม่เท่าไรแต่เสียใจที่รักคนผิดมากกว่าครับ
จากนี้ก็พยายามเดินต่อไป ดูแลตัวเองให้ดี ปล่อยๆเค้าไปมันคงเป็นกรรมนะครับที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ ฮ่าา แต่ช่วงนี้ก็มีดื่มบ้างแล้วนึกถึงเค้าครับแต่ไม่หนักมากเท่าเดิม ยังตัดใจไม่ได้ 100% แต่ให้กลับไปคงไม่ไปแล้วครับแผลมันสาหัสเจียนตายจริงๆ ถ้าเพื่อนๆมีวิธีดีๆให้ลืมๆเรื่องพวกนี้ได้หรือว่าผมควรคิดหรือทำยังไงก็ช่วยแนะนำด้วยนะครับมันจะดีต่อจิตใจผมมากเลย
ขอบคุณเพื่อนๆที่เข้ามาอ่านนะครับ 😭🙄😁
เรื่องน้ำเน่าอยากเล่าให้ฟัง T_T
ผมชื่อเจและแฟนชื่อเมย์ครับ อายุเราห่างกันประมาณ 5 ปีครับ ผม 26 แฟน 21 เราคบกับมาได้ประมาณเกือบปีประมาณ 10 เดือนได้ ตอนแรกที่เจอเราเจอกันเพราะไปงานเลี้ยงครับและเมย์เป็นน้องเพื่อนผม เลยทำให้เราได้รู้จักกัน เริ่มแรกก็ไม่ได้คิดอะไรหรอกครับแต่พอเราเจอกันบ่อยๆเลยขอไลน์ไว้ นี่ล่ะครับจุดเริ่มต้น
จากนั้นมาเราก็คุยกันมาเรื่อยๆมีไปกินข้าว ดูหนัง เดินหาไรกินตามตลาด เที่ยวอะไรตามปกติของคนวัยทำงาน แต่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันนะครับช่วงแรกน่ะ ผมอยู่กับเพื่อนๆ เมย์อยู่กับพี่ และเราก็ทำงานต่างที่กัน เจอกันบ้างบางวัน แต่เราก็คุยกันทุกวันนะครับจนหลับกันเลย ฮ่าา บางวันผมก็ซื้อข้าวไปให้ตอนเช้า ไม่ก็ตอนเลิกงานแล้ว อะไรประมาณนี้ ไม่มีหวือหวาอะไร
พอช่วงต่อมาผมได้ออกมาอยู่คนเดียวและซักพักเมย์ก็มาอยู่กับผม ช่วงนี้เป็นช่วงที่เรารักกันมากจริงๆ มีเวลาดูแลกันคิดวางแผนไว้ในอนาคต เตือนกันเรื่องต่างๆ สัญญากันว่าไม่ทิ้งกันนะ และคุยไว้ว่าเราจะแต่งงานตอนไหน เก็บเงินเพื่ออนาคตกันและกัน ซึ่งผมก็บอกเธอว่าซักสองปีเราค่อยแต่งมั้ยในตอนนั้น เพราะเราต้องใช้เวลาเก็บเงินนะ เราต้องช่วยกันเก็บ และช่วงนี้แฟนผมก็ไม่ได้ทำงานแล้วด้วย ทุกอย่างเวลาไปไหนจึงต้องประหยัดเพราะรายได้มาจากทางผมคนเดียว แต่เมย์ก็ไม่ใช่ว่าไม่ช่วยออกอะไรนะครับแต่ผมไม่ให้ออกมากกว่า ให้เก็บไว้ใช้ตอนจำเป็นจริงๆของเมย์เลย
ในส่วนที่เป็นปัญหาคือผมไว้ใจแฟนตัวเองมากเกินไป ก็ดูนะครับคุยใครอะไรแต่ไม่เคยเช็คมือถืออยู่แล้ว เพราะคำว่าไว้ใจมั้ง ฮ่าาและก็มีวางแผนว่าเดี๋ยวไปบ้านผมไปเจอพ่อแม่แต่ไม่ได้ไปนะครับเลิกกันก่อน ในส่วนพวกโซเซียลเราก็ไม่ได้ลงรูปอะไรกันนะครับผมบอกว่าค่อยลงได้มั้ยในช่วงแรกที่จีบเพราะผมอยากให้มันโอเคก่อน ไม่อยากลงอะไรไปแล้วมาเลิกกันไวๆ ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะผมเห็นแก่ตัวด้วยกลัวไปหมด แต่บอกไว้เลยนะครับไม่เคยนอกใจแฟน เช็คมือถืออะไรได้หมดเค้าก็ดูตลอดๆ มีมองนะครับสาวๆแต่ไม่เคยไปยุ่งอะไรพวกนั้น
การเดินทางก็ต้องมีจุดสิ้นสุดนะครับ ฮ่าา คือพอเราอยู่กันไปละเธอไม่มีงานทำมันก็ลำบากถูกป่ะเธอเลยได้ไปทำงานที่อื่นซึ่งไกลจากผมและเวลาเราก็ไม่ตรงกันแต่เธอก็บอกให้เชื่อใจเธอนะไม่มีคนอื่นแน่นอน แต่รู้มั้ยไปทำงานอะไรตอนแรกผมก็ไม่รู้หรอกบอกว่าไปหาดูกับเพื่อน แต่รู้มั้ยได้งานอะไรมาได้เป็นพีอาร์อยู่พวกร้านเหล้าครับ ผมบอกนะไม่ทำได้มั้ย เค้าก็บอกได้มาละ ทำก่อนเพราะมากับเพื่อน ผมก็ไม่รู้จะว่ายังไงนะก็เลยให้ทำไปก่อน และรู้แก่ใจครับแฟนทำงานนี้โอกาศเลิกกัน 80% จริงๆ อย่างว่านะครับใครอยากจะให้แฟนไปทำงานพวกนี้ เมย์ก็มีบ่นมีไรไม่อยากทำแล้วไรงี้นะครับผมบอกงั้นกลับมา มาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมก็ได้หาทำงานที่เดียวกันกับผมเค้าก็ไม่เอานะครับ ช่วงทำงานก็บอกตลอดนะครับมีได้ทิปเยอะๆบ้าง เจอลูกค้าดีหล่ออะไรอย่างนี้บ้าง คนไม่ดีก็มี มีลูกค้าไปส่งบ้างอะไรแต่ก็ไปกับเพื่อนที่ทำงานเค้าด้วย แต่ก็ทำไงได้ผมไม่ได้อยู่ใกล้เธอเหมือนเดิม ไม่รู้จริงหรือหลอกกันแน่ในแต่ละวัน มันเหมือนตาบอดครับไม่รู้เค้าทำอะไรบ้าง ผลเลยจบแบบร้ายแรง
ผมกับเมย์เริ่มทะเลาะกัน เมย์ไม่ค่อยบอกผมทำอะไรไปไหน มีลับลมคมในผมรู้แหละว่ามันเป็นสัญญาณของเรื่องร้ายๆ และผมก็ตามครับอาจจะมากเกินไปด้วยซ้ำแต่ถ้ามันสบายใจจะตามทำไมใช่มั้ยครับ จนเธอคงรำคาญ และผมก็จับได้ว่าคุยกับไอ้ลูกค้าที่เจอที่ร้านน่ะแหละมาเที่ยวมากินมารับมาส่ง ทุกวันพอคุยกับผมเสร็จก็คุยกับไอ้
จากนั้นมาเราก็ห่างๆกันไป จนถึงวันเกิดเธอผมซื้อของจะเอาไปให้นะเค้าบอกไม่ต้องมา แต่ขอเงินไปกินกับเพื่อนผมก็ให้ไป แต่ที่พีคคือมันไปกับไอ้ลูกค้า
ขอบอกก่อนนะครับช่วงที่เมย์ไปทำงานผมดื่มหนักมากเหล้าบุหรี่มาเต็ม นั่งร้องไห้อยู่คนเดียว บ้ามาก ฮ่าา ก็คิดมากนั่นแหละนะครับใช้กินให้ช่วยลืม จนเลิกกันก็ยังกินต่อให้ลืมๆพ้นๆไปวันๆนึงเพราะเจ็บจริงๆ และช่วงนั้นเหมือนมรสุมทุกปัญหาเข้ามาหมดเละเทะชีวิตมากครับ แต่ก็ดีได้พี่ๆเพื่อนๆช่วยดูแล แต่ช่วงนี้เลิกแล้วครับกลับมาดูแลตัวเอง ออกกำลังกาย ไปเที่ยวผ่อนคลายกับเพื่อน ใช้ชีวิตเหมือนช่วงก่อนที่ไม่มีเค้าและก็คิดว่าเสียใจกับผุ้หญิงอย่างนี้ได้ไง ผมทำให้หมดนะสัญญาที่เคยบอกของขวัญวันเกิดก็ส่งไปให้เพราะสัญญาจะซื้อให้ ไม่อยากผิดคำพูดครับ พยายามรักษาไว้กับคำพูดที่บอกไป แต่สัญญาคนเราคุณค่ามันต่างกันจริงๆ เสียเงินเสียเวลาไม่เท่าไรแต่เสียใจที่รักคนผิดมากกว่าครับ
จากนี้ก็พยายามเดินต่อไป ดูแลตัวเองให้ดี ปล่อยๆเค้าไปมันคงเป็นกรรมนะครับที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ ฮ่าา แต่ช่วงนี้ก็มีดื่มบ้างแล้วนึกถึงเค้าครับแต่ไม่หนักมากเท่าเดิม ยังตัดใจไม่ได้ 100% แต่ให้กลับไปคงไม่ไปแล้วครับแผลมันสาหัสเจียนตายจริงๆ ถ้าเพื่อนๆมีวิธีดีๆให้ลืมๆเรื่องพวกนี้ได้หรือว่าผมควรคิดหรือทำยังไงก็ช่วยแนะนำด้วยนะครับมันจะดีต่อจิตใจผมมากเลย
ขอบคุณเพื่อนๆที่เข้ามาอ่านนะครับ 😭🙄😁