เมื่อปัญหาเด็กแกล้งกัน ทะเลาะกัน กลายมาเป็นปัญหาของผู้ใหญ่ ตอนนี้เรารู้สึกว่าเราหงุดหงิดกับปัญหานี้มาก ที่บ้านเป็นทาวน์เฮ้าส์ติดกัน ในซอยมีเด็กเยอะมาก บ้านเรามีลูกสาว 2 คน 7 ขวบ และ 2 ขวบ คนโต 7 ขวบจะมีเพื่อนสนิทในซอยเดียวกันที่เล่นด้วยกันทุกวัน เรียนรร.เดียวกัน อยู่ 1 คน และต่างซอยมาเล่นด้วยอีก 1 คน นอกนั้นจะมีทั้งเด็กโตกว่า และเล็กกว่านี้คละ ๆ กันไป แต่ที่มีปัญหาก็คือบ้านหลังติดกันกับเรา เค้ามีลูกเป็นเด็กผู้ชาย อายุประมาณ 4-5 ขวบ จากนี้ขอเรียกว่า "น้องเวน" นะคะ
ครั้งแรกที่มีปัญหากันก็คือ ลูกเราและเพื่อนสนิทของลูกนั่งเล่นอยู่หน้าบ้าน (ในรั้วบ้าน) ระบายสีตุ๊กตาปูนปลาสเตอร์ น้องเวนก็วิ่งเข้ามาขอเล่นด้วย มาแย่งเอาตุ๊กตาไประบายจนเละ แล้ววิ่งกลับบ้านไป เราเอาลูกคนเล็กกินนมอยู่ในบ้าน ได้ยินแต่เสียง เราออกไปดูลูกเรากำลังเอาทิชชู่เช็ดสีที่เลอะ และระบายซ้ำ เพราะมันมีแค่สองตัว แล้วเค้าก็เอาไปวางตากแดดไว้หน้าบ้าน (ในรั้วบ้าน) จากนั้นน้องเวนก็วิ่งมาอีกมาขอเล่นอีก ทั้งสองคนเลยบอกไปว่าไม่ให้เล่น เพราะทำตุ๊กตาเละหมดเลย น้องเวนเลยโมโหเดินไปหยิบตุ๊กตาที่ตากเอาไว้ โยนลงพื้นจนแตกหมด เราเห็นเราเลยรีบออกไปดู แล้วถามว่าแม่ไปไหน ให้เข้าบ้านไปอยู่กับแม่ซะ แล้วเราก็เดินเข้าบ้านมา สักพักได้ยินเสียงทั่งคู่ตะโกน "เวนอย่า เวนอย่าทำพี่" เราเลยรีบวิ่งออกไปดู เห็นน้องเวนถือไม้กวาดฟาดใส่หัวลูกเรา และเพื่อน ตอนนั้นเราโมโหมาก เลยบอกให้มันไปเรียกแม่มันมา จะได้รู้ว่าลูกตัวเองเป็นยังไง พ่อของเพื่อนลูกเราเค้าก็จะเอาเรื่องเหมือนกัน เพราะก็มีเหตุการณ์ที่น้องเวนมาแกล้งลูกเราแบบนี้อยู่ตลอด แต่ไม่เคยทำต่อหน้าแม่มันเลย มันหายไปสักพัก อารมณ์เราก็เย็นลงนิดหน่อย พอแม่มันออกมาในชุดนอนสีหูสีตา เพราะเพิ่งตื่น (ลูกตื่นมาเอาไม้กวาดฟาดหัวชาวบ้านแล้วแม่คู้น แม่ยังนอนหลับไม่รู้เรื่อง) เราเลยบอกไปว่าเมื่อกี้ลูกเธอเอาไม้กวาดมาฟาดหัวลูกฉันนะ (อารมณ์เริ่มมาอีก) พูดไปเยอะเหมือนกันแต่ไม่มีคำรุนแรง หรือด่าทออะไรทั้งนั้น แม่มันเลยเรียกลูกเข้าบ้าน ล็อคประตูไว้ แล้วบ่นเข้าบ้านไปว่า "เวลาใครมาแกล้งน้องเวนของแม่ แม่ก็ไม่เคยไปตามว่า ตามด่าเค้าแบบนี้หรอก" จร้าาาาาาา
ตอนเย็นลูกเราก็ปั่นจักรยานอยู่หน้าบ้าน สักพักได้ยินเสียงกรี้ด ของลูกเราและเพื่อน ๆ แฟนเราเลยวิ่งไปดู ลูกเรานิ้วโป้งเท้าแตกเลือดซิบ เพราะน้องเวนถีบรถจักรยานที่จอดเอาไว้ กระแทกเท้าลูกเรา เราเอาลูกมาทำแผล ล้างแผลที่หน้าบ้าน แม่มันดูตกใจที่เห็นลูกทำ และพาลูกมาขอโทษ น้องเวนยอมขอโทษโดยดี แฟนเราว่าไม่เป็นไร เพราะไม่ได้เป็นไรเยอะ เราเลยพูดไปว่า "มันเป็นยังไงน้องเวน ทำไมชอบแกล้งคนอื่น เดี๋ยวจะแจ้งตำรวจมาจับเลย" เหมือนเดิมค่ะ แม่มันพูดประโยคเดิม ๆ "เวลาใครมาแกล้งน้องเวนของแม่ แม่ก็ไม่เคยไปตามว่า ตามด่าเค้าแบบนี้หรอก" จร้าาาาาาา
เหตุการณ์วันนั้นก็จบไปแบบขุ่นมัว ความสัมพันธ์ของสองบ้านก็ไม่ลงรอยกันอีกต่อไป เราเลยพยายามให้ลูกเลี่ยงที่จะไปเล่นกับน้องเวน แต่เด็กมันก็คือเด็ก เล่นกัน โกรธกัน แกล้งกันอยู่ แบบนี้แล้วก็กลับมาเล่นกัน แต่เรากับแม่มันก็ไม่คุยกันเหมือนเดิม ซึ่งเมื่อก่อนก็ไม่ค่อยได้คุยกันอยู่แล้ว อาทิตย์ถัดมาลูกเราก็เล่นกับเพื่อนอยู่หน้าบ้านเหมือนเดิม น้องเวนก็เดินมาดู เพื่อนของลูกเลยบอกว่าไม่ให้เล่น ระหว่างนั้นลูกเราก็วิ่งไปหยิบก้านมะยมมาคนน้ำที่เค้ากำลังเล่นขายของกันอยู่ น้องเวนก็ร้องขึ้นว่า "อย่าตี อย่าตี" ลูกเราก็ไม่ได้สนในอะไร ก็ก้มหน้าก้มตาคนน้ำในแก้วนั้นต่อ เราคิดว่าลูกเราไม่ได้สนใจน้องเวนตั้งแต่แรก แม่มันก็ตะโกนออกมาจากในบ้านว่า "ลองดูสิ ลองตีดู เดี๋ยวจะได้รู้ น้องเวนเข้าบ้านลูก จะไปยืนให้หมามันเห่าทำไม" เรานั่งดูเหตุการณ์อยู่ตลอดเพราะเอาลูกคนเล็กนั่งกินนมอยู่ที่โซฟา ถ้าไม่ติดลูกกินนมคงได้ออกไปฉะกันแล้ว
ปัญหามันก็เกิดมาเรื่อย ๆ คำพูดที่เราได้ยินมาตลอดคือ น้องเวนไม่ต้องไปเล่นกับมัน ไม่ต้องไปอยากเล่นกับเค้า เค้าไม่เล่นด้วย เพราะลูกเราไม่ยอมให้น้องเวนเล่นด้วย ยอมให้เล่นสักพักก็แกล้ง บางทีมันก็มาหยิกมาตีลูกคนเล็กเรา ขับรถจักรยานมาชนจนล้มบ้าง
เราไม่รู้จะทนได้แค่ไหนเมื่อวานตอนเย็นก็เอาอีก "น้องเวนไม่ต้องไปเล่นกับเค้า ใครเล่นด้วยไม่ได้ก็ไม่ต้องไปเล่น ไปเล่นกับคนอื่น จะไปอยากเล่นทำไมกับผู้หญิง เราไม่ได้เป็นตุ๊ด" ประมาณนี้ เราได้ยินก็เดินออกไปเรียกลูกเราเข้าบ้าน แล้วพูดไปว่า "เล่นด้วยกันไม่ได้ก็ไม่ต้องเล่น เล่นแล้วมันเป็นปัญหา เดี๋ยวจะกลายเป็นปัญหาไปถึงผู้ใหญ่ด้วย" แล้วเราก็ล็อครั้วบ้านไว้ ตลอดเวลาไม่เคยได้ยินเค้าสอนลูกเลยว่าให้เล่นกับเพื่อนดี ๆ แบ่งของเล่นกับเพื่อน ขอเล่นดี ๆ ไม่เคยได้ยินเลย มีแต่อย่าไปเล่นกับมัน ใครไม่เล่นด้วยก็ไม่ต้องเล่น อีกอย่างเราก็คิดไปว่าทำไมจะต้องเป็นเราที่ต้องหนี ลูกเราเล่นอยู่หน้าบ้านอยู่ดี ๆ พอมันมาก็มีปัญหาทุกครั้ง เราหงุดหงิดกับคำพูดของแม่มัน แต่ทั้งหมดทั้งมวลเราไม่คิดที่จะปรับความเข้าใจ หรืออะไรกับเค้าทั้งนั้น เราแค่อยากหาวิธีทำให้ความขุ่นเคืองในใจตัวเองหมดไป แล้วกลับไปเมตตาน้องเวนอีกครั้ง อย่างน้อยเด็กก็คือเด็ก หรือใครมีบทความธรรมะที่พอจะจรรโลงใจได้บ้าง ช่วยแนะนำด้วยค่ะ
เมื่อปัญหาเด็กแกล้งกัน ทะเลาะกัน กลายมาเป็นปัญหาของผู้ใหญ่
ครั้งแรกที่มีปัญหากันก็คือ ลูกเราและเพื่อนสนิทของลูกนั่งเล่นอยู่หน้าบ้าน (ในรั้วบ้าน) ระบายสีตุ๊กตาปูนปลาสเตอร์ น้องเวนก็วิ่งเข้ามาขอเล่นด้วย มาแย่งเอาตุ๊กตาไประบายจนเละ แล้ววิ่งกลับบ้านไป เราเอาลูกคนเล็กกินนมอยู่ในบ้าน ได้ยินแต่เสียง เราออกไปดูลูกเรากำลังเอาทิชชู่เช็ดสีที่เลอะ และระบายซ้ำ เพราะมันมีแค่สองตัว แล้วเค้าก็เอาไปวางตากแดดไว้หน้าบ้าน (ในรั้วบ้าน) จากนั้นน้องเวนก็วิ่งมาอีกมาขอเล่นอีก ทั้งสองคนเลยบอกไปว่าไม่ให้เล่น เพราะทำตุ๊กตาเละหมดเลย น้องเวนเลยโมโหเดินไปหยิบตุ๊กตาที่ตากเอาไว้ โยนลงพื้นจนแตกหมด เราเห็นเราเลยรีบออกไปดู แล้วถามว่าแม่ไปไหน ให้เข้าบ้านไปอยู่กับแม่ซะ แล้วเราก็เดินเข้าบ้านมา สักพักได้ยินเสียงทั่งคู่ตะโกน "เวนอย่า เวนอย่าทำพี่" เราเลยรีบวิ่งออกไปดู เห็นน้องเวนถือไม้กวาดฟาดใส่หัวลูกเรา และเพื่อน ตอนนั้นเราโมโหมาก เลยบอกให้มันไปเรียกแม่มันมา จะได้รู้ว่าลูกตัวเองเป็นยังไง พ่อของเพื่อนลูกเราเค้าก็จะเอาเรื่องเหมือนกัน เพราะก็มีเหตุการณ์ที่น้องเวนมาแกล้งลูกเราแบบนี้อยู่ตลอด แต่ไม่เคยทำต่อหน้าแม่มันเลย มันหายไปสักพัก อารมณ์เราก็เย็นลงนิดหน่อย พอแม่มันออกมาในชุดนอนสีหูสีตา เพราะเพิ่งตื่น (ลูกตื่นมาเอาไม้กวาดฟาดหัวชาวบ้านแล้วแม่คู้น แม่ยังนอนหลับไม่รู้เรื่อง) เราเลยบอกไปว่าเมื่อกี้ลูกเธอเอาไม้กวาดมาฟาดหัวลูกฉันนะ (อารมณ์เริ่มมาอีก) พูดไปเยอะเหมือนกันแต่ไม่มีคำรุนแรง หรือด่าทออะไรทั้งนั้น แม่มันเลยเรียกลูกเข้าบ้าน ล็อคประตูไว้ แล้วบ่นเข้าบ้านไปว่า "เวลาใครมาแกล้งน้องเวนของแม่ แม่ก็ไม่เคยไปตามว่า ตามด่าเค้าแบบนี้หรอก" จร้าาาาาาา
ตอนเย็นลูกเราก็ปั่นจักรยานอยู่หน้าบ้าน สักพักได้ยินเสียงกรี้ด ของลูกเราและเพื่อน ๆ แฟนเราเลยวิ่งไปดู ลูกเรานิ้วโป้งเท้าแตกเลือดซิบ เพราะน้องเวนถีบรถจักรยานที่จอดเอาไว้ กระแทกเท้าลูกเรา เราเอาลูกมาทำแผล ล้างแผลที่หน้าบ้าน แม่มันดูตกใจที่เห็นลูกทำ และพาลูกมาขอโทษ น้องเวนยอมขอโทษโดยดี แฟนเราว่าไม่เป็นไร เพราะไม่ได้เป็นไรเยอะ เราเลยพูดไปว่า "มันเป็นยังไงน้องเวน ทำไมชอบแกล้งคนอื่น เดี๋ยวจะแจ้งตำรวจมาจับเลย" เหมือนเดิมค่ะ แม่มันพูดประโยคเดิม ๆ "เวลาใครมาแกล้งน้องเวนของแม่ แม่ก็ไม่เคยไปตามว่า ตามด่าเค้าแบบนี้หรอก" จร้าาาาาาา
เหตุการณ์วันนั้นก็จบไปแบบขุ่นมัว ความสัมพันธ์ของสองบ้านก็ไม่ลงรอยกันอีกต่อไป เราเลยพยายามให้ลูกเลี่ยงที่จะไปเล่นกับน้องเวน แต่เด็กมันก็คือเด็ก เล่นกัน โกรธกัน แกล้งกันอยู่ แบบนี้แล้วก็กลับมาเล่นกัน แต่เรากับแม่มันก็ไม่คุยกันเหมือนเดิม ซึ่งเมื่อก่อนก็ไม่ค่อยได้คุยกันอยู่แล้ว อาทิตย์ถัดมาลูกเราก็เล่นกับเพื่อนอยู่หน้าบ้านเหมือนเดิม น้องเวนก็เดินมาดู เพื่อนของลูกเลยบอกว่าไม่ให้เล่น ระหว่างนั้นลูกเราก็วิ่งไปหยิบก้านมะยมมาคนน้ำที่เค้ากำลังเล่นขายของกันอยู่ น้องเวนก็ร้องขึ้นว่า "อย่าตี อย่าตี" ลูกเราก็ไม่ได้สนในอะไร ก็ก้มหน้าก้มตาคนน้ำในแก้วนั้นต่อ เราคิดว่าลูกเราไม่ได้สนใจน้องเวนตั้งแต่แรก แม่มันก็ตะโกนออกมาจากในบ้านว่า "ลองดูสิ ลองตีดู เดี๋ยวจะได้รู้ น้องเวนเข้าบ้านลูก จะไปยืนให้หมามันเห่าทำไม" เรานั่งดูเหตุการณ์อยู่ตลอดเพราะเอาลูกคนเล็กนั่งกินนมอยู่ที่โซฟา ถ้าไม่ติดลูกกินนมคงได้ออกไปฉะกันแล้ว
ปัญหามันก็เกิดมาเรื่อย ๆ คำพูดที่เราได้ยินมาตลอดคือ น้องเวนไม่ต้องไปเล่นกับมัน ไม่ต้องไปอยากเล่นกับเค้า เค้าไม่เล่นด้วย เพราะลูกเราไม่ยอมให้น้องเวนเล่นด้วย ยอมให้เล่นสักพักก็แกล้ง บางทีมันก็มาหยิกมาตีลูกคนเล็กเรา ขับรถจักรยานมาชนจนล้มบ้าง
เราไม่รู้จะทนได้แค่ไหนเมื่อวานตอนเย็นก็เอาอีก "น้องเวนไม่ต้องไปเล่นกับเค้า ใครเล่นด้วยไม่ได้ก็ไม่ต้องไปเล่น ไปเล่นกับคนอื่น จะไปอยากเล่นทำไมกับผู้หญิง เราไม่ได้เป็นตุ๊ด" ประมาณนี้ เราได้ยินก็เดินออกไปเรียกลูกเราเข้าบ้าน แล้วพูดไปว่า "เล่นด้วยกันไม่ได้ก็ไม่ต้องเล่น เล่นแล้วมันเป็นปัญหา เดี๋ยวจะกลายเป็นปัญหาไปถึงผู้ใหญ่ด้วย" แล้วเราก็ล็อครั้วบ้านไว้ ตลอดเวลาไม่เคยได้ยินเค้าสอนลูกเลยว่าให้เล่นกับเพื่อนดี ๆ แบ่งของเล่นกับเพื่อน ขอเล่นดี ๆ ไม่เคยได้ยินเลย มีแต่อย่าไปเล่นกับมัน ใครไม่เล่นด้วยก็ไม่ต้องเล่น อีกอย่างเราก็คิดไปว่าทำไมจะต้องเป็นเราที่ต้องหนี ลูกเราเล่นอยู่หน้าบ้านอยู่ดี ๆ พอมันมาก็มีปัญหาทุกครั้ง เราหงุดหงิดกับคำพูดของแม่มัน แต่ทั้งหมดทั้งมวลเราไม่คิดที่จะปรับความเข้าใจ หรืออะไรกับเค้าทั้งนั้น เราแค่อยากหาวิธีทำให้ความขุ่นเคืองในใจตัวเองหมดไป แล้วกลับไปเมตตาน้องเวนอีกครั้ง อย่างน้อยเด็กก็คือเด็ก หรือใครมีบทความธรรมะที่พอจะจรรโลงใจได้บ้าง ช่วยแนะนำด้วยค่ะ