หลักๆเลยคือ ครอบครัวเราคนที่เป็นเสาหลักของบ้านอยู่ตอนนี้คือพี่สาวเราแค่คนเดียว แม่เราเสียไปเมื่อสามปีที่แล้ว พ่อก็อายุมากขึ้น จากที่มีพ่อแม่ส่งเรียน กลายเป็นแค่พี่สาวคนเดียว เราจึง หาเงินเรียนเอง
ตอนอยู่มอปลาย จนเราจบ แล้วก็มีเงินก้อนนึง ประมาณ 100,000฿ ที่เก็บสะสมมาตั้งแต่เด็กแล้ว
เราเก็บเงินก้อนนี้ไว้เป็นทุนเรียนต่อในมหาลัย เพราะคิดว่า ค่าใช้จ่ายสูงมาก ยังไง ก็เรียนไม่รอด ถ้าให้พี่สาวส่งเสีย เพราะตัวพี่สาวเองก็พึ่งจะวัยรุ่นเอง ต้องมาเลี้ยงดูแลพ่ออย่างไกล้ชิดแล้วในบ้านก็มี น้องชายอีกคนด้วยที่เรียนอาชีวะ แล้วมีหลานๆจากพี่ที่ตอนนี้ เค้าไม่มีทั้งพ่อและแม่แล้ว เรากลุ้มใจมากๆ ที่ครอบครัวเรา กลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่ไม่มีแม่ ทุกๆภาระของที่บ้าน พี่สาวต้องรับหมดเลย เราไม่มีอะไรจะช่วยเหลือได้นอกจากเราตั้งใจเรียนและหาเงินเรียนเองได้ จนจบ มอหก เราหาเงินด้วยการขายของออนไลน์ แต่หากมีเงินก็จะแบ่งให้พี่สาวใช้ด้วย (พี่สาวเป็นแม่ค้าขายของที่บ้านในบ้านมีตั้งแต่ของชำจนถึงของสดเช่น ผัก คือเป็นร้านที่พ่อกับแม่สร้างไว้)
เข้าเรื่องเลยคือ เราขึ้นไปสอบ มหาลัยแห่งหนึ่ง
ได้เรียคณะศึกษาศาสต์ สาขาคณิตศาสตร์ คือดีใจมาก เพราะตัวเองก็ชอบอยู่แล้ว ก่อนหน้าที่จะรู้ว่าตัวเองมีที่เรียน เราคิดแต่ว่าไม่มีที่เรียนหรอกเพราะเราเป็นเด็กไม่มีสันชาติ (บัตรบุคคลที่ไม่มีสถานะทางทะเบียนบ้าน)เราตัดพ้อตัวเอง เลยไม่คิดจะทำไรเลยตอนอยู่มอหก เงินที่เก็บไว้ ก็ใช้บ้างเราเลย ปรึกษาแฟน แล้วนำเงินที่มีอยู่ไปฝากเค้าไว้แล้วบอกไปว่า มันเป็นเงินจะเรียนต่อ เค้าก็รับรู้แล้วบอกว่า จะส่งเรียนเอง เพราะตอนขึ้นไปสอบที่มหาลัยเค้าก็คนพาไป ปัญหาตอนนี้ของเราคือ แฟนใช้เงินไปหมดแล้ว เราก็มีส่วนที่ทำให้เค้าต้องใช้เงิน พอเราจะไปมหาลัยกลับทะเลาะกับเค้าทุกครั้งเลย เพราะเค้ามาอยู่ในจุดที่หมุนเงินไม่ทัน ไหนจะต้องส่งพ่อแม่ ไหนจะส่งค่ารถของเค้าอะ แล้วบางทีเราก็ต้องโอนเงินที่เราหาได้ ไปแบ่งให่เค้าใช้อีก นิดหน่อย เราเลยเริ่มไม่มั่นใจแล้ว ตกลง จะมีไครส่งเราเรียนบ้างไม ที่บ้านก็มีไม่พอที่จะส่ง เงินที่สะสมก็ใช้ไปหมดแล้ว แถมแฟน ก็บอกว่า ส่งเรียนไม่ไหว เพราะลำพังตัวเองก็เอาไม่รอด แต่จะพยายาม บอกแบบนี้
เราน้อยใจมากๆ กว่าจะเรามีที่เรียน เราเสียใจกับตัวเองเรื่องบัตรเราไปเยอะมาก กลัวจะไม่มีโอกาสได้เรียน พอมีที่เรียน กลับเป็นเรื่องเงินที่จะไปเรียนต่อ มหาลัยในจังหวัดเรา ไม่มีเลย มันจึงมีทางเดียว คือ ไป ตจว.
เราควรจะทำยังไงดี เรารู้ดีว่าเราต้องสู้แล้วไปเรียนให้ได้ แต่เราไม่มีกำลังใจเลย เราไม่ได้มีพ่อแม่คอยปลอบ ไม่ได้มีพี่สาว มารับรู้ปัญหาเรา เราได้แต่ปิดบังไม่อยากให้เค้าต้องมาเหนื่อยเพราะเรา แค่เค้าได้ดูแลพ่อ เราก็รู้สึกดีใจมากแล้ว ไม่อยากเป็นภาระให้เค้าเพิ่มอีก
TT เราอ่อนแอในเรื่องของความรู้สึกแบบนี้ เราฟุ้งซ้านมาก กลัวตัวเองจะเรียนไม่จบ กู้เรียนก็ไม่ได้ เพราะตัวเองไม่ได้เหมือนคนอื่น รู้จุดยืนตัวเอง ดิ้นรนได้เท่าที่ไหว แต่เมื่อไม่ไหวแล้ว ไร้ที่พึ่งมาก ตอนนี้ท้อมาก
ปัญหาครอบครัว+ทะเลาะกับแฟน เรื่องการเรียน
ตอนอยู่มอปลาย จนเราจบ แล้วก็มีเงินก้อนนึง ประมาณ 100,000฿ ที่เก็บสะสมมาตั้งแต่เด็กแล้ว
เราเก็บเงินก้อนนี้ไว้เป็นทุนเรียนต่อในมหาลัย เพราะคิดว่า ค่าใช้จ่ายสูงมาก ยังไง ก็เรียนไม่รอด ถ้าให้พี่สาวส่งเสีย เพราะตัวพี่สาวเองก็พึ่งจะวัยรุ่นเอง ต้องมาเลี้ยงดูแลพ่ออย่างไกล้ชิดแล้วในบ้านก็มี น้องชายอีกคนด้วยที่เรียนอาชีวะ แล้วมีหลานๆจากพี่ที่ตอนนี้ เค้าไม่มีทั้งพ่อและแม่แล้ว เรากลุ้มใจมากๆ ที่ครอบครัวเรา กลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่ไม่มีแม่ ทุกๆภาระของที่บ้าน พี่สาวต้องรับหมดเลย เราไม่มีอะไรจะช่วยเหลือได้นอกจากเราตั้งใจเรียนและหาเงินเรียนเองได้ จนจบ มอหก เราหาเงินด้วยการขายของออนไลน์ แต่หากมีเงินก็จะแบ่งให้พี่สาวใช้ด้วย (พี่สาวเป็นแม่ค้าขายของที่บ้านในบ้านมีตั้งแต่ของชำจนถึงของสดเช่น ผัก คือเป็นร้านที่พ่อกับแม่สร้างไว้)
เข้าเรื่องเลยคือ เราขึ้นไปสอบ มหาลัยแห่งหนึ่ง
ได้เรียคณะศึกษาศาสต์ สาขาคณิตศาสตร์ คือดีใจมาก เพราะตัวเองก็ชอบอยู่แล้ว ก่อนหน้าที่จะรู้ว่าตัวเองมีที่เรียน เราคิดแต่ว่าไม่มีที่เรียนหรอกเพราะเราเป็นเด็กไม่มีสันชาติ (บัตรบุคคลที่ไม่มีสถานะทางทะเบียนบ้าน)เราตัดพ้อตัวเอง เลยไม่คิดจะทำไรเลยตอนอยู่มอหก เงินที่เก็บไว้ ก็ใช้บ้างเราเลย ปรึกษาแฟน แล้วนำเงินที่มีอยู่ไปฝากเค้าไว้แล้วบอกไปว่า มันเป็นเงินจะเรียนต่อ เค้าก็รับรู้แล้วบอกว่า จะส่งเรียนเอง เพราะตอนขึ้นไปสอบที่มหาลัยเค้าก็คนพาไป ปัญหาตอนนี้ของเราคือ แฟนใช้เงินไปหมดแล้ว เราก็มีส่วนที่ทำให้เค้าต้องใช้เงิน พอเราจะไปมหาลัยกลับทะเลาะกับเค้าทุกครั้งเลย เพราะเค้ามาอยู่ในจุดที่หมุนเงินไม่ทัน ไหนจะต้องส่งพ่อแม่ ไหนจะส่งค่ารถของเค้าอะ แล้วบางทีเราก็ต้องโอนเงินที่เราหาได้ ไปแบ่งให่เค้าใช้อีก นิดหน่อย เราเลยเริ่มไม่มั่นใจแล้ว ตกลง จะมีไครส่งเราเรียนบ้างไม ที่บ้านก็มีไม่พอที่จะส่ง เงินที่สะสมก็ใช้ไปหมดแล้ว แถมแฟน ก็บอกว่า ส่งเรียนไม่ไหว เพราะลำพังตัวเองก็เอาไม่รอด แต่จะพยายาม บอกแบบนี้
เราน้อยใจมากๆ กว่าจะเรามีที่เรียน เราเสียใจกับตัวเองเรื่องบัตรเราไปเยอะมาก กลัวจะไม่มีโอกาสได้เรียน พอมีที่เรียน กลับเป็นเรื่องเงินที่จะไปเรียนต่อ มหาลัยในจังหวัดเรา ไม่มีเลย มันจึงมีทางเดียว คือ ไป ตจว.
เราควรจะทำยังไงดี เรารู้ดีว่าเราต้องสู้แล้วไปเรียนให้ได้ แต่เราไม่มีกำลังใจเลย เราไม่ได้มีพ่อแม่คอยปลอบ ไม่ได้มีพี่สาว มารับรู้ปัญหาเรา เราได้แต่ปิดบังไม่อยากให้เค้าต้องมาเหนื่อยเพราะเรา แค่เค้าได้ดูแลพ่อ เราก็รู้สึกดีใจมากแล้ว ไม่อยากเป็นภาระให้เค้าเพิ่มอีก
TT เราอ่อนแอในเรื่องของความรู้สึกแบบนี้ เราฟุ้งซ้านมาก กลัวตัวเองจะเรียนไม่จบ กู้เรียนก็ไม่ได้ เพราะตัวเองไม่ได้เหมือนคนอื่น รู้จุดยืนตัวเอง ดิ้นรนได้เท่าที่ไหว แต่เมื่อไม่ไหวแล้ว ไร้ที่พึ่งมาก ตอนนี้ท้อมาก