พูดคุย แลกเปลี่ยนกำลังใจ เด็กจบใหม่ คนว่างงาน ไกลบ้าน

สวัสดีค่ะเป็นผู้อ่านพันทิปมาตลอด ครั้งนี้ตั้งกระทู้ขึ้นเป็นครั้งแรก ไม่มีสาระอะไรหรอกค่ะแค่อยากหากำลังใจจากคนที่ประสบเหตุการณ์เดียวกัน มีความรู้สึกถดถอย ท้อแท้ เหมือนกัน ขอเล่าเรื่องของตัวเองนะคะ คือเราเป็นผู้หญิงที่ใช้ชีวิตตัวคนเดียวใน กทม. และเพิ่งเรียนจบหมาดๆเมื่อเดือนที่แล้ว ระหว่างเรารอวุฒิได้พักให้หายเหนื่อยที่บ้าน จากการที่อยู่บ้านแค่ไม่กี่วัน เราโดนป้าๆ น้าๆ ที่ไม่ใช่ญาติมิตรฝ่ายไหนมาแสดงความเป็นห่วงค่อนข้างเยอะมาก มีคำถามทุกวันว่า เรียนจบแล้วไม่ทำงานหรอ ไม่มีงานรึไง บลาๆ เราสงสารที่พ่อกลับแม่ต้องมาฟังอะไรแบบนี้ เลยขึ้นมา กทม.อีกครั้ง เป็นการใช้ชีวิตแบบไร้ญาติขาดมิตรจริงๆ เพื่อนๆจบแยกย้ายกลับต่างจังหวัดกันหมด เราอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมๆที่ข้างห้องซ้ายขวาไม่มีใครเปิดประตูมาคุยด้วยสักครั้ง เราพยายามหางาน ซึ้งก็บ้างที่ต่อต่อให้ไปสัมภาษณ์บ้างแล้ว แต่เรามาลองคิดดูดีๆ เด็กจบป.ตรี เงินเดือน 15000 ค่าห้อง ค่าเน็ต ค่ากิน ค่าเดินทางไปทำงาน มันแทบไม่มีเหลือเก็บเลย มันเป็นการใช้ชีวิตเอาตัวรอดไปวันๆเจียดส่งทางบ้านได้น้อยนิด แล้วยังต้องมาทนเหงาทนคิดถึงพ่อแม่ด้วย จินตนาการไม่ออกว่าสังคมการทำงานเป็นแบบไหนเพราะเราไม่มีประสบการณ์ กลัวทำไม่ได้ กลัวทำได้ไม่ดี อ้างว้าง โดดเดี่ยว ไปหมด เรารู้สึกว่านี่เป็นช่วงรอยต่อชีวิตที่เดินไปยากจริงๆ แต่คงไม่ได้มีแค่เราคนเดียวเพราะทุกเช้าเราจะเห็นรถติด เห็นคนที่ต่อสู้เพื่อภาระกันมากมาย กระทู้นี้เลยเป็นกระทู้ที่ตั้งขึ้นเพื่อระบายเรื่องราวชีวิตค่ะ และอยากทราบแนวทางการดำเนินชีวิตของท่านที่ผ่านมาเห็นว่าผ่านช่วงเวลาเหล่านี้กันยังไง ปลุกใจตัวเองแบบไหน อดทนกันอย่างไร หรือมีแนวคิดคติอะไรที่เผื่อจะเก็บไปเป็นกำลังใจได้บ้างค่ะ