จขกท.มีเรื่องอึดอัดที่อยากถามความเห็นจากหลายๆท่านหลายๆมุมน่ะค่ะ..เรื่องมีอยู่ว่า บ้านเรานี่มีรั้วเดียวกัน เป็นบ้านจัดสรรที่รั้วกันสองบ้านเป็นกำแพงเตี้ยๆค่ะ เพื่อนบ้านเป็นแม่บ้านนายทหารอย่างเดียวไม่ได้ทำงานนอกบ้านแต่บ้านเราต้องออกไปทำงานนอกบ้านกันแต่เช้ากลับค่ำทุกวัน..ข้างบ้านอัธยาศัยดีนะคะเอื้อเฟื้อแบ่งปันตักกับข้าวมาให้พ่อจขกท.ตลอด ทักทายจะเข้าจะออกจากบ้านจะคอยถามวันนี้ไปทำงานมั้ยทำไมกลับเร็ว นี่จะไปไหน.อันนี้ก็ถือว่าพื้นๆแต่ที่เจอประเดนหลักๆคือ ชอบมาหยิบของใช้ในบ้านไปใช้เช่น จอบ เสียม บันได แล้วไม่เอามาคืน เวลาใช้ต้องถามหา คอยเงี่ยหูฟังว่าในบ้านคุยอะไรที่รู้เพราะมีอยู่ค่ำวันนึง แกตะโกนขึ้นมาคุยด้วยทั้งที่เราคุยอยู่ในบ้าน..ข้าวของในบ้านก็ให้ไปบอกให้คนอื่นมาหยิบไปโดยพละการเช่นที่นอนที่เราเกบไว้ไม่ได้ใช้ก็ปรึกษากันว่าจะเอาไว้ไหน..วันต่อมาข้างบ้านให้คนมายกไปโดยที่ไม่ได้บอกเราก่อน ที่น่าโมโหคือมาสอยมะม่วงในบ้านเราโดยเลือกเอาเวลาที่ไม่มีคนอยู่บ้านด้วย แล้วมาบอกทีหลังแบบให้ปฏิเสธไม่ออก.เวลานั่งดูทีวี หรือทานข้าวก็รู้สึกได้ว่ามีสายตาคนคอยส่องดูเพราะเปนหน้าต่างกระจกมองผ่านได้ บางทีเค้าตะโกนคุยกับบ้านอื่นเสียงดังบางทีคุยโทรศัพท์ จขกท.นอนอยู่ต้องตื่นคือบ้านมันชิดกันขนาดนั้น..นี่เปนตัวอยากของความอัธยาศัยดีของเค้า... เราก้อยากอยู่อย่างสงบและเปนส่วนตัว แต่ด้วยความที่มาทำอัธยาศัยดีเลยพูดไม่ออก พูดไผก็ผิดใจกัน บ้านติดกันผิดใจกันไม่ใช่เรื่องดีเลบ...เรสต้องอยู่ในภาวะจำยอมให้เค้าเป็นแบบนี้กับเราต่อไปหรือจะพูดไปตรงๆดี ว่าออกแนวรำคาญ คุณละลาบละล้วงมากเกินไป..พูดไปก็เหมือนคนไม่มีมนุษยสัมพันธ์แต่ถ้าไม่เจอภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกก็จะไม่เข้าใจนะคะ..นี่ก็เลื่อนตู้ไปบังหน้าต่างไว้ส่วนหนึ่งแล้ว