ทำไมเราต้องยิ้มให้กับคนที่ทำให้เราเสียความรู้สึกด้วยค่ะ

ทำงานในสถานที่ราชการค่ะ  อีก 1 ปี ถึงจะผ่านการประเมิน
ตอนแรกที่เข้ามาทำงานเจ้านายบอกว่าจริงๆแล้วเขาไม่ได้ต้องการตำแหน่งเรานะ
แต่เพราะเจ้านายคนก่อนหน้าเขาขอตำแหน่งนี้มา 
ต่อมาได้รับผิดชอบโครงการที่เจ้านายได้มอบหมายมา
เราทำงานเต็มที่ เสาร์อาทิตย์ไม่เคยได้หยุด 
โครงการนั้นก็บจบลงด้วยดี แต่... พอจบโครงการก็มีกิจกรรมเพิ่มขึ้นมา 1 อย่าง
เราทำไม่ทัน เพราะเจ้านายกำหนดว่า 2 วันต้องเสร็จ เราก็บอกเหตุผลเจ้านายเราไปแล้วค่ะ
ว่ายังไงก็ไม่เสร็จแน่ๆ แต่เจ้านายก็เรียกมาว่า บอกจะสั่งย้ายเรา ไม่ก็จะไม่ให้เราผ่านการประเมิน
เราก็ต่อรองกับเจ้านายค่ะ ว่าลดปริมาณงานได้ไหม  ทำไมทันจริงๆค่ะ พูดไปด้วยร้องไห้ไปด้วย
โอเคค่ะ เจ้านายเราตกลง แล้วเราก็ทำงานเสร็จทันเวลา
แล้วพอวันประชุมแผนก เราก็เข้าไปประชุมค่ะ เจ้านายพูดตอกย้ำเราอีกแล้ว
ใครที่ยังไม่ผ่านการประเมินอ่ะ มีงานก็ทำๆด้วยนะ เจ้านายพูดใส่เราแน่ๆค่ะ 
เพราะในแผนกเรายังไม่ผ่านการเมินคนเดียว แต่ยังมึคนที่แผนกอื่นเขายังไม่ผ่านเหมือนกันเขาก็ไม่โดนอะไรนะคะ
ทั้งๆที่งานก็ไม่ค่อยได้ทำ งานก็ส่งช้า
เราพูดได้เต็มปากเลยค่ะ งานทุกชิ้นเราส่งครบ ส่งตรงเวลา เราเต็มที่กับงานทุกอย่างที่ทำค่ะ
แต่พอเรามาเจอเหตุการณ์แบบนี้ เราเสียความรู้สึกค่ะ หมดกำลังใจในการทำงาน
และเราต้องยิ้ม ต้องทำแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราไม่เข้าใจจริงๆค่ะ  ทำไมเราต้องทำอะไรที่ขัดใจเราด้วย
เราขอแค่มาบ่นค่ะ เราเหนื่อย  😔