เครียดจัดควรทำยังไง

เราเป็นคนที่เสียครอบครัวตั้งแต่อายุ14 มันเป็นจุดเปลี่ยนที่ยากลำบากสำหรับเด็กคนนึง พ่อเรามีผญ อื่น เรารับไม่ได้ที่พ่อเราจะออกจากบ้านไปมันเหมือนโลกดับเงินที่เคยมีก็ไม่มีครอบครัวที่เคยมีก็หายไป จนเราก็ต้องหางานทำไปเรื่อยๆจนไปเจอกับคนที่เราทำงานด้วยเขาดูแลเอาใจใส่เราดีแต่นั่นมันไม่ใช่สิ่งที่เราควรทำเพราะเขามีครอบครัวแล้ว แต่ความสัมพันธ์ของเรามันก็จบลงเพราะเราไม่อยากไปยุ่งกับเขาอีกแล้ว แต่เขาไม่ยอมเลิกรา จนเรามีแฟนใหม่คนเก่านั้นก็ยังคุยกับเรามาหาเราที่บ้าน แล้วคนๆนั้นก็ปั่นหัวแฟนเราทุกอย่างเล่าเรื่องเสียหายที่เราไม่ได้ทำขึ้นมาแฟนเราก็โกรธเรามากเราก็เข้าไปขอโทษทั้งๆที่เรารู้ว่ามันไม่จริงเราไม่อยากเงียบเราอยากพูดบ้างในสิ่งที่เราไม่ได้ทำ แฟนคนใหม่เรามีลูกด้วย เขาโตกว่าเขาโลกส่วนตัวสูงเขาไม่อยากให้เรายุ่งวุ่นวายกับโทรศัพท์เขา ยอมรับว่าการที่เรานั่งอยู่แล้วเห็นโทรศัพท์แฟนเรามีแจ้งเตือนขึ้นมันก็มีบ้างที่จะมองซึ่งเขาไม่ชอบ เขาปิดเราทุกเรื่องอาจเป็นเพราะเขาคิดว่าเราชอบเล่าให้กับคนเก่าฟังซึ่งมันมีเรื่องราวที่เราได้เล่าไปเพราะความอัดอั้นตันใจ แต่หลังจากเรื่องบ้าๆนั่นจบลง เราได้มีลูกคนแรกซึ่งคลอดก่อนกำหนดเราไม่ได้ไปฝากครรภ์ตามที่หมอนัดเพราะมีเหตุจำเป็นเราคลอดตอน7 เดือน น้องอยู่ในตู้อบ เป็นเวลาเดือนกว่า เราไม่รู้ตัวว่าเราเป็นซึมเศร้าหลังคลอดเราเอาแต่คิดวนไปวนมาเรียนก็ไม่จบมีลูกอายุก็ยังน้อย เกิดเป็นเรื่องเครียดเรื่องนึงในชีวิตเรา จนถึงวันที่เราไปรับน้องจาก รพ.เราก็ดูแลลูกแต่ไม่ได้ให้นมลูกเองซึ่งเราก็เสียใจซึ่งช่วงที่น้องอยู่ในตู้อบเราไม่สามารถเอานมเราไปให้ได้กลัวว่าจะทำผิดวิธีแล้วลูกจะท้องเสีย เรารู้สึกว่าเราเป็นแม่ที่ไม่ได้เรื่อง มีความคิดแล่นขึ้นมาถ้าตายไปเราก็ไม่ต้องมารับรู้เรื่องราวอะไร แฟนเราไม่เคยเข้าใจอะไรในตัวเรา เราอยู่กับลูกสองคนแฟนไปทำงานทุกอย่างดูจะไปได้ดีแต่แล้ววันนึงเราก็ไปเข้าห้องน้ำลูกนอนอยู่ข้างในห้อง เราเข้าห้องน้ำประมาณ10นาทีกลับมาลูกเราเขาไม่หายใจตอนนั้นเราสติแตกเรียกลูกตัวลูกเราอ่อนไปหมดเรารีบวิ่งพาลูกไปหาหมอที่อนามัยใกล้ๆและส่งตัวไป รพ.แต่แล้วมันก็ไม่ทันสมองลูกเราไม่ทำงาน มีสายอะไรไม่รู้โยงเต็มตัวลูกเราไปหมดหมอบอกว่าให้ยาทุกตัวเต็มขีดจำกัดแล้วน้องก็เริ่มมีรอยไหม้จากการใช้ยาเราขอให้มีปาฏิหารเกิดขึ้นแต่นั่นไม่ได้เกิดขึ้นกับเราวันที่2ตอนน้องอยู่ รพ.น้องหยุดหายใจและเราได้คุยปรึกษากับหมอหมอบอกว่าถึงน้องรอดน้องก็จะเหมือนเจ้าหญิงนิทรา แล้วหมอก็ถามว่าเราจะยื้อรออะไร เราตัดสินใจให้หมอหยุดปั้มหัวใจเพราะเราคิดว่าน้องอาจจะรับไม่ไหวแล้ว แต่อีกใจนึงบางทีน้องอาจจะอยากสู้เพื่อแม่ แต่เราก็ตัดสินใจไปแล้วเราร้องไห้ที่ต้องเสียสิ่งที่เรารักไปน้องพึ่งจะเข้า3เดือน เราคิดในหัวเยอะมากในการเลี้ยงดูในการใช้ชีวิตในอนาคตแต่ทุกอย่างก็ดับ สำหรับเราเราเหมือนจมดิ่งอยู่ในใต้ความมืดเราไม่เห็นแม้แต่แสงสว่าง เรากลับมาใช้ชีวิตปกติแต่เราไม่เคยหลับเลยตอนกลางคืนน้อยวันมากที่จะหลับโดยไม่คิดถึงภาพลูก ชีวิตเราวนลูปไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรเราร้องไห้บ่อยมากและไม่อยากมีชีวิตต่ออีก แฟนเราก็ว่าเราบีบน้ำตาเพราะเราเอาบุหรี่ของเขามาสูบเขาถามเราว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้เราไม่รู้จะตอบยังไง เราเห็นเขาถ่ายรูปกับ ผญ คนอื่น และผญ คนนั้นเอารูปแฟนเราลงในไอจี แล้วก็เม้นกับเพื่อนประมาณว่าแฟนเราไปชอบเขา ตอนนี้สภาวะจิตใจเราค่อนข้างแย่ทุกๆอย่างมันรู้สึกลบไปหมดเราพยายามคิดบวกแต่เราก็อดคิดไม่ได้ว่าเขาอาจจะเบื่อเราอาจจะรำคาญเรา เราเศร้าเรื่องลูกมากเราเป็นคนเพื่อนน้อยเราไม่รู้จะปรึกษาใครเราไม่อยากที่จะไปหาหมอเราอยากระบายให้ใครสักคนที่อยู่ข้างเราแต่มันกลับไม่มีเรารู้สึกโดดเดี่ยวมันไม่สามารถเดินหน้าต่อได้
ถ้าคนที่อ่านกระทู้นี้เป็นเราคุณจะทำยังไง มียาแก้เครียดตัวไหนแนะนำไหมคะ