คุณมีคนที่รักไหม?นอกจากพ่อและแม่ของคุณ
ผมเป็นลูกชายคนเดียวของผู้ให้กำเนิดผู้ให้กำเนิดผมมีพี่น้อง5คนผู้ให้กำเนิดผมเป็นพี่ใหญ่ครอบครัว4คนนั้นรวยมีเงินใช้เรื่อยๆคงไม่หมดคงเป็นเพราะหาเงินเก่งกันด้วยแต่ผู้ให้กำเนิดผมมีเงินใช้ก็ไม่เคยเหลือเก็บ ผมเลี้ยงหมาเอาไว้2ตัว ตัวผู้ชื่อตาล ตัวเมีย ชื่อเนย ตอนนั้นผมจำได้ดีผม4ขวบ เงินไม่พอในกินอยู่
เนยท้องคงรู้นะว่าใครจะทำอะไรยังไง จริงสิยังไม่ได้เล่าถึงพ่อผมเลย พ่อเคยขยันทำงานหาเงินแต่เพราะอะไรก็ไม่รู้เปลี่ยนเป็นคนละคน กินเหล้าทุกวันงานไม่ทำทำร้ายผมและหมาของผม พอผมอายุ7ขวบผู้ให้กำเนิดก็ทนไม่ไหวเลยมีปากเสียงกัน ต่างคนก็จะต่างไปผมได้แต่ยืนร้องไห้ เหอะวันนั้นมันเหมือนพึ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เอง สรุปได้อยู่กับผู้ให้กำเนิด เอ๋ลืมบอกไปผมไม่ได้เรียนอนุบาลนะ เพราะอะไรก็ไม่รู้แต่ผมมีตาลกับเนยตอนนั้นเลยไม่เหงาที่ต้องอยู่คนเดียวแต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว และแล้วก็ได้เขาสู่โรงเรียนประถม
ผมคิดว่าจะได้มีความสุขที่โรงเรียนแต่มันก็นิดนึงนะ
ผมเขากับใครไม่ได้สักคนในห้องกิจกรรมที่ทำเป็นคู่ผมจะเป็นเศษ*ส่วนเกินสินะที่โรงเรียนผมไม่เข้าใจที่ครูสอนเลยสักนิดครูบอกให้จดลงสมุด(ไม่ใช่สมองนี้หน่า)เทอม2เริ่มขึ้นด้วยการกลั้นแกล้งผมซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเรียนจบ...ผมผิดอะไรงั้นหรอ ผมเริ่มไม่มีความสุขที่โรงเรียน ขึ้นม.ต้นผมโดนหนักขึ้นถูกซ้อมกระทืบ ทุกวันไม่มีคนสนใจแหะ/ในใจก็คิดนะว่าผิดอะไรไม่เคยทำอะไรใครเชื่อฟังที่ผู้ใหญ่บอกเป็นเด็กดีนะผมในตอนนั้นผู้หญิงในห้องต่างเกลียดผม ผู้ชายก็ทำร้ายผม แต่ผมไม่เคยสวนใครกลับเลย พอกลับจากโรงเรียน ผู้ให้กำเนิดทำร้ายผม...ผมอยากรู้ว่าผมทำอะไรผิด..ผมอยากพูดว่าโดนแกล้งจากที่โรงเรียนแต่ที่โรงเรียนมันสบายกว่าอยู่ที่บ้านโรงเรียนมันก็แค่หมัดกับตีนหลายคนเท่านั้นผมอาจชินกับการเจ็บจนลืมร้องไห้ไปแล้วก็ได้ผมไม่เคยร้องไห้ อ่อนแอ อ้วน หน้าเกลียด มันคือเหตุผลงั้นหรอ และวันนั้นผมโดนลากไปห้องน้ำมีรุ่นพี่ปี3ปี2และแก๊งที่ชอบซ้อมผม
ผมคิดว่ามันก็จะเหมือนๆเดิมเดียวพวกนั้นก็เบื่อ
แต่วันนั้นผมคุมตัวเองไม่ได้ผมเอาปากกาแทงพวกนั้น
ใครที่ผมแทงก็จำไม่ได้ และผู้หญิงที่ยืนดูก็วิ่งไปไหนไม่รู้ วันต่อมาผมก็โดนไล่ออก หึหึ มันก็ตลกดีนะ 555
เสียดายเวลาที่ทนอยู่จังแหะ หลังจากนั้นผมได้ไปเรียนที่ การศึกษานอกระบบ ผมไม่เคยถูกแกล้งจากที่นั้น เพราะมีแต่ผู้ใหญ่ที่เขาทำงานและตอนเด็กเขาอาจไม่ได้เรียน ทุกคนล้วนใจดี แต่ผมก็เข้ากับใครไม่ได้อยู่ดี ผมได้รู้ว่าที่เขาทำดีกับผมแค่เสแสร้ง ผมได้เรียนรู้รอยยิ้มจอมปลอม คำลวงที่หวานหู แต่มันก็ไปเรียนแค่วันเดียวผมไม่อยากอยู่...............................
เย้จบม.3แล้ว ผมอายุ14ความจริงอีก7เดือนอะนะ
และคิดว่าจะไปเรียนต่อไหนดี ผมไม่เคยทำอะไรเลย
เรียนก็โง่ กีฬาก็ห่วย ไม่มีความสามารถพิเศษ ผมมีโรคประจำตัวคือหอบหืด ภูมิแพ้อากาศฝุ่น เหอะเกิดบนดินแต่ดันไปป่วยเป็นโรคคุณหนูมีตังซะได้ ตอนนั้นผมจะฆ่าตัวตายคิดว่าดีสุดแล้วให้เป็นอุบัติเหตุที่
สระน้ำแต่มีคนมาช่วยตอนนั้นมันหายใจไม่ออก
ทรมานมาก แต่ไม่เท่ามีชีวิตอยู่ช่วงนั้น ผมคิดจะหนีออกจาก...ไม่มีอะไรเป็นของผม...แต่ก็ไม่ได้ทำ เหอะตอนนั้นผมสับสนมากมาย อยากมีเงินแต่อายุแค่นี้ประสบการณ์ศูนย์อ่อนแอเข้าสังคมไม่ได้ ผมเก็บเงินได้ที่บุ่ง1,000บาทโอ้วผมอยากกินอะไรหลายอย่าง
ผมซื้อบุหรี่กับเบียที่ร้านขายของชำ มันคมแหะ
ผมสำลักควันเหอะและผมลองดูดหลายๆวิธีจนรู้รสชาติกองทิพย์ ผมเมาไม่กับบ้านนอนที่ศาลาบุ่ง
[ความรู้สึกผมที่มีให้คนอื่นผมต้องแสร้งทำมันทั้งหมด
เพื่อให้เข้าได้กับทุกคนผมออกกำลังกาย2อาทิตย์
เพิ่มความแข็งแรงแต่มันก็มีขีดจำกัดผมมันสั้นกว่าคนอื่น]ผมไม่เคยได้รับความรักความอบอุ่น แต่ไม่เคยโหยหา เพราะผมขี้เกียจระมั้ง เฮ้อ ใกล้จบแล้วสิ
เมื่อยมือหมดแล้ว ปวช.1เรียนและทำงานไปด้วย
เริ่มงานไม่ได้ยากอะไรผมแค่ใส่หน้ากากทำงานไปก็เท่านั้น ทำเสร็จก็ไปเรียน ปี2 ทุกอย่างลงตัวผมมีเงินใช้ไม่ต้องขอใครกิน แต่มันยังไม่พอที่ผมจะออกไปอยู่คนเดียว ปี3 มีนักศึกษาฝึกงานจากที่เดียวกับผมเข้ามา3คน หญิง2 ชาย1 ผมก็สอนงานให้ชายAและหญิงBส่วนหญิงMขาดงานวันแรกเหอะๆต้องลำบากเสียเงินโทรถามอีก ผมโทรไปแต่ไม่มีคนรับเหอะ
ชายAนั้นเรียนรู้ได้ไว้แต่ขาดความอดทนแต่ก็ถือว่างานดีความอดทนมันฝึกกันได้หญิงBมีไหวพริบที่ดีแต่ไม่มีแรงเท่าที่ควร แต่เดียวก็ชินมันฝึกกันได้
วันต่อมา AกับBมาก่อนผม ผมไม่ได้มาสายนะแต่ตรงเวลาต่างหาก หลังเวลาเข้างานหญิงMเข้ามาทำงานเธอขอโทษที่วันแรกเธอไม่ได้มาเธอบอกเหตุผล...ผมไม่ได้แอบฟังนะแต่เหตุผลของเธอทำให้ผมหัวเราะ
ผมอารมณ์ดีเลยละ แต่เธอก็โดนดุเพราะเธอไม่ได้โทรแจ้งขอลาหยุด ผมเข้าไปทำให้สถานการณ์หายตึงเครียด ผมไม่รู้ตัวเองเลยว่าทำอะไรลงไป ควบคุมตัวเองไม่ได้อีกแล้วสิ เธอส่งยิ้มให้ผม ผมทำตัวไม่ถูก
ผมสอนงานเธอ คุยกับเธอแล้วมันสนุกอย่างบอกไม่ถูกเธอส่งยิ้มให้ผมอีก แล้วขอเถอะผมต้องทำยังไง
หัวใจมันสั่น ผมคุยกับเธอทุกวัน ใจดีกับเธอเป็นพิเศษ ใส่ใจเธอมากกว่าใคร แอบมองเธออยู่ห่างๆ
แต่ผมมีสกิลพิเศษอยู่อย่างถ้าคุยกับผม ผมจะรู้ตัวตน
ที่แท้จริงของคุณ เธอเป็นคนเฟรนรี่ เข้ากับคนง่าย
รอยยิ้มของเธอที่ส่งมาให้ผม ครั้งแรกผมอยากเก็บมันเอาไว้คนเดียว แต่เธอเป็นคนเจ้าชู้ผมสัมพัสได้
ประสบการณ์ โสดอายุ17มันบอกให้หัวใจหยุดคิด
อะไรเกินเลยกว่าคำว่ารุ่นน้อง
แต่ผมก็โดนกับดักเข้าจนได้รักรุ่นน้องที่มีเจ้าของแล้วแต่ผมไม่คิดถอดใจ เพราะมันเป็นครั้งแรกที่ได้รับความอบอุ่นจากใครสักคน
แต่...ตอนนี้มันก็ผ่านมานานมากแล้วเวลามันเปลี่ยนผมที่บิดเบี้ยว ให้กลายเป็นปีศาสที่บิดเบี้ยว ผมเปลี่ยนไปมาก จนจำตัวตนจริงๆเกือบไม่ได้แล้วสิ
พรุ่งนี้คือวันสุดท้ายของชีวิตผม/อั้นแน่ผมไม่คิดที่จะฆ่าตัวตายหรอกนะก็/ชีวตผมมีกี่อย่างเลือกได้กันละ
ชีวิตวันสุดท้ายผมจะเขียนไดอาลี[เรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องแต่งจริงๆ]23:59 2มิถุนายน
ผมเป็นลูกชายคนเดียวของผู้ให้กำเนิดผู้ให้กำเนิดผมมีพี่น้อง5คนผู้ให้กำเนิดผมเป็นพี่ใหญ่ครอบครัว4คนนั้นรวยมีเงินใช้เรื่อยๆคงไม่หมดคงเป็นเพราะหาเงินเก่งกันด้วยแต่ผู้ให้กำเนิดผมมีเงินใช้ก็ไม่เคยเหลือเก็บ ผมเลี้ยงหมาเอาไว้2ตัว ตัวผู้ชื่อตาล ตัวเมีย ชื่อเนย ตอนนั้นผมจำได้ดีผม4ขวบ เงินไม่พอในกินอยู่
เนยท้องคงรู้นะว่าใครจะทำอะไรยังไง จริงสิยังไม่ได้เล่าถึงพ่อผมเลย พ่อเคยขยันทำงานหาเงินแต่เพราะอะไรก็ไม่รู้เปลี่ยนเป็นคนละคน กินเหล้าทุกวันงานไม่ทำทำร้ายผมและหมาของผม พอผมอายุ7ขวบผู้ให้กำเนิดก็ทนไม่ไหวเลยมีปากเสียงกัน ต่างคนก็จะต่างไปผมได้แต่ยืนร้องไห้ เหอะวันนั้นมันเหมือนพึ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เอง สรุปได้อยู่กับผู้ให้กำเนิด เอ๋ลืมบอกไปผมไม่ได้เรียนอนุบาลนะ เพราะอะไรก็ไม่รู้แต่ผมมีตาลกับเนยตอนนั้นเลยไม่เหงาที่ต้องอยู่คนเดียวแต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว และแล้วก็ได้เขาสู่โรงเรียนประถม
ผมคิดว่าจะได้มีความสุขที่โรงเรียนแต่มันก็นิดนึงนะ
ผมเขากับใครไม่ได้สักคนในห้องกิจกรรมที่ทำเป็นคู่ผมจะเป็นเศษ*ส่วนเกินสินะที่โรงเรียนผมไม่เข้าใจที่ครูสอนเลยสักนิดครูบอกให้จดลงสมุด(ไม่ใช่สมองนี้หน่า)เทอม2เริ่มขึ้นด้วยการกลั้นแกล้งผมซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเรียนจบ...ผมผิดอะไรงั้นหรอ ผมเริ่มไม่มีความสุขที่โรงเรียน ขึ้นม.ต้นผมโดนหนักขึ้นถูกซ้อมกระทืบ ทุกวันไม่มีคนสนใจแหะ/ในใจก็คิดนะว่าผิดอะไรไม่เคยทำอะไรใครเชื่อฟังที่ผู้ใหญ่บอกเป็นเด็กดีนะผมในตอนนั้นผู้หญิงในห้องต่างเกลียดผม ผู้ชายก็ทำร้ายผม แต่ผมไม่เคยสวนใครกลับเลย พอกลับจากโรงเรียน ผู้ให้กำเนิดทำร้ายผม...ผมอยากรู้ว่าผมทำอะไรผิด..ผมอยากพูดว่าโดนแกล้งจากที่โรงเรียนแต่ที่โรงเรียนมันสบายกว่าอยู่ที่บ้านโรงเรียนมันก็แค่หมัดกับตีนหลายคนเท่านั้นผมอาจชินกับการเจ็บจนลืมร้องไห้ไปแล้วก็ได้ผมไม่เคยร้องไห้ อ่อนแอ อ้วน หน้าเกลียด มันคือเหตุผลงั้นหรอ และวันนั้นผมโดนลากไปห้องน้ำมีรุ่นพี่ปี3ปี2และแก๊งที่ชอบซ้อมผม
ผมคิดว่ามันก็จะเหมือนๆเดิมเดียวพวกนั้นก็เบื่อ
แต่วันนั้นผมคุมตัวเองไม่ได้ผมเอาปากกาแทงพวกนั้น
ใครที่ผมแทงก็จำไม่ได้ และผู้หญิงที่ยืนดูก็วิ่งไปไหนไม่รู้ วันต่อมาผมก็โดนไล่ออก หึหึ มันก็ตลกดีนะ 555
เสียดายเวลาที่ทนอยู่จังแหะ หลังจากนั้นผมได้ไปเรียนที่ การศึกษานอกระบบ ผมไม่เคยถูกแกล้งจากที่นั้น เพราะมีแต่ผู้ใหญ่ที่เขาทำงานและตอนเด็กเขาอาจไม่ได้เรียน ทุกคนล้วนใจดี แต่ผมก็เข้ากับใครไม่ได้อยู่ดี ผมได้รู้ว่าที่เขาทำดีกับผมแค่เสแสร้ง ผมได้เรียนรู้รอยยิ้มจอมปลอม คำลวงที่หวานหู แต่มันก็ไปเรียนแค่วันเดียวผมไม่อยากอยู่...............................
เย้จบม.3แล้ว ผมอายุ14ความจริงอีก7เดือนอะนะ
และคิดว่าจะไปเรียนต่อไหนดี ผมไม่เคยทำอะไรเลย
เรียนก็โง่ กีฬาก็ห่วย ไม่มีความสามารถพิเศษ ผมมีโรคประจำตัวคือหอบหืด ภูมิแพ้อากาศฝุ่น เหอะเกิดบนดินแต่ดันไปป่วยเป็นโรคคุณหนูมีตังซะได้ ตอนนั้นผมจะฆ่าตัวตายคิดว่าดีสุดแล้วให้เป็นอุบัติเหตุที่
สระน้ำแต่มีคนมาช่วยตอนนั้นมันหายใจไม่ออก
ทรมานมาก แต่ไม่เท่ามีชีวิตอยู่ช่วงนั้น ผมคิดจะหนีออกจาก...ไม่มีอะไรเป็นของผม...แต่ก็ไม่ได้ทำ เหอะตอนนั้นผมสับสนมากมาย อยากมีเงินแต่อายุแค่นี้ประสบการณ์ศูนย์อ่อนแอเข้าสังคมไม่ได้ ผมเก็บเงินได้ที่บุ่ง1,000บาทโอ้วผมอยากกินอะไรหลายอย่าง
ผมซื้อบุหรี่กับเบียที่ร้านขายของชำ มันคมแหะ
ผมสำลักควันเหอะและผมลองดูดหลายๆวิธีจนรู้รสชาติกองทิพย์ ผมเมาไม่กับบ้านนอนที่ศาลาบุ่ง
[ความรู้สึกผมที่มีให้คนอื่นผมต้องแสร้งทำมันทั้งหมด
เพื่อให้เข้าได้กับทุกคนผมออกกำลังกาย2อาทิตย์
เพิ่มความแข็งแรงแต่มันก็มีขีดจำกัดผมมันสั้นกว่าคนอื่น]ผมไม่เคยได้รับความรักความอบอุ่น แต่ไม่เคยโหยหา เพราะผมขี้เกียจระมั้ง เฮ้อ ใกล้จบแล้วสิ
เมื่อยมือหมดแล้ว ปวช.1เรียนและทำงานไปด้วย
เริ่มงานไม่ได้ยากอะไรผมแค่ใส่หน้ากากทำงานไปก็เท่านั้น ทำเสร็จก็ไปเรียน ปี2 ทุกอย่างลงตัวผมมีเงินใช้ไม่ต้องขอใครกิน แต่มันยังไม่พอที่ผมจะออกไปอยู่คนเดียว ปี3 มีนักศึกษาฝึกงานจากที่เดียวกับผมเข้ามา3คน หญิง2 ชาย1 ผมก็สอนงานให้ชายAและหญิงBส่วนหญิงMขาดงานวันแรกเหอะๆต้องลำบากเสียเงินโทรถามอีก ผมโทรไปแต่ไม่มีคนรับเหอะ
ชายAนั้นเรียนรู้ได้ไว้แต่ขาดความอดทนแต่ก็ถือว่างานดีความอดทนมันฝึกกันได้หญิงBมีไหวพริบที่ดีแต่ไม่มีแรงเท่าที่ควร แต่เดียวก็ชินมันฝึกกันได้
วันต่อมา AกับBมาก่อนผม ผมไม่ได้มาสายนะแต่ตรงเวลาต่างหาก หลังเวลาเข้างานหญิงMเข้ามาทำงานเธอขอโทษที่วันแรกเธอไม่ได้มาเธอบอกเหตุผล...ผมไม่ได้แอบฟังนะแต่เหตุผลของเธอทำให้ผมหัวเราะ
ผมอารมณ์ดีเลยละ แต่เธอก็โดนดุเพราะเธอไม่ได้โทรแจ้งขอลาหยุด ผมเข้าไปทำให้สถานการณ์หายตึงเครียด ผมไม่รู้ตัวเองเลยว่าทำอะไรลงไป ควบคุมตัวเองไม่ได้อีกแล้วสิ เธอส่งยิ้มให้ผม ผมทำตัวไม่ถูก
ผมสอนงานเธอ คุยกับเธอแล้วมันสนุกอย่างบอกไม่ถูกเธอส่งยิ้มให้ผมอีก แล้วขอเถอะผมต้องทำยังไง
หัวใจมันสั่น ผมคุยกับเธอทุกวัน ใจดีกับเธอเป็นพิเศษ ใส่ใจเธอมากกว่าใคร แอบมองเธออยู่ห่างๆ
แต่ผมมีสกิลพิเศษอยู่อย่างถ้าคุยกับผม ผมจะรู้ตัวตน
ที่แท้จริงของคุณ เธอเป็นคนเฟรนรี่ เข้ากับคนง่าย
รอยยิ้มของเธอที่ส่งมาให้ผม ครั้งแรกผมอยากเก็บมันเอาไว้คนเดียว แต่เธอเป็นคนเจ้าชู้ผมสัมพัสได้
ประสบการณ์ โสดอายุ17มันบอกให้หัวใจหยุดคิด
อะไรเกินเลยกว่าคำว่ารุ่นน้อง
แต่ผมก็โดนกับดักเข้าจนได้รักรุ่นน้องที่มีเจ้าของแล้วแต่ผมไม่คิดถอดใจ เพราะมันเป็นครั้งแรกที่ได้รับความอบอุ่นจากใครสักคน
แต่...ตอนนี้มันก็ผ่านมานานมากแล้วเวลามันเปลี่ยนผมที่บิดเบี้ยว ให้กลายเป็นปีศาสที่บิดเบี้ยว ผมเปลี่ยนไปมาก จนจำตัวตนจริงๆเกือบไม่ได้แล้วสิ
พรุ่งนี้คือวันสุดท้ายของชีวิตผม/อั้นแน่ผมไม่คิดที่จะฆ่าตัวตายหรอกนะก็/ชีวตผมมีกี่อย่างเลือกได้กันละ